Blondie

Panic Of Girls

EMI (2011)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 04/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οκτώ χρόνια πέρασαν από τον τελευταίο -μέχρι τον Ιούνιο- δίσκο των Blondie, "The Curse Of Blondie", και πλέον η κατάρα είναι εμφανής: Πώς πας μπροστά όταν η πάλαι ποτέ larger than life φιγούρα της Debbie Harry έχει πλέον... αφενός «στρογγυλέψει» και αφετέρου χάσει το εύρος της χαρακτηριστικής της φωνής; Όταν το 1999, και έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια αποχής, οι Blondie πατούσαν υπερήφανα την κορυφή των charts με το κλασικό πλέον "Maria", η απάντηση έδειχνε προφανής: «Μέσω της μουσικής». Εξάλλου, όσο όμορφη και να υπήρξε η Harry, κομμάτια όπως το "One Way Or Another", το "Heart Of Glass", το "Atomic" ή το "Rapture" θα μπορούσαν να είχαν μείνει στην ιστορία ακόμα και αν έμοιαζε στη Σαπφώ Νοταρά. Όμως εν τέλει το "Maria" αποδείχθηκε πυροτέχνημα για το δεύτερο μισό της καριέρας των Blondie και αναπόφευκτα οι άλλοτε πρωτοπόροι του new wave και punk κινήματος έφτασαν στις αρχές του 2010 να μη μπορούν καν να εξασφαλίσουν δισκογραφική στέγη για το φρεσκοηχογραφημένο τότε νέο τους άλμπουμ. Πάνω από ένα χρόνο αργότερα, οι ίδιοι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τη δουλειά ουσιαστικά μόνοι τους, θέλοντας ίσως να αποδείξουν (αν βέβαια ήθελαν όντως να αποδείξουν κάτι - για τους Blondie μιλάμε) αυτό που για τους οπαδούς τους (και μόνο;) ήταν μάλλον αυτονόητο: Ότι από τη μία δεν είναι μόνο το "Call Me" ή το "One Way Or Another" και από την άλλη ότι δεν είναι και δεν ήταν απλώς «το συγκρότημα της Debbie Harry».
 
Οι Blondie υπήρξαν ανέκαθεν τολμηροί και πρόθυμοι για πειραματισμούς με φαινομενικά ετερόκλητα είδη και διατηρούν την ίδια λογική και στο "Panic Of Girls".
 
Ο δίσκος ξεκινάει με τρία κομμάτια σε γνώριμο -new wave- ύφος: Το "D-Day" θα ενθουσιάσει τους «παλιούς», ενώ τα up-tempo "What I Heard" και "Mother", παρά την απουσία του Jimmy Destri πίσω από τα πλήκτρα, είναι βασισμένα στα synth και υπενθυμίζουν ότι στη σύνθεση (ή μήπως... «synthεση»;) ευκολομνημόνευτων refrain δεν είχαν ουδέποτε ιδιαίτερο πρόβλημα. Μετά το αρκετά δυναμικό ξεκίνημα, ακολουθεί μία μικρή κοιλιά με τα "The End The End" και "Girlie Girlie", τα οποία, πέραν του ότι έχουν αμφότερα διπλούς τίτλους, φλερτάρουν εμφανώς με τη reggae και πιο καλοκαιρινούς / laid back ήχους, χωρίς όμως να προσφέρουν κάτι αξιόλογο. Η κοιλιά ξεφουσκώνει στο "Love Doesn't Frighten Me", το οποίο διόλου τυχαία συνεχίζει εκεί από όπου σταμάτησε το "Mother": Synth, λίγο πιο δυνατές κιθάρες και μία γενικότερη αύρα από "Maria".

Το "Words In My Mouth" χαμηλώνει τους τόνους και κερδίζει πολλούς πόντους λόγω refrain, ενώ το "Sunday Smile" καταπιάνεται εκ νέου με τη reggae θεματολογία, παρουσιάζοντας όμως σαφώς καλύτερα αποτελέσματα από τους προκατόχους του, λόγω ακόμα ενός όμορφου refrain αλλά και των χάλκινων που θυμίζουν Βαλκάνια και Beirut (τη μπάντα, όχι την πόλη).

Το "Wipe Off My Heart" βρίσκει τους Blondie με latin και χορευτική διάθεση και στίχους κατά βάση στα ισπανικά, αλλά τίποτα δεν το σώζει από το να χαρακτηριστεί ως η πιο αδιάφορη στιγμή του δίσκου, ενώ η μπαλάντα "Le Bleu" κλείνει την «ευρωπαϊκή» πλευρά του δίσκου, κοιτάζοντας αυτή τη φορά προς... Γαλλία, τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά. Δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται, αλλά αν ήθελα να ακούσω γαλλικά τραγούδια αντίστοιχου ύφους θα έβαζα Carla Bruni (εντάξει, αστειεύομαι).

Το "China Shoes", που κλείνει το δίσκο, ευτυχώς δεν είναι στα κινέζικα και ακόμη ευτυχέστερα έχει την κιθάρα του Chris Stein επιτέλους σε πρώτο ρόλο. Mid tempo κομμάτι, μελαγχολικό, ό,τι πρέπει για το τέλος.

Συμπέρασμα; Το "Panic Of Girls" είναι αν μη τι άλλο ένας συμπαθητικός και ευχάριστος «καλοκαιρινός» δίσκος, με αρκετές καλές στιγμές μεν, κυρίως στα κομμάτια που θυμίζουν τα πρώτα τους χρόνια, καμία εξαιρετική δε. Τίμια προσπάθεια αναμφίβολα, αλλά δε βρίσκω κανένα λόγο που ένας μη οπαδός της μπάντας θα έπρεπε να επενδύσει στο "Panic Of Girls". Και προφανώς το άλμπουμ δεν πρόκειται να αλλάξει σε κανέναν γνώμη όσον αφορά στο γιατί εν τέλει έγινε γνωστή αυτή η μπάντα.
  • SHARE
  • TWEET