Entwine

Πολύ αγριεύτηκα με το εξώφυλλο της καινούριας δουλειάς των Entwine που πιθανόν να μιλά από μόνο του για το περιεχόμενο: λευκό φόντο, αίμα κι ένα αντρικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από ένα χέρι, την ώρα που η ίριδα του ματιού μοιάζει να βιώνει τη ματωμένη ώρα της «αλλαγής».

Οι Entwine μας έρχονται από την παραδοσιακά goth-ογέννα παγωμένη Φινλανδία, με μια πορεία δέκα ετών αισίως στο χώρο του melodic dark / gothic metal, αφού πρώτα έκαναν ένα πέρασμα και από το death μεταλλικό στερέωμα. Φαίνεται πως το σκοτεινό στοιχείο όμως «το έχουν» καλύτερα και με κυκλοφορίες όπως τα "Gone", "Time Of Despair" και "DieVersity" έγιναν ευρύτερα γνωστοί σε Αμερική και Ιαπωνία, ενώ η Ευρώπη δεν έχει ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της, με εξαίρεση τη γνωστή σκανδιναβική συνομοταξία. Δύσκολη αγορά, «μόδα» του αμιγώς gothic ήχου, συρροή ατμοσφαιρικών γκρουπ, καχυποψία είναι μερικοί από τους λόγους και το "Painstained" ήρθε να βάλει ένα τέλος σε αυτή την ιστορία, ή, για να ακριβολογούμε, να κάνει την αρχή.

Με τον «γνωστό - άγνωστο» Hiili Hiilesmaa στο τιμόνι της παραγωγής και μια dream team στη σύνθεση της πεντάδας, ο νέος δίσκος ακούγεται φρέσκο, μελωδικό gothic metal, με το στήσιμο των εγχόρδων / πλήκτρων να πατάει πολύ στις Him φόρμες (αν και τα πλήκτρα έχουν ρόλο filler και κάνουν τη διαφορά) και τον τραγουδιστή Mika Tauriainen να ξεφεύγει αρκετά από το προφίλ του gothic performer που έχουμε συνηθίσει. Μέχρι εκεί όμως.

Ενώ το ξεκίνημα του άλμπουμ είναι δυνατό και μας προσφέρει μεγαλοπρεπώς το σαγόνι στο πάτωμα με το εναρκτήριο "Soul Sacrifice" και το επιθετικό oriented riff του, ενώ το πολύ καλό "The Strife" (που είναι και το πρώτο video clip) πάει το μήνυμα πιο πέρα, κάπου μετά το τρισμέγιστο "Dying Moan" και το κολληματικό ρεφρέν του τα πράγματα βαλτώνουν και η αδιαφορία στις συνθέσεις γίνεται καθεστώς, με μοναδική εξαίρεση το Him-ικό "Beautifully Confined". Καθεστώς που τρία κομμάτια πριν το τέλος καταρρίπτεται πανηγυρικά και τα "Hollow", "Caught By Desire" και "Say Goodbye" έχουν όλα τα στοιχεία για να κερδίσουν το χαμένο έδαφος.

6 στα 10 δεν είναι κακό σκορ, είναι οριακά όμως πάνω από τη βάση. Το δυστύχημα της υπόθεσης είναι πως η απόσταση μεταξύ καλών και μέτριων κομματιών είναι τεράστια, γεγονός που κάνει την αντίφαση αυτή ακόμα μεγαλύτερη και τα ερωτήματα που δημιουργούνται στον ακροατή εύλογα και ποικίλα. Μήπως έπρεπε να κρατήσουν αυτά τα έξι για να φτάσουν την κορυφή με το καινούριο μελωδικό κι επιθετικό gothic metal που λανσάρουν κι έχουν στο τσεπάκι τους; Η Ευρώπη δεν είναι δύσκολη αγορά, αλλά απαιτητική και μουσικές μόδες δε γνωρίζει.