Coalesce

Οι βετεράνοι του hardcore, Coalesce, ανακοίνωσαν την ολοκλήρωση του νέου τους δίσκου μετά από δέκα χρόνια σιγής (δισκογραφικής γιατί γενικότερα η πορεία τους είχε διάφορα σκαμπανεβάσματα!). Η μπάντα είχε διαλυθεί πολλά χρόνια πίσω, το 2005 βρέθηκαν πάλι μαζί κι έπαιξαν σε κάτι σαν reunion εμφανίσεις, το 2007 έγραψαν μαζί και τελικά φέτος έχουμε στα χέρια μας την νέα τους δουλειά. Το “Ox” είναι μια κυκλοφορία περί των 35 λεπτών, και περιέχει δεκατέσσερα νέα κομμάτια και ουσιαστικά πρόκειται μόλις για την τέταρτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Tο “Ox” παραμένει σε υψηλά επίπεδα και μπορεί να πάρει θέση δίπλα στις δουλείες του συγκροτήματος, όπως στα “Give Them Rope”(1998) και “0:12 Revolution in Just Listening”(1999) τα οποία ήταν δυο αυθεντικά σκληροπυρηνικά metal άλμπουμ.

Αγνό μεταλλικό hardcore με δόσεις πειραματισμού, φρέσκιες ιδέες και θορυβώδη τύμπανα. Οι Coalesce ακριβώς όπως τους θυμόμαστε. Η ένταση είναι αμείωτη αλλά δεν θα παρατηρήσει κανείς ριζοσπαστικές αλλαγές στο στυλ και τον ήχο της μπάντας. Η μεγαλύτερη διάφορα που διακρίνω στη νέα κυκλοφορία σε σχέση με τις παλιές είναι στην παραγωγή και στην ηχητική απόδοση των συνθέσεων, κάτι αναμενόμενο και αποδεκτό μετά από τόσα χρόνια και τόσες εξελίξεις στην μουσική παραγωγή. Ακραία μουσική από μια ακραία μπάντα, με ένα σύγχρονο ύφος και μια ωριμότερη και περισσότερο εμπνευσμένη απόδοση. Υπάρχουν κι άλλα group που παίζουν πραγματικά σύνθετη και τεχνικά δύσκολη μουσική  αλλά οι Coalesce είναι οι μόνοι που κάνουν τον ήχο ν’ ακούγεται τόσο φυσικός και συναισθηματικός. Υπάρχουν διάχυτα  metalcore στοιχεία στο άλμπουμ  και μερικά αργά μέρη αρκετά κοντά στο post-metal.

Η μπάντα ήταν από τις πρώτες που χαρακτηρίστηκαν ως mathcore και post-hardcore, όροι που μας πλημμυρίζουν και μας ζαλίζουν τελευταία με τόσες μπάντες που ξεπηδούν στον ευρύτερο χώρο (ή σωρό) του core και του post από κάθε άποψη, αλλά τότε απέδιδαν εύστοχα τον απαράμιλλο, σπάνιο και μοναδικό ήχο του συγκροτήματος. Αυτό που ακούς δεν είναι κάτι πρωτόγονο, αλλά θα το έλεγα ένα φασαριόζικο έπος, που απαιτεί να παιχτεί σε πολλά decibel. Αξίζει ένα τεράστιο καλώς ήρθατε πίσω στο συγκρότημα!