Crystallion

Οι Crystallion μας έρχονται από τη Γερμανία, μια χώρα που μας έχει χαρίσει πάρα πολλά μουσικά διαμάντια σε όλες τις εκφάνσεις του heavy metal. Σύμφωνα με το μικρό βιογραφικό τους, έχουν κυκλοφορήσει ήδη ένα album, το "A Dark Enchanted Crystal Night" το 2006, το οποίο έχει αποκομίσει καλές κριτικές. Δυστυχώς δεν το έχω ακούσει, οπότε και δεν έχω σαφή άποψη για την ποιότητα του. Οι Crystallion είναι λάτρεις των ιστοριών των ιπποτών -templars- και έτσι στο πρώτο τους album καταπιάνονται στιχουργικά με αυτό το θέμα. Η φετινή, δεύτερη, δουλειά τους, "Hattin", είναι για μένα η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα, το οποίο παρόλο που από ό,τι λένε οι πηγές έχει κάνει μια μικρή αίσθηση στο ευρωπαϊκό power metal, δε μου είναι γνωστό, παρότι ασχολούμαι με το ιδίωμα.

"Hattin" είναι το μέρος όπου έγινε η ομώνυμη μάχη στις 4 Ιουλίου του 1187, μια μάχη που ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική ήττα των crusaders. Η κατακτητική αρπαγή, από τους Μουσουλμάνους, σημαντικών περιοχών που κατείχαν οι crusaders, όπως του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, σήμανε το τέλος της αυτοκρατορίας των crusaders. Όλο λοιπόν το album, για άλλη μια φορά, όπως και η πρώτη τους κυκλοφορία, είναι concept, αναφερόμενο κατά την οπτική τους στη μάχη και τα συνεπακόλουθα της.

Οι Crystallion, όπως προανέφερα, αρέσκονται στο σύγχρονο europower. Ο ακροατής θα προσέξει στα κομμάτια των Crystallion στοιχεία από Rhapsody, Stratovarius, Helloween (ασφαλώς και αλίμονο) αλλά και Sonata Arctica (οι οποίοι θυμίζουν Stratovarius). Το κακό είναι αυτό. Από την πρώτη νότα του ομολογουμένως πάρα πολύ καλού κομματιού, κατά τη γνώμη μου, "Wings Of Thunder", το οποίο είναι το μόνο που «σώζει την παρτίδα», μέχρι και την τελευταία του "Preach With An Iron Tongue", που έχει συνολική διάρκεια 11 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα, τα κομμάτια θυμίζουν πολύ μα παρά πολύ τα παραπάνω συγκροτήματα, κάνοντας τις δημιουργίες των Crystallion να ακούγονται μια από τα ίδια.

Το album έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος: Γρήγορα κομμάτια, αργά κομμάτια, ωραίες μελωδίες, ριφς που εναλλάσσονται αρμονικά μεταξύ τους, ατμόσφαιρα μάχης και ούτω καθεξής. Λείπει όμως το βασικότερο: η έμπνευση για κάτι καλό και διαφορετικό που θα τους δώσει μια ταυτότητα και θα τους βάλει στο μουσικό χάρτη. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή ηχούν σαν tribute band, παρά σαν κανονικό συγκρότημα. Το album κακό δεν είναι. Από κάποια στιγμή και μετά όμως βαριέσαι να ακούσεις κάτι που έχει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά ακουστεί. Δυστυχώς ο δίσκος δεν έχει ενδιαφέρον, πέραν της μιας φοράς, και αυτό για να λες ότι έχεις ακούσει και αυτό το νέο europower album.

Παρ' όλα αυτά οι Crystallion έχουν ένα πολύ σημαντικό όπλο που τους χαρίζει πολλούς πόντους: ο τραγουδιστής τους Thomas Strubler αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια από τις καλύτερες φωνές που έχει το είδος τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτός... Η παραγωγή του δίσκου δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από κρυστάλλινη και πεντακάθαρη, αλλά τι να το κάνεις όταν το τελικό μουσικό αποτέλεσμα είναι μέτριο;

Δεν ξέρω αν οι Crystallion έχουν κάνει ή θα κάνουν κάποια επιτυχία. Αν όμως συνεχίσουν έτσι θα καταλήξουν μάλλον στην αφάνεια - στην οποία μάλλον βρίσκονται και τώρα. Η χώρα προέλευσης τους δίνει ένα γερό πάτημα έτσι ώστε να ορθοποδήσουν και να κάνουν αν μπορούν κάτι αξιόλογο. Ελπίζω ότι θα αλλάξουν ρότα, γιατί αλλιώς ο μουσικός Καιάδας τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες...