Dragontears

Υπερμπάντα του psychedelic rock και μάλιστα «υπό του εδάφους» από τη Δανία; Όχι, δεν πρόκειται περί πλάκας, ούτε περί ειρωνείας. Οι Dragontears είναι από τη Δανία και έχουν στις τάξεις τους μέλη -τωρινά και παλιά- των Baby Woodrose και των αγαπημένων On Trial, γεγονός που καθιστά επιβεβλημένο έναν τέτοιο πρόλογο. Το ύφος τους πλησιάζει περισσότερο στους On Trial του καταπληκτικού “Forever”, σε πιο ακουστικές στιγμές, χωρίς όμως να λείπουν οι ηλεκτρικές κιθάρες.

Έχοντας ακούσει κάποιος το περσινό τους “200 Micrograms From Home”, αισθάνεται σίγουρος για την ποιότητα του “Tambourine Freak Machine”, αρκεί να μη δώσει μεγάλη βάση στον τίτλο. Ο δίσκος όχι μόνο δε σας φρικάρει, αλλά θα σας κρατήσει συντροφιά όλο το χειμώνα. Ναι, είναι μελαγχολικός και αποτελεί την καλύτερη λύση για όσους βρίσκεστε μπροστά σε κάποιο αδιέξοδο, αισθηματικό και μη. Οι συνθέσεις του δεν είναι φτιαγμένες να γίνουν ringtone, αλλά καντάδα στο αγαπημένο σας πρόσωπο που άθελά σας το πληγώσατε.

H διασκευή στο “Masters of War” του Bob Dylan δεν είναι η ιδανικότερη επιλογή για αυτό, ένεκα των στίχων του, το μουσικό κομμάτι του όμως παραπέμπει σε μια από τις πλέον σκοτεινές / ερωτικές στιγμές της χρονιάς. Να με συμπαθάς Mister Bob, αλλά τα Δάκρυα του Δράκου με συγκίνησαν περισσότερο από εσένα. Το 15λεπτο “The Freedom Seed” που ακολουθεί είναι η γλυκιά παραφωνία, η όμορφη πρέζα, ο ερχομός των The Spacious Mind αν προτιμάτε. Η εθιστική μελωδία των synths, το απόκοσμο μουσικό background του, το επαναλαμβανόμενο ακόρντο της ακουστικής κιθάρας και τα γυναικεία φωνητικά με τα συνεχόμενα "Oh, set me free", το καθιστούν ως την κορυφαία στιγμή του δίσκου.

Λέγεται -και πολλοί συνυπογράφουν- πως από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Οι Dragontears όμως έχουν τον αντίλογο με το βαθιά εσωτερικό και απολογητικό “Tambourine Freak Machine”.

Εν πρώτοις, θα σου χαρίσουν την ψυχική ηρεμία που αναζητούσες τόσον καιρό, θα σου καθαρίσουν το μυαλό και κατόπιν θα σου δώσουν το απαιτούμενο κουράγιο, γιατί στην τελική... ποιος σου είπε πως θα σε συγχωρήσει; Τι; Ναι, το ξέρω πως δεν έκανα κουβέντα για το εναρκτήριο “The River”, μη με μαρτυράς όμως... το κρυφό χαρτί μας είναι.