Beggar's Blues Diary, Contra Limit, Ribbons Of Euphoria, Breath After Coma @ An Club, 21/12/13

Άλλη μια αξιέπαινη ζωντανή εμφάνιση σχημάτων που ο κόσμος δεν τίμησε με την παρουσία του

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 27/12/2013 @ 13:39
Έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 80 live εμφανίσεις το 2013 σε Ελλάδα και Κύπρο, περιοδεύοντας για την πρόσφατη δισκογραφική τους κίνηση, "The Truth", μια δουλειά που ώθησε πληθώρα οπαδών να ασχοληθούν μαζί τους, οι Beggar's Blues Diary θέλησαν να τελειώσουν την χρονιά με μια εμφάνιση που απλά θα καθιέρωνε το όνομά τους σε όσους αρέσει το κλασικό rock. Ένα σχήμα που απέδειξε και εκείνο το βράδυ με την εμφάνισή του ότι είναι σε συνεχή ανοδική πορεία σε πολλούς τομείς και άξια έχει γίνει ντόρος γύρω από το όνομά του. Παρέα τους θα είχαν και τους Contra Limit, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, τους Ribbons Of Euphoria και τους Breath After Coma (πρωην Koifish). Όλοι υπόσχονταν μια βραδιά καταιγιστικού rock 'n' roll, κάτι που στο τέλος της αποδείχτηκε πέρα για πέρα αληθινό. Δυστυχώς όμως ο κόσμος -είτε λόγω οικονομικής κατάστασης, είτε λόγω εορταστικής περιόδου- δεν τίμησε την συναυλία όπως τουλάχιστον εγώ θα περίμενα σκεπτόμενος την τελευταία φορά που τους είχα δει στον εν λόγω χώρο.

Στις 21:00 ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς, οι Breath After Coma, μέχρι πρότινος αλλά και στην αφίσα αναφερόμενοι ως Koifish αφού άλλαξαν το όνομά τους λίγες μέρες πριν την συγκεκριμένη εμφάνιση. Δυστυχώς όταν βρήκαν επί σκηνής έπαιξαν πραγματικά «μεταξύ συγγενών και φίλων», αφού εκείνη την στιγμή στον χώρο οι παρευρισκόμενοι δεν ξεπερνούσαν τα 25 άτομα. Παρ' όλα αυτά οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν από την εικόνα του χώρου και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «ζεστάνουν» το κοινό. Εν μέρει το κατάφεραν γιατί αν μη τι άλλο απέδειξαν ότι και το ταλέντο έχουν και την ζωντάνια για να κάνουν κάτι καλό. Το μουσικό στυλ που εκφράζονται είναι μια μίξη alternative και grunge rock με stoner rock / metal στοιχεία. Σίγουρα ακόμα θέλουν να βρουν τα «πατήματά» τους, κάτι που έδειξε και η αλλαγή ονόματος του σχήματος πριν την εμφάνιση, αλλά τουλάχιστον θεωρώ πως με αρκετή δουλειά οι οπαδοί του ήχου σίγουρα θα τους δώσουν την προσοχή τους. Απέσπασαν το χειροκρότημα του κοινού, κάτι που τουλάχιστον άξιζαν για την προσπάθεια που έκαναν μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Το πλήρες setlist ήταν: Every Day Man / This Life / Home / Star In The Sky / Three / Lies.

Επόμενοι στο line-up ήταν οι Ribbons Of Euphoria οι οποίοι, όσο περίεργο όνομα έχουν, τόσο καλή είναι η μουσική τους. Είναι ένα από τα σχήματα που οι φίλοι του κλασικού rock που αγαπάνε ό,τι έχει κυκλοφορήσει -κυρίως- στην δεκαετία 1970-1979 θα ασχοληθούν σίγουρα μαζί τους. Βάση των λεγομένων τους, μέσα στο 2014 θα δει το φως της δημοσιότητας η παρθενική δουλειά τους, στην οποία κρίνοντας από ό,τι ακούσαμε εκείνο το βράδυ, έστω και παίρνοντας ένα μικρό δείγμα, αρέσκονται να εκφράζονται μουσικά σε ό,τι εμπερικλείεται σε αυτά τα χρόνια. Το set τους βασίστηκε σε δύο δικές τους συνθέσεις και τρεις διασκευές που φανερώνουν τις επιρροές τους και το τι θα περιμένει ο ακροατής από αυτούς. Manfred Mann's Earth Band, Rare Bird και Led Zeppelin ήταν ό,τι επέλεξαν να παίξουν παράλληλα με τις δικές τους συνθέσεις. Το χαρμόσυνο είναι ότι το δείγμα γραφής που προσέφεραν ακουμπάει ακριβώς στο μουσικό στυλ των τριών μεγάλων καλλιτεχνών της rock. Έχοντας καλύτερο ήχο από τους προηγούμενους και χωρίς να έχουν ιδιαίτερη κινητικότητα επί σκηνής, κατάφεραν απλά να ταξιδέψουν τους ακόμα λιγοστούς οπαδούς σε εποχές που πια ελάχιστα σχήματα στην χώρα μας ασχολούνται. Με όπλο την πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και το ωραίο στήσιμο επί σκηνής κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού που ναι μεν ήταν ολιγάριθμο αλλά επιβράβευσε ό,τι άκουγε. Αναμένω την δουλειά τους γιατί φαίνεται ότι θα ασχοληθούμε μαζί τους λίαν συντόμως. Το πλήρες setlist ήταν: Father Of Day, Father Of Night (Manfred Mann's Earth Band) / Incidents Of Truth / Smokin' N' Spittin' / Turn It All Around (Rare Bird) / Since I've Been Loving You (Led Zeppelin).

Προτελευταίοι στο billing της βραδιάς ήταν οι οι Contra Limit, ένα συνεχώς αναπτυσσόμενο σχήμα που και με την συγκεκριμένη εμφάνιση έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό πρεσβευτή της χώρας μας στους οπαδούς του εξωτερικού. Αν είστε όπαδοί των Monster Mognet, Clutch, Foo Manchu και λοιπών συναφών stoner rock / metal καλλιτεχνών, αξίζει να ασχοληθείτε μαζί τους. Όση ώρα ήταν επί σκηνής δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να αποδίδουν τα τραγούδια τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκείνη την βραδιά βάση των λεγομένων τους έκλειναν πέντε χρόνια ύπαρξης σαν μπάντα και τι καλύτερο από το να το γιορτάσουν με μια πολύ καλή εμφάνιση. Οι Contra Limit είναι ένα σχήμα στο οποίο δεν μπορείς να μείνεις ακίνητος όταν το ακούς. Οι συνθέσεις τους αποτελούνται από δυναμικά, ξεσηκωτικά σε πολλές στιγμές, mid-tempo σημεία με μελωδίες που οι οπαδοί των προαναφερθέντων σχημάτων σίγουρα θα αγαπήσουν πολύ. Δυστυχώς ο κόσμος παρ' όλο που κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους έμπαινε στον χώρο, παρέμενε και πάλι λίγος και έτσι δεν υπήρχε η αμφίδρομη σχέση μουσικών-οπαδών για μια πιο «εκρηκτική» εμφάνιση. Από την προηγούμενη φορά που τους είχα δει πάλι σαν support των Beggar's Blues Diary, ήταν καλύτεροι, δείχνοντάς μου ότι όσο παίζουν βελτιώνονται. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρα κινητικοί επί σκηνής, εξέπεμπαν το vibe που θέλουν να προσφέρουν στον κόσμο. Το setlist τους βασίστηκε κυρίως σε δικό τους υλικό, έχοντας μόνο μια διασκευή στο ρεπερτόριό τους, δίνοντας βάση στο EP "Four Barrels From An Island" που κυκλοφόρησαν λίγο διάστημα πριν. Σε όλη την εμφάνιση είχαν και καλό ήχο, κάνοντας τις συνθέσεις τους να ακούγονται όπως οι ίδιοι θέλουν. Κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος άξια, αφού ό,τι είδαμε ήταν φρέσκο από ένα σχήμα που παρόλο το νεανικό της ηλικίας του τείνει να αφήσει ηχηρό στίγμα σε όλους όσους ασχολούνται με το stoner metal. Το πλήρες setlist ήταν: Sounds Away / Riddle Of The Scent / Bug's Brain / Maybe Baby / Busted Game / Crop Cirele (διασκευή Monster Magnet) / Sweet Gasoline / The Orb / Winchester's Diary / Desert Lone.

Ήταν περίπου μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα όταν έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή οι Beggar's Blues Diary, ένα σχήμα που σιγά-σιγά αφήνει το στίγμα του στην ελληνική μουσική κοινότητα, και λόγω των πολύ καλών μουσικά κυκλοφοριών αλλά και λόγω της πληθώρας των ζωντανών εμφανίσεων του. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στο 2013 μετρούν 80 εμφανίσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, οι οποίες όλες αγαπήθηκαν από το κοινό. Όλη αυτή η εμπειρία που έχουν αποκτήσει, λοιπόν, τους έχει δώσει τον αέρα να αποδείξουν ότι το όνομά τους δεν έχει ακουστεί τυχαία, κάτι που έκαναν. Το σχήμα είναι από αυτά που αρέσκεται να παίζει συνθέσεις που κοιτάνε στα χρόνια που το κλασικό rock είχε την άνθηση και την υστεροφημία που το ακολουθεί. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι Beggar's είναι μια μπάντα με στιβαρό line-up, δεμένο πολύ πια μεταξύ του που, αν σου αρέσει το παλιό καλό rock, σίγουρα θα σε διασκεδάσει.

Έτσι και εκείνο το βράδυ επί σκηνής συνέχιζαν με τον όπως πρέπει τρόπο την κληρονομιά των μεγάλων συγκροτημάτων του είδους. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρως κινητικοί, με όπλο τις συνθέσεις τους, που ακούγονταν και αυτές μια χαρά λόγω καλού ήχου, έκαναν από την πρώτη στιγμή ότι μπορούσαν για να «ανεβάσουν» τον κόσμο. Παρ' όλο που σιγά-σιγά γινόταν και πιο πολύς, σε γενικές γραμμές το να βλέπεις στον χώρο περίπου 150 άτομα σίγουρα δεν είναι ενθαρρυντικό. Ίσως είναι και σημείο των καιρών ή η συγκεκριμένη χρονική εορταστική περίοδος που πραγματοποιήθηκε η συναυλία.

Οι ίδιοι βεβαίως δεν πτοηθήκαν από τίποτα και έτσι μπροστά μας υπήρχε μια μπάντα που χαιρόσουν να βλέπεις δικαιολογώντας στο έπακρο ό,τι ακούγεται για αυτήν τον τελευταίο καιρό. Οι αλλαγές προς την θετική πλευρά και η συνεχιζόμενη βελτίωση είναι εμφανείς από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ξεκινήσουν να παίζουν. Σημαντικό στοιχείο για μένα είναι η εικόνα επαγγελματικού σχήματος που έχουν και στις εμφανίσεις τους αλλά και σε κάθε κίνησή τους. Έτσι, αν είσαι οπαδός του κλασικού rock με πολλά southern και blues στοιχεία, η μουσική τους σίγουρα θα σε ικανοποιήσει στο έπακρο. Για άλλη μια εμφάνιση συνδύασαν αρμονικά το δικό τους υλικό με διασκευές κλασικών, και κυρίως αγαπημένων τους, τραγουδιών που θέλουν να αποδώσουν ζωντανά. Λόγω της επικείμενης νέας κυκλοφορίας τους το 2014 μας παρουσίασαν και εφτά καινούργια τραγούδια που παίρνουν την σκυτάλη από την ήδη εξαίσια τελευταία προσπάθεια τους, "The Truth", μια δουλειά που τους έχει δώσει την όποια αίγλη έχουν σαν σχήμα. Δεν ξέρω αν στον δίσκο θα είναι όπως ακούστηκαν ζωντανά, αλλά τα νέα τραγούδια έχουν κάπως πιο σκληρό ήχο από ότι τους έχουμε συνηθίσει, βεβαίως κάτω από την ομπρέλα του rock.

Για άλλη μια φορά έκαναν το «καθήκον τους», χαρίζοντας στον κόσμο μια πολύ καλή εμφάνιση που δυστυχώς όμως δεν είχε την ανταπόκριση που εγώ θα περίμενα. Όταν κάθε τραγούδι τελείωνε, ο χώρος δονείτο από ιαχές και σφυρίγματα. Στη διάρκεια της ροής των τραγουδιών όμως το κοινό, πλειοψηφικά, παρακολουθούσε απλά το παίξιμο του group χωρίς διόλου να συμμετέχει κάπως πιο ενεργά. Από την άλλη όλα τα μέλη, με πρωτεργάτη τον frontman του σχήματος που προέτρεπε τον κόσμο να είναι πιο ενεργός, είχαν κέφι για να διασκεδάσουν τον κόσμο και προσπαθούσαν όσο γινόταν να έρθουν σε άμεση επαφή μαζί του. Από σκηνής μετέφεραν την ευχάριστη διάθεση και το πολύ καλό vibe που τους διακατείχε. Όπως και την προηγούμενη φορά που τους είδα ζωντανά, οι δύο πιο κινητικοί, βάσει οργάνων που είχαν, ήταν ο τραγουδιστής / κιθαρίστας και ο μπασίστας που έδιναν το έναυσμα σε κάθε τραγούδι για να κουνηθείς στους ρυθμούς τους. Ευτυχώς και τα υπόλοιπα δύο μέλη, ο drummer και ο keybord-ίστας παρόλη την «ακινησία» τους, έδιναν μαζί με τους άλλους δύο την εικόνα μιας μπάντας άκρως δεμένης και προβαρισμένης που πια ξέρει τι θέλει ο κόσμος και μπορεί να το δώσει απλόχερα. Ένας από λόγους που έχουν λάβει τόση αγάπη και υποστήριξη από τον κόσμο, κάτι που παραδέχτηκαν και οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ευχαριστώντας συνεχώς τους οπαδούς που τους στηρίζουν.

Κάπως έτσι πέρασαν περίπου 90 λεπτά χωρίς να το καταλάβει κανείς, αφού τα τραγούδια τους διαδέχονταν το ένα το άλλο τόσο ωραία, δείγμα πως ό,τι έβλεπες ήταν πολύ καλό και διασκευαστικό. Για μένα οι Beggar's Blues Diary είναι ένα από τα κορυφαία εν Ελλάδι σχήματα και όχι άδικα. Το υλικό και η απόδοσή τους επί σκηνής είναι ένας συνδυασμός που σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό. Αν σκεφτούμε μάλιστα και την σχετικά μικρή δισκογραφία τους, τότε σίγουρα μιλάμε για ένα σχήμα που το μέλλον του ανήκει. Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός του πόσο προσγειωμένοι είναι και νιώθουν σαν άνθρωποι. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχουν λάβει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Αντί να «την έχουν δει» σταρ, που θα μπορούσαν, έχουν το κεφάλι χαμηλά και δουλεύουν όσο μπορούν για την τέρψη των ίδιων κατά πρώτον και του κόσμου κατά δεύτερον, κάτι που φαίνεται αν τους δεις ζωντανά. Αυτά για μένα είναι δείγματα μπάντας που αξίζει να πάει μπροστά, αποτελώντας έναν άξιο πρεσβευτή της χώρας μας στο εξωτερικό σε ένα μουσικό στυλ και είδος που πια λίγοι ασχολούνται και εκτός συνόρων έχει μεγάλο και φανατικό ακροατήριο. Εύχομαι να είναι πάντα έτσι χαρίζοντάς μας μόνο καλή μουσική.
SETLIST

That Road
Motorchrist
Renegade Sun
Sweet Home Chicago (διασκευή Robert Johnson)
Truth
Running Down A Dream (διασκευή Tom Petty)
Dove
These Days
Midnight Blues
Not My War
Children Of The Revolution (διασκευή T-Rex)
The Lizard
The River
Oh Well (διασκευή Fleetwood Mac)
Just A Tease
Downtown Train
Lunatic
Desperate Rock 'N' Roll
  • SHARE
  • TWEET