Airbourne

Οι Airbourne το 2007, όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ , αποτέλεσαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στα rock μουσικά δρώμενα, αφού έδειχναν να αδιαφορούν επιδεικτικά για το κατά πόσο σύγχρονη ή όχι θα θεωρούνταν η μουσική τους. Αντίθετα, αυτό που γίνονταν φανερό από τη συγκεκριμένη δισκογραφική τους προσπάθεια, ήταν πως το μόνο που ένοιαζε τους Αυστραλούς ήταν να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν. Αυτή η «ειλικρίνεια» ήταν και το συστατικό της επιτυχίας του "Runnin' Wild", το οποίο ανέδειξε τους Airbourne. Τώρα, όταν έφτασε η στιγμή να δημιουργήσουν τον δεύτερο δίσκο τους, είναι φανερό πως είχαν το εξής σκεπτικό: «αν κάτι πέτυχε μια φορά, γιατί να μην ξαναπετύχει;». Η απλή αντιγραφή της ίδιας – επιτυχημένης - συνταγής είναι αρκετή όμως;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποια είναι η πρώτη επαφή με ένα άλμπουμ; Σωστά μαντέψατε. Κάποιες φορές το ρητό «μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο» ισχύει αλλά κάποιες άλλες, αυτό σού δίνει να καταλάβεις ακριβώς με τι έχεις να κάνεις. Με το "No Guts. No Glory.", λοιπόν, βρισκόμαστε στη δεύτερη περίπτωση. Αυτό διότι, στο εξώφυλλο του νέου δίσκου των Airbourne, μπορούμε να εντοπίσουμε σχεδόν όλα τα κλισέ της rock. Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε τη μπάντα να μας κοιτάζει με απειλητικό βλέμμα και τον frontman της Joel O'Keeffe να ανεμίζει ημίγυμνος την κιθάρα του. Αυτή η «στερεότυπη» εικόνα ενός hard rock συγκροτήματος συνοδεύεται από ένα εκτροχιασμένο φορτηγό, πολεμικές εικόνες και βέβαια την απαραίτητη δόση θηλυκού.

Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται διάσπαρτα στα διάφορα κομμάτια του δίσκου, τα οποία όλα μαζί αποτελούν το "No Guts. No Glory.". Πιο συγκεκριμένα, οι πολεμικές εικόνες του εξωφύλλου μετατρέπονται σε μελωδία γεμάτη δυναμισμό στο πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, "Born To Kill", αλλά και στο εξίσου δυναμικό "Raise The Flag". Το εκτροχιασμένο φορτηγό, βρίσκει τη μελοποιημένη έκφρασή του στην ένταση και στο πάθος που μεταφέρουν στον ακροατή τα "No Way But The Hard Way", "It Ain't Over Till It's Over" και "Get Busy Livin’". Ακόμα, το "Blonde, Bad And Beautiful" μοιάζει να μας περιγράφει την αιθέρια ύπαρξη που κοσμεί το εξώφυλλο του άλμπουμ αλλά και κάθε «άτακτο» κορίτσι βγαλμένο από το σύμπαν του hard rock, στο οποίο μας μεταφέρουν οι Airbourne.

Ο ήχος του δίσκου λοιπόν, είναι σχεδόν πανομοιότυπος με αυτόν του "Runnin' Wild", αλλά με κάποιες διαφορές. Τα κομμάτια, αυτή τη φορά, μοιάζουν να έχουν δουλευτεί περισσότερο στον τομέα της παραγωγής, κάτι για το οποίο είναι υπεύθυνος ο παραγωγός Johnny K (Machine Head, 3 Doors Down, Disturbed). Γενικότερα, ο ήχος των Airbourne φαίνεται να έχει εξελιχθεί, όχι σε σχέση με πειραματισμούς, αλλά με ό,τι έχει να κάνει με την τελειοποίηση του ήδη υπάρχοντος υλικού.

Το "No Guts. No Glory." λοιπόν, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ευχαριστήσει και με το παραπάνω τους οπαδούς των Αυστραλών, αν και δεν είναι σίγουρο εάν θα ξεπεράσει στη συνείδησή τους το πρώτο άλμπουμ. Από την άλλη, βλέποντας τα πράγματα από κάποια απόσταση, γίνεται εμφανής η έλλειψη κάποιας σημαντικής έμπνευσης, αφού οι Airbourne καταφεύγουν και πάλι στα τετριμμένα στερεότυπα της rock, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, κάτι που κάνει τα τραγούδια του άλμπουμ αρκετά επαναλαμβανόμενα. Έτσι, ο δίσκος φαίνεται να στερείται κάποιας ουσιώδους επίδρασης στον ακροατή, όμως ίσως να μην ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός του. Σκοπός του "No Guts. No Glory." και των Airbourne είναι πιθανότατα να μας διασκεδάσουν με ένα καθαρά rock 'n' roll τρόπο, κάτι που σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν.