Duran Duran, Κέντρο Ξιφασκίας, Ελληνικό, 22/10/06

Είναι προφανές πως τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε σε επίπεδο συναυλιών μία έντονη αναβίωση των '80s. Και αυτό σε όλο το φάσμα της μουσικής, από την pop μέχρι και το heavy metal. Μιας όμως κι εδώ θα ασχοληθούμε με μία pop μπάντα, σκεφτείτε απλά ποιους έχουμε δει ζωντανά τον τελευταίο καιρό από τον εν λόγω χώρο: Depeche Mode, A-ha, New Order, Simple Minds, Duran Duran... Εντυπωσιακό το εμπορικό μέγεθος όλων των παραπάνω δύο δεκαετίες πριν, εντυπωσιακό συνάμα και το ότι τους είδαμε όλους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.



Έχοντας παρακολουθήσει λοιπόν όλους τους παραπάνω live, και τους τελευταίους πλέον δις, έχω την αίσθηση πως οι Duran είναι απλά ένα σκαλοπατάκι παραπάνω. Ανεβάζουν, ξεσηκώνουν, αποδίδουν τα κομμάτια υπέροχα, είναι δυναμικοί, επικοινωνιακοί, έχουν υπέροχη σκηνική παρουσία, δεν κάνουν αγγαρεία, δεν είναι απόμακροι και το σημαντικότερο... μπορούν ακόμα και να ροκάρουν (τηρουμένων των αναλογιών, έτσι;)!

Όλα αυτά έκαναν λοιπόν και στο Κέντρο Ξιφασκίας του Ελληνικού το βράδυ της Κυριακής. Με το γυναικοκρατούμενο -και πολυπληθές για άλλη μια φορά- κοινό να παραληρεί και να κραυγάζει εκκωφαντικά σε κάθε κίνηση του Simon LeBon αλλά και του John Taylor ("Play the fuckin' bass John!"), οι 4 Βρετανοί παρουσίασαν ένα show ακριβώς όπως το φανταζόταν ο κάθε παρευρισκόμενος: Η πλειονότητα των επιτυχιών ("Hungry Like The Wolf", "A View To A Kill", "Girls On Film", "Ordinary World", "Wild Boys", "Notorious", "Is There Something I Should Know?" κ.α.), τα δύο καλύτερα κομμάτια του τελευταίου δίσκου ("Sunrise" και "What Happens Tomorrow") αλλά και κάποιες εκπλήξεις όπως για παράδειγμα το ξεχασμένο "Electric Barbarella"!

Όσο για τον αριθμό 4 που ανέφερα παραπάνω, δυστυχώς δεν οφείλεται σε λάθος. Ο μικρός θεούλης Andy Taylor για λόγους υγείας δεν ακολούθησε την περιοδεία. Έτσι στη θέση του βρέθηκε ο συμπαθέστατος αλλά «λίγος» Dom Brown. Το κενό του Andy ήταν μεν εμφανές, αλλά ευτυχώς δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στη διασκέδαση! Όσο για την κορυφαία στιγμή; Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, νομίζω πως αυτή ανήκει στην πιο μελαγχολική «νότα» της βραδιάς... Η εκτέλεση του "The Chauffeur" ήταν απλά φανταστική! Μοναδικό παράπονο από την πλευρά μου η παράληψη του "Careless Memories". Κομμάτια να γίνει. Περάσαμε και πάλι τέλεια και τους περιμένουμε με το καλό και του χρόνου με νέο δίσκο!



Setlist: Hungry Like The Wolf / Union Of The Snake / Serious-Nice / Is There Something I Should Know? / Come Undone / What Happens Tomorrow / Hold Back The Rain / Some Like It Hot-My Own Way / The Reflex / The Chauffeur / Ordinary World / Save A Prayer / A View To A Kill / Electric Barbarella / Notorious / Sunrise / Rio
Encore: Girls On Film / Wild Boys