Circa Survive
Blue Sky Noise
Atlantic (Warner) (2010)
16/06/2010
Δαίμονες. Τι άλλο να περιμένεις βέβαια από τον άνθρωπο που ευθύνεται για εκείνο το πρώτο EP των Saosin. Για τον Anthony Green λέω. Ο frontman μπαλαντέρ, η ένρινη προσωποποίηση της μανιοκατάθλιψης, μία τεράστια μουσική φυσιογνωμία, στους κύκλους του τουλάχιστον.
Ο τρίτος δίσκος του κουιντέτου από την Πενσιλβανία κατέφτασε με τις πειραματικές του κιθάρες, τις καλοδομημένες μελωδίες του, και τους στίχους -μαχαίρι στην καρδιά- για να δείξουν, για άλλη μια φορά, πως είναι από τις πλέον υποτιμημένες μπάντες στον χώρο, παρόλες τις τεράστιες εμπνεύσεις τους.
Το "Blue Sky Noise" ανοίγει με το "Strange Terrain", ένα σχεδόν ανατολίτικο intro εισάγει το κομμάτι σε ένα ανεβαστικό κουπλέ, που κρατάει λίγο όμως, καθώς το μιζεροειδές ρεφρέν σε πετάει πάλι χάμου, καθώς αναρωτιέται "Where have all signs gone?". Ακολουθεί περήφανο το πρώτο single του δίσκου, "Get Out". Χιτάκι ε. Από εκείνα, τα καλά. Το χτίσιμο για το ρεφρέν γίνεται άψογα, βέβαια η συναισθηματική φόρτιση είναι και πάλι έντονη, αλλά δεν μας πτοεί. Διαθέτει επίσης ένα όμορφο σολάκι, καθώς από πίσω, τα εφέ δίνουν και παίρνουν. Εξαιρετικός ο Rich Costey (Muse, Cave In, Mew) γενικά πίσω από τις κονσόλες.
Διαμάντια πολλά έχει ο δίσκος. Παράδειγμα, το προσωπικό αγαπημένο "I Felt Free" αρχινά με ένα πανέμορφο μελωδικό αρπισματάκι, που σε οδηγεί σταθερά στη μελό κλιμάκωση του κομματιού, εξαιρετικό ρεφρέν. Εξαιρετική στιχογραφία. Διακρίνεις βέβαια τα προβλήματα. Μετά από τρεις αποτυχημένες εγκυμοσύνες της γυναίκας του, ο κύριος Green κατέρρευσε. Τι κομμάτια περιμένατε να ακούσετε; Μετά από την πολύμηνη διαμονή του σε ψυχιατρική κλινική, βγήκε και τέλειωσε τον δίσκο. Προβατάκια και λουλουδάκια; Μπα.
Από το εξαιρετικό εξώφυλλο (όπως όλα τους), στα φωνητικά που σε στοιχειώνουν, στους στίχους που σε κατατρέχουν και στην απεγνωσμένη ατμόσφαιρα που περιτριγυρίζει εσένα και το δίσκο με την ακρόασή του καταλαβαίνεις πως είναι ένας φρέσκος φετινός δίσκος που καλό θα ήταν να μη περάσει απαρατήρητος.
ΥΓ. Αν μπορείτε και βρείτε και την βερσιόν με τις μπόνους ακουστικές εκτελέσεις των περισσότερων κομματιών, πάρτε και μπεταντίν.
Ο τρίτος δίσκος του κουιντέτου από την Πενσιλβανία κατέφτασε με τις πειραματικές του κιθάρες, τις καλοδομημένες μελωδίες του, και τους στίχους -μαχαίρι στην καρδιά- για να δείξουν, για άλλη μια φορά, πως είναι από τις πλέον υποτιμημένες μπάντες στον χώρο, παρόλες τις τεράστιες εμπνεύσεις τους.
Το "Blue Sky Noise" ανοίγει με το "Strange Terrain", ένα σχεδόν ανατολίτικο intro εισάγει το κομμάτι σε ένα ανεβαστικό κουπλέ, που κρατάει λίγο όμως, καθώς το μιζεροειδές ρεφρέν σε πετάει πάλι χάμου, καθώς αναρωτιέται "Where have all signs gone?". Ακολουθεί περήφανο το πρώτο single του δίσκου, "Get Out". Χιτάκι ε. Από εκείνα, τα καλά. Το χτίσιμο για το ρεφρέν γίνεται άψογα, βέβαια η συναισθηματική φόρτιση είναι και πάλι έντονη, αλλά δεν μας πτοεί. Διαθέτει επίσης ένα όμορφο σολάκι, καθώς από πίσω, τα εφέ δίνουν και παίρνουν. Εξαιρετικός ο Rich Costey (Muse, Cave In, Mew) γενικά πίσω από τις κονσόλες.
Διαμάντια πολλά έχει ο δίσκος. Παράδειγμα, το προσωπικό αγαπημένο "I Felt Free" αρχινά με ένα πανέμορφο μελωδικό αρπισματάκι, που σε οδηγεί σταθερά στη μελό κλιμάκωση του κομματιού, εξαιρετικό ρεφρέν. Εξαιρετική στιχογραφία. Διακρίνεις βέβαια τα προβλήματα. Μετά από τρεις αποτυχημένες εγκυμοσύνες της γυναίκας του, ο κύριος Green κατέρρευσε. Τι κομμάτια περιμένατε να ακούσετε; Μετά από την πολύμηνη διαμονή του σε ψυχιατρική κλινική, βγήκε και τέλειωσε τον δίσκο. Προβατάκια και λουλουδάκια; Μπα.
Από το εξαιρετικό εξώφυλλο (όπως όλα τους), στα φωνητικά που σε στοιχειώνουν, στους στίχους που σε κατατρέχουν και στην απεγνωσμένη ατμόσφαιρα που περιτριγυρίζει εσένα και το δίσκο με την ακρόασή του καταλαβαίνεις πως είναι ένας φρέσκος φετινός δίσκος που καλό θα ήταν να μη περάσει απαρατήρητος.
ΥΓ. Αν μπορείτε και βρείτε και την βερσιόν με τις μπόνους ακουστικές εκτελέσεις των περισσότερων κομματιών, πάρτε και μπεταντίν.