Duffy

Μεγάλωσα με τον Daffy Duck, στην εφηβεία μου έμαθα τον Duff και το 2008 γνώρισα την Duffy. Δεν πρέπει να υπήρχε ραδιοφωνικός σταθμός ή club που να μην έπαιζε το "Mercy", συγκροτήματα όπως οι Bon Jovi περιελάμβαναν το τραγούδι στο set list τους, ενώ παραλίγο να έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε και ζωντανά στο Rockwave του 2009 πριν από τους Killers. Μετά τη μεγάλη -και για πολλούς ανέλπιστη- επιτυχία ήρθε η ώρα για το δεύτερο album της και η ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν είναι ένας διάττοντας αστέρας του ενός album, αλλά μία καλλιτέχνις που ήρθε για να μείνει.

Κοιτάζοντας λίγο την ιστορία πίσω από το album, πληροφορήθηκα ότι η Duffy συνεργάστηκε με τον Albert Hammond, το βιογραφικό του οποίου είναι γεμάτο από επιτυχίες, καθώς έχει γράψει τραγούδια για την Tina Turner και την Whitney Houston ανάμεσα σε άλλους. Με έναν τέτοιο συνεργάτη λογικά οι προσδοκίες σου θα ήταν αυξημένες, μέχρι που ήρθε η ώρα της ακρόασης.

Είμαι από αυτούς που με την πρώτη ακρόαση βρίσκουν κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει... Με το "Endlessly" βρέθηκα στο σημείο να μη μου αρέσει ούτε ένα κομμάτι. Για να είμαι δίκαιος, το άκουσα επιστάμενα και άλλες φορές. Και πάλι η ίδια αίσθηση. 10 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 33 λεπτών, και μια τρύπα στο νερό.

Δεν ξέρω εάν φταίει η δισκογραφική εταιρεία και η πίεση από μέρους της να έχουμε την επανάληψη του "Rockferry" ή η έλλειψη έμπνευσης του Albert Hammond, αλλά αυτό το συνονθύλευμα από soul, beat, hip hop είναι ένας αχταρμάς που δε βγάζει πουθενά. Το πρώτο της single, "Well, Well, Well", είναι σα να ακούω μια κακή απομίμηση της Britney και εάν αυτό θεωρεί η εταιρεία της ότι είναι το καλύτερο τραγούδι, τότε μπορείτε να φανταστείτε για τα άλλα. Εάν κάποιο τραγούδι «ακούγεται», αυτό είναι μόνο το τελευταίο του δίσκου, το "Hard For The Heart", που είναι και το μοναδικό κομμάτι στο οποίο η Duffy ακούγεται ως ο εαυτός της και όχι σα μια κακή κόπια.

Το "Endlessly", αντί να πάει ένα βήμα μπροστά την Duffy, την πήγε όχι ένα, αλλά δύο και παραπάνω βήματα πίσω. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να την αφορίσω, καθώς ο καθένας μπορεί να βγάλει ένα μέτριο ή κακό album και ίσως στο μέλλον, απαλλαγμένη από τα θέλω και τα πρέπει εξωτερικών παραγόντων, να μας δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούμε και πάλι με ενθουσιασμό μαζί της.