Brimstone Coven

Μπάντα που δεν υπάρχει στην μεταλλική εγκυκλοπαίδεια; Κι όμως με δυο δίσκους στο ενεργητικό τους δεν συμπεριλαμβάνονται και δεν βλέπω να τα καταφέρνουν ούτε με τον τρίτο. Γιατί; Προφανώς οι ιθύνοντες δεν τους βρίσκουν τόσο metal και τους κατατάσσουν στο ροκ. Αδίκως;

Όχι και τόσο. Ο ήχος των Brimstone Coven πατάει περισσότερο στα late 60s/early 70s απ' ότι στις Pentagram/Black Sabbath φόρμες. Ακόμα και η ψυχεδέλεια των Pink Floyd είναι εμφανής σε σημεία. Κρίση ταυτότητας; Όχι απαραίτητα. Έχω την αίσθηση πως οι συντελεστές του δίσκου έχουν ακούσει άπειρη μουσική κι αβίαστα έβγαλαν τον ήχο αυτό, που μόνο Scooby Doobie Doom δεν τον λες (κλεμμένος όρος).

Συνθετικό ταλέντο έχουν και η αρχή του “Black Magic” είναι δελεαστική για την συνέχεια. Ακούς και Witchcraft τέμπο στα “Beyond The Astral” & “The Seers” και φτιάχνεσαι. Λίγο Hendrix στο “Slow Death” και γουστάρεις. Ενθουσιασμένο δεν σε κόβω όμως. Θα μπορούσα υπό προϋποθέσεις. Ας υποθέσουμε φερ’ ειπείν πως είμαι στην Metal Blade και μου στέλνουν προς ακρόαση τον δίσκο.

Ελάτε δω παληκάρια μου. Θα ξαναμπείτε στο στούντιο με παραγωγό και μηχανικούς για δυο πράγματα: Θα ελαττώσετε την διάρκεια κατά 15 λεπτά και θα αλλάξετε την σειρά των τραγουδιών. Δεν μπορεί η αρχή να μονοπωλεί το ενδιαφέρον και η συνέχεια να φτάνει στα όρια της βαρεμάρας. Κόψτε και μερικές slow tempo ανούσιες μελωδίες και σας περιμένω πάλι. 

Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, οι Brimstone Coven θα ακολουθούσαν τις συμβουλές μου, θα σπαταλούσαν 3-4 μερόνυχτα κλεισμένοι ερμητικά στο στούντιο και θα πετύχαιναν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι και Rocking Επιλογή θα τους χαρακτήριζα. Κατόπιν βέβαια θα υποστήριζα πως χαραμίζομαι εδώ και πως είμαι για μεγάλα πράγματα. Άντε, κοιμήσου αγόρι μου τώρα.