Richie Kotzen @ Κύτταρο, 06/07/18

Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που είχαν ένα μικρό δίλημμα αν το βράδυ της 6ης Ιουλίου θα ήθελαν να βρίσκονται στο Κύτταρο για να δουν από κοντά τον Richie Kotzen ή στο Terra Vibe για να δει τους Arctic Monkeys. Παρόλο που η μουσική του πρώτου είναι του γούστου μου και των δεύτερων όχι και τόσο, ήθελα να δω αν στη σκηνή επιβεβαιώνουν το υψηλό στάτους του οποίου χαίρουν. Τελικά, ήταν ψευτοδίλημμα που κράτησε ελάχιστα. Σιγά μην έχανα τον Richie Kotzen...

Έτσι κι αλλιώς τα intimate show, όπως αυτά σε ένα μικρό club, τα ευχαριστιέμαι πολύ περισσότερο από τα μεγάλα open air event πλέον, καθώς οι δυνάμεις μου για να βρω καλή θέση να βλέπω και να ακούω όλο και μειώνονται. Ακόμα και την απάλευτη ζέστη αντέχω, αλλά για να είμαι ειλικρινής μέχρι κάπου μισή ώρα από την έναρξη της εμφάνισης του Kotzen, που οι καλοί άνθρωποι του μαγαζιού άνοιξαν τον κλιματισμό/εξαερισμό, βελάξαμε λίγο.

Να ξεκινήσω πρώτα με τις προσδοκίες που είχα για τη βραδιά. Η πλειονότητα που ήμασταν εκεί μέσα μάθαμε ή αγαπήσαμε περισσότερο τον Richie λόγω των The Winery Dogs κι εγώ προσωπικά ήξερα ελάχιστους που να έχουν «ακούσει» (όχι μια φορά όταν κατέβασαν τα mp3) τα προσωπικά του άλμπουμ, πέραν κάποιων μεμονωμένων τραγουδιών. Οπότε, σκεπτόμενος «πόσοι θα τραβηχτούν να δουν έναν καλλιτέχνη χωρίς να ξέρουν και πολύ τα τραγούδια που θα παίξει, μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή βραδιά σε κλειστό χώρο, όταν έχει και προημιτελικά μουντιάλ;» υπέθεσα ότι θα είμαστε άνετοι 200 νοματαίοι. Αλλά, να η έκπληξη όταν μπήκα σε ένα σχεδόν γεμάτο Κύτταρο λίγο μετά τις 22:00. Μπράβο και πάλι μπράβο σε όσους πήγαν. Ήταν κοινό που πήγε εκεί "for the love of music" που λέμε και ξεπέρασε σε αριθμό τις προσδοκίες μου.

Στις 22:30 ακριβώς ο Richie, με τους δυο μουσικούς που πλαισιώνουν το power trio του, βγήκαν στη σκηνή και απέδωσαν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Groovy, funky, δυναμικό, αμερικάνικο hard rock. Με τη φωνή του Kotzen να είναι «από CD», το παίξιμο του στην κιθάρα να είναι απίστευτα πεντακάθαρο και με το rhythm section να είναι σφιχτοδεμένο σαν γροθιά, η επόμενη μιάμιση ώρα κύλησε νεράκι.

Ο Dylan Wilson στο μπάσο ήταν εξαιρετικός - ακόμα και το bass solo είχε πλάκα - ενώ ο Mike Bennett στα τύμπανα είχε επίσης στιβαρό παίξιμο - αλλά το δικό του solo το βρήκα περιττό/βαρετό, ενώ ο Wilson ακολουθούσε όπου μπορούσε τον Kotzen στην επίδειξη τεχνικής και καθαρότητας παιξίματος και αμφότεροι προσέφεραν δεύτερα φωνητικά.

Όμως, κακά τα ψέματα, τα μάτια και τα αυτιά κέντριζε ο Kotzen, και όταν τραγούδαγε σαν ένας άλλος Chris Cornell και κυρίως όταν αποφάσιζε να «κεντήσει» με τα δάχτυλά του πάνω στην ταστιέρα της εξάχορδής του. Έχοντας την «ιδιαιτερότητα» να παίζει με δάχτυλα κι όχι με πένα υπήρξαν πολλές φορές που είδα κόσμο γύρω μου να έχει την ίδια απορημένη έκφραση του «πώς το κάνει;», καθώς κάθε νότα που χτυπούσε ακουγόταν πεντακάθαρα.

Η τριάδα των "Losin' My Mind", "Your Entertainer" και "Bad Situation" μας έβαλε κατευθείαν στο κλίμα, το "High" ήταν μια από τις πιο καλές στιγμές της βραδιάς, ενώ το "Socialite" (από το μακρινό 1994 όπως το προλόγισε) έτυχε σχετικά θερμής υποδοχής. Στα "The Road" και "Meds" άφησε την κιθάρα και κάθισε στο πιανάκι (για να το κάνει σε στιγμές να ακούγεται σαν κιθάρα) και μετά το "War Paint" η μπάντα έφυγε από τη σκηνή για περίπου 10", έτσι για το εθιμοτυπικό, για να λέμε ότι το «χιτάκι» "You Can't Save Me" που έκλεισε τη βραδιά ήταν κάτι σαν encore, με τον κόσμο να φάνηκε να το περιμένει. Πάντως, προς επιβεβαίωση αυτού που σκέφτηκα, αν εξαιρέσω 2-3 άτομα που πήρε το μάτι μου να τραγουδάνε τους στίχους, η συντριπτική πλειονότητα του κοινού δεν φαινόταν ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τα περισσότερα τραγούδια του Richie, χωρίς αυτό να αποτελεί κάποιου είδους ανασταλτικό παράγοντα στο να τα απολαύσουν.

Συνολικά ήταν μια όμορφη βραδιά, που άφησε μια γλυκιά γεύση, τόσο γιατί ο Kotzen επιβεβαίωσε ότι είναι μεγάλης κλάσης μουσικός, μιας «ράτσας» που δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε συχνά στη χώρα μας, όσο και γιατί ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε ένα κάλεσμα με αντικειμενικές δυσκολίες. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, για να εισπράξω το κάτι παραπάνω θα ήθελα και κάποια - έστω λίγα - τραγούδια (που στην τελική ο ίδιος έχει γράψει) των The Winery Dogs.

Διότι, όπως αποδείχθηκε, ένας τόσο καλός μουσικός όσο ο Richie Kotzen μπορεί να γεμίσει ένα venue και να κερδίσει το κοινό ακόμα και χωρίς να έχει τα γνωστά τραγούδια. Αλλά, για το κάτι παραπάνω από αυτό χρειάζονται και τα τραγούδια...

Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ / photorocking.com