Biohazard

Για τα μουσικά μου βιώματα, το soundtrack του "Judgment Day" (1993) υπήρξε οδηγός για να γνωρίσω πολλά συγκροτήματα. Ανάμεσα σε αυτά και οι Biohazard που ήταν στα πάνω τους με το "Urban Discipline" (1992) και το "State Of Τhe World Address" (1994). Είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν τον δικό τους ήχο με την μίξη hardcore punk με heavy metal -αναμιγνύοντας και στοιχεία από hip hop- φτάνοντας στο σημείο να πουλάνε εκατομμύρια δίσκους.

Η συνέχεια δεν υπήρξε ανάλογη καθώς είχαμε αρχικά την αποχώρηση του Bobby Hambel και στην συνέχεια μια σειρά από μέτριους δίσκους που έφεραν τελικά την διάλυσή τους το 2006. Για σύντομο χρονικό διάστημα, όπως αποδείχτηκε, καθώς το 2008 με την συμπλήρωση των 20 χρόνων της μπάντας αποφάσισαν να θυμηθούν τα παλιά και το αρχικό σχήμα βρέθηκε ξανά για μερικές συναυλίες. Κατά τα γνωστά, οι εμφανίσεις αυτές έφεραν ακόμα περισσότερες και φυσικά την «ανάγκη» να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Πράγματι το "Reborn In Defiance" ήταν έτοιμο από τα μέσα του 2011 και στο ενδιάμεσο από την ολοκλήρωση μέχρι την κυκλοφορία είχαμε και την αποχώρηση του Evan Seinfeld που θέλει να επικεντρωθεί στις adult δουλειές του (οι γνώστες ξέρουν καλά ποιες είναι αυτές!).

Έχοντας κάνει πριν μια καλή επανάληψη στις πρώτες κυκλοφορίες τους, το πρώτο τραγούδι που υπάρχει στον δίσκο, "Vengeance Is Mine", με έκανε να αναρωτηθώ εάν πρόκειται για Slayer των τελευταίων άλμπουμ αντί για Biohazard. Ειδικά το παίξιμο στα drums και τα «κουλά» κιθαριστικά σόλο παρουσιάζουν μεγάλη ομοιότητα. Το τραγούδι πάντως είναι σίγουρα αξιόλογο, άσχετα αν δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω. Η συνέχεια όμως ήταν αρκετά απογοητευτική. Μια σειρά από μέτρια τραγούδια με χαμηλωμένες ταχύτητες, με μια πλαστικούρα στον ήχο και τίποτα που να θυμίζει το αξιόλογο συγκρότημα που ήξερα. Για να βρω το χαρακτηριστικό και αγαπημένο groove που χαρακτήριζε τα τραγούδια τους έφτασα σχεδόν στο τέλος του δίσκου, με τα "Skullcrusher" και "Never Give In" να αποτελούν τελικά τις όμορφες αναλαμπές του.

Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση οι Biohazard να βγάλουν ένα δεύτερο "State Of Τhe World Address", αλλά επισης δεν πίστευα ότι θα παρουσίαζαν ένα άλμπουμ τόσο μέτριο που σου αφήνει την αίσθηση ότι το έβγαλαν από υποχρέωση. Τα παραπάνω δεν αναιρούν το γεγονός ότι εάν έρθουν πάλι για live θα πάω ξανά μπουσουλώντας με την ελπίδα να ξεπετάξουν γρήγορα τα τραγούδια από την τελευταία δουλειά και να επικεντρωθούν στις σπουδαίες συνθέσεις του παρελθόντος.