Babyshambles

Στη λίστα των καταραμένων ροκ αντιηρώων έχει πια ξεραθεί το μελάνι που σχημάτισε το όνομα του Pete Doherty.

Αλλοπρόσαλλος παλιάτσος και αειμαστούρης, διωγμένος από τους Libertines για λόγους που ήταν ορατοί από το πρωί της επομένης της ιδρύσεώς τους, κινείται υπό τα φώτα της πιο εγκληματικής δημοσιότητας, με μόνη διέξοδο τη δημιουργική αφαίμαξη, μέσω των Babyshambles. Αποτελεί μόνιμο θήραμα για χαιρέκακα tabloids που παίζουν στο «Στοίχημα» την ημερομηνία που θα δημοσιεύσουν τον επικήδειό του, καθώς και για τη σέκτα των βρικολάκων οπαδών του, που θέλει να τον αγαπήσει όσο πιο ασφυχτικά γίνεται, ακόμα κι όταν αυτός, με μισόκλειστα τα γυρισμένα του μάτια, ψελλίζει ακαταλαβίστικα εις αναζήτηση ντόπας. Λαχανιασμένος από το τρέξιμο, με τη σειρά του κυνηγά τη σκιά της λαμπερής πρώην, Kate Moss, ενώ εκείνη ξορκίζει με ύβρεις το δαίμονά της.

Εύκολη δουλειά να μισείς τον Pete Doherty, το κάνουν όλοι οι απ' έξω που αντικρίζουν ένα χαμένο κορμί, έναν διαφθορέα με στραβή γραβάτα. Πανεύκολη όμως και να τον λατρεύεις, ακόμα και στη μετά-Libertines περίοδο, εφόσον μας χάρισε, το 2005, ένα αξιοθαύμαστο "Down In Albion" με τους Babyshambles (δεν τολμώ να πω με τους Liberines-bis. Όχι, δεν τολμώ).

Σήμερα ο Pete κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ των Babyshambles, που τιτλοφορείται εκδικητικά "Shotters Nation", δεδομένου ότι, στην αγγλική αργκό, «shotter» σημαίνει έμπορος ναρκωτικών. Χωρίς να έχει βρει σωτηρία, μεταμορφώνει ανάλαφρα τους μεγατόνους των βασάνων του σε ατημέλητη γλυκιά τέχνη. Εμφανώς, κάποια κομμάτια είναι κουρασμένες ωδές για την τρισδιάστατη ροκ φαντασίωση Kate Moss. Όσα δεν της απευθύνονται σαφώς, εμείς θα τα ερμηνεύουμε σα να το κάνουν και αυτά. Απευκταίο, αλλά αναπόφευκτο.

Η ανακοίνωση της ανάληψης της παραγωγής από τον Stephen Miller (The Smiths, Blur, The Zutons, Kaiser Chiefs) είχε, μάλλον δικαίως, γεννήσει μια ανησυχία για πιθανή αποστείρωση του ύφους του Doherty. Τελικώς αντιθέτως, ο Miller κατάφερε να υποστηρίξει εκείνη την ισορροπία μεταξύ απάθειας και δραματικής έκφρασης.
Φωτεινός πεσιμισμός φιλτράρει τις συνήθεις επιρροές από Smiths, Buzzcocks, Beatles και (ίσως) Doors, και τις εκφράζει μέσα από τα λόγια ενός τρισάθλιου εγγονού της λογοτεχνίας της Beat Generation, που ψάχνει τις λέξεις του.

«Oh now what use am I to anyone?
I’m fucked, forlorn, frozen beneath the summer.
Don’t sing along or you’ll get what I got»

Και πάλι αναίσχυντος επιδειξίας της στοργής του προς τους Kinks. Θυμόμαστε ρινίσματα τετραγωνικών διαστροφών στους δίσκους των Libertines και μπλαζέ «κινκώδεις» φωνητικές γραμμές στο "Down In Ambition". Το κομμάτι "Delivery" συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "A’rebours". To μνημειώδες riff του "All Day And All Of The Night" των Kinks έχει ξεπατικωθεί / ξεπατωθεί απ' όλο τον κόσμο, από τους Clash μέχρι τους Hives. Ο κύριος Doherty, σαν άλλος Salvador Dali, το αποσυνθέτει, το κάνει εύπλαστο, το παραμορφώνει, το εμπλουτίζει με λυρική λύτρωση και το «παραδίδει κατευθείαν από την καρδιά της μιζέριας» του.

Δοσίλογος σε jazzy αρμονική ελαφρότητα, στο θεσπέσιο ιπτάμενο "There She Goes". Νυσταγμένο αυτιστικό riff με απρόσμενες εξάρσεις στο "French Dog Blues". Αγέρωχος συνθετικός πριαπισμός στο "UnBiloTitled", όσο και στο "Unstookie Titled". Νοσταλγικό μελωδικό ταξίδι με το "Lost Art Of Murder", κάπου που θα 'χε πάει ο Lou Reed με τον Syd Barret. Αναφορά στα λοιπά -άπαντα έξοχα- άσματα απουσιάζει από την παρούσα, μόνο και μόνο (και μόνο) εξαιτίας (ελπίζω πρόσκαιρης) λεξιλογικής πενίας της αφεντιάς μου.

Έχουμε μπροστά μας ένα νέο "The Madcap Laughs"; Δεν το ξέρω, θα το πει ο χρόνος. Πάντως, όποιος δαγκώνοντας το λωτό του "Shotters Nation" δεν αφεθεί στην ηχητική πλάνη, ας κλείσει την πόρτα πίσω του.

«Make pretend it’s 1969 forever.
Find a girl, have a drink, have a dance and pray»