Disturbed

Indestructible

Warner (2008)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 05/06/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Παρεξηγημένη μπάντα στην Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια κέρδισε περισσότερους φίλους κυρίως χάρη στον προηγούμενο δίσκο της. Το "Ten Thousand Fists" ήταν ένας πολύ καλός δίσκος ο οποίος περιείχε 5-6 συνθέσεις / ύμνους που σήκωσαν στις πλάτες τους το μουσικό εγχείρημα του David Draiman και της παρέας του. Το σήμα κατατεθέν της μπάντας είναι το στακάτο, κοφτό παίξιμο που οδηγεί και σε παρερμηνείες. Οι Disturbed δεν είναι επ' ουδενί nu metal, new metal ίσως. Και φυσικά ο χαρισματικός frontman που μετά τα «yeah yeah» του James Hetfield έχει τις πιο αναγνωρίσιμες κραυγές. Μεγάλη υπόθεση... Δε θέλω να μπω στη διαδικασία σύγκρισης και δε θα το κάνω μεταξύ του "Indestuctible" και της προηγούμενης κυκλοφορίας τους. Δεν είναι δίκαιο και θα χαθεί και η ουσία. Μπορώ όμως να παρατηρήσω κάποιες μικροδιαφορές που είναι ουσιαστικές. Τα τραγούδια είναι δώδεκα και η συνολική διάρκεια μειωμένη κατά εφτά λεπτά. Δύο ολόκληρα τραγούδια, έχει διαφορά. Οι μελωδίες είναι ισόποσα κατανεμημένες και τα κολλητικά ρεφραίν των Disturbed -εξαιρουμένου του "Divide"- εμφανίζονται σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια και όχι στα μισά. Ο David Draiman ακούγεται και είναι περισσότερο στενοχωρημένος / απογοητευμένος παρά θυμωμένος / εξοργισμένος. Αυτό έχει να κάνει με τις προσωπικές του περιπέτειες κι έτσι οι συνθέσεις και η ερμηνεία του είναι πιο σκοτεινές. Τα στοιχεία εκείνα που μας τους έχουν κάνει αγαπητούς είναι -ευτυχώς- παρόντα κι εδώ: Τα άκρως heavy πορωτικά μέρη, οι μελωδίες, οι μονολεκτικοί τίτλοι και φυσικά το εξώφυλλο. Οι Disturbed συνεχίζουν να ξεχωρίζουν με ευκολία από τις wannabe μπάντες που προσπαθούν να παντρέψουν τον κλασσικό με το σύγχρονο ήχο του metal και σε αντίθεση με αυτές είναι πλέον αποδεκτοί από μεγάλη μερίδα του καθαρόαιμου μεταλλικού κοινού. Προσωπική μου άποψη είναι πως ένα μεγάλο μέρος αυτής της αποδοχής οφείλεται στον κύριο Draiman. Άδικα; Κάθε άλλο. Ένα από τα χαρισματικότερα κι εκφραστικότερα λαρύγγια της γενιάς του, χωρίς το οποίο οι Disturbed θα ήταν μια τελείως διαφορετική μπάντα. Τελικά είναι το "Indestuctible" ο καλύτερος δίσκος τους; Ο ωριμότερος σίγουρα και θα σας το θέσω ως εξής: Συγκρίνονται οι κορυφές; Ο Πελέ με το Μαραντόνα; Το "Ride The Lightning" με το "Master Of Puppets"; Το πανσπάνιο 7ιντσο που έχω με το αντίστοιχο δικό σας; Το ότι έχω πιει πέντε μπύρες με τον Ozzy ενώ εσείς τέσσερις; Το cheesecake με τον κορμό; Όχι. Μόνο μεμονωμένα στιγμιότυπα και φάσεις, μελωδίες, γουλιές και μπουκιές μπορεί να σου μείνουν χαραγμένα στη μνήμη περισσότερο από κάποια άλλα. Έτσι ακριβώς κι εδώ, οπότε αφήστε τους «ειδικούς» να προχωρήσουν στην ενδελεχή σύγκριση που δε θα οδηγήσει πουθενά κι απολαύστε το δίσκο γιατί πολύ απλά είναι κι αυτός άφθαρτα κορυφαίος. * «Now you wanna know, you want a name, you wanna call me mother fucker!» Ποιος είπε πως απαγορεύονται οι αφιερώσεις;

  • SHARE
  • TWEET