Call Of The Void

Με κεκτημένη ταχύτητα από το υπερηχητικό τους ντεμπούτο, "Dragged Down A Dead End Path" του 2013 (το οποίο είχαν κυκλοφορήσει δωρεάν ως Ironhorse, το 2012, πριν υπογράψουν με τη Relapse), οι τετράδα των Call Of The Void από το Κολοράντο των ΗΠΑ επιστρέφει και συνεχίζει τον καταιγισμό από εκεί που τον είχε αφήσει. Το εξώφυλλο, αν και θυμίζει έντονα τα εξώφυλλα των noise rock θεούληδων, Young Widows, είναι πανέμορφο και δένοντας εξαιρετικά με τον τίτλο, υπογραμμίζει εμφατικά το περιεχόμενο του δίσκου, βγάζοντας μια μοναδική ζοφεράδα.

Ηχητικά, το "Ageless" δεν διαφοροποιείται πολύ από τον προκάτοχό του. Οι τσίτα ταχύτητες είναι εδώ, τα χοροπηδηχτά σημεία είναι εδώ και το σφυροκόπημα είναι εδώ. Τα φωνητικά έχουν εμπλουτιστεί ακόμα περισσότερο αφού αυτή τη φορά, ο Steve Vanica δεν επιδίδεται αποκλειστικά στα κλασικά hardcore βραχνά ουρλιαχτά αλλά προσθέτει και επιπλέον γραμμές high pitched τσιρίδων, καθιστώντας αυτή την διπλή φωνητικά επίθεση άκρως απολαυστική. Οι κιθάρες οδηγούν τις συνθέσεις, τις περισσότερες φορές με ένα έκρυθμο πλαίσιο, κολασμένων νευρωτικών riff που ενίοτε αλλάζουν ρότα σε μεγαλοπρεπή doom περάσματα. Τα τύμπανα, φανταστικά, κυνηγάνε τις κιθάρες, προστάζοντας τη φρενίτιδα του ρυθμού, χωρίς να κουράζουν με ανούσια blastbeat, ενώ το μπάσο από πίσω προσδίδει τον απαραίτητο όγκο. Η παραγωγή, αν και έχει λίγο περισσότερη γυαλάδα από όση θα ήθελα, τελικά κερδίζει γιατί αφήνει τις σφιχτοδεμένες συνθέσεις να «αναπνέουν», κάνοντας τα περισσότερα όργανα να ακούγονται τέλεια.

Αυτός ο αριστοτεχνικός συνδυασμός hardcore με τις grind ταχύτητες που προκαλούν μπάχαλα, θυμίζει έντονα την προσέγγιση των Trap Them αν και οι Call Of The Void δεν τους φτάνουν ούτε σε τεχνική αλλά και ούτε αποπνέουν αυτή την ερεβώδη ομορφιά που αποπνέει η μουσική των Trap Them. Αν και η διάρκεια του δίσκου είναι λίγο μεγαλύτερη απ' όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα σε σημεία να κουράζει ελαφρώς, τελικά οι Call Of The Void κερδίζουν τις εντυπώσεις χάρη στη στιβαρότητα των συνθέσεων τους και τον ξέφρενο χαρακτήρα τους. Το "Ageless" δεν είναι τόσο δυνατό και κρίσιμο όσο το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους αλλά τη δουλειά του την κάνει μια χαρά. Όταν ακούς έναν δίσκο και ονειρεύεσαι pit, τότε δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω.