David Eugene Edwards

Ας εκφράσω καταρχάς την ειλικρινή μου απορία για το πως διαφοροποιείται ένα solo άλμπουμ του David Eugene Edwards από ένα άλμπουμ των Wovenhand. Και τώρα που βγήκε αυτό από την μέση, ας καλωσορίσουμε το δεύτερο solo άλμπουμ του αγαπημένου μας σαμάνου από το Colorado, μετά το - κατά την γνώμη μου πλήρως απογοητευτικό - "Risha" που σκάρωσε το 2018 μαζί με τον τεράστιο Alexander Hacke.

Δεν θα κατηγορήσουμε τον Edwards για τους εκτεταμένους του στιλιστικούς πειραματισμούς την τελευταία δεκαετία - θα τον κατηγορούσαμε αν ήταν άτολμος - παρά το γεγονός πως δεν γέννησε κανένα έργο ισάξιο με τα κλασικά Wovenhand άλμπουμ του πρώτου μισού των '00s. Κι όμως, το "Hyacinth" έρχεται για να στρέψει το βλέμμα του προς το παρελθόν και να ξυπνήσει μνήμες, αξιοποιώντας όμως παράλληλα και την άποψη που έχει αποκομίσει ο Edwards από αυτήν την δεκαετία των πειραματισμών.

Κάθε ένα από τα έντεκα τραγούδια του "Hyacinth" λοιπόν βασίζεται σε μια πρωταρχική ακουστική folk ιδέα - παιγμένη άλλοτε από κιθάρα κι άλλοτε από μαντολίνο - που γίνεται αισθητή στα πρώτα δευτερόλεπτα του, και σκορπά έναν πρώιμο ενθουσιασμό. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα όπως στο ομώνυμο και στο "Apparition", η βασική ιδέα είναι τόσο πανέμορφη και μεγαλοπρεπής που θαρρείς πως θα είχε θέση δίπλα στις μεγάλες στιγμές του "Mosaic" ή - αλλίμονο! - του ντεμπούτου.

Η στροφή αυτή όμως παραμένει μερική. Η παραγωγή του άλμπουμ συμπεριλαμβάνει μια σειρά από ηλεκτρονικά στοιχεία και υπερβολικά εκτεταμένη χρήση των αντηχήσεων με τρόπο που θα ταίριαζε σε ένα dark ambient έργο, αλλοιώνοντας ή εμπλουτίζοντας αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα γήινο folk άλμπουμ. Ταυτόχρονα, οι ερμηνείες του Edwards έχουν απολέσει εκείνον το «παγανιστικό» τους χαρακτήρα. Εστιάζοντας σε πολύ μπάσες νότες, ο Edwards ακούγεται περισσότερο σαν ένα υπερφυσικό ον παρά σαν σαμάνος. Περισσότερο γοτθικός παρά δραματικός.

Τα παραπάνω στοιχεία αξιοποιούνται με τρόπο τέτοιον ώστε - σοφά! - το "Hyacinth" να μην χαρακτηριστεί ως πισωγύρισμα ή ως άλμπουμ νοσταλγικό. Επικροτώ αυτή του την θεώρηση. Ταυτόχρονα όμως το συγκεκριμένο υλικό είναι πολύ καλό, πολύ κλασικό Wovenhand, και δεν μπορώ να διώξω την σκέψη πως θα ήταν απολύτως τέλειο αν αποδίδονταν με πιο απογυμνωμένες ενορχηστρώσεις, παρά το γεγονός πως ο Edwards φαίνεται να δυσκολεύεται να γράψει ενδιαφέρουσες φωνητικές μελωδίες και παραμένει πολύ κοντά στα όρια του (επιβλητικού) spoken word.

Πέραν όμως αυτών των επισημάνσεων, το "Hyacinth" είναι από τα πιο αξιόλογα άλμπουμ που δημιούργησε ο David Eugene Edward εδώ και αρκετά χρόνια. Η μυθολογική του αύρα, οι θεσπέσιες ακουστικές μελωδίες και η υπερβατική του ατμόσφαιρα, το μετατρέπουν σε ένα έργο βαθύ, έξυπνο κι αινιγματικό. Ένα έργο που ανανεώνει γι άλλη μια φορά τους όρκους πίστης ανάμεσα σε εμάς και τον χαρισματικό του δημιουργό.

Bandcamp