Effigy

Effigy σημαίνει ομοίωμα, όπως το google translator είχε την ευγενή καλοσύνη να με πληροφορήσει, αλλά αν η μουσική των Ελλήνων Effigy ήταν ομοίωμα, αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν μάλλον το τέρας του Φράνκεσταϊν, κρίνοντας από το EP τους αυτό.

Δεν έχει καμία αισθητική μομφή η παραπάνω πρόταση, έχει να κάνει ουσιαστικά με την επικόλληση πολλών και διαφορετικών μουσικών ειδών μεταξύ τους. Πραγματικά οι Effigy συνενώνουν σε πέντε τραγούδια blues φράσεις, jazz πρωτοβουλίες, gypsy χαρακτήρα και alternative ήχους. Στηρίζονται στα γυναικεία φωνητικά της Έλλης Καΐκης που αν και προδίδουν την ελληνική (ή έστω τη μη αγγλική) καταγωγή της, είναι απολαυστικά τόσο βάσει δυνατοτήτων όσο και προσωπικής χροιάς. Εξίσου πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος του κιθαρίστα Κωνσταντίνου Πρωτόπαππα και της βιολίστριας Ελένης Λίγρης που άλλοτε εναλλάξ άλλοτε από κοινού αναλαμβάνουν τον ρόλο του σολίστ.

Παρόλα αυτά θα έλεγα ότι σε μεγάλο βαθμό είναι η ρυθμική βάση (Νίκος Κούτρας και Μιχάλης Σαγάνης) αυτή που ορίζει το χαρακτήρα των τραγουδιών ανάλογα με το πότε ορμάει με πλήρη δύναμη και βάρος ή στέκεται συγκρατημένη. Για παράδειγμα τα "Big Gang", "You Are Late", "Today The Same" κρατόνται σε πιο περίτεχνους τόνους χωρίς να αυξάνουν πολύ τις εντάσεις τους και ουσιαστικά απέχουν από το rock ιδίωμα προσεγγίζοντας περισσότερο τις προαναφερθείσες επιρροές τους. Στον αντίποδα, έρχονται συνθέσεις όπως τα "Limp Of Failure", "Horny Goat" με πιο δυναμικό χαρακτήρα.

Τα 25 λεπτά της διάρκειας του "Vaci Utca" κυλάνε απολύτως ευχάριστα και σίγουρα οι παραπάνω εναλλαγές βοηθάνε. Έλειψε όμως η σύνθεση (ή συνθέσεις) που θα αποτελέσει την κορωνίδα του συγκροτήματος. Ως δείγμα δουλειάς κρίνεται επιτυχημένο και καλύπτει τον χώρο του «όχι-ακριβώς-rock» που στην Ελλάδα μέσω και των κατάλληλων ραδιοφωνικών σταθμών κερδίζει συνεχώς έδαφος. Ως ολοκληρωμένη δουλειά θα πρέπει να προσθέσουν κάτι ακόμα για να καθιερωθούν.