Badmouth

Οι Σουηδοί Badmouth είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που το όνομά τους «έρχεται» στα αυτιά σου πριν ακούσεις δουλειά τους. Όντας στη σκηνή από το 2007 και έχοντας κυκλοφορήσει ήδη μια δουλειά με παραγωγό τον Paul Sabu, μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στον hard rock χώρο, έχουν μοιραστεί την σκηνή με τους Gilby Clarke, Kingdom Come, L.A Guns, Pretty Boy Floyd, Sator, Zodiac Mindwarp και Cinderella μεταξύ άλλων, ενώ οι W.A.S.P. και οι Scorpions είναι οι επόμενοι για τους οποίους θα «ανοίξουν». Σημειώστε επίσης ότι ο Bruce Dickinson έπαιζε στη ραδιοφωνική του εκπομπή το "Pedal To Metal" από την παρθενική κίνησή τους.

Όλα τα παραπάνω ονόματα με έκαναν να δώσω μια πιο μεγάλη βαρύτητα στη δεύτερη δουλειά τους, "Heavy Metal Parking Lot". Καταρχήν διαβάζοντας τον τίτλο μόνο οι λέξεις «heavy metal» ήταν αρκετές για να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Αλλά μάταια. Μόλις πατάς το play λίγο απογοητεύεσαι. Οι Badmouth είναι από αυτούς που πρέπει να ακούσεις πολλές φορές το υλικό τους για να έχεις άποψη και δύσκολα μπορείς να τους κατατάξεις σε ένα μουσικό ύφος. Βλέπετε, έχουν στοιχεία από πολλά είδη. Mötley Crüe και ηχητική Σια, Iron Maiden, Judas Priest των δύο πρώτων άλμπουμ, New Wave Of British Heavy Metal αλλά και Primal Scream, Therapy και λοιποί συναφείς καλλιτέχνες θα σου έρθουν στο μυαλό όταν ακούσεις τις συνθέσεις. Την παραγωγή έχει αναλάβει ο Chips Kiesbye, γνωστός από την δουλειά του στους Hellacopters, ο οποίος παίζει και solo στο "City Is Burning". Αυτό δεν ξέρω κατά πόσο τους βοήθησε σαν κίνηση.

Αφενός τα κομμάτια από την παραγωγή τους έχουν μια δυναμική και φόρα, αφετέρου όμως ακούγονται ανά πολλές στιγμές σαν ξεδιάντροπα κοπιαρισμένοι Hellacopters που παίζουν garage ή σαν ξεπεσμένη τριτοκλασάτη glam metal μπάντα. Ειδικά το ομώνυμο κομμάτι είναι λες και ακούς κάτι μέσα από το "By The Grace Of God" σε συνεργασία με τους Queens Of The Stone Age. Ακόμα και η μπαλάντα "Jake Breaks" είναι τόσο μα τόσο χιλιοακουσμένη. Όλα αυτά φυσικά πηγάζουν από τη γενική αδυναμία των συνθέσεων να σε «κρατήσουν» από ένα σημείο και μετά. Ενώ υπάρχουν ωραίες ιδέες και σε σύνολο παρουσίασης σωστό attitude από το group, στο τελικό αποτέλεσμα χωλαίνουν πολύ αφού δεν υπάρχει αυτό το κάτι που θα δώσει πόντους στις συνθέσεις κάνοντάς τες να επαναλαμβάνονται στο ηχοσύστημά σου. Προσπαθούν να ισορροπήσουν μουσικά στο σύγχρονο rock, το hard rock των τριών προηγούμενων δεκαετιών αλλά και το αρχών 80s metal με άσχημο τρόπο και έτσι στο τέλος της ακρόασης εκτός δύο-τριών κομματιών όλα τα υπόλοιπα θα σου φανούν αδιάφορα. Ίσως γιατί όλα τα κομμάτια ηχούν «ξερά» και άψυχα.

Σίγουρα η πρόθεσή τους δεν είναι άσχημη. Άλλωστε και το να παίζουν support σε τόσο μεγάλα ονόματα δεν είναι τυχαίο. Καλό είναι όμως να βρούνε μια συνθετική και ηχητική ταυτότητα αν θέλουν να κάνουν κάτι σημαντικό. Αν συνεχίσουν σε αυτό το στυλ μάλλον η αφάνεια θα είναι η μονή λέξη που θα τους αρμόζει. Κρίμα γιατί η χώρα προέλευσής τους μόνο διαμάντια βγάζει.