D'Virgilio, Morse & Jennings

Πριν μερικούς μήνες ο Ross Jennings κυκλοφόρησε με τους Haken το "Fauna", το οποίο είναι υποψήφιο άλμπουμ χρονιάς, ενώ έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια ως ένας από τους καλύτερους prog ερμηνευτές. Ο δε Nick D’ Virgilio, κουβάλησε κάποτε στους ώμους του ολόκληρους τους Spock’s Beard για χρόνια, είναι βασικός συντελεστής της επιτυχίας των Big Big Train και περιζήτητος session μουσικός, είτε μιλάμε για τους Fates Warning κάποτε, είτε για τους Mr. Big πολύ πρόσφατα. Κι ο Neal Morse είναι… ο Neal Morse… ένας από τους λίγους μουσικούς που έχει καταφέρει να θεωρείται θρύλος της progressive rock μουσικής, εκκινώντας την σταδιοδρομία του μετά τη δεκαετία του ’90. Με βάση τα παραπάνω, είναι απολύτως λογικό η μεταξύ των τριών αυτών μουσικών σύμπραξη να παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Παρόλο που όλοι τους διαθέτουν τα περισσότερα γαλόνια τους στον prog χώρο, έχουν αποδείξει ότι έχουν μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων και επιρροών από διάφορα μουσική είδη, τα οποία είτε φροντίζουν να τα εισάγουν σε διάφορα σημεία των - συχνά επικών σε διάρκεια - τραγουδιών που γράφουν, είτε τα διοχετεύουν σε επιμέρους side projects. Ένα εκ των διαφορετικών καπέλων που φοράει κατά καιρούς ο Neal Morse είναι αυτό του singer/songwriter, το οποίο σε συνδυασμό με την αγάπη για μουσικές τύπου Crosby, Stills & Nash τον έκανε να απευθυνθεί στον παλιόφιλο Nick και στον βρετανικής καταγωγής (και αρκετά μικρότερο ηλικιακά) Ross για να συνδράμουν μαζί του σε ένα project που να κινείται σε αυτό ακριβώς το ύφος. Το αποτέλεσμα, όπως αποτυπώθηκε στο "Troika", παρόλο που μοιάζει να κινείται σε σχετικά μακρινό μουσικό ύφος κατάφερε να ικανοποιήσει ως και να ενθουσιάσει την πλειονότητα των οπαδών τους. Κι εμένα μαζί.

Περιέργως, η πρώτη απόπειρα τα πήγε και αρκετά καλά σε εμπορικό επίπεδο, με αποτέλεσμα η Inside Out να ρωτήσει αν οι τρεις τους θα ήταν διατεθειμένοι να γράψουν ένα ακόμα άλμπουμ, κι αυτοί ανταποκρίθηκαν άμεσα, ετοιμάζοντας το "Sophomore" μέσα σε λίγους μόλις μήνες. Και παρά το γεγονός πως το δεύτερο αυτό άλμπουμ είναι βασισμένο σε ιδέες που ξέμειναν είτε από το πρώτο άλμπουμ, είτε από τα άλλα σχήματα/project στα οποία συμμετάσχουν οι ασταμάτητα δημιουργικοί αυτοί τύποι, κατάφεραν να το κάνουν να ξεπερνάει τον προκάτοχό του. Όχι απαραίτητα στα σημεία (ήτοι επιμέρους τραγούδια), αλλά περισσότερο στην αίσθηση που δίνει ως σύνολο και σε επίπεδο συνοχής, καθώς πρακτικά δεν υπάρχει τραγούδι που να υστερεί.

Αν σε κάποιον αρέσουν οι μουσικές που έχουν ως βάση τις ακουστικές κιθάρες και τις φωνητικές αρμονίες, κι αν αρέσκεται σε τραγούδια που στηρίζονται στις ξεκάθαρες μελωδικές γραμμές και στο ερμηνευτικό ταλέντο, δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί να μην ευχαριστηθεί το άκουσμα των τραγουδιών που περιλαμβάνει το "Sophomore". Επίσης, αν κάποιος θα έβρισκε ενδιαφέρον σε μια πιο σύγχρονη ηχητικά προσέγγιση ονομάτων όπως οι CSN, οι Creedence Clearwater Revival, οι The Band, οι Beatles, οι Simon & Garfunkel ή οι America, τότε από τις πρώτες νότες του "Hard To Be Easy" η σύμπραξη των D’ Virgilio, Morse & Jennings θα πρέπει να τον κερδίσει.

Οι φωνές και των τριών είναι υπέροχες η κάθε μια από μόνη της και η τεχνική ικανότητα που διαθέτουν τους δίνει την δυνατότητα να τις τοποθετηθούν σε διάφορους σχηματισμούς, με αποτέλεσμα για να δημιουργούν ένα ακόμα ανώτερο προϊόν συνεργασίας, κάτι που είναι αντιληπτό ακόμα κι από το πρώτο verse του πρώτου τραγουδιού του άλμπουμ. Την ίδια στιγμή, όμως, τα καταφέρνουν εξαιρετικά ακόμα κι όταν ο καθένας τραβάει τον προβολέα πάνω του μεμονωμένα, όπως κάνει ο D’ Virgilio στο μπαλαντοειδές "Linger At The Edge Of My Memory, σε ένα μπαλαντέ στυλ που έχει υποστηρίξει πολύ επιτυχημένα και στο παρελθόν με τους Spock’s Beard (βλέπε ενδεικτικά "Shining Star"). Αντίστοιχα καλά τα καταφέρνει (προφανώς) ο Neal Morse στο πιο «δικό του» "The Weary One" που μου έφερε στο νου κάτι από το "Shine" των Transatlantic, ενώ ο Jennings φέρνει ένα από τα πιο «αμερικάνικα» τραγούδια το "Weighs Me Down", καταφέρνοντάς τα επίσης εξαιρετικά.

Ο Jennings φέρνει, επίσης, το υπέροχο "Tiny Little Fires", του οποίου η κεντρική ιδέα/μελωδία προέκυψε ενώ έπαιζε με ένα παιδικό ξυλόφωνο του ενός έτους γιού του και κατέληξε να είναι η πιο proggy στιγμή του δίσκου. Την ίδια στιγμή, και το "I’m Not Afraid" του D’Virgilio μοιάζει να κάνει μια μετάβαση από το singer/songwriter ύφος σε παιχνιδιάρικα prog πεδία και πάλι πίσω. Η μόνη σχετικά ηλεκτρισμένη στιγμή έρχεται με το απλώς συμπαθητικό "Mama", ενώ τραγούδια σαν τα "Right Where You Should Be" και το "Anywhere The Wind Blows" αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα το πόσο μεστό κι απολαυστικό είναι το songwriting αυτού εδώ του άλμπουμ.

Ως τελικό συμπέρασμα, το "Sophomore" είναι αντίστοιχα καλό σε επίπεδο έμπνευσης και εκτέλεσης με το "Troika", υπερτερώντας σε επίπεδο συνοχής και προσφέροντας μερικές ακόμα πανέμορφες συνθέσεις από τρεις σπουδαίους μουσικούς, οι οποίοι μας προσφέρουν εδώ κάτι διαφορετικό και ταυτόχρονα οικείο. Κυρίως, όμως, παραμένουν αδιαπραγμάτευτα ποιοτικοί, όπως πάντα στις καριέρες τους.

Σε περίπτωση, πάντως, που τίθεται κάποιο ερώτημα για το αν πρέπει να συνεχίσουν ή ακόμα και να εξελίξουν αυτό εδώ το project ο Neal, ο Nick κι ο Ross, τότε από εμένα η απάντηση είναι καταφανέστατα θετική.