Enter Shikari

Οι ES το 2020 στο έκτο τους album "Nothing Is True & Everything Is Possible" δημιούργησαν ένα σουπερ mixtape για το τί είναι οι ES και κομμάτια όλα έτοιμα για συναυλίες και φεστιβάλ. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι ήταν πάνω στα ντουζένια της πανδημίας και η ορμή τους διακόπηκε βίαια και απότομα, κάνοντας τον ιθύνων νους του συγκροτήματος, τραγουδιστή Rou Reynolds να μπει σε μια περίοδο μιζέριας και στεναχώριας αφού η μη δυνατότητα live εμφανίσεων κατέστρεφε την κοσμοθεωρία του (και πολλών από εμάς) για το τί είναι η χαρά της μουσικής και ο σκοπός της. Μέσα λοιπόν στη μαυρίλα και τη καταχνιά, ξεφυτρώνει ένα φωτεινό φυτό ανανέωσης και αναγέννησης (βλ. εξώφυλλο) και αυτό αν θέλετε είναι και το concept του "A Kiss For The Whole World".

Και όντως στα 12 tracks του album το νιώθεις αυτό το αίσθημα ‘φρεσκάδας’ και ανανέωσης, σαν να μην είναι το έβδομο αλλά το πρώτο τους album, τόσο ενθουσιασμός και ξεγνοιασιά που κάνει τα 34 λεπτά του να κυλάνε πανεύκολα. Ήδη από το "A Kiss For The Whole World x" ο Reynolds θέλει να τυλίξει σε μια αγκαλιά γύρω του όλους τους fans της μπάντας και να δείξει το πόσο κόσμος και συγκρότημα είναι ένα: ‘Nothing comes between us’ τραγουδά σε ένα post-hardcore πανηγύρι με χορωδίες και τρομπέτες σε fusion που λίγοι εκεί έξω μπορούν να πετύχουν τόσο έξυπνα. Το μήνυμα του τρομερού "It Hurts" είναι ότι τα λάθη μας είναι χρήσιμα όσο και αν πονάνε. Ρυθμικό και ξεσηκωτικό, έτοιμο για συναυλία. Όρεξη υπάρχει και φαίνεται και στο "Leap Into The Lightning" με τα beats και το κεφάτο chorus αλλά κάπου το novelty αρχίζει και χάνει έδαφος αφού πλέον νιώθεις ότι από το "(pls) set me on fire" και μετά σαν να ακούς ένα παρόμοιο κομμάτι. Δεν είναι οι ίδιες μελωδίες αλλά παίρνεις το ίδιο feeling. Ευχάριστο αλλά μονότονο. Το "Dead Wood" μετά το filler "feed your soul" είναι φιλόδοξο με τα ορχηστρικά του μέρη όμως λίγο ανούσιο αλλά τουλάχιστον οδηγεί στο χιτάκι "Jailbreak" που είναι η επιτομή του τί σημαίνει ES: drum n bass, ενέργεια στα κόκκινα, κιθάρες και drums που βαράνε δυνατά και βρετανίλα μέχρι το μεδούλι με τη προφορά του Reynolds. Οι Prodigy εισβάλουν στην ψυχή των ES στο "Bloodshot" όπου η μελαγχολία συμπληρώνεται από τα έντονα synths. Με τα fillers τελικά το album βαριά-βαριά πιάνει το μισάωρο και από τα δύο τελευταία κομμάτια είναι εμφανής και η έλλειψη συνοχής. Το "goldfish ~" είναι ένα καλό κομμάτι με περίεργα μέρη που προσπαθούν να δέσουν μαζί τους αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται δυναμικό και πολύ ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον είναι και ο τίτλος "Giant Pacific Octopus (i don’t know you anymore)" αλλά μάλλον αυτό είναι και το τέλος του ενδιαφέροντος για το κομμάτι. Προσπαθεί να είναι punk αλλά κάτι λείπει μέσα σε αυτή την υπεραπλουστευμένη μελωδία.

Εν τέλει περισσότερο μας μπέρδεψαν οι Άγγλοι παρά μας ενθουσίασαν. Υποσχέθηκαν πολλά αλλά δεν έκαναν το αντίστοιχο delivery. Με τη πρώτη ακρόαση υπάρχει ένας σχετικός ενθουσιασμός για μερικά από τα κομμάτια και όντως υπάρχουν κάποια highlights που θα αποτελέσουν βασικά μέρη μελλοντικών setlists τους. Κρατάμε τον ενθουσιασμό τους (και το "Jailbreak") και τη νέα αρχή που θέλουν να υποδηλώσουν και ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον. Υπάρχει ήδη αρκετή μαυρίλα μαζεμένη στο νησί και είναι δύσκολο να φυτρώσουν φωτεινά λουλούδια αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα.