Πελόμα Μποκιού, Robert Williams, GPS Band @ Κύτταρο, 01/06/11

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 03/06/2011 @ 10:18
«Είμαστε οι Empty Rooms». Τούτη ήταν μια από τις τελευταίες κουβέντες που ξεστόμισε με αυτοσαρκασμό ο Μάνος Μαρούλης, από σκηνής, κοντά στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν συστήσει τα ένδοξα μέλη των Πελόμα Μποκιού προς αποχαιρετιστήριο χειροκρότημα. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, αναλογιζόμενος τους λόγους για τους οποίους θεωρώ αυτή την ατάκα ενοχλητικά πικρή. Η πρώτη βραδιά του καλοκαιριού του 2011 ήταν πιο γλυκόξινη από κινέζικο που ξεχάσαμε στον ήλιο Αυγουστιάτικα.

Κατ αρχήν, είναι ιδιαίτερα δύσπεπτο το γεγονός ότι κοτζάμ Πελόμα Μποκιού βρέθηκαν να γιορτάζουν την αθηναϊκή επιστροφή τους, μετά από τόσα χρόνια, μπροστά σε βία εκατό νοματαίους. Πρόκειται για το συγκρότημα που έγραψε μια από τις μονάκριβες ολόχρυσες σελίδες του rock στη μητρική μας και το θρυλικό πρώτο άλμπουμ τους είναι ένα από τα εξοχότερα που μπορεί να κατεβάσει η γκλάβα. Είναι σχεδόν κωμικό το παράδοξο. Η πρώτη έκδοση εκείνου του δίσκου αγοράζεται και πουλιέται για μισό μηνιάτικο, αλλά το ευτελές ποσό των δέκα ευρώ λίγοι το διέθεσαν για να δουν το rock του παρελθόντος μας ζωντανό μπροστά στα μάτια τους.

Ίσως να φταίει το «θερμό» κλίμα της περιοχής - εξ αιτίας του οποίου ακυρώθηκε η αρχικώς προγραμματισμένη για την επεισοδιακή 12η του Μάη εμφάνιση. Ίσως να φταίει η ελάχιστη προβολή και η μηδαμινή διαφήμιση. Δεν είναι δυνατόν, πάντως, να φταίει μια κάποια αμνησία του Έλληνα ροκά! Το μεγάλο προσόν αυτής της «φυλής» ήταν ανέκαθεν η μνήμη των ιερών τεράτων και ο σεβασμός στην ιστορία.

Για να είμαι ειλικρινής και να τα λέω στα ίσα, πιθανότατα να εκφραζόταν και η απορία «ποιοί Πελόμα Μποκιού;». Όχι γιατί δήθεν θα ξεχάστηκε το ποιόν τους, προφανώς. Περισσότερο, επειδή ο πονηρεμένος καταναλωτής του είδους έχει μπουχτίσει από τις «επανενώσεις» των καναδυό αυθεντικών μελών και των εξήντα μαθητάδων. Το περιεχόμενο της αφίσας της συναυλίας δεν ήταν δεόντως αναλυτικό. Κι όμως, τέσσερις από τους έξι συντελεστές του λατρεμένου άλμπουμ αρκούν, τόσο θεωρητικώς όσο και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.

Απουσίαζε δυστυχώς ο Νίκος Δαπέρης, ο μάλλον βασικότερος των συνθετών της μπάντας και ο τραγουδιστής του διάσημου «Γαρύφαλλου». Απουσίαζε επίσης ο επέχων από τα της μουσικής Γιάννης Κιουρκτσόγλου, ο ιδρυτής της μπάντας και συνθέτης του διάσημου «Γαρύφαλλου». Λυπηρό, αλλά δε θα χαλούσαμε τις καρδιές μας. Η πυγμή της κιθάρας του Τάκη Ανδρούτσου είναι νοσηρή. Ο όγκος των πλήκτρων του Γιώργου Στεφανάκη είναι φαντασμαγορικός. Η σταθερότητα του μπάσου του Ηλία Μαρινάκη ανήκει σε βράχο. Ο δε αδερφός του, ο Τάκης Μαρινάκης, είναι ένας από τους συναρπαστικότερους ντράμερ που γέννησε αυτός ο τόπος.

Το μεγάλο ερώτημα, όμως, ήταν ποιός θα μπορούσε να κρατήσει το μικρόφωνο. Το βραχνό βαθύ σθένος της φωνής του μακαρίτη Βλάσση Μπονάτσου είχε υπάρξει μαγικό προσόν των Πελόμα Μποκιού, παρότι -το ομολογώ- δεν την θεωρούσα sine qua non συστατικό του ήχου τους. Απόντος και του κατοίκου εξωτερικού Δαπέρη, λοιπόν, η ιστορική μπάντα επέλεξε έναν αποτελεσματικό νεότερο τραγουδιστή, τον Μάνο Μαρούλη - ο οποίος υπήρξε συνοδοιπόρος του Τάκη Ανδρούτσου στο σχήμα Μεγαβάτης. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το «νέο αίμα» όχι μόνο δεν «ενόχλησε», αλλά εξυπηρέτησε άριστα τις ανάγκες των τραγουδιών, αν μη τί άλλο χάρη στην πανέμορφη retro καθαρότητα της άρθρωσής του. Μπορεί να κόπιασε λίγο παραπάνω στην "Ανανέωση", αλλά ενσάρκωσε καθώς πρέπει το πνεύμα του ρόλου του και -αν δεν απατώμαι από τη βούληση των αυτιών μου- πλησίασε τη χροιά του Νίκου Δαπέρη.

Ο ρυθμός της βραδιάς ήταν μάλλον αφερέγγυος. Τα ορμώμενα εκ Χαλκίδος μέλη της GPS Band έπιασαν πρώτα τη σκυτάλη, για να εκτελέσουν με τρακ ένα κάρο διάσημες διασκευές, βρίσκοντας το ζενίθ της πρωτοτυπίας τους στο πάντρεμα της "Ρίτας" των Ξύλινων Σπαθιών με το riff του "Back In Black" των AC/DC. Τη σκυτάλη, επιπλέον, την ξαναπήραν οι ίδιοι για άλλο ένα σαραντάλεπτο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, ανάμεσα στα δύο μέρη του προγράμματος των Πελόμα Μποκιού, με το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα να παίξουν συνολικά περισσότερη ώρα από τους επικεφαλής της αφίσας. Στο τέλος της δεύτερης εμφάνισής τους, πάντως, ήρθε μια λαμπρή έκπληξη. Ο Robert Williams, μόνος με μια κιθάρα, κατέλαβε τη σκηνή για ένα μαγευτικό δεκάλεπτο, ερμηνεύοντας δύο τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία και το "Έλα Ήλιε Μου". Έτσι η ιστορία των Πελόμα Μποκιού συνάντησε για άλλη μια φορά τους Poll.

Η συγκίνηση της ζωντανής εμφάνισης των Πελόμα Μποκιού ήταν μοναδική. Η ορμή που έφεραν "Οι Μάγοι" ή "Το Φυλακτό" προκαλούσε ταχυπαλμία. Το μίγμα των Black Sabbath με την ελληνική παράδοση, στο "Κάποιος Πεθαίνει", ήταν συγκλονιστικό, ακόμη και μετά από σαράντα χρόνια. Το "Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε", που ακούστηκε δις, παρέσερνε τα χείλη. Η "Μετρική Δέσμευση Και Ελευθερία" μετέτρεπε την αισθητική μιας πιο ρομαντικής εποχής σε κάτι το παντοτινό, ενώ το σολάρισμα των τυμπάνων έριχνε τα σαγόνια στο πάτωμα. Ακόμη, βρέθηκε αναπάντεχα χώρος και για δυο τραγούδια από το δεύτερο άλμπουμ - από το άλμπουμ «φάντασμα» του 2000. Το "Φέρτε Τη Νύχτα Εδώ" γνώρισε μια αντάξια του seventies ύφους της μπάντας ζωντανή εκτέλεση, ενώ το γλυκό "Θάλασσά Μου" παρέμεινε «δυο στενά» πιο μακριά από το ποθητό πνεύμα.

Το σοκ της ολικής εξόδου από το εν λόγω πνεύμα ήρθε με τις επιλογές των διασκευών - ενώ υπήρχαν ομολογουμένως ακόμη πέντε-έξι τραγούδια από το παλιό ρεπερτόριο που θα τα ζητούσα με ζήλο. Περί διασκευών, πάντως, παρότι θα περίμενα να ακούσω Cream, Santana, Mike Bloomfield και Al Kooper, άναυδος άκουσα Whitesnake, Gary Moore και -οϊμέ- Toto. Έπεσα έξω δεκαετία ολόκληρη! Απορώ πώς δεν προτίμησαν κατιτίς το ψυχεδελικότερον, κάτι το πιο hippie, κάτι πιο βαθιά blues, βρε αδερφέ. Βέβαια, η απόδοση του συγκροτήματος ήταν εξαιρετική, οπότε de gustibus et coliribus...

Ειλικρινά, ελπίζω να συνεχίσουν τις εμφανίσεις τους οι Πελόμα Μποκιού, να μαζευτεί κόσμος, χαρούμενες φάτσες. Δεν υπάρχουν άλλα χέρια που μπορούν να παίξουν έτσι αυτά τα τραγούδια.

Setlist των Πελόμα Μποκιού:

(Μέρος πρώτο)
Αν Ήξερα
Μαρί Μαρία
Το Φυλαχτό
Φέρτε Τη Νύχτα Εδώ
Ύμνος Στη Ζωή
Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε
Οι Μάγοι
Κάποιος Πεθαίνει

(Μέρος δεύτερο)
Θάλασσά Μου
Still Got The Blues (Gary Moore cover)
Fool For Your Loving (Whitesnake cover)
Ανανέωση
Μετρική Δέσμευση Και Ελευθερία
Hold The Line (Toto cover)
Love Ain’t No Stranger (Whitesnake cover)
Προγραμματισμός
Empty Rooms (Gary Moore cover)
Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε

Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET