Enemy Rose

Οι Enemy Rose είναι μία νεοσύστατη punk μπάντα από το Βέλγιο και το "Promises We'll Never Keep" είναι το δισκογραφικό της ντεμπούτο. Όπως με μετριοφροσύνη δηλώνουν στο myspace τους, οι στόχοι τους είναι αρκετά ταπεινοί, αφού σκοπεύουν να φέρουν ξανά το «χρώμα, την αυθεντικότητα και τη ζωντάνια που λείπει από το σύγχρονο ροκ» (που είναι η ζωντάνια οέο;) και «να ταρακουνήσουν τα εσώρουχα της φιλενάδας μας» («πώτς γένεν αυτό;» ρωτώ εγώ και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Ακόμα, με το βλέμμα χαμηλωμένο όσο δεν πάει, δηλώνουν πως αυτοί δεν είναι σαν τα άλλα συγκροτηματάκια της σειράς, που βάζουν την πόζα πάνω από τη μουσική τους... Σοβαρά τώρα ε; Ή τα παλικάρια κάνουν πολύ βαριά ναρκωτικά ή εκεί στο Βέλγιο δεν έχουν καθρέπτες. Μία φωτογραφία τους και μόνο αρκεί να σας πείσει πως οι Enemy Rose είναι φαβορί για το βραβείο «πιο επιτηδευμένα ποζεράδικη metrosexual μπάντα» για το 2008!

«Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι» λέει ο -μερικές φορές- σοφός λαός μας και για αυτό εγώ φορτώθηκα το μικρότερο καλαθάκι που βρήκα και έβαλα το δίσκο στο discman (δε το έβαλα στο stereo, γιατί ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς και φοβήθηκα μη τρίζουν και τα δικά της σώβρακα). Τελικά, ούτε το καλαθάκι χρειάζεται και ούτε όσα έταξαν επαληθεύτηκαν. Προσπαθώντας να κοπιάρουν το αλήτικο στυλ των Rolling Stones, των Clash, των Stooges και των Hanoi Rocks, τραγουδάνε πάνχαζους στίχους για τη γυναίκα που τους παράτησε (λογικό, όταν βάφεσαι περισσότερη ώρα από αυτήν) και ώρες ώρες το παίζουν σοβαροί, με πνευματικές ανησυχίες που είχαμε στα παιδικά μας χρόνια και στα λευκώματα που γράφαμε. «Αλήτες» που στάζουν τόσο μέλι είχα να δω από το καρτούν "H Λαΐδη Και Ο Αλήτης" της Disney.

Ο δίσκος ξεκινά με μερικά ανέμπνευστα και μέτρια punk κομματάκια. Στη συνέχεια κάνει μια μικρή κοιλιά για να τελειώσει με μερικά fillers που δε χρειαζόταν να ακούσουμε. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως ο δίσκος δε διαρκεί πολύ. Μόλις 11 tracks σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά. Ο χρόνος στην πρώτη ακρόαση περνάει ελάχιστα πιο γρήγορα, γιατί ψάχνεις στο booklet που έχουν γράψει τους στίχους κάθε κομματιού. Έχουν σφηνώσει σε 4 σελιδούλες όλους τους στίχους και όχι μόνο δε τους έχουν βάλει με τη σωστή σειρά, αλλά τους έχουν βάλει και με όποιο προσανατολισμό να 'ναι. Δυστυχώς όμως, από τη δεύτερη ακρόαση και μετά η διάθεση να διαβάσεις τους στίχους τους έχει πάει περίπατο και τα 40 λεπτά του δίσκου φαντάζουν ακόμα πιο άχρωμα, χιλιοπαιγμένα και παντελώς άνευρα.

Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά πληκτικό και αδιάφορο. Δεν είναι κακόηχο, αλλά είναι τόσο μέτριο και μη πρωτότυπο αυτό που κάνουν, που δε βλέπω το λόγο γιατί κάποιος να έχει διάθεση να τους ακούσει δεύτερη φορά. Το δίσκο τον προτείνω σε όσους απεχθάνονται να βλέπουν σκόρπια cd στο δωμάτιο τους. Το cd τους θα το έχετε μια ζωή παρατημένο στη δισκοθήκη σας.