Bury Tomorrow

Έχω παρατηρήσει πως κάθε χρόνος που περνάει με βρίσκει να απομακρύνομαι και μερικά μέτρα από το σημείο που η διαίσθησή μου λέει ότι θα ανοίξει pit. Στην περίπτωση των Bury Tomorrow θα φρόντιζα να πάρω μερικά παραπάνω μέτρα, αλλά παρ' όλα αυτά θα ήθελα να ήμουν εκεί αν έπαιζαν ζωντανά.

Οι Βρετανοί ανήκουν στην πολύ μοδάτη φάση του melodic metalcore και αν οι πιο ειδικοί από εμένα στον χώρο τους θεωρούν μια από τις μπάντες που ξεχωρίζουν από τον ωκεανό των συγκροτημάτων στον ήχο, ποιός είμαι εγώ για να διαφωνήσω;

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια σχολή του hardcore που δεν αντέχει αυτό το πολύ γυαλισμένο στοιχείο που έχουν μπάντες σαν τους Bury Tomorrow, αλλά από την άλλη υπάρχουν στρατιές πιτσιρικαίων που τρελαίνονται για αυτού του είδους τις μπάντες. Από τις κάμποσες που έχω ακούσει (ή έχω δει σε διάφορα φεστιβάλ) αυτοί εδώ είναι όντως από τους καλύτερους, κάτι που θεωρώ ότι υποστηρίζουν και με το νέο τους άλμπουμ "Earthbound".

Στο τέταρτο άλμπουμ τους (και τρίτο υπό την στέγη της Nuclear Blast) δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα, απλά φροντίζουν τα μελωδικά τους μέρη να γίνουν ακόμα πιο πιασάρικα και τα breakdown σημεία ακόμα πιο έντονα, με ισορροπία μεταξύ μπρουταλιάς και μελωδίας να μοιάζει μελετημένη στη λεπτομέρεια.

Η παραγωγή είναι μπόμπα, οι κιθάρες σε σημεία βγάζουν μια ωραία σουηδίλα, οι καθαρές φωνητικές γραμμές θυμίζουν καλές στιγμές των Atreyu και πέραν κάποιων ονομάτων τύπου Asking Alexandria, θα μπορούσαν υπό περιπτώσεις να πιάσουν κόσμο που αρέσκεται σε ακούσματα όπως οι Killswitch Engage ή οι Trivium (του "Ascendancy").

Μεταξύ μας τώρα, ο κιθαρίστας που αναλαμβάνει τα καθαρά φωνητικά έχει πολύ πιο ενδιαφέρουσα φωνή από τον τραγουδιστή τους, όπως αποδεικνύουν τραγούδια σαν το "The Eternal", το "Last Light", το "Earthbound" και το "Memories", τα οποία αποτελούν και τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ.

Για τους οπαδούς του ήχου, η ακρόαση του "Earthbound" μοιάζει επιβεβλημένη, αλλά και για απομακρυσμένους  παρατηρητές σαν του λόγου μου, αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα σαφώς πιο ευχάριστο και ενδιαφέρον άκουσμα από την πλειονότητα των αμέτρητων συγκροτημάτων που υπάρχουν εκεί έξω στη φάση.