Brian Lopez

Στο πρόσωπο του Brian Lopez έχουμε μια από τις αθόρυβες, αλλά ιδιαιτέρως αξιόλογες «νέες εισόδους» της χρονιάς.  Με το "Ultra", το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, φέρνει στο μυαλό μερικές σκηνές από τα ηχητικά τοπία που έχουμε συνδέσει με τους Calexico (στα πιο «στοιχειωμένα» τους). Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Lopez γεννήθηκε στο Tuscon της Arizona, το οποίο βρίσκεται λιγότερο από μια ώρα βορειότερα των συνόρων Η.Π.Α. - Μεξικού, οπότε είναι λογικό να έχει παρόμοιες παραστάσεις με τους Καλιφορνέζους, με τους οποίους έχει περιοδεύσει. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ακούγεται ιδιαιτέρως ώριμος μουσικά, ενώ αν έπρεπε με το ζόρι να του βάλουμε μια ταμπέλα, τότε ο όρος «Tex-Mex folk-rock», όσο μακροσκελής κι είναι, μπορώ να πω ότι περιγράφει τη μουσική του με ικανοποιητική ακρίβεια.

Ο Lopez έχει περίεργα γονίδια. Οι ρίζες του είναι ισπανικές αλλά και πολωνικές. Σπούδασε κιθάρα, ισπανικά και οικονομικά στο πανεπιστήμιο της Arizona. Έζησε για μικρό χρονικό διάστημα στη Βαρκελώνη και -όλως τυχαίως- όλα αυτά φαίνονται στον ήχο του: η ακουστική κιθάρα πρωταγωνιστεί, αρκετά κομμάτια είναι ισπανόφωνα, υπάρχει το ελεύθερο πνεύμα της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας της Καταλονίας και όλα αυτά αναμειγνύονται με μέτρο και οικονομία. Πριν το "Ultra" είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με τους Mostly Bear και δύο EP μόνος του.

Μουσικά κατάγεται από την εποχή της πειραματικής folk που ευδοκιμούσε στα τέλη της των 60s / αρχές 70s, χάρη σε μια σειρά από σπουδαίους αμερικανούς τραγουδοποιούς, όπως ο Tim Buckley (αδικοχαμένος πατέρας του επίσης αδικοχαμένου Jeff Buckley), στον οποίο ο Lopez, εκτός από μουσικά, μοιάζει και φυσιογνωμικά. Από τα μαύρα σγουρά του μαλλιά και τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, στις οποίες πρωταγωνιστούν έγχορδα, πνευστά, καμπανάκια και όλων των ειδών οι όμορφοι ήχοι, μέχρι το vibrato της χαρακτηριστικής φωνής του (υπάρχουν στιγμές που θυμίζει τον Marc Bolan της πρώτης εποχής των T-Rex), όλα δένουν αρμονικά πάνω σε ένα μουσικό καμβά με μεγάλη ποικιλία ρυθμών, σχηματίζοντας ένα ιδιαίτερο χαρμάνι.

Στο "Ultra" υπάρχουν έντεκα κομμάτια γεμάτα λυρισμό, από τα οποία -κατά κανόνα- αναδύεται μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το πολύ όμορφο "I Pray For Rain", ενώ στη bossa-nova του "Under Watchful Eyes" θα βρείτε ένα ιδιαιτέρως απόμακρο, στοιχειωμένο παίξιμο στην κιθάρα. Συνολικά, η παραγόμενη αίσθηση παραπέμπει σε νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι στην έρημο σε σκηνοθεσία του David Lynch. Σε αυτό το κλίμα, η διασκευή στο "Killing Moon" των Echo And The Bunnymen τού ταιριάζει περίφημα.

Ωστόσο, κάθε φορά που τα πράγματα μοιάζουν να γίνονται ασφυκτικά, ο δίσκος παίρνει μια γλυκιά στροφή και μπαίνουμε σε ένα πανέμορφο όνειρο. Και είναι ακριβώς σε αυτές τις εναλλαγές συναισθημάτων που το άλμπουμ επιβραβεύει τον ακροατή. Μπορεί να μην ξανακούσετε ποτέ για τον Lopez, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση πάντως, σας διαβεβαιώ ότι θα περάσετε τέσσερα υπέροχα λεπτά ακούγοντας το δίγλωσσο "El Pajaro Υ Εl Ciervo" (το πουλί και το ελάφι).

«I'm a bird without a wire  
I'm a thorn without a rose
I'm the spark that started the fire
In a place nobody knows»

Στο "Ultra" υπάρχει πολλή καλή μουσική, ιδιαιτέρως πλούσια σε συναισθήματα. Μην ψάχνετε να βρείτε hitάκια εδώ, αλλά αν αναζητείτε τη γεύση που σας άφησε το "Off He Goes" των Pearl Jam όταν το πρωτακούσατε, εδώ θα βρείτε αρκετά σημεία πρόσφορα για αναπόληση και σίγουρα θα αναγνωρίσετε την ηχώ του να έρχεται από μακριά σαν περιπλανώμενο φάντασμα.