Billy Idol, The Stranglers @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 18/06/10

Δε νομίζω ότι κατηφόρισε κανείς προς Φάληρο μεριά την Παρασκευή και να μην ήξερε τι να περιμένει. Η πιο προσιτή και εμπορική πλευρά της punk μουσικής όπως εκφυλίστηκε ή εξευγενίστηκε (διαλέξτε τη λέξη που σας ταιριάζει) θα προσπαθούσε να μας προσφέρει στιγμές τραγουδιού, ροκ ξεφαντώματος, νοσταλγίας για κάποιους και κυρίως αγνή, ανόθευτη, πηγαία και απενοχοποιημένη διασκέδαση. Η βραδιά κράτησε τις υποσχέσεις της και με το παραπάνω.



Το σχεδόν sold out των Stranglers μερικούς μήνες πριν στο Fuzz και η ανυπαρξία πρότερης επίσκεψης του Billy Idol στη χώρα μας η αλήθεια είναι ότι με είχαν προετοιμάσει για μεγαλύτερη προσέλευση από αυτήν που συνάντησα εισερχόμενος στο χώρο. Περνώντας η ώρα (καθημερινή γαρ) και κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων και των δύο ονομάτων, μαζεύτηκε ένας αριθμός κοντά στις 5.000 κόσμου, που τελικά δεν είναι άσχημα, αφού έστω και αραιά γέμισε το χώρο και, αν αναλογιστεί κανείς τις οικονομικές συγκυρίες, οτιδήποτε παραπάνω ίσως να ήταν πολύ αισιόδοξο.



Οι Stranglers ανέβηκαν στη σκηνή με χλιαρά χειροκροτήματα, ενδεικτικό του ότι θα έπαιζαν σε ένα κοινό που δεν ήταν ακριβώς δικό τους. Η διαφορά με την αμέσως προηγούμενη συναυλία τους ήταν φανερή, ειδικά στις αντιδράσεις του κοινού, που δεν αποτελούταν μόνο από οπαδούς τους. Κατά συνέπεια, η αρχή υπήρξε διστακτική, τόσο εξαιτίας των μη ιδιαιτέρως γνωστών τραγουδιών που επέλεξαν για ξεκίνημα, όσο και των (μόνιμων) προβλημάτων ήχου του συγκεκριμένου χώρου. Από τους δύο αυτούς παράγοντες ο πρώτος θα βελτιωνόταν σταδιακά σε ικανοποιητικά (αλλά όχι πραγματικά καλά) επίπεδα, ενώ το έτερο θα διορθωνόταν άμεσα. Από το δεύτερο τραγούδι και μετά η αναγνωρισιμότητα των κομματιών αυξανόταν σε βαθμίδες, με αποκορύφωμα το "Golden Brown" που παίχτηκε πέμπτο και ξεσήκωσε τον κόσμο για τα καλά. Αμέσως ακολουθούν τα "Always The Sun", "Skin Deep" και "Strange Little Girl", πολύ έξυπνα, από ένα έμπειρο συγκρότημα που ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει το κοινό που έχει απέναντι του.



Από εκεί και μετά ανέλαβε η ικανότητά τους. Από τη στιγμή που κέρδισαν τους θεατές, δε θα τους έχαναν καθόλου κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Με σποραδικές δόσεις επιτυχιών τους και κάποιες δεδομένες διασκευές, διάνθισαν το πρόγραμμά τους και με άλλα τραγούδια, κρατώντας το ενδιαφέρον ψηλά. Ομολογουμένως οι συγκρίσεις με την εμφάνιση του Fuzz βρίσκουν την καλοκαιρινή συναυλία χαμένη, όχι τόσο λόγω απόδοσης συγκροτήματος, όσο λόγω παλμού, παρά την περισσότερο με greatest hits λογική επιλογή κομματιών. Κακά τα ψέματα, παρά το ζεστό χειροκρότημα όλων, οι καθίμενοι στις κερκίδες ούτε συμμετείχαν ιδιαίτερα στα δρώμενα, ούτε σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους. Αδυνατώ να πιστέψω όμως ότι δεν ευχαριστήθηκαν την άνω της μίας ώρας εμφάνιση των Men In Black, που μόνο ως support δεν έμοιαζε.

Και όντως, πώς θα μπορούσε να είναι όταν, ιστορικά, οι Stranglers είναι σαφώς σημαντικότερο όνομα από τον κ. Idol, ο οποίος άνοιγε τις συναυλίες τους με την πρώτη του punk μπάντα, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος, πλέκοντάς τους το εγκώμιο λίγο αργότερα.

Setlist:
Five Minutes / Get A Grip On Yourself / Something Better Change / Peaches / Golden Brown / Always The Sun / Skin Deep / Strange Little Girl / Unbroken / Nice 'n' Sleazy / Walk On By / Lost Control / Toiler On The Sea / Duchess / All Day And All Of The Night / No More Heroes

Ο κόσμος όμως είχε έρθει κυρίως για να θαυμάσει ένα από τα χαρκτηριστικότερα ροκ ινδάλματα των '80s. Και έτσι ακριβώς όπως τον θυμόμαστε εμφανίστηκε. Με δερμάτινα, σκουλαρίκι, πολύ πόζα και φυσικά τα στραβωμένα χείλια του. Προηγουμένως είχε εμφανιστεί στη σκηνή ο Steve Stevens, ο στυλοβάτης του ήχου του Idol. Το γεγονός ότι τράβηξε πάνω του πολλές από τις φωτογραφίες και καταχειροκροτήθηκε, επιβεβαίωσε τις υποψίες μου ότι πολύς κόσμος ήρθε και για να θαυμάσει αυτόν τον εξαιρετικό κιθαρίστα (όσοι δε γνωρίζετε, τσεκάρετε την προσωπική του δισκογραφία αλλά και το project με τους Bozzio και Levin).



Οι δυο τους τραβούν όλα τα βλέματα και κυριαρχούν στη σκηνή, με τον Idol να είναι σαφώς προσανατολισμένος (και) στην εμφάνιση, αλλά ταυτόχρονα να δείχνει και πολύ προσιτός και αυθεντικός. Μουσικά τα πράγματα ήταν απλά. Αγαπημένα τραγούδια που ακροβατούν ανάμεσα στο rock 'n' roll ("To Be A Lover", "Dancing With Myself"), όπου έδειξε ότι ο Idol ήταν ένας Elvis Presley προσαρμοσμένος στο στυλ των '80s (ειδικά στην a capella εκδοχή του "Twenty Flight Rock" αυτό έγινε πολύ φανερό), στο New Wave ("Eyes Without A Face", "Flesh For Fantasy") και το punk rock/power pop ("Ready, Steady, Go", "Rebel Yell"), ενώ δεν έλειψαν και κάποια λιγότερο γνωστά άσματα, μία απρόσμενη διασκευη ("L.A. Woman"), μαζί με νέες συνθέσεις. Από αυτές, οι δύο ("Love Is Strange" και "Don't Shoot the Messenger") δεν εντυπωσίασαν καθόλου, αλλά η τρίτη ("Kings And Queens Of The Underground") ήταν πολλά υποσχόμενη.



Φυσικά το κοινό συμμετείχε όπου μπορούσε με κάθε τρόπο, φωνάζοντας, χειροκροτώντας και τραγουδώντας, κυρίως στα γνωστά τραγούδια, αλλά και όχι μόνο. Προς το τέλος, λίγο πριν το encore, η αλήθεια είναι ότι δύο αμιγώς punk τραγούδια των Generation X πρέπει να κάθισαν λίγο βαριά στο στομάχι των περισσότερων, αλλά αποζημιώθηκαν με την καθολική συμμετοχή τους στο "Rebel Yell" που έκλεισε το κανονικό setlist. Με παρόμοιο τρόπο τελείωσε και το encore, όπου το τραγούδι και ο χορός χτύπησαν κόκκινα.



Σε τέτοιου είδους συναυλίες δεν πρέπει να κοιτάμε λεπτομέρειες. Η αποστολή του Billy Idol ήταν να κρατήσει το κέφι σε υψηλά επίπεδα και αυτό φάνηκε να το πετυχαίνει με ευκολία, παρά το γεγονός ότι έδειχνε σε σημεία η φωνή του να κουράζεται. Ας σημειωθεί ότι το πρόγραμμά του κράτησε δύο ώρες. Από την άλλη, αν θέλουμε να βρούμε μουσικότητα και καλλιτεχνική αξία, υπάρχει πάντα ο Steve Stevens, που τόσο στα ενταγμένα σε συνθέσεις solo του, όσο και ενδιάμεσα στα τραγούδια έδειχνε την αξία του. Αποκορύφωμα ήταν το flamenco σόλο σε ακουστική κιθάρα, που μεταλλάχθηκε για λίγο στο "Over The Hills And Far Away" των Led Zeppelin.



Όσοι αφέθηκαν στην ένοχη απόλαυση της απλότητας του Billy Idol δεν αμφιβάλλω ότι πέρασαν καλά. Και αυτή ήταν η πλειοψηφία του κόσμου. Όσοι ζητάνε στοιχεία υψηλής τέχνης και μουσικής πρωτοπορίας καταρχήν κακώς πατήσανε το πόδι τους στη συγκεκριμένη παράσταση και κατά δεύτερον μπορούν να πηγαίνουν στα συγκροτήματα πειραματικής γιαπωνέζικης avant garde που μαζεύουν 30 άτομα και να σνομπάρουν την απλότητα μελωδιών, όπως αυτή του "Mony Mony". Κάθε πράγμα στον καιρό του...

Setlist:
Ready Steady Go
Dancing With Myself
Love Is Strange
Flesh For Fantasy
Scream
Twenty Flight Rock
To Be A Lover
Sweet Sixteen
Eyes Without A Face
Kings & Queens Of The Underground
guitar solo
L.A. Woman
Don’t Shoot The Messenger
King Rocker
Rythming With The Boss Sound
Blue Highway
Rebel Yell
-----------------------------
White Wedding
Mony Mony

Κώστας Σακκαλής

---

Περισσότερες φωτογραφίες: