Breach The Void

Modern metal, μάλιστα... Αλήθεια, πότε θεσπίστηκε αυτό ως όνομα υποκατηγορίας; Οι Breach The Void είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα από την Ελβετία (αν και ουσιαστικά πρόκειται για μετεξέλιξη των Etna) και το "The Monochromatic Era" είναι ο παρθενικός του δίσκος. Αν και η εταιρεία τους δίνει ως περιγραφή τον παραπάνω γλαφυρό όρο, στην πραγματικότητα οι Breach The Void ειδικεύονται σε ένα ανώδυνο μελωδικό deathάκι, με κάμποσα industrial στοιχεία. Τα μέλη που τους απαρτίζουν έχουν κάποια εμπειρία στο χώρο, με πρώτο και καλύτερο τον δημιουργό τους, Alex Anxionna, ο οποίος υπήρξε drummer των συμπατριωτών τους, Sybreed, και τους υπόλοιπους να έχουν προϋπηρεσία σε πιο άσημα σχήματα, όπως οι Last Warning και οι Nevent.

Η γενική ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφεται ο κόσμος των Breach The Void είναι το λεγόμενο «soundtrack του μέλλοντος» (wow!). Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι εν μέρει την υλοποιούν. Ο ήχος τους είναι κατά βάση παρεμφερής των Scar Symmetry και των Mercenary. Ωστόσο, οι Ελβετοί δεν καταφέρνουν επ' ουδενί να πλησιάσουν την τεχνική των Σουηδών, ούτε όμως και τα πιασάρικα επίπεδα των Δανών. Ο παράγοντας industrial αφορά κυρίως στα ρυθμικά μέρη και δη στα υπερβολικά τριγκαρισμένα τύμπανα του Anxionna, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί που συνδυάζονται (ομολογουμένως εύστοχα σε ένα-δύο σημεία) με τις παραμορφωμένες κιθάρες. Πάντως, οι παραλληλισμοί που ίσως γίνουν με τους Fear Factory ή τους Mnemic είναι απατηλοί, αφού πέρα από κάποιες μικρές ηχητικές ομοιότητες, ουδεμία σύγκριση δεν ευσταθεί.

Το ζήτημα είναι ότι τα περισσότερα όργανα ακούγονται ψεύτικα, έχοντας περάσει μέσα από ηλεκτρονική επεξεργασία και αμέτρητα κακόγουστα εφέ. Μια στο τόσο η κιθάρα πασχίζει να μοιάσει σε In Flames ή Dark Tranquillity, όμως τελικά αποτελεί το πιο αδύναμο στοιχείο του album. Αυτό συμβαίνει απλούστατα επειδή δεν υπάρχουν riff, καταλήγοντας έτσι σε ένα τελείως παθητικό και ανούσιο ρόλο. Για solo, φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται. Όλα φαίνεται να υποαναπτύσσονται χάριν των ηλεκτρονικών και το γεγονός είναι πως ό,τι βαρύ βρίσκεται εδώ μέσα σαν ήχος, υπάρχει απλά για να προστεθεί η λέξη «metal» δίπλα στο «modern».

Τέλος, τα καθαρά φωνητικά του Marko Romero ίσως να έβρισκαν πρόσφορο έδαφος σε μία pop κυκλοφορία, όμως δεν κολλάνε καθόλου σ' αυτό που προσπαθούν να παίξουν οι Breach The Void. Από την άλλη, τα «μοχθηρά brutal» του δεν πείθουν ούτε δεκατετράχρονο και κάπου εδώ το όλο θέμα μοιάζει σαν ανέκδοτο. Οι χορευτικές remix εκδόσεις κάποιων κομματιών των In Flames είναι απείρως πιο σκληρές από ολόκληρο το "The Monochromatic Era", κι αν δε με πιστεύετε, καμαρώστε τους και μόνοι σας.

Πρέπει να τους αναγνωρίσω πάντως πως, προερχόμενοι από μία χώρα με τόσο μεγάλη παράδοση στα τυριά όπως η Ελβετία, καταφέρνουν να περάσουν κάμποση τυρίλα και στο album τους.