Bon Jovi, Gianna Nanini @ HSH Nordbank Arena (Αμβούργο, Γερμανία), 28/05/08

Η ζωή δομείται πάνω σε καθημερινές αποφάσεις που άλλοτε κρίνονται, εκ του αποτελέσματος πάντοτε, ως σωστές ή λανθασμένες, βιαστικές, παρορμητικές. Η ανακοίνωση της ευρωπαϊκής περιοδείας ενός group, στου οποίου τη ζωντανή εμφάνιση η παρουσία μου συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ευσεβείς μουσικούς μου πόθους και θα το χαρακτήριζα ως μουσικό απωθημένο, ήταν το ερέθισμα μιας ακόμα όχι και τόσο καθημερινής απόφασης. Τα εισιτήρια ελήφθησαν και η αντίστροφη μέτρηση μέχρι τη συναυλία των Bon Jovi σε μία πολύ όμορφη ευρωπαϊκή πόλη, όπως είναι το Αμβούργο, έλαβε τέλος.

Η HSH Nordbank Arena, που τυγχάνει και έδρα της ομάδας του Αμβούργου, έμοιαζε στα μάτια μου σαν το ναό που θα λάμβανε σε λίγο χώρα μια μυστηριακή τελετή αναβίωσης των εφηβικών μου χρόνων και των βασικών μουσικών μου εμπειριών που έχουν δημιουργήσει κατά πολύ και τη συνείδησή μου ως άνθρωπο σήμερα.



Ο ουρανός έμοιαζε να αργεί πολύ να σκοτεινιάσει, οι εξέδρες φαίνονταν μισοάδειες και ο κόσμος γύρω μου μέσα στην αρένα δε μου φαινόταν και πολύ σχετικός με την έννοια της ροκ μουσικής. Ενδεικτική περίπτωση η παρέα τριών αντρών μπροστά μου που μέχρι να βγει στην σκηνή η Gianna Nanini είχαν καταναλώσει όση μπύρα έχω πιει εγώ τα τελευταία 5 χρόνια, αδιαφορώντας πλήρως για το βασικό λόγο που βρέθηκαν εκεί.







Η επιλογή της εν λόγω καλλιτέχνιδας ως guest ίσως μοιάζει ενδεικτική της σύγχρονης μουσικής τάσης που έχουν οι Bon Jovi, οι οποίο έχουν αποκόψει εδώ και πολύ καιρό τον ομφάλιο λώρο που τους ενώνει ή δεσμεύει, αν θέλετε, με το hard rock. Η κυρία Nanini, σε άπταιστη ιταλική, ερμήνευσε μερικές από τις «επιτυχίες» (;) της και ασφαλώς ολοκλήρωσε την εμφάνισή της με το "Meravigliosa Creatura" που είναι γνωστό από τα σποτάκια γνωστής ιταλικής εταιρείας κατασκευής αυτοκινήτων με έδρα το Torino. Η Nanini έμοιαζε να γνωρίζει πολύ καλά τι να κάνει επί σκηνής και η βραχνάδα της φωνής της αποτελεί χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς, ενώ η εμφάνισή της παραπέμπει αναμφίβολα στις Patti Smith και Marianne Faithfull.







Με ελάχιστη καθυστέρηση και ενώ ο χώρος έμοιαζε ακόμα πολύ «κρύος» από θέμα προσέλευσης, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ο ήλιος ακόμα δεν έμοιαζε να θέλει να αποχωριστεί το γερμανικό ουρανό, η μορφή του Richie Sambora γεμίζει τη σκηνή, με την υπόλοιπη μπάντα να συνοδεύει στις πρώτες νότες του "Lost Highway" που άνοιξε το δρόμο για τον Bon Jovi προς το κέντρο της σκηνής, κρατώντας την ακουστική του Takamine.







Μέχρι να συνειδητοποιήσω το πού ακριβώς βρισκόμουν, το "Born To Be My Baby" απελευθέρωσε τον οπαδό που δεν κρύβω και πολύ καλά μέσα μου. Ο κόσμος πλέον είχε πάρει τη θέση του και η εκτίμησή μου είναι για κοινό που ξεπερνούσε τις 50.000. Όλος αυτός ο κόσμος, λοιπόν, άρχισε να τραγουδά δυνατά στο "You give Love A Bad Name" και το party ουσιαστικά ξεκινά. Το φυσικό φως λιγοστεύει όσο περνά η ώρα και το stage show των Bon Jovi, που βασίζεται κυρίως στα παιχνίδια χρωμάτων και σχημάτων στο "video wall" αλλά και στα υπέροχα σκηνοθετημένα πλάνα που γέμιζαν τις τεράστιες οθόνες κατά μήκος της σκηνής, δίνει αυτή την αίσθηση ενός μεγαλοπρεπούς live ενός ιστορικού, όπως και να το κάνουμε, συγκροτήματος.







Η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήταν το medley στο "I'll Sleep When I'm Dead", το οποίο παντρεύτηκε με το "Glory Days" του Bruce Springsteen, ενός καλλιτέχνη που δε χάνει ευκαιρία ο Bon Jovi να διαδίδει το πόσο πολύ τον εκτιμά και τον θαυμάζει. Κι αν αυτό ήταν έκπληξη, τότε το κομμάτι που γεφύρωσε τα δύο προηγούμενα δεν είναι άλλο από το "Mercy" της Duffy, με τον Bon Jovi να μοιάζει πραγματικά να το διασκεδάζει, περνώντας το μήνυμα ότι η μουσική δε μένει στάσιμη και δε γνωρίζει σύνορα και φραγμούς, γεγονός που όμως έχει προβληματίσει πολύ τους οπαδούς του group, ιδιαίτερα μετά το "Lost Highway".







Όσο πέρναγε η ώρα, το σκοτάδι είχε καλύψει το στάδιο, το κοινό είχε βρει το ρόλο του και το λιγότερο έντονο μέρος της βραδιάς, που ζωγραφίστηκε από τα "Die For You", "In These Arms", "Joey", "Whole Lot Of Leaving", "I Got The Girl" και "Captain Crash And The Beauty Queen From March", έδωσε την ευκαιρία στο group να πάρει την ανάσα που χρειαζόταν και στον Bon Jovi να ξεκουράσει σχετικά τη φωνή του, η οποία ασφαλώς δε βρίσκεται και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, εν όψει της εκρηκτικής συνέχειας.







Τo "It's My Life" αποτέλεσε ιδανική εισαγωγή στο "Keep The Faith", ενώ ο Richie ανέλαβε τα φωνητικά σε μια bluesy εκτέλεση του "I'll Be There For You". Ο Sambora, αν και εμφανώς «σημαδεμένος» από τα χρόνια που έχουν περάσει, σε κανένα σημείο της συναυλίας δεν έμοιαζε να υστερεί σε σχέση με τα όσα αναμένεις από εκείνον. Τυπικός επαγγελματίας, αν και σχετικά δυσκίνητος στη σκηνή, αποτελεί ιδανικό παράδειγμα για το πώς μπορεί κάποιος κιθαρίστας να συνδυάσει την pop rock αισθητική με την hard rock, την country αλλά και ασφαλώς τη blues διάθεση που τον χαρακτηρίζει.







Η βραδιά προχωρούσε σχεδόν ιδανικά και το δίδυμο των Bryan και Torres, σε πλήκτρα και drums αντίστοιχα, μόνο χρέη κομπάρσου δεν εκτελεί στην όλη «παράσταση». Λίγο πριν την «έλευση» του encore μάλιστα, στα απανωτά χτυπήματα που δέχθηκα, έδωσε το έναυσμα το "Hey God" που μου θύμισε πόσο πολύ θα ήθελα να ακούσω και το "These Days", αλλά τα "Who Says You Can't Go Home", "Have A Nice Day", "Bad Medicine" και ασφαλώς το "Living On A Prayer" δε θα μπορούσαν παρά να λογιστούν ως η «ενσάρκωση» και η μεταφορά στην πραγματικότητα ενός παιδικού ονείρου, ενός πόθου που μέχρι σήμερα έμοιαζε ότι θα μείνει για πάντα ανεκπλήρωτος. Τι κι αν ο Bon Jovi δε μπορεί εδώ και πολλά χρόνια να τραγουδήσει τα ψηλά μέρη του "Living On A Prayer". Τι κι αν οι Bon Jovi πλέον έχουν κάνει στροφή 90 μοιρών στη μουσική τους. Τι κι αν ο Sambora έχει πλέον χάσει ένα μεγάλο μέρος της δημιουργικότητάς του λόγω των καταχρήσεων. Όλα αυτά πραγματικά δεν περνούν ούτε σα φευγαλέες σκέψεις όταν παρακολουθείς τους Bon Jovi ζωντανά.







Κι ενώ ήδη έχεις ζήσει ένα από τα πιο γεμάτα μουσικά δίωρα της ζωής σου, έρχονται τα δύο encore να οριστικοποιήσουν αυτό που βιώνεις, ξεκινώντας με τη δεύτερη μεγάλη έκπληξη για μένα, που φέρει τον τίτλο "Livin' In Sin". Το "Someday I'll Be Saturday Night", η διασκευή στο "Hallelujah" του Leonard Cohen, με τον Bon Jovi να στέκεται άψογα δίπλα στον David Bryan σε ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό συνδυασμό πλήκτρων και φωνής , αλλά και το "Wanted Dead Or Alive" που αποτελεί τη μόνιμη και μοναδική ίσως ένστασή μου καθώς θεωρώ ότι δεν είναι το ιδανικό κομμάτι για να κλείνουν τις συναυλίες τους οι Bon Jovi, ήταν ο επίλογος σε όλο αυτό το όμορφο ταξίδι που διήρκεσε περίπου 2:30 ώρες, χωρίς κι αυτές να μοιάζουν αρκετές.







Ο ενθουσιασμός και η χαρά της πρώτης, επιτέλους, θέασης του φαινομένου Bon Jovi έμελλε να αποκτήσουν μια πολύ εξέχουσα θέση στη συλλογή των προσωπικών μου μουσικών, κι όχι μόνο, εμπειριών. O οποιοσδήποτε φόβος για την κατάρριψη ενός μύθου, φόβος που έχει επαληθευτεί πολλές φορές στο παρελθόν, μοιάζει τόσο μακρινός, όσο το Αμβούργο από την πατρίδα μας...



Setlist:



Lost Highway

Born To Be My Baby

Summertime

I’ll Sleep When I’m Dead (Medley with Mercy (Duffy), Glory Days (Bruce Springsteen))

Die For You

In These Arms

Joey

Whole Lot Of Leavin’

I Got The Girl (Medley with American Girl)

Captain Crash And The Beauty Queen From March

We Got It Goin’ On

It’s My Life

Keep The Faith

I’ll Be There For You (Richie Sambora vocals)

Hey God

Who Says You Can’t Go Home

Have A Nice Day

Bad Medicine (medley with Shout)

Living On A Prayer

------------------------

Livin’ In Sin

I’ll Be Saturday Night

------------------------

Hallelujah (Leonard Cohen)

Wanted Dead Or Alive