Bellafea

Cavalcade

Southern (2008)
09/10/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, έχοντας ως βάση την ακτογραμμή της North Carolina, οι Bellafea ξεκίνησαν να βαδίζουν το μουσικό τους δρόμο, χρησιμοποιώντας παραδοσιακές -και ως εκ τούτου- αναχρονιστικές συνταγές. Απομακρυσμένοι από το αναπτυσσόμενο "myspace" κλίμα της εποχής με τη συλλογιστική του demo βομβαρδισμού των "φίλων" και τις αβανταδόρικες συνεντεύξεις σε μουσικά έντυπα που λειαίνουν τη διαδρομή προς τον φεγγαρόλουστο δρόμο των δολαρίων, αυτοί αξιοποιούν το χρόνο τους κάνοντας αναρίθμητες πρόβες, έρχονται σε επαφή και συμπλέουν με την τοπική σκηνή της πολιτείας τους και... τα "σπάνε", στην κυριολεξία, όταν το "ρίχνουν έξω" - ζωντανές εμφανίσεις. Κάπου στο ενδιάμεσο της πορείας, το τρίο αποφασίζει, πάντα εντός των προαναφερθέντων ρετρό πλαισίων, να κυκλοφορήσει κάποιες στιγμές της μουσικής του, μοιράζοντας το χρόνο ενός 7ιντσου με τους συντοπίτες Des Ark, κατ' αρχάς, και κυκλοφορώντας ένα ep με τίτλο "Family Tree", στη συνέχεια.

Και ενώ στα αναρίθμητα live του συγκροτήματος το distortion της Heather McEntire (κιθάρα, φωνητικά) "κροταλίζει" την post punk αλληλουχία των πραγμάτων, οι χρωματισμοί του Eddie Sanchez (μπάσο) παρέχουν "σκεπή" στον πριμαριστό ήχο και η εναλλαγή ρυθμών του Nathan Buchanan (drums) συμπληρώνει την όλη εικόνα, το "Cavalcade" αρχίζει να σχηματοποιείται, αποκτά "σάρκα και οστά", εισέρχεται στο studio και βγαίνει από αυτό φέροντας ένα εξώφυλλο που αντικατοπτρίζει, με την αισθητική του, τις ακριβείς διαθέσεις της μουσικής που πρόκειται να ξεπεταχτεί από μέσα του.

Οι Bellafea θέλουν να παραθέσουν αυτούσιο τον πειραματικό ήχο, τη σπιρτάδα και τη χαοτική ατμόσφαιρα των ζωντανών τους εμφανίσεων, θέλουν να δημιουργήσουν συνειρμικά νέφη προς την πλευρά της Νέας Υόρκης των Sonic Youth και θέλουν να θυμίσουν στον Jack την ανακάλυψη της πυρίτιδας που οδήγησε στη δημιουργία των White Stripes.

Εν πολλοίς τα καταφέρνουν... Kαθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου η ατμόσφαιρα είναι τουλάχιστον "τεταμένη", καθώς από κάθε γωνιά ξεπετάγονται riff παραγεμισμένα με distortion που κόβουν την ανάσα ("Depart", "Bones To Pick"), όσο και μελωδίες που επιχειρούν -με επιτυχία- να επαναπροσδιορίσουν αυτό που κάποτε οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αποκαλούσαν indie rock ("Geography"). Η Heather McEntire, με αυτοπεποίθηση ιέρειας του χώρου, οδηγεί με μαεστρία τις φωνητικές της χορδές από τα δύσβατα μονοπάτια του σπαραγμού και της αγωνίας στην απόλυτα ατμοσφαιρική γαλήνη ("Telling The Hour"), χωρίς ποτέ να βγάζει από το νου της το επόμενο ξέσπασμα ("Thornbird II"). Ο χρόνος κυλάει και οι Bellafea ξεχειλίζουν από ιδέες, μελωδίες, παύσεις, ρυθμικούς κλυδωνισμούς και όλα τα συστατικά που προσδίδουν ενδιαφέρον σε ένα δίσκο, ξεπερνώντας ευδιάκριτα εμπόδια όπως η εμφανής έλλειψη οικειότητας του τρίο με τα εκατοντάδες καλώδια της κονσόλας του studio -σημάδι μέτριας "ξενάγησης" του παραγωγού στο χώρο- αλλά και η, σε ορισμένα σημεία, αδυναμία διαχείρισης των ομολογουμένως πολλών και συναρπαστικών εμπνεύσεων τους.

Ακατέργαστα δυναμικό, σα να πληρώνεις εισιτήριο έχοντας παράλληλα εξασφαλίσει πρώτη θέση στο live τους με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται σε μια studio δουλειά.

  • SHARE
  • TWEET