Angelus Apatrida

Το 2010 σίγουρα εξελίσσεται σε μία πολύ παραγωγική χρονιά για το old school thrash metal. Παλιές μπάντες κυκλοφορούν δίσκους μετά από χρόνια, οι περισσότεροι των οποίων είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς. Περιοδείες σαν αυτή των Big Four εξαργυρώνουν τις επιταγές της retro μόδας. Μεγάλες εταιρίες υπογράφουν νέα διψασμένα συγκροτήματα, όπως είναι οι δικοί μας Suicidal Angels, εκμεταλλευόμενες την αυξημένη κίνηση του ιδιώματος.

Κάποιοι άλλοι «άγγελοι», οι Ισπανοί Angelus Apatrida, έρχονται να συμβάλλουν με το τρίτο τους ολοκληρωμένο album, "Clockwork". Με τη φήμη τους ως ένα από τα σημαντικότερα ανερχόμενα ονόματα της χώρας, και μετά τη μεταγραφή τους στην ισχυρή Century Media, καλούνται να αποδείξουν την αξία τους και έξω από τα σύνορά τους.

Το καλό με την περίπτωσή τους είναι ότι, ενώ το thrash που παίζουν είναι κατά βάση επηρεασμένο από το αντίστοιχο των late-'80s / early-'90s και κατ' επέκταση από το NWOBHM, δε μπορείς να πεις ότι θυμίζουν κάτι συγκεκριμένο. Ή, καλύτερα, παραπέμπουν σε ένα τρομερά μεγάλο εύρος συγκροτημάτων της αμερικανικής αλλά και της γερμανικής σκηνής, έτσι ώστε με δυσκολία ξεχωρίζεις σαφείς επιδράσεις αυτών. Στην ουσία, παίρνουν όλα τα στοιχεία της χρυσής εποχής του thrash και τα μεταπλάθουν, προσθέτοντας μία μοντέρνα επιθετική νοοτροπία, ακριβώς όμως στην ποσότητα που χρειάζεται.

Η φρεσκάδα και ο τσαμπουκάς που πηγάζουν από το νεαρό της ηλικίας τους, σε συνδυασμό με την ενδιαφέρουσα στιχουργική τους θεματολογία, βάζουν τους Angelus Apatrida δυναμικά στο παιχνίδι. Ένας συνδυασμός από Overkill, Destruction, Pantera και Anthrax, με φωνητικά που επιχειρούν να συνταιριάξουν τον Dave Mustaine με τον Erik A.K., θα ήταν η καταλληλότερη περιγραφή για τους Ισπανούς. Από τα δώδεκα τραγούδια, το καθένα δανείζεται χαρακτήρα κι από διαφορετική μπάντα και αυτό είναι το μόνο που μπορείς να τους προσάψεις ως ελάττωμα, αφού αυτή η υπερβολική ανάμειξη πιθανώς να οδηγήσει σε σύγχυση. Exodus στο "Legally Brainwashed", Testament στο "National Disgrace", αρκετοί Slayer από 'δω κι από 'κει και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Τα πιο προσωπικά "Devil Take The Hindmost", "My Insanity" και "One Side One War" αποδεικνύονται και τα πιο αξιομνημόνευτα και το καθένα αποτελεί λόγο για μία παραπάνω ακρόαση. Βέβαια, ούτε ένα από τα κομμάτια του δίσκου δεν είναι ανούσιο, βαρετό ή έστω μέτριο (συμπεριλαμβανομένης της διασκευής του "Be Quick Or Be Dead" των Iron Maiden), με αποτέλεσμα ένα συμπαγές και αξιοσημείωτο σύνολο.

Όχι, οι Angelus Apatrida δεν είναι πρωτότυποι, αλλά ούτε και τετριμμένοι μιμητές σαν πολλούς άλλους. Οι ιδέες τους μπορεί να χαρακτηρίζονται από έλλειψη αυθεντικότητας και τα περισσότερα riff ίσως έχουν ξανακουστεί. Επίσης, το «κολλητικό» στοιχείο δεν είναι και το πιο ανεπτυγμένο διακριτικό γνώρισμα στη μουσική τους. Όμως η ποιοτική τους πληρότητα, οι καλοδουλεμένες συνθέσεις και η ποικιλία σε ρυθμούς αλλά και επιρροές είναι στοιχεία που τους δίνουν πόντους και τους κάνουν να διακρίνονται μέσα από τον κυκεώνα των γραφικών κακέκτυπων του σήμερα. Όσοι ζείτε και αναπνέετε για το thrash, δώστε μια ευκαιρία στο "Clockwork", ένα απολαυστικό και υπερ-ενεργητικό album, και δε θα χάσετε.