All Them Witches

Dying Surfer Meets His Maker

New West (2015)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 07/12/2015
Στην αρχή δεν εντυπωσιάζει, μάλλον ξενερώνει γιατί φλωρέψαν, αλλά τελικά σε κερδίζει εκεί που δεν το περιμένεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το hype των προηγούμενων εξαιρετικών δίσκων παίρνει μπάλα και αυτό το άλμπουμ, αλλά το αξίζει;

Για αρχή οι τόνοι έπεσαν. Έπεσαν πολύ. Αλλά υπάρχει ακόμα αυτή η ένταση των προηγούμενων δίσκων, αν και σε αυτόν είναι πιο πολύ και σε συναισθηματικό επίπεδο. Η παραγωγή, χωρίς να είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, μάλλον το αντίθετο, φαίνεται ότι ταιριάζει γάντι σε αυτό που θέλουν να κάνουν.

Δεν είναι metal σίγουρα, δεν είναι stoner, δεν έχει εξαναγκασμένη vintage αισθητική (ίσως λίγο άντε), δεν είναι ούτε για πλάκα post, δεν είναι αμιγώς blues, απλά είναι το rock των All Them Witches. Αν αυτές τις μελωδίες τις είχε γράψει κανάς Hozier (τον πάω) ή καμιά Adele (James Bond ρε) θα είχε μπει στα chart, ειδικά με την κομματάρα "Open Passageways", και θα τους βλέπαμε στο SNL ή στον Jimmy Fallon.

Η ωμη, σχεδόν live, ηχητική προσέγγιση έχει λίγο καταλαγιάσει, αλλά σίγουρα υπάρχει ακόμα και ειδικά στα τύμπανα, που παραπέμπουν αρκετά στο χαρακτηριστικό γιγάντιο ήχο του Bohnam. Του μακαρίτη, όχι του βλάκα γιου. Όχι, τον πάω και αυτόν μωρέ.

Με έντονο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα (βλ. "El Centro", "This Is Where It Falls Apart") και μερικά ακουστικά περάσματα (βλ. "Call Me Star", "Mellowing") κρατάνε τις διαθέσεις και τις ταχύτητες προς τα κάτω. Με τους αυτοσχεδιασμούς, βέβαια, στα άλμπουμ πάντα προβληματίζομαι. Αισθάνομαι ότι λίγο με κλέβουν. Αν πετύχει φυσικά είσαι ευγνώμων, αλλά αν δεν πετύχει έχασες τον χρόνο σου σε κάτι που θα είναι εκεί μόνιμα. Κάποιες φορές μου συμβαίνουν και τα δύο με αυτό τον δίσκο, αλλά υπερέχει κατά πολύ το πρώτο. Στα live δεν σε νοιάζει αυτό τόσο, τουλάχιστον συνήθως αυτό συμβαίνει. Είναι εκεί για μία και μόνο φορά -φλύαρα ή όχι-, για το κοινό και τους εαυτούς τους. Αλλά στον δίσκο, αντί να κάτσουν να δουλέψουν και να ενορχηστρώσουν μας πετάνε μια πρόβα; Τι γίναμε εδώ; Τζαζ μπαρ; Ε, όχι κύριε!

Ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό, το μαζεύουν και έχουν ενίοτε λίγο από την αργόσυρτη μαγεία των blues του Peter Green, με κάποιες έντονες πιο heavy rock πινελιές. Μ' αυτόν τον δίσκο αράζεις, σκέφτεσαι και μιλάς που και που με τους φίλους σου ανάμεσα στα πάφα-πούφα, δεν οδηγείς, ούτε κάνεις τις δουλειές του σπιτιού. Έτσι το έχω φανταστεί τέλος πάντων. Καλά, εσείς το ακούτε όπου και όταν θέλετε, παντού και πάντα μέχρι να το βαρεθείτε. Ε, πια!

Τελικά κάποιες φορές τα ψεγάδια είναι αυτό που σε κάνει μοναδικό και να ξεχωρίζεις.

  • SHARE
  • TWEET