Beady Eye

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Oasis χωρίς τον Noel Gallagher; Μα να συνεχίσουν ανενόχλητοι, με το ίδιο όνομα! Το είδαμε το κόλπο στο Οικολογικό Πάρκο, κάποτε το 2000, και δε νομίζω πως θα έλεγε κανείς με ειλικρίνεια ότι ενοχλήθηκε ανεπανόρθωτα από το αποτέλεσμα. Στην άλλη χούφτα, βέβαια, ένα δισκογραφικό βήμα άνευ συνθέσεων του κυρίου Noel ίσως να ήταν πιο παρακινδυνευμένο. Κι όμως, ένα άλμπουμ σαν το "Different Gear, Still Speeding" δε θα αποτελούσε το μαύρο πρόβατο της δισκογραφίας του «καθεστώτος» της britpop.

Η αέναος πληκτική σαπουνόπερα της συνύπαρξης των δύο αδελφών έχει πάψει να ενδιαφέρει τον σώφρονα ελαφροrock μουσικόφιλο, εδώ και πολλές «γενιές». Συνεπώς, ό,τι όνομα και να γραφόταν στο όμορφο εξώφυλλο του άλμπουμ των τριών που δεν εγκατέλειψαν το καράβι, η ουσία του θα ήταν η ίδια. Ας λένε ό,τι θέλουν οι φανατικοί που δε βαρέθηκαν, οι Beady Eye του Liam Gallagher ανήκουν αδιαμφισβήτητα στην ίδια ειδοποιό ταμπέλα με τους Oasis - ο υπάλληλος του δισκοσουπερμάρκετ δε χρειάζεται καν να κάτσει να κουράζεται ακούγοντας το εμπόρευμα.

Αν μία διαφορά πρέπει να ξαφνιάσει, θα ήταν μια μάλλον έντονη άρνηση του μοντερνισμού, εκφρασμένη ως αναδρομή σε -ακόμα περισσότερες- «παλαιολιθικές» αναφορές. Όμως ακόμα και αυτή η τάση, ανεξάρτητα από την πιθανή εξήγηση του απόντος συνθέτη, αναγραφόταν ήδη ως παρενέργεια στις οδηγίες χρήσης των Oasis. Η οικεία εξόφθαλμη αγάπη στην ξεπατικωσούρα διανθίζει κάθε πτυχή του δίσκου. Ακόμα και στο ανόητο δίλεπτο του "For Anyone", σε κάθε παύση της φωνής, ο ακροατής θα συμπλήρωνε κεφάτος «You got it!», με τη γοητεία του Roy Orbison.

Απογοητεύοντας όποιον περίμενε να ξελασπώσει εμπαίζοντας τα απομεινάρια ενός θρυλικού συγκροτήματος, το "Different Gear, Still Speeding" τιμά τον τίτλο του. Είναι ένα καλό και δυναμικό άλμπουμ. Μάλιστα, είναι ένα άλμπουμ καλύτερο και δυναμικότερο από τις τελευταίες δισκογραφικές προσπάθειες των Oasis. To rock 'n' roll του τυπολατρικού "Bring The Light" και της μέσω The Who ομολογίας "Beatles And Stones" είναι αναπάντεχα συμπαθές. Η καταγωγή από την «όαση» εξελίσσεται με ενδιαφέροντα τρόπο, όπως μαρτυρούν τραγούδια σαν το παρολίγον ραδιοφωνικό "Four Letter Word" ή το απολαυστικά γλυκανάλατο "Kill For A Dream". Η δε αντιμετώπιση της rock παράδοσης με μεγαλομανία και η δήθεν ψυχεδελική ευαισθησία στα περήφανα τελευταία τέσσερα του άλμπουμ, εντυπωσιακά καταφέρνουν να μην εκνευρίσουν. Πάντως, οι σπινθήρες μεγαλουργίας εστιάζονται σε συνθέσεις λιγότερο πομπώδεις, στο ακούραστο "Millionaire" και στο παντοδύναμο "Standing On The Edge Of Noise".

Οι Beady Eye έχουν τα φόντα να αντέξουν. Πόσο μάλλον, αν αναλογιστεί κανείς πόσο άντεξαν οι Oasis, επιβιώνοντας με ψωμί, νερό και Lennon. Το "The Roller", αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι η πηγή είναι αστείρευτη - και ας μην πίνει ο Noel από αυτή, εν προκειμένω.