Bismarck

Οι Bismarck συστήνονται ως η βαρύτερη μπάντα της νορβηγικής δυτικής ακτής και είναι γεγονός ότι, αν το heaviness της μουσικής είναι μετρήσιμη αρετή που ορίζει τα ακούσματα σου, τότε οφείλεις να ελέγξεις το αληθές της δήλωσης. Πέραν όμως της αδιαμφισβήτητης βαρύτητας, υπάρχουν και σημαντικότερα πράγματα να ειπωθούν για το δεύτερο άλμπουμ τους.

Το "Oneiromancer" είναι άλλο από ένα από εκείνα τα σύγχρονα doom metal άλμπουμ, που επιθυμεί να προσφέρει μια συνολικότερη και βαθύτερη εμπειρία ακρόασης από τα στενά όρια του είδους του. Τα riff τα βασικότερα δηλαδή συστατικά, δεν κουβαλούν και κανένα μεγάλο μυστήριο ως προς την ηχητική τους ταυτότητα: κλασικοί απόγονοι των Sleep, είναι πειστικά εκτός από λειτουργικά, και κουβαλούν αρκετή ποσότητα «λάσπης» για να ικανοποιήσουν και το sludge κοινό.

Το άλμπουμ περιέχει πέντε track και η συνολική διάρκεια φτάνει τα 35 λεπτά - κάθε τι λοιπόν μετράει. Το εναρκτήριο "Tahaghghogh Resalat" ξεκινάει και αναπτύσσεται πάνω σε έναν middle eastern φωνητικό αυτοσχεδιασμό κι ένα ολοστρόγγυλο, τελετουργικό groove που ρίχνει παχιά πάνω του τη σκιά των Om. Δυστυχώς, αυτός ο ανατολικός διαλογισμός δεν συνεχίζει στο υπόλοιπο άλμπουμ, καταφέρνει όμως με κάποιο τρόπο να αφήσει την αίσθηση του. Το εννιάλεπτο ομώνυμο που ακολουθεί εισάγει γρήγορα black-ίζοντα μέρη και καταλήγει στις παρυφές μιας παλιομοδίτικης ψυχεδέλειας.

Κάπου εκεί έχει ήδη γίνει φανερό, ότι οι Bismarck αποσκοπούν στον εσωτερισμό, ή αν θέλετε στο μουσικό επίθετο psych. Πρόκειται για μια αναζήτηση στην οποία έχουν ξεχυθεί μερικές χιλιάδες μπάντες παγκοσμίως και, αναπόφευκτα, μόνο αυτές που διαθέτουν υψηλή μαεστρία τελικά φτάνουν στον στόχο. Οι Bismarck παίρνουν βαθμό πολύ πάνω από τη βάση και, στην πραγματικότητα, ηττώνται μόνο από έναν εχθρό: τον χρόνο.

Αν και φίλος των μικρών σε διάρκεια άλμπουμ, το "Oneiromancer" με άφησε με ένα αίσθημα μη-εκπλήρωσης. Κάθε track εισάγει καινούρια κι ενδιαφέροντα στοιχεία που θα θέλαμε να δούμε να αναπτύσσονται σε μεγαλύτερο πλαίσιο. Αν και αρχικά τα φωνητικά είναι σκληρά και ουδέτερα, στα δυο τελευταία τραγούδια ("Hara" και "Khthon") μπαίνουν Celtic Frost ερμηνείες και καθαρά φωνητικά αντίστοιχα, κάνοντας τα πράγματα πολύ-πολύ νόστιμα. Κι εκεί το άλμπουμ τελειώνει, αφήνοντας ανοιχτές εκκρεμότητες. Όλη αυτή η παράγραφος μπορεί να νοηθεί είτε ως αρνητικό σχόλιο είτε ως θετικό: θα θέλαμε να ακούσουμε κι άλλο, θα θέλαμε το "Oneiromancer" να ξεδιπλώσει περισσότερο τις ίδιες του τις επιθυμίες.

Σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό - λόγω υπερπροσφοράς - στυλ, οι Bismarck είναι μία μπάντα που δείχνει ότι έχει τις περγαμηνές για ένα πολύ ενδιαφέρον δημιουργικά μέλλον. Χωρίς να ξεφεύγει ολοκληρωτικά από τα στερεότυπα του ήχου τους, το "Oneiromancer" είναι ένας δίσκος που κάνει τα περισσότερα πράγματα σωστά και θα ικανοποιήσει τους εραστές των υποσυνείδητων doom ταξιδιών. Κι αν αυτήν τη φορά δεν πήγαμε όσο μακριά όσο θα θέλαμε, αφήνουμε τον χάρτη ανοιχτό και το ρεζερβουάρ γεμάτο.