Engel

Για τον Άλκη.

«Άτιμε Ε.Σ., τα καλύτερα παιδιά μας παίρνεις...», σκέφτηκε την ώρα που παραλάμβανε το promo του νέου άλμπουμ των Engel. Αυτός, αντί του αξιότιμου συναδέλφου του που λίγες μέρες νωρίτερα είχε επιτέλους ενδώσει στο μακρόχρονο κάλεσμα της μαμάς πατρίδας. Έλα όμως που, αυτό που αρχικά του φάνηκε σαν καψόνι, τελικά θα αποδεικνυόταν περισσότερο σαν διήμερη τιμητική που έσκασε απ' το πουθενά.

Καλώς ή κακώς, είχε μάθει να είναι επιφυλακτικός απέναντι σε οτιδήποτε προσπαθούσε -επιδεικτικά- να εξελίξει το ήδη εξελιγμένο/μοντέρνο/εμπορικό melodeath των πρωτομαστόρων In Flames. «Και καλά τα Depeche Modeικά ηλεκτρονικά, αυτά έχουν γίνει κτήμα μας εδώ και χρόνια, αλλά αυτοί τώρα πού το πάνε; Τι σόι μπλιμπλίκι είναι αυτό με το καλημέρα του "Blood Of Saints"; Μήπως να το βαφτίσουμε melod...ubstep;» Η σκέψη και μόνο αυτής της πιθανής νέας ταμπέλας του προκάλεσε αποστροφή...

Παραδέχτηκε σιωπηλά ότι, παρόλο που ήταν ίσως ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη που θα έπαιρνε θέση στους τραμπουκισμούς του Niclas Engelin κατά του σωσία του Deadmau5 στην εισαγωγή του video clip του "Question Your Place", το ρημάδι είχε σφηνωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού του από την πρώτη φορά που το άκουσε. Το ενθαρρυντικό ήταν ότι δεν ένιωθε καμία ενοχή που αυτή η μίξη νεο-σουηδίλας και ηλεκτρονικών ρυθμών τύπου Pendulum τού γαργαλούσε το αυτί. Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε λίγο αργότερα και με το "One Good Thing", παρόλο που ήταν το "Frontline", το ομώνυμο και το "In Darkness" αυτά που θα κέρδιζαν ακροάσεις και εντυπώσεις, έστω κι αν αναλώνονταν στις τετριμμένες πλέον μανιέρες του "Reroute To Remain". Η εμπορική οξυδέρκεια των In Flames, η ελκυστική αμεσότητα των Pain, κάποια λιγοστά κατάλοιπα αγριότητας από τις εποχές των Gardenian, όλα έμοιαζαν να αποτελούν μέρη ενός ισορροπημένου μηχανισμού, με τα -κατά το πλείστον- καθαρά φωνητικά του Magnus Klavborn να δοκιμάζουν τα όρια της pop αισθητικής στον μετα-ήχο του Göteborg.

Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο, προσποιούμενος ότι ενέτεινε την προσπάθειά του να καταλήξει σε ένα σαφές πόρισμα. Όσο ευκολοάκουστη κι αν ήταν αυτή η συλλογή των έντεκα νέων τραγουδιών των Σουηδών, κάποια αναμασήματα δεν έπαυαν να του χτυπάνε κάπως άσχημα. Από την άλλη, ήταν ένας τρίτος δίσκος που ακολουθούσε κατά πόδας τους δύο προηγούμενους, εξέλισσε το ύφος τους σε ανεκτά πλαίσια, χωρίς να μένει πίσω στον τομέα της ποιότητας.

Στο τέλος, αφού τα έβαλε όλα κάτω, ήταν πια ξεκάθαρο. Το "Blood Of Saints" δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο δίσκος που θα άλλαζε την τρόπο που αντιλαμβανόταν τη μουσική. Ούτε καν αυτός που θα ανήγαγε την απλή συμπάθειά του για την μπάντα σε λατρεία. Όμως, μόνο το γεγονός ότι η αριστερή μεριά κέρδιζε κατά κράτος τη δεξιά στη λίστα «υπέρ/κατά» είχε μεγαλύτερη σημασία γι' αυτόν.

Νιώθοντας εντάξει με τον εαυτό του, έκλεισε βιαστικά ηχοσύστημα και laptop και πήγε για τσίπουρα. Θα πέθαινε μόλις τρία χρόνια αργότερα από κίρρωση του ήπατος.