Transcending Bizarre?, RandomWalk, Shiverspine, Industry Of Nightmares @ Texas Necropolis, 12/04/09

Τελικά, τα λάθη πληρώνονται. Το «ελληνικό» event της περίπτωσής μας έμελλε να τηρήσει το χαρακτήρα του σε κάθε ερμηνεία, καθώς η μιάμιση ώρα καθυστέρησης που προηγήθηκε έπληξε τελικά τους headliners, Transcending Bizarre?, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, πρόσφατα κυκλοφόρησαν έναν από τους πλέον αξιόλογους δίσκους για τα avant-garde δρώμενα των τελευταίων χρόνων. Κατά συνέπεια, λοιπόν, το Rocking.gr δε θα μπορούσε να απουσιάζει από την πρώτη τους επίσκεψη στην Αθήνα...

Ξεκινώντας με τη σωστή σειρά, πρώτο σχήμα για το event αποτέλεσαν οι Industry Of Nightmares, ερχόμενοι, καθ' όπως οι ίδιοι μας ενημέρωσαν, από το Ηράκλειο Κρήτης. Πρόκειται για ένα αρκετά νέο γκρουπ με βάσεις στα gothic και avant-garde ιδιώματα κι ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται στον αντίστοιχο σκηνικό τομέα - εξ' ου και το παράξενο θέαμα των 8 μελών, στριμωγμένων σε ένα stage «2 επί 2», να προσπαθούν να αποδώσουν το υλικό τους, φέροντας παράλληλα ένα ιδιαίτερα υπερβολικό image. Παρ' όλα αυτά, η εξαίρετη ροή καθ' όλη τη διάρκεια του set, όπως κι η πολύ καλή διασκευή στο "Roads" των Portishead (το "Nymphetamine" δυστυχώς δεν τους βγήκε), έκαναν πέρα τη μεγαλύτερη μερίδα των αρνητικών εντυπώσεων. Εν ολίγοις, φάνηκαν να έχουν προοπτικές, αρκεί να διαθέσουν και το χρόνο...

Για κακή μας τύχη, πάντως, η δεύτερη μπάντα της βραδιάς, ονόματι Shiverspine, δεν κατάφερε να διατηρήσει το ίδιο καλό κλίμα, παρ' όλη τη γεμάτη πάθος παρουσία της. Οι εκτελέσεις ήταν μεν δυναμικές, αλλά και «άτσαλες» σε πολλά σημεία, ενώ πραγματικό παράδοξο της υπόθεσης αποτέλεσε η διασκευή στους Limp Bizkit, η οποία φαίνεται να έκλεψε την παράσταση από τις πάμπολλες Korn επιλογές. Σαν κάτι να μην πήγε καλά που λένε. Μοναδική φιγούρα άρτια στο ρόλο της στάθηκε ο τραγουδιστής, ο οποίος ακουγόταν (κι έμοιαζε) λες κι έχει μεταλλαχθεί κατ' εικόνα κι ομοιώση του (γνωστού) Jonathan Davis, γεγονός που ίσως ξενίζει ορισμένους, αλλά δικαιολογείται από το όλο «tribute thing». Συν το ότι ο συγκεκριμένος «το έχει» επί σκηνής και με το παραπάνω.

Προσπερνώντας οριστικά τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις, τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν σε υπολογίσιμο βαθμό με την έλευση των goth-oriented, ή αν προτιμάτε dark metallers, RandomWalk. Ο χαρακτηρισμός αποσκοπεί στο να αποδώσει με ακρίβεια τη φιλοσοφία της μπάντας, η οποία, βάσει του όλου image και λοιπών μουσικών χαρακτηριστικών, φαίνεται να κινείται γύρω από το goth φάσμα, δίχως όμως να το ενστερνίζεται. Βλέπετε, η αύρα τους φέρει πολλά επιπρόσθετα «σουηδικά» χαρακτηριστικά, τα οποία κρίνονται αρκετά για να τους διαχωρίσουν από τα standards του εν λόγω ιδιώματος.

Στα της εμφάνισης, λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως το σχήμα κατάφερε να με κερδίσει με την πρώτη κιόλας επαφή. Δυνατές οι συνθέσεις του, άψογη η όλη σκηνική παρουσία κι αρκούντως καλή η επικοινωνία του frontman με το κοινό. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; Όσον πάλι αφορά τα τραγούδια καθ' αυτά, τα μέλη παρουσίασαν εξ' ολοκλήρου την πρώτη και μοναδική έως τώρα δουλειά τους, καθώς και δύο συνθέσεις από το νέο album που αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του τρέχοντος έτους. Οι εντυπώσεις φυσικά ήταν θετικές, δίχως όμως να υπερβαίνουν τις αντίστοιχες του παλαιού υλικού, στις οποίες το "One Wish", ως αποχαιρετιστήρια επιλογή, αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή τους.

Με τα πολλά όμως πέρασε η ώρα κι όταν επιτέλους ήρθε η σειρά των Θεσσαλονικέων Transcending Bizarre?, στο χώρο είχαν μείνει μόλις 25 παρευρισκόμενοι, συνυπολογίζοντας όσους κάθονταν στους καναπέδες. Και ποιόν να κατηγορήσεις στο κάτω-κάτω της γραφής; Εαν η συναυλία ξεκινούσε στην ώρα της, ή έστω με μικρότερη καθυστέρηση, το κοινό θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο. Ούτως ή άλλως, η συνολική προσέλευση έδειχνε ένα club μισοάδειο, οπότε οι ελπίδες για κάτι καλύτερο ήταν και μικρές.

«Θέλαμε εδώ και πολλά χρόνια να παίξουμε στην Αθήνα και, για να είμαι ειλικρινής, περιμέναμε να βρούμε περισσότερους... αλλά δε πειράζει». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η άψογη εμφάνιση, που για κακή του τύχη, ή μάλλον επιλογή, ο μέσος φίλος των υπολοίπων γκρουπ επέλεξε να αγνοήσει. Παρόλο που έπαιξαν μπροστά σε ένα τόσο μικρό κοινό, δεν έδειξαν ίχνος αμηχανίας και κατάφεραν να ενθουσιάσουν ακόμη και τον πιο αδαή παρευρισκόμενο, τηρώντας φυσικά άκρα σοβαρότητα κι επαγγελματισμό. Συγκεκριμένα, το image που έχουν υιοθετήσει μοιάζει άρρηκτα συνδεδεμένο με το όλο μουσικό ύφος κι ως σύνολο σε παραπέμπει σε καταστάσεις τύπου «Intergalactic Space Crusaders», κατά Arjen Lucassen ευαγγέλιο. Από εκεί και πέρα, χάρη στη βοήθεια της τεχνολογίας (δηλαδή του laptop που είχαν στη σκηνή), κατάφεραν να αναπαράγουν την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια των συνθέσεων, οι οποίες πέραν απο δαιδαλώδεις, μοιάζουν και δύσκολες στο να αποδωθούν σωστά.

Όσον πάλι αφορά το setlist, αυτό απαρτιζόταν αποκλειστικά (σχεδόν) από κομμάτια του δεύτερου δίσκου, με τα "Irreversible" και "Cosmic Zero Equation" να κάνουν την καθοριστική διαφορά, το ομώνυμο του "Four Scissors" να λάμπει δια της απουσίας του κι ένα μόλις κομμάτι του πρώτου δίσκου να χώνεται σφήνα στο κλείσιμο της βραδιάς. Γι' αυτό κι οφείλω να εκφράσω την άποψη που φέρει τα μέλη να αδικούν την πρώτη τους δουλειά, η οποία δεν έχει τίποτε να ζηλέψει, πέραν από τα όποια εμφανή μειονεκτήματα στο θέμα της παραγωγής. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως το εν λόγω σκηνικό θα αλλάξει στο προσεχές μέλλον και πως η πενιχρή προσέλευση της Κυριακής δεν πρόκειται να τους στερήσει το κουράγιο για μια δεύτερη επίσκεψη στην πόλη μας, η οποία μακάρι να τύχει και μεγαλύτερης ανταπόκρισης.