In The Junkyard Fest
28/04/2005 @ 16:20
23,24/04/05, Rodeo, Αθήνα
Τελικά δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να περνάς το Σαββατοκύριακο σου ακούγοντας ωραία μουσική. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό τώρα που γράφω αυτές τις σειρές (05:30 τα ξημερώματα... ε ρε τι κάνουμε για να μας στείλει διακοπές στην Ελαφόνησο ο Ηλίας). Για να βάλουμε τα πράγματα όμως σε κάποια, μερική έστω, σειρά. Το In The Junkyard Fest είναι ένα διήμερο φεστιβάλ που διοργανώθηκε από την νεοσύστατη Spinalonga Records, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της συλλογής "In The Junkyard Vol.1" και έλαβε χώρα στο Rodeo.
Σάββατο 23 Απρίλη
Μπαίνοντας στο μαγαζί λίγο μετά τις 8 το βράδυ και ενώ περίμενα να ξεκινήσει το live χάζευα κάποιες αφίσες που υπήρχαν στο μαγαζί. Ονόματα δοξασμένων μουσικών όπως Τρύπες, Π. Σιδηρόπουλος, Ν. Άσιμος φυσικά δέσποζαν στον χώρο. Η επιλογή αυτών των ονομάτων δεν είναι τυχαία. Φέρνουν στο νου μια άλλη εποχή, τότε που υπήρχε ακόμα ελληνική ροκ σκηνή. Τότε... Τώρα; Τώρα ακούμε Βίσση, Βανδή και τα συναφή. Βλακείες. Ξεκολλάω και κοιτάω γύρω μου. Ήδη είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα στο Rodeo που ήθελαν να ακούσουν μερικές από τις νέες μπάντες της πόλης. Πέρα από αυτό όμως όσοι είχαν επισκεφτεί το www.spinalonga.net είχαν διαβάσει πως κεντρική ιδέα της όλης προσπάθειας είναι η δημιουργία σκηνής. Μάλιστα. Για τη δημιουργία σκηνής δύο είναι οι αναγκαίοι παράγοντες: η ύπαρξη των συγκροτημάτων και η ύπαρξη κοινού. Έστω πως υπάρχουν και τα δύο. Επαρκούν; Μάλλον όχι. Θέλει πολύ τρέξιμο η όλη προσπάθεια, θέλει ύπαρξη συναυλιακών χώρων, θέλει στήριξη από τα Μ.Μ.Ε., θέλει στούντιο, θέλει... Άστο. Πάμε σπίτια μας καλύτερα. Ο ρομαντισμός δεν έχει θέση στην εποχή μας. Ή μήπως έχει; Δόξα τους Black Sabbath που τα παιδιά που οργάνωσαν το φεστιβάλ παρέβλεψαν όλα τα εμπόδια έχοντας ως κινητήρια δύναμη την αγάπη τους για τη μουσική. Αρκετά με τον πρόλογο όμως πάμε στο ζουμί της υπόθεσης, τη μουσική.
Στις 21:20 ανεβαίνουν οι Planet Of Zeus. Έχουν μαζί τους και μια σημαία του νότου την οποία τοποθετούν με σεβασμό πάνω σε έναν ενισχυτή. Έτσι! Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2000 και έχει κυκλοφορήσει ένα demo με τον τίτλο "Loop 430" .Αυτά ήξερα μόνο για το αθηναϊκό τρίο. Τι έμαθα στην επόμενη μισή ώρα ακούγοντας τους; Έμαθα πως ο Δίας είναι ο θεός του stoner rock n' roll (όλα τα άλλα που μάθαμε στα σχολεία είναι μούφες) και γουστάρει κάργα να ακούει μπάντες όπως Motorhead και Lynyrd Skynyrd. Heavy, fuzzy, noisy, stoner rock n' roll είναι το είδος που παίζουν τα παιδιά σε περίπτωση που απορείτε ακόμα. Ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι τόσο καλοί καθώς δεν είχα εντυπωσιαστεί από το "Smoke Weed" που είχα ακούσει στη συλλογή. Ευτυχώς έκανα λάθος. Ωραία riff, γεμάτος ήχος και άγιος ο Δίας. Νομίζω πως όλοι οι παρευρισκόμενοι πέρασαν πολύ καλά ακούγοντας τους P.o.Z. Εγώ προσωπικά σας συστήνω ανεπιφύλακτα να τους δείτε live. Τα σπάνε! Α, και επειδή μας ρώτησε ο Μπάμπης (τραγουδιστής /κιθαρίστας) κατά την διάρκεια της συναυλίας, του απαντάω: Hey man, nothing is wrong with your guitar. Ride On.
Λίγο μετά τις 22:00 ανεβαίνουν στην σκηνή οι In A Testube. Το τετραμελές σχήμα που εδρεύει στην Αθήνα (αν και ξεκίνησε στην Θεσσαλονίκη το 1999) είχε συνεισφέρει στη συλλογή με το κομμάτι "Many Things". Μου είχε κάνει εντύπωση, ακούγοντας το, η πολύ καλή και καθαρή παραγωγή και οι μελωδίες της μπάντας. Στο επί τούτου τώρα. Η μπάντα παρουσιάστηκε πολύ δεμένη και δυνατή. Heavy κιθάρες με δυνατό σημείο τις μελωδικές στιγμές και στιβαρό rhythm section. Τα παιδιά κλίνουν πιο πολύ προς τον nu-metal ήχο πράγμα που αρκετούς από το κοινό τους ξένισε. Προσωπικά αν και δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που γουστάρουν το συγκεκριμένο είδος είμαι σίγουρος πως οι In A Testube βάζουν χαλαρά κάτω πολλά γκρουπ του εξωτερικού όπως για παράδειγμα τους Papa Roach.
Επόμενο group οι Ludmila. Ενώ τριγύριζα στο site της Spinalonga διαβάζοντας κάποια στοιχεία για τα group κάποιες μέρες πριν τη συναυλία, παρατήρησα πως το group αυτό ήταν το μοναδικό που δεν επιθυμούσε να βάλει κάποιον τίτλο στην μουσική του. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Παρακάτω τώρα. Η μουσική της μπάντας δεν είναι εύκολο να περιγραφεί καθώς οι επιρροές που βγαίνουν στην μουσική τους είναι πολλές. Για παράδειγμα στην κιθάρα παρατηρεί κανείς πως είναι αρκετές οι Tool πινελιές οι οποίες συνδυάζονται με πολύ τεχνικά ρυθμικά μέρη που παραπέμπουν άλλοτε στους Gathering και άλλοτε σε πιο heavy σχήματα . Τα μελωδικά φωνητικά της Φλώρας (ex-Make Believe) είναι πραγματικά εκπληκτικά και δίνουν στην μπάντα ξεχωριστό χαρακτήρα. Απόλαυσα ιδιαίτερα τα δυνατά ξεσπάσματα της μπάντας τα οποία καθοδηγούσε ο ιδιαίτερα τεχνίτης drummer τους. Τώρα για την διασκευή "Jinni In A Bottle" της Christina Aguilera τι να σας περιγράψω. Φαντάζομαι το Χριστινάκι να φρίττει... Όπου βρείτε το promo των Ludmila τσιμπήστε το χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σειρά έχουν οι The Dive. Την πρώτη φορά που είχα δει ζωντανά το τετραμελές σχήμα ήταν στο Budgie, αλλά δε μπόρεσα να βγάλω συμπεράσματα λόγω του κάκιστου ήχου και για αυτό περίμενα με αγωνία να τους δω. Τα παιδιά ξεκίνησαν το set τους γύρω στις 23:30 με ένα intro που ονομάζουν "Sweet Thought". Η μουσική τους έχει έναν πολύ χαρακτηριστικό ήχο επηρεασμένο από την ψυχεδέλεια των μέγιστων Pink Floyd και την μουντάδα του Seattle. Η φωνή του τραγουδιστή τους είναι πολύ ιδιαίτερη και σου κολλάει στο μυαλό. Προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μ' αρέσει ή όχι. Το γεγονός ότι το σκέφτομαι ακόμα σίγουρα πάει στα υπέρ της μπάντας. Παρατηρώντας τα παιδιά στην σκηνή βλέπεις πως πρόκειται για μια μπάντα καλά προβαρισμένη, δεμένη και το κυριότερο βλέπεις μια μπάντα με προσωπικότητα που επιλέγει να εξερευνήσει τα μουσικά μονοπάτια με τον δικό της τρόπο. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι την προηγούμενη μέρα έπαιξαν support στους Engine-V που είναι από τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Mε έπεισαν πως αν συνεχίσουν έτσι θα καταφέρουν πολλά πράγματα στο κοντινό μέλλον. Το κοινό έδειξε να απολαμβάνει τη μουσική της μπάντας και χειροκρότησε θερμά τα παλικάρια όταν αυτά έκλεισαν το set τους με το κορυφαίο "Fabio, Fabio". Α, και κάτι ακόμα. Πριν καν προλάβει ο τραγουδιστής της μπάντας να αφήσει κάτω την κιθάρα του, τα υπόλοιπα μέλη του group και αρκετοί από το κοινό έπεσαν πάνω του ρίχνοντας του ένα χέρι ξύλο. Έτσι για το καλό! Τέλος θα ήθελα να πληροφορήσω το παιδί αυτό πως είναι στοκιά να σπας την κιθάρα σου χωρίς να έχεις τα φράγκα να την αντικαταστήσεις (rock n' roll ρεεεε).
Πέμπτη κατά σειρά και τελευταία μπάντα για το Σάββατο είναι οι Liquidust που βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι προσδοκίες αυξημένες τόσο γιατί το demo τους το ακούω συνέχεια, όσο και γιατί στο προηγούμενο τους live στο Mo Better με είχαν εντυπωσιάσει. Έχοντας μια φωτογραφία των Nightstalker (από ένα περιοδικό που μοιραζόταν δωρεάν στο μαγαζί) τοποθετημένη σαν εικόνισμα στον ενισχυτή, η μπάντα δεν είχε άλλη επιλογή από το να παίξει καλά. Μάλλον όχι απλώς καλά. Οι Liquidust κύριοι και κυρίες πολύ απλά τα ισοπέδωσαν όλα. Heavy κιθάρες με ογκώδη ήχο (οι θείοι Iommi και Lemmy έπιναν μπύρες ευχαριστημένοι σε μια γωνιά), άψογη καθοδήγηση από τα drums και μπάσο που σου δίνει τον ρυθμό για headbanging. Για την φωνή της Τάνυας τι να γράψω... δυναμική, μελωδική με τσαμπουκά και πάθος a la anis Joplin που θα ζήλευαν πολλοί ερμηνευτές. Πραγματικά όλα τα παιδιά έδειχναν σεληνιασμένα και παρέσυραν το κοινό σε ένα τρελό γλέντι. Το πανηγύρι δε σταμάτησε ούτε όταν έσπασε μια χορδή της κιθάρας του Νίκου (κιθαρα). Η υπόλοιπη μπάντα έπιασε έναν bluesy ρυθμό και συνέχισε σε ένα τζαμάρισμα που άνετα μπορούν να το κυκλοφορήσουν σαν κανονικό τραγούδι. Αυτά είναι. Οι Liquidust είναι από αυτές τις μεγάλες μπάντες που live παίρνουν δύναμη από το κοινό και αποδίδουν καλύτερα από το studio. Γράφοντας αυτή την κριτική ακούω το demo τους και μου έρχεται η συναυλία ξανά στο μυαλό. Aνατριχιάζω όπως μου έχει συμβεί στο παρελθόν με μπάντες σαν τους Monster Magnet και Spiritual Beggars (ρε φέρτε μας τους Corrosion Of Conformity)! Πάνω στον ενθουσιασμό μου παραλίγο να ξεχάσω να γράψω για τη δυναμική διασκευή της μπάντας στο "Sweet Leaf" (τι θα πει ποιων... ακόμα να πάρετε εισιτήριο;). Μόνο και μόνο το γεγονός πως έπαιξαν Sabbath επιτυχημένα λέει πολλά. Μια μπάντα που αν συνεχίσει έτσι θα βρεθεί στην αφρόκρεμα της μουσικής σκηνής. Εύγε!
Συνοπτικά η πρώτη μέρα του φεστιβάλ κρίνεται επιτυχημένη. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε (πάνω από 170 άτομα στο Rodeo), οι μπάντες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και όλοι πέρασαν πολύ καλά. Σπίτι τώρα για ξεκούραση, να κοιμηθούμε νωρίς γιατί έχουμε και αύριο live και πρέπει να φτιάξουμε επιδερμίδα και να αναπληρώσουμε τα χαμένα εγκεφαλικά κύτταρα... (καλά, καλά, για μπύρες πήγα).
Κυριακή 24 Απρίλη
Δεύτερη μέρα του φεστιβάλ στο Rodeo. Αναρωτιόμουν αν θα είχε επιτυχία. Κατά τις 9 ήμουν στο μαγαζί. Κανά μισάωρο αργότερα εμφανίζονται στην σκηνή οι Anima. Δύο κιθάρες, μπάσο, φωνή, τύμπανα και βιολί. Μας συστήθηκαν μέσω της τραγουδίστριας τους, τονίζοντας πως είναι περήφανοι που συμμετέχουν στη συλλογή. Τα παιδιά κινούνται στον χώρο της μελωδικής εναλλακτικής/ατμοσφαιρικής μουσικής και έχουν αρκετά post rock στοιχεία στον ήχο τους. Πιο πολύ εντύπωση μου έκαναν τα γεμίσματα του μπασίστα τους και οι μελωδίες της πρώτης κιθάρας. Τα φωνητικά της Αδαμαντίνης είναι μεν καλά, αλλά σε κάποια σημεία δεν ήλεγχε την φωνή της. Κατά τα άλλα πολύ καλή η σκηνική της παρουσία. Καλή και η διασκευή στο "Zero" των Smashing Pumpkins. Γενικά το είδος μουσικής που υπηρετούν οι Anima δε με ξετρελαίνει, αλλά αυτό δε με εμπόδισε να παρατηρήσω πως είναι μια μπάντα που έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Εξάλλου αν δεν κάνω λάθος θα κυκλοφορήσουν σύντομα δίσκο και έχουν ήδη υπογράψει σε δισκογραφική.
Λίγο μετά τις 10 τη σκυτάλη παίρνουν οι Absent Mindead. Ο μπασίστας τους εμφανίστηκε με μια λευκή μάσκα που κάλυπτε το στόμα του. Δεμένη μπάντα με αρκετές ζωντανές εμφανίσεις στην πλάτη της, δε φάνηκε να κωλώνει στο γεγονός πως το κοινό δεν ήταν εξοικειωμένο με τον ήχο τους. Το τρίο ακούγεται σαν project του τραγουδιστή των Blur με τους Agoraphobic Noisebleed στο οποίο κυριαρχεί η punk αισθητική και κάποιες παρανοημένες μελωδίες. Ο drummer τους πολλές φορές ξέφευγε από τον ρυθμό της υπόλοιπης μπάντας και έπαιζε σε πιο μεταλλικούς ρυθμούς γεγονός που ξένιζε κάπως. Εμένα προσωπικά δε με συγκίνησαν, αλλά στον τομέα τους είναι καλοί οπότε αγνοήστε με.
Επόμενη μπάντα οι Cube που έχουν στις τάξεις τους και τον lead κιθαρίστα των Liquidust. Το θέμα είναι πως ο Νίκος σε αυτό το σχήμα δίνει πιο πολύ σημασία στα φωνητικά και πολύ καλά κάνει καθώς η βαθιά και καθαρή φωνή του, που λοξοκοιτάζει προς Cornell και Keenan, είναι πολύ καλή. Ο άλλος κιθαρίστας της μπάντας πραγματικά είναι κορυφαίος. Απέδωσε τα τεχνικά μέρη της μουσικής του Κύβου σχεδόν αλάνθαστα. Γενικά όλα τα παιδιά έδειξαν να έχουν τις μουσικές ικανότητες που είναι αναγκαίες για να καρποφορήσει το υβρίδιο metal/stoner/alternative/Seattle των Cube. Καλή φωνή έχουν, φαντασία και δύναμη στις κιθάρες έχουν, rhythm section με συνεχείς αλλαγές ρυθμού που τσακίζει σβέρκους έχουν, άρα το μόνο που μένει είναι η διάθεση για δουλειά. Η μουσική της μπάντας είναι μεν πολύ τεχνική και προοδευτική αλλά σε κανένα σημείο δεν κουράζει τον ακροατή. Το αντίθετο μάλιστα. Το κοινό στα περίπου 30 λεπτά που διήρκεσε το set των παιδιών έδειξε να περνάει πολύ καλά. Κορυφαία η διασκευή στους Fu Manchu με το "Hell On Wheels" (έτσι να φεύγουν τα άλατα). Σημειώστε το όνομα της μπάντας γιατί είναι σίγουρο πως θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Σειρά έχουν οι Yellow Devil Sauce οι οποίοι πρόσφατα είχαν κερδίσει και το μουσικό διαγωνισμό του Νάκα. Με πολλές επιρροές από Metallica εποχής "...And Justice For All" και Corrosion Of Conformity περασμένες μέσα από το προσωπικό τους alternative πρίσμα έδειξαν πως συγκαταλέγονται στις ανερχόμενες μπάντες της πόλης που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει. Δεμένη μπάντα, cool φωνητικά, πολύ heavy ήχος, groovy μπάσο και drums που δένουν με την μουσική. Πιο πολύ γούσταρα το "Carbon", που βρίσκεται και στην συλλογή, μάλλον επειδή το είχα ξανακούσει. Οφείλω να τους ξαναδώ ζωντανά και να είμαι πιο συγκεντρωμένος στη μουσική τους καθώς λόγω εξωγενών (είμαι ποιητής τελικά) παραγόντων δεν ήμουν αφοσιωμένος 100% στο live.
Τελευταία (damn) μπάντα για το διήμερο οι Semen Of The Sun. Η πρώτη μου παρατήρηση με το που βγήκαν στην σκηνή ήταν πως ο τραγουδιστής/κιθαρίστας θύμιζε περισσότερο Έλληνα ηθοποιό στη δεκαετία του 80 παρά μουσικό. Πάρε να έχεις για να μη μιλάς άλλη φορά άθλιε συντάκτη του Rocking.gr. Το παλικάρι έβγαζε απίστευτη ενέργεια επί σκηνής. Riff δυναμίτες που έζεχναν αλκοόλ, παθιασμένα φωνητικά και ένα γενικότερο rock n' roll attitude που γούσταρε πολύ ο κόσμος. Ο μπασίστας αν και ήταν ψιλοκομμάτια δεν πρέπει να έχασε νότα και γενικά ήταν ο κυρίαρχος εκεί στις χαμηλές συχνότητες. Ο drummer ταλαιπώρησε τα τύμπανα του όσο δεν πάει άλλο και φυσικά δεν έδειξε κανένα έλεος (όπως έπρεπε άλλωστε), δίνοντας έτσι το ρυθμό στην υπόλοιπη μπάντα αλλά και στο κοινό. "Πόλεμος", που έλεγε και ο τραγουδιστής, ο οποίος έδειξε να έχει και μια ροπή προς την ψυχεδέλεια πειράζοντας τα πετάλια ενώ είχε τοποθετήσει την κιθάρα στον ενισχυτή. Αυτά είναι. Οι Semen κατάφεραν με το τσαμπουκαλεμένο κιθαριστικό heavy rock n' roll τους να κερδίσουν νέους οπαδούς πραγματοποιώντας ίσως την καλύτερη εμφάνιση της ημέρας. Εύγε παίδες!
Κάπως έτσι τελείωσε το In The Junkyard Fest που διοργανώθηκε στο Rodeo. Και τις δύο μέρες έφυγα με το χαμόγελο της Colgate καθώς είχα παρακολουθήσει ένα φεστιβάλ με νέες μπάντες που πραγματικά αξίζουν. Πέρα όμως από τις πολύ καλές εμφανίσεις των συγκροτημάτων σου μένει και μια άλλη αίσθηση. Σου μένει η εντύπωση πως ήσουν μέρος μιας προσπάθειας που αξίζει να στηριχθεί. Το κλίμα που επικρατούσε και τις 2 μέρες του φεστιβάλ ήταν απίστευτο. Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια από τις μπάντες. Οι υπόλοιποι οφείλουμε να στηρίξουμε τις επόμενες ανάλογες προσπάθειες και να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε επιτέλους για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ίσως τότε να μπορέσουμε να μιλήσουμε για δημιουργία σκηνής και όχι απλά για μια ρομαντική προσπάθεια που πήγε άπατη... Ο James Brown το έχει πει ρε παίδες: "Get up, get into it, get involved!".
Υ.Γ.: "I don't want to be saved, let it burn right now!".
Τελικά δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να περνάς το Σαββατοκύριακο σου ακούγοντας ωραία μουσική. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό τώρα που γράφω αυτές τις σειρές (05:30 τα ξημερώματα... ε ρε τι κάνουμε για να μας στείλει διακοπές στην Ελαφόνησο ο Ηλίας). Για να βάλουμε τα πράγματα όμως σε κάποια, μερική έστω, σειρά. Το In The Junkyard Fest είναι ένα διήμερο φεστιβάλ που διοργανώθηκε από την νεοσύστατη Spinalonga Records, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της συλλογής "In The Junkyard Vol.1" και έλαβε χώρα στο Rodeo.
Σάββατο 23 Απρίλη
Μπαίνοντας στο μαγαζί λίγο μετά τις 8 το βράδυ και ενώ περίμενα να ξεκινήσει το live χάζευα κάποιες αφίσες που υπήρχαν στο μαγαζί. Ονόματα δοξασμένων μουσικών όπως Τρύπες, Π. Σιδηρόπουλος, Ν. Άσιμος φυσικά δέσποζαν στον χώρο. Η επιλογή αυτών των ονομάτων δεν είναι τυχαία. Φέρνουν στο νου μια άλλη εποχή, τότε που υπήρχε ακόμα ελληνική ροκ σκηνή. Τότε... Τώρα; Τώρα ακούμε Βίσση, Βανδή και τα συναφή. Βλακείες. Ξεκολλάω και κοιτάω γύρω μου. Ήδη είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα στο Rodeo που ήθελαν να ακούσουν μερικές από τις νέες μπάντες της πόλης. Πέρα από αυτό όμως όσοι είχαν επισκεφτεί το www.spinalonga.net είχαν διαβάσει πως κεντρική ιδέα της όλης προσπάθειας είναι η δημιουργία σκηνής. Μάλιστα. Για τη δημιουργία σκηνής δύο είναι οι αναγκαίοι παράγοντες: η ύπαρξη των συγκροτημάτων και η ύπαρξη κοινού. Έστω πως υπάρχουν και τα δύο. Επαρκούν; Μάλλον όχι. Θέλει πολύ τρέξιμο η όλη προσπάθεια, θέλει ύπαρξη συναυλιακών χώρων, θέλει στήριξη από τα Μ.Μ.Ε., θέλει στούντιο, θέλει... Άστο. Πάμε σπίτια μας καλύτερα. Ο ρομαντισμός δεν έχει θέση στην εποχή μας. Ή μήπως έχει; Δόξα τους Black Sabbath που τα παιδιά που οργάνωσαν το φεστιβάλ παρέβλεψαν όλα τα εμπόδια έχοντας ως κινητήρια δύναμη την αγάπη τους για τη μουσική. Αρκετά με τον πρόλογο όμως πάμε στο ζουμί της υπόθεσης, τη μουσική.
Στις 21:20 ανεβαίνουν οι Planet Of Zeus. Έχουν μαζί τους και μια σημαία του νότου την οποία τοποθετούν με σεβασμό πάνω σε έναν ενισχυτή. Έτσι! Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2000 και έχει κυκλοφορήσει ένα demo με τον τίτλο "Loop 430" .Αυτά ήξερα μόνο για το αθηναϊκό τρίο. Τι έμαθα στην επόμενη μισή ώρα ακούγοντας τους; Έμαθα πως ο Δίας είναι ο θεός του stoner rock n' roll (όλα τα άλλα που μάθαμε στα σχολεία είναι μούφες) και γουστάρει κάργα να ακούει μπάντες όπως Motorhead και Lynyrd Skynyrd. Heavy, fuzzy, noisy, stoner rock n' roll είναι το είδος που παίζουν τα παιδιά σε περίπτωση που απορείτε ακόμα. Ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι τόσο καλοί καθώς δεν είχα εντυπωσιαστεί από το "Smoke Weed" που είχα ακούσει στη συλλογή. Ευτυχώς έκανα λάθος. Ωραία riff, γεμάτος ήχος και άγιος ο Δίας. Νομίζω πως όλοι οι παρευρισκόμενοι πέρασαν πολύ καλά ακούγοντας τους P.o.Z. Εγώ προσωπικά σας συστήνω ανεπιφύλακτα να τους δείτε live. Τα σπάνε! Α, και επειδή μας ρώτησε ο Μπάμπης (τραγουδιστής /κιθαρίστας) κατά την διάρκεια της συναυλίας, του απαντάω: Hey man, nothing is wrong with your guitar. Ride On.
Λίγο μετά τις 22:00 ανεβαίνουν στην σκηνή οι In A Testube. Το τετραμελές σχήμα που εδρεύει στην Αθήνα (αν και ξεκίνησε στην Θεσσαλονίκη το 1999) είχε συνεισφέρει στη συλλογή με το κομμάτι "Many Things". Μου είχε κάνει εντύπωση, ακούγοντας το, η πολύ καλή και καθαρή παραγωγή και οι μελωδίες της μπάντας. Στο επί τούτου τώρα. Η μπάντα παρουσιάστηκε πολύ δεμένη και δυνατή. Heavy κιθάρες με δυνατό σημείο τις μελωδικές στιγμές και στιβαρό rhythm section. Τα παιδιά κλίνουν πιο πολύ προς τον nu-metal ήχο πράγμα που αρκετούς από το κοινό τους ξένισε. Προσωπικά αν και δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που γουστάρουν το συγκεκριμένο είδος είμαι σίγουρος πως οι In A Testube βάζουν χαλαρά κάτω πολλά γκρουπ του εξωτερικού όπως για παράδειγμα τους Papa Roach.
Επόμενο group οι Ludmila. Ενώ τριγύριζα στο site της Spinalonga διαβάζοντας κάποια στοιχεία για τα group κάποιες μέρες πριν τη συναυλία, παρατήρησα πως το group αυτό ήταν το μοναδικό που δεν επιθυμούσε να βάλει κάποιον τίτλο στην μουσική του. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Παρακάτω τώρα. Η μουσική της μπάντας δεν είναι εύκολο να περιγραφεί καθώς οι επιρροές που βγαίνουν στην μουσική τους είναι πολλές. Για παράδειγμα στην κιθάρα παρατηρεί κανείς πως είναι αρκετές οι Tool πινελιές οι οποίες συνδυάζονται με πολύ τεχνικά ρυθμικά μέρη που παραπέμπουν άλλοτε στους Gathering και άλλοτε σε πιο heavy σχήματα . Τα μελωδικά φωνητικά της Φλώρας (ex-Make Believe) είναι πραγματικά εκπληκτικά και δίνουν στην μπάντα ξεχωριστό χαρακτήρα. Απόλαυσα ιδιαίτερα τα δυνατά ξεσπάσματα της μπάντας τα οποία καθοδηγούσε ο ιδιαίτερα τεχνίτης drummer τους. Τώρα για την διασκευή "Jinni In A Bottle" της Christina Aguilera τι να σας περιγράψω. Φαντάζομαι το Χριστινάκι να φρίττει... Όπου βρείτε το promo των Ludmila τσιμπήστε το χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σειρά έχουν οι The Dive. Την πρώτη φορά που είχα δει ζωντανά το τετραμελές σχήμα ήταν στο Budgie, αλλά δε μπόρεσα να βγάλω συμπεράσματα λόγω του κάκιστου ήχου και για αυτό περίμενα με αγωνία να τους δω. Τα παιδιά ξεκίνησαν το set τους γύρω στις 23:30 με ένα intro που ονομάζουν "Sweet Thought". Η μουσική τους έχει έναν πολύ χαρακτηριστικό ήχο επηρεασμένο από την ψυχεδέλεια των μέγιστων Pink Floyd και την μουντάδα του Seattle. Η φωνή του τραγουδιστή τους είναι πολύ ιδιαίτερη και σου κολλάει στο μυαλό. Προσωπικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μ' αρέσει ή όχι. Το γεγονός ότι το σκέφτομαι ακόμα σίγουρα πάει στα υπέρ της μπάντας. Παρατηρώντας τα παιδιά στην σκηνή βλέπεις πως πρόκειται για μια μπάντα καλά προβαρισμένη, δεμένη και το κυριότερο βλέπεις μια μπάντα με προσωπικότητα που επιλέγει να εξερευνήσει τα μουσικά μονοπάτια με τον δικό της τρόπο. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι την προηγούμενη μέρα έπαιξαν support στους Engine-V που είναι από τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Mε έπεισαν πως αν συνεχίσουν έτσι θα καταφέρουν πολλά πράγματα στο κοντινό μέλλον. Το κοινό έδειξε να απολαμβάνει τη μουσική της μπάντας και χειροκρότησε θερμά τα παλικάρια όταν αυτά έκλεισαν το set τους με το κορυφαίο "Fabio, Fabio". Α, και κάτι ακόμα. Πριν καν προλάβει ο τραγουδιστής της μπάντας να αφήσει κάτω την κιθάρα του, τα υπόλοιπα μέλη του group και αρκετοί από το κοινό έπεσαν πάνω του ρίχνοντας του ένα χέρι ξύλο. Έτσι για το καλό! Τέλος θα ήθελα να πληροφορήσω το παιδί αυτό πως είναι στοκιά να σπας την κιθάρα σου χωρίς να έχεις τα φράγκα να την αντικαταστήσεις (rock n' roll ρεεεε).
Πέμπτη κατά σειρά και τελευταία μπάντα για το Σάββατο είναι οι Liquidust που βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι προσδοκίες αυξημένες τόσο γιατί το demo τους το ακούω συνέχεια, όσο και γιατί στο προηγούμενο τους live στο Mo Better με είχαν εντυπωσιάσει. Έχοντας μια φωτογραφία των Nightstalker (από ένα περιοδικό που μοιραζόταν δωρεάν στο μαγαζί) τοποθετημένη σαν εικόνισμα στον ενισχυτή, η μπάντα δεν είχε άλλη επιλογή από το να παίξει καλά. Μάλλον όχι απλώς καλά. Οι Liquidust κύριοι και κυρίες πολύ απλά τα ισοπέδωσαν όλα. Heavy κιθάρες με ογκώδη ήχο (οι θείοι Iommi και Lemmy έπιναν μπύρες ευχαριστημένοι σε μια γωνιά), άψογη καθοδήγηση από τα drums και μπάσο που σου δίνει τον ρυθμό για headbanging. Για την φωνή της Τάνυας τι να γράψω... δυναμική, μελωδική με τσαμπουκά και πάθος a la anis Joplin που θα ζήλευαν πολλοί ερμηνευτές. Πραγματικά όλα τα παιδιά έδειχναν σεληνιασμένα και παρέσυραν το κοινό σε ένα τρελό γλέντι. Το πανηγύρι δε σταμάτησε ούτε όταν έσπασε μια χορδή της κιθάρας του Νίκου (κιθαρα). Η υπόλοιπη μπάντα έπιασε έναν bluesy ρυθμό και συνέχισε σε ένα τζαμάρισμα που άνετα μπορούν να το κυκλοφορήσουν σαν κανονικό τραγούδι. Αυτά είναι. Οι Liquidust είναι από αυτές τις μεγάλες μπάντες που live παίρνουν δύναμη από το κοινό και αποδίδουν καλύτερα από το studio. Γράφοντας αυτή την κριτική ακούω το demo τους και μου έρχεται η συναυλία ξανά στο μυαλό. Aνατριχιάζω όπως μου έχει συμβεί στο παρελθόν με μπάντες σαν τους Monster Magnet και Spiritual Beggars (ρε φέρτε μας τους Corrosion Of Conformity)! Πάνω στον ενθουσιασμό μου παραλίγο να ξεχάσω να γράψω για τη δυναμική διασκευή της μπάντας στο "Sweet Leaf" (τι θα πει ποιων... ακόμα να πάρετε εισιτήριο;). Μόνο και μόνο το γεγονός πως έπαιξαν Sabbath επιτυχημένα λέει πολλά. Μια μπάντα που αν συνεχίσει έτσι θα βρεθεί στην αφρόκρεμα της μουσικής σκηνής. Εύγε!
Συνοπτικά η πρώτη μέρα του φεστιβάλ κρίνεται επιτυχημένη. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε (πάνω από 170 άτομα στο Rodeo), οι μπάντες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και όλοι πέρασαν πολύ καλά. Σπίτι τώρα για ξεκούραση, να κοιμηθούμε νωρίς γιατί έχουμε και αύριο live και πρέπει να φτιάξουμε επιδερμίδα και να αναπληρώσουμε τα χαμένα εγκεφαλικά κύτταρα... (καλά, καλά, για μπύρες πήγα).
Κυριακή 24 Απρίλη
Δεύτερη μέρα του φεστιβάλ στο Rodeo. Αναρωτιόμουν αν θα είχε επιτυχία. Κατά τις 9 ήμουν στο μαγαζί. Κανά μισάωρο αργότερα εμφανίζονται στην σκηνή οι Anima. Δύο κιθάρες, μπάσο, φωνή, τύμπανα και βιολί. Μας συστήθηκαν μέσω της τραγουδίστριας τους, τονίζοντας πως είναι περήφανοι που συμμετέχουν στη συλλογή. Τα παιδιά κινούνται στον χώρο της μελωδικής εναλλακτικής/ατμοσφαιρικής μουσικής και έχουν αρκετά post rock στοιχεία στον ήχο τους. Πιο πολύ εντύπωση μου έκαναν τα γεμίσματα του μπασίστα τους και οι μελωδίες της πρώτης κιθάρας. Τα φωνητικά της Αδαμαντίνης είναι μεν καλά, αλλά σε κάποια σημεία δεν ήλεγχε την φωνή της. Κατά τα άλλα πολύ καλή η σκηνική της παρουσία. Καλή και η διασκευή στο "Zero" των Smashing Pumpkins. Γενικά το είδος μουσικής που υπηρετούν οι Anima δε με ξετρελαίνει, αλλά αυτό δε με εμπόδισε να παρατηρήσω πως είναι μια μπάντα που έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Εξάλλου αν δεν κάνω λάθος θα κυκλοφορήσουν σύντομα δίσκο και έχουν ήδη υπογράψει σε δισκογραφική.
Λίγο μετά τις 10 τη σκυτάλη παίρνουν οι Absent Mindead. Ο μπασίστας τους εμφανίστηκε με μια λευκή μάσκα που κάλυπτε το στόμα του. Δεμένη μπάντα με αρκετές ζωντανές εμφανίσεις στην πλάτη της, δε φάνηκε να κωλώνει στο γεγονός πως το κοινό δεν ήταν εξοικειωμένο με τον ήχο τους. Το τρίο ακούγεται σαν project του τραγουδιστή των Blur με τους Agoraphobic Noisebleed στο οποίο κυριαρχεί η punk αισθητική και κάποιες παρανοημένες μελωδίες. Ο drummer τους πολλές φορές ξέφευγε από τον ρυθμό της υπόλοιπης μπάντας και έπαιζε σε πιο μεταλλικούς ρυθμούς γεγονός που ξένιζε κάπως. Εμένα προσωπικά δε με συγκίνησαν, αλλά στον τομέα τους είναι καλοί οπότε αγνοήστε με.
Επόμενη μπάντα οι Cube που έχουν στις τάξεις τους και τον lead κιθαρίστα των Liquidust. Το θέμα είναι πως ο Νίκος σε αυτό το σχήμα δίνει πιο πολύ σημασία στα φωνητικά και πολύ καλά κάνει καθώς η βαθιά και καθαρή φωνή του, που λοξοκοιτάζει προς Cornell και Keenan, είναι πολύ καλή. Ο άλλος κιθαρίστας της μπάντας πραγματικά είναι κορυφαίος. Απέδωσε τα τεχνικά μέρη της μουσικής του Κύβου σχεδόν αλάνθαστα. Γενικά όλα τα παιδιά έδειξαν να έχουν τις μουσικές ικανότητες που είναι αναγκαίες για να καρποφορήσει το υβρίδιο metal/stoner/alternative/Seattle των Cube. Καλή φωνή έχουν, φαντασία και δύναμη στις κιθάρες έχουν, rhythm section με συνεχείς αλλαγές ρυθμού που τσακίζει σβέρκους έχουν, άρα το μόνο που μένει είναι η διάθεση για δουλειά. Η μουσική της μπάντας είναι μεν πολύ τεχνική και προοδευτική αλλά σε κανένα σημείο δεν κουράζει τον ακροατή. Το αντίθετο μάλιστα. Το κοινό στα περίπου 30 λεπτά που διήρκεσε το set των παιδιών έδειξε να περνάει πολύ καλά. Κορυφαία η διασκευή στους Fu Manchu με το "Hell On Wheels" (έτσι να φεύγουν τα άλατα). Σημειώστε το όνομα της μπάντας γιατί είναι σίγουρο πως θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Σειρά έχουν οι Yellow Devil Sauce οι οποίοι πρόσφατα είχαν κερδίσει και το μουσικό διαγωνισμό του Νάκα. Με πολλές επιρροές από Metallica εποχής "...And Justice For All" και Corrosion Of Conformity περασμένες μέσα από το προσωπικό τους alternative πρίσμα έδειξαν πως συγκαταλέγονται στις ανερχόμενες μπάντες της πόλης που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει. Δεμένη μπάντα, cool φωνητικά, πολύ heavy ήχος, groovy μπάσο και drums που δένουν με την μουσική. Πιο πολύ γούσταρα το "Carbon", που βρίσκεται και στην συλλογή, μάλλον επειδή το είχα ξανακούσει. Οφείλω να τους ξαναδώ ζωντανά και να είμαι πιο συγκεντρωμένος στη μουσική τους καθώς λόγω εξωγενών (είμαι ποιητής τελικά) παραγόντων δεν ήμουν αφοσιωμένος 100% στο live.
Τελευταία (damn) μπάντα για το διήμερο οι Semen Of The Sun. Η πρώτη μου παρατήρηση με το που βγήκαν στην σκηνή ήταν πως ο τραγουδιστής/κιθαρίστας θύμιζε περισσότερο Έλληνα ηθοποιό στη δεκαετία του 80 παρά μουσικό. Πάρε να έχεις για να μη μιλάς άλλη φορά άθλιε συντάκτη του Rocking.gr. Το παλικάρι έβγαζε απίστευτη ενέργεια επί σκηνής. Riff δυναμίτες που έζεχναν αλκοόλ, παθιασμένα φωνητικά και ένα γενικότερο rock n' roll attitude που γούσταρε πολύ ο κόσμος. Ο μπασίστας αν και ήταν ψιλοκομμάτια δεν πρέπει να έχασε νότα και γενικά ήταν ο κυρίαρχος εκεί στις χαμηλές συχνότητες. Ο drummer ταλαιπώρησε τα τύμπανα του όσο δεν πάει άλλο και φυσικά δεν έδειξε κανένα έλεος (όπως έπρεπε άλλωστε), δίνοντας έτσι το ρυθμό στην υπόλοιπη μπάντα αλλά και στο κοινό. "Πόλεμος", που έλεγε και ο τραγουδιστής, ο οποίος έδειξε να έχει και μια ροπή προς την ψυχεδέλεια πειράζοντας τα πετάλια ενώ είχε τοποθετήσει την κιθάρα στον ενισχυτή. Αυτά είναι. Οι Semen κατάφεραν με το τσαμπουκαλεμένο κιθαριστικό heavy rock n' roll τους να κερδίσουν νέους οπαδούς πραγματοποιώντας ίσως την καλύτερη εμφάνιση της ημέρας. Εύγε παίδες!
Κάπως έτσι τελείωσε το In The Junkyard Fest που διοργανώθηκε στο Rodeo. Και τις δύο μέρες έφυγα με το χαμόγελο της Colgate καθώς είχα παρακολουθήσει ένα φεστιβάλ με νέες μπάντες που πραγματικά αξίζουν. Πέρα όμως από τις πολύ καλές εμφανίσεις των συγκροτημάτων σου μένει και μια άλλη αίσθηση. Σου μένει η εντύπωση πως ήσουν μέρος μιας προσπάθειας που αξίζει να στηριχθεί. Το κλίμα που επικρατούσε και τις 2 μέρες του φεστιβάλ ήταν απίστευτο. Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια από τις μπάντες. Οι υπόλοιποι οφείλουμε να στηρίξουμε τις επόμενες ανάλογες προσπάθειες και να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε επιτέλους για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ίσως τότε να μπορέσουμε να μιλήσουμε για δημιουργία σκηνής και όχι απλά για μια ρομαντική προσπάθεια που πήγε άπατη... Ο James Brown το έχει πει ρε παίδες: "Get up, get into it, get involved!".
Υ.Γ.: "I don't want to be saved, let it burn right now!".
Κείμενο / Φωτογραφίες: Χρήστος Τριανταφυλλόπουλος
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
