Do Make Say Think, Years, The Happiness Project @ Rodeo, 25/10/09

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ένα όνομα είναι απλώς ένα όνομα. Μπορεί να κρύβει πίσω του πολλά ή και τίποτα. Μπορεί να δηλώνει την πραγματική ταυτότητα ενός ανθρώπου ή αντίθετα να είναι το προσωπείο, βάσει του οποίου κινείται σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τέχνη και πολυσχιδείς προσωπικότητες, όπως αυτές των μελών που απαρτίζουν την κολεκτίβα των Do Make Say Think.

Η εισαγωγή αυτή κρίνεται απαραίτητη για να μην μπερδέψει τον αναγνώστη ως προς τα τεκταινόμενα της Κυριακής στο γνωστό χώρο της Πλ. Βικτωρίας. Μπορεί η μαρκίζα (λέμε τώρα) να αναφέρει τρία ονόματα, αλλά στο χώρο της συναυλίας οι ίδιοι μουσικοί εναλλάσσονταν σε διαφορετικούς συνδυασμούς και με διαφορετικά όργανα, κάτι σαν τα δομικά συστατικά του DNA που μεταβάλλοντας την αλληλουχία τους έστω και λίγο αλλάζει εντελώς η επίπτωσή τους στον οργανισμό.

Για να μη γίνουμε υπερβολικοί, οι αλλαγές δεν ήταν και δραματικές. Και τα τρία σχήματα ακολουθούσαν τον ήχο που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε post-rock και για ευκολία θα συνεχίσουμε να αποκαλούμε έτσι και σε αυτό το κείμενο. Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι The Happiness Project που αποτελούν στην ουσία ένα spin-off γκρουπ του κιθαρίστα Charles Spearin. Η βασική φιλοσοφία που κρύβεται πίσω τους είναι η προσπάθεια να συλλάβουν τη μουσικότητα των λέξεων και να την προεκτείνουν στη μελωδία των οργάνων τους. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν προηχογραφημένα αποσπάσματα από συνεντεύξεις που έκανε ο ίδιος ο Spearin στον περίγυρο της καθημερινότητάς του. Κάποιες στιγμές το πείραμα πετύχαινε και τότε όντως αποκτούσε ένα ενδιαφέρον, στην πλειοψηφία του όμως ήταν μάλλον κουραστικό, γεγονός που αντικατοπτρίστηκε στα πηγαδάκια και τις συζητήσεις που δημιουργήθηκαν στο χώρο από τους πάνω από εκατό παρευρισκόμενους (όχι άσχημα για Κυριακή βράδυ και μάλιστα δεύτερη εμφάνιση συγκροτήματος)...

Μετά από μισή ώρα ακριβώς η σκηνή άδειασε για να εμφανιστούν οι Years, δηλαδή ο κιθαρίστας Ohad Benchetrit μόνος, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του show. Μας ευχαρίστησε για την ευκαιρία να παίξουν δύο βραδιές στην Αθήνα (κάτι που ομολόγησε ότι σπάνια τους συμβαίνει) και μας διηγήθηκε την επίσκεψή του στην Ακρόπολη. Παίζοντας με την κιθάρα και τις λούπες του, έπλασε για άλλη μισή ώρα ταξιδιάρικη μουσική, γεμίζοντας με ευκολία τον ήχο, παρά το μοναχικό της υπόστασής του.



Αυτό όμως που σαν ιδέα τριγύριζε στο χώρο του Rodeo αποκρυσταλλώθηκε πλήρως με το που εμφανίστηκαν στη σκηνή όλοι πλέον οι μουσικοί που απαρτίζουν τους Do Make Say Think. Εννιά άτομα επί σκηνής (πρέπει αν μη τι άλλο να έσπασαν το ρεκόρ για το συγκεκριμένο χώρο) περιελάμβαναν δύο drummers, πλήκτρα, σαξόφωνο, δύο τρομπέτες, κιθάρα, μπάσο και βιολί.



Η ώρα είχε πάει 12 όταν ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους με το "Executioner's Blues" και αυτό είναι αρκετά καθοριστικό για τη βραδιά, καθώς λίγο μετά, και μέχρι το τέλος, ο κόσμος σταδιακά αποχωρούσε, αφήνοντας πάντως και πάλι αρκετούς θαυμαστές τους μέχρι το τέλος. Η αποχώρηση είχε να κάνει με το ακατάλληλο της ώρας περισσότερο και όχι με την απόδοση του συγκροτήματος που ήταν εξαιρετική.



Αποδεικνύοντας στους κακεντρεχείς ότι το post-rock μπορεί να είναι και συναυλιακό είδος, εκτέλεσαν τις αποκλειστικά instrumental συνθέσεις τους με λιγότερο μινιμαλιστικό τρόπο από όσο θα περίμενε κανείς, πιάνοντας αρκετές φορές κάποιο groove και φυσικά με διάχυτα τα στοιχεία από jazz και space rock. Τα χειροκροτήματα που έλαβαν ήταν αυθόρμητα, ενώ όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερος κόσμος έδειχνε να μπαίνει στο trip τους.



Τα κομμάτια τους αποδόθηκαν σχεδόν απνευστί, με ελάχιστα δευτερόλεπτα παύσεων και καμία άλλη (λεκτική) επικοινωνία με το κοινό. Σε μία κρίση αυτοσαρκασμού, μάλιστα, και ενώ είχαν ήδη διανύσει πάνω από μία ώρα μουσικής, απευθύνθηκαν για δεύτερη φορά στο κοινό λέγοντας «και τώρα θα σας παίξουμε το δεύτερο τραγούδι μας...» για να ακολουθήσουν τα αντίστοιχα γέλια από τους θεατές, ενώ συνέχισαν απτόητοι προλογίζοντας το "1978" ως τεράστιο σουξέ στην πατρίδα τους, τον Καναδά, που έχει ρίξει σκόνη σε κάθε τραγούδι του Bryan Adams.



Το κλείσιμο βρήκε άπαντες (περιλαμβανομένων και των μουσικών) ευχαριστημένους και χορτασμένους. Η δε έξοδος μας από το club συνοδεύτηκε από ατελείωτο χάζεμα στην πλήρη δισκογραφία του συγκροτήματος που απλωνόταν μπροστά μας τόσο σε cd όσο και σε βινύλιο, γεγονός που τιμήσαμε, βεβαίως, δεόντως.

Setlist:
Executioner's Blues
Say
The Apartment Song
Classic Noodlanding
Reitschule
Fredericia
Make
Bound To Be That Way
The Universe!
In Mind
---------------
Think
1978