Danger Mouse & Daniele Luppi

Rome

Parlophone (2011)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 19/07/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
O Danger Mouse έχει καταφέρει με τη δουλειά του τα τελευταία χρόνια να θεωρείται από τους καλύτερους παραγωγούς της εποχής μας. Από τα πρώτα του δείγματα ήταν το πετυχημένο «πάντρεμα» του "White Album" των Beatles με το "The Black Album" του Jay-Z. Στη συνέχεια ανέλαβε την παραγωγή στους Gorillaz, τον Beck, τους Black Keys, τους Broken Bells, σχημάτισε τους Gnarls Barkley, ενώ κατά τα φαινόμενα θα είναι και ο άνθρωπος που θα οδηγήσει σε θέμα παραγωγής τους U2 στην τέταρτη δεκαετία τους. Θα περίμενε πλέον κανείς πως ο Danger Mouse θα κυνηγούσε την καινοτομία στις δουλειές του, αλλά αντιθέτως στο τελευταίο πόνημά του επιλέγει μια εξ ολοκλήρου επιστροφή στο παρελθόν, και συνθετικά, και ως προς την παραγωγή.

Ο Danger Mouse είχε βάλει σκοπό εδώ και καιρό να συνθέσει ένα άλμπουμ επηρεασμένο από τα spaghetti western που σημάδεψαν τη δεκαετία του '60 και κατ' επέκταση τον κινηματογράφο. Η τελειομανία του τον οδήγησε να προβεί σε ενέργειες που δε θα έκαναν το εγχείρημα του να μοιάζει με ένα, κατά τέσσερις δεκαετίες, ετεροχρονισμένο tribute, αλλά μια πιστή αναβίωση της ηχητικής ατμόσφαιρας των ταινιών και της εποχής. Πιο συγκεκριμένα, ο Danger Mouse συνεργάστηκε με τον Ιταλό συνθέτη Daniele Luppi στο γράψιμο, «ανέστησε» την ορχήστρα που είχε εκτελέσει το θρυλικό soundtrack του Ennio Morricone για την ταινία «Ο Καλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος» και χρησιμοποίησε για τη δημιουργία του άλμπουμ εξοπλισμό από εκείνη την εποχή. Μόνο οι βαρυσήμαντες συμμετοχές του Jack White και της Norah Jones ήταν η πολυτέλεια του σήμερα που χρησιμοποίησε o Danger Mouse και έτσι «εγένετο» το "Rome".

Κατά κάποιον τρόπο, ο Danger Mouse στο "Rome" δημιούργησε ένα soundtrack άνευ ταινίας. Από τις πρώτες νότες του "Theme From A Rose" ήδη φαντάζεσαι τα αργά πλάνα της κάμερας στην έρημο, τον αέρα να «χαϊδεύει» το χώμα και την ανύπαρκτη χαμηλή βλάστηση, τον πυρακτωμένο ήλιο να «βράζει» το τοπίο και τον macho cowboy να πλησιάζει με το άλογό του από μακριά. Δεν κινούνται όμως όλες οι ορχηστρικές συνθέσεις σε αυτό το μοτίβο - για παράδειγμα το "Roman Blue" θα μπορούσε να είναι κάλλιστα στο score κάποιας αισθηματικής ταινίας των '60s με μοιραίο τέλος. Οι νοσταλγοί του ήχου της προαναφερθείσας δεκαετίας θα εκτιμήσουν ιδιαιτέρως και το "The Matador Has Fallen" με το a la Animals όργανο και θα βυθιστούν στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται.

Ανάμεσα στις δεκαπέντε συνθέσεις υπάρχουν και έξι κομμάτια στα οποία αναλαμβάνουν τους ρόλους τους οι Jack White και Norah Jones. Αν και καλλιτέχνες της εποχής μας, οι συγκεκριμένοι βάσισαν την επιτυχία τους σε μουσικές φόρμες του παρελθόντος και ίσως για αυτό δεν ακούγονται ξένοι στο "Rome", αλλά αντιθέτως απολύτως ταιριαστοί. Η «τσαμπουκαλίδικη» ερμηνεία του Jack White στο "Two Against One" από τη μία και η σαγηνευτική φωνή της Norah Jones στο "Season's Tree" από την άλλη κάνουν το όλο εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον και γοητευτικό στο μυαλό.

To "Rome" είναι ένας μικρός θρίαμβος του Danger Mouse. Με παλαιά, σκονισμένα συστατικά, κατόρθωσε να κάνει την εποχή με την οποία καταπιάνεται να ζωντανεύει μπροστά μας, ειδικά σε άτομα όπως ο υπογράφων, που τη δεκαετία του '60 δεν υπήρχαν καν ως ιδέα. Κυρίως όμως, αυτό το κατάφερε ισορροπώντας με στιβαρότητα και σιγουριά στις ιδέες του και όχι αναμασώντας τα κλισέ της τιμώμενης εποχής. O Danger Mouse μάς έδωσε το ερέθισμα για τους ακουστικούς πόρους μας και από την πλευρά μας αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να απολαύσουμε το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι να κλείσουμε τα μάτια, να αφεθούμε στην μουσική ολότητά του, να «σκηνοθετήσουμε» τη δική μας κινηματογραφική εκδοχή του "Rome" και να παίξουμε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
  • SHARE
  • TWEET