1476

New England, USA. Ο τόπος γέννησης και δημιουργίας των Edgar Allan Poe, H.P. Lovecraft, Stephen King και των 1476. Μάλιστα όχι απλά New England στη περίπτωση του ντουέτου των Robb Kavjian και Neil Derosa, αλλά από την πόλη των μαγισσών, το γνωστό Salem. Το "In Exile" όμως δεν διαπραγματεύεται μάγισσες και τέρατα αλλά τη μεταθανάτια ‘ζωή΄. Το που πηγαίνουμε όταν αφήνουμε το μάταιο τούτο κόσμο, ποιά πνεύματα και ποιές θεότητες μας οδηγούν σε τί ταξίδια. Και αυτά τα ονειρικά ταξίδια, μετατρέπονται σε έντεκα κομμάτια όπου αναμιγνύονται είδη όπως το neofolk, metal και post-punk τυλιγμένα με ένα πέπλο μυστηρίου και doom μελαγχολίας.

Η αυτοεξορία, η ανάγκη για να μείνεις μόνος και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να συνδεθείς με τη φύση και να διαλογιστείς είναι οι ανάγκες που εκφράζονται μέσα από το δίσκο και περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι στο "Jade Fire: A Paragon". Με νέα μέλη και σαν φουλ μπάντα απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από το μοντέρνο τρόπο ζωής, επιλέγοντας το δάσος και το σκοτάδι για να ανακαλύψουν το φως μέσα τους. "When Comes The Dawn" και το black metal συναντά το folk, το φώς της αυγής λειτουργεί καθαρτικά στην εξορία, μας δείχνει το δρόμο του εξαγνισμού και της εσωτερικής μας αλήθειας. Ένα πανέμορφο κομμάτι με το raw της παραγωγής να δίνει ένα live feeling στην ακρόαση που το κάνει ακόμα πιό έντονο και προσωπικό. Το ομότιτλο "Lost In Exile" στην αρχή του album είναι ένα γρήγορο post-punk κομμάτι με πλήκτρα που δίνουν βάθος και ένταση και εναλλάσσεται από το μαύρο στο φώς μουσικά και αισθητικά με τον Kavjian να πηγαίνει το κομμάτι σε black metal μονοπάτια με τη φωνή και το παίξιμο του. Στο "Lapis Fire: Through The Mist" βρίσκουμε μια υπέροχη μελωδία σε μια αισιόδοξη σύνθεση ενώ το "Tristesse In Exile" μας μεταφέρει στο μεσαίωνα με ένα σχεδόν κινηματογραφικό και έντονα συναισθηματικό τρόπο, με τις όμορφες ακουστικές μελωδίες. Μοτίβο που συνεχίζεται και στο "Where Kings Fall".

Σε κάθε σύνθεση είναι αξιοσημείωτο πως συνδυάζεται το φως με το σκοτάδι. Η μουσική και η φωνή εναλλάσσονται σε ύφος, πάντα όμως βρισκόμενα σε μια ισορροπία μελαγχολίας-αισιοδοξίας και αυτή η συμμετρία είναι που λειτουργεί ιδανικά σε όλο το album όπου υπάρχει τόσο συνοχή ώστε να ακούγεται μονορούφι σαν ένα ακουστικό ταξίδι ένα χειμωνιάτικο κρύο πρωινό με φόντο κάποιο δάσος στη New England. Η ατμοσφαιρικότητα του folklore απογειώνεται με την σύνθεση "Beyond The Meadows, Beyond The Moors" όπου μεταφερόμαστε σε ένα μεσαιωνικό τοπίο της Αγγλίας, πρωταγωνιστές σε ένα ταξίδι εξαγνισμού. Η αναρχία του "Carnelian Fire: The Gallows" σαν σύνθεση μάλλον λειτουργεί συμπληρωματικά σε μια συμμετρία γαλήνης και καταιγίδας και κάνει το κλείσιμο με το γλυκόπικρο "Where Are You?" ακόμα πιό ταιριαστό. Ένας θρήνος, μια απορία για το πού πηγαίνει κανείς όταν πεθαίνει. Ένα κλείσιμο συγκινητικό, ένα αέναο ερώτημα χωρίς απάντηση. Ανατριχιαστικό.

Το προηγούμενο του album μας είχε συναρπάσει με τη μουντάδα και τις συνθέσεις τους. Προφανώς με το "In Exile" συνεχίζουν και να μας παρασύρουν σε ένα παράλληλο κόσμο όπου τα ερωτήματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις απαντήσεις. Όπου ο θάνατος αποκτά άλλο νόημα και είναι η αρχή και όχι το τέλος.