Συνέντευξη The Answer

Οι Answer δεν είναι ένα τυπικό σχήμα των '00s. Σε μια δεκαετία κατά την οποία η μουσική βιομηχανία πήρε για τα καλά την κατιούσα, η rock διασπάστηκε σε 153 νέα διαφορετικά είδη και η «κατανάλωση» single ξεπέρασε κατά πολύ αυτή των άλμπουμ, τέσσερις Βορειοϊρλανδοί έκαναν το ντεμπούτο τους με έναν καθαρόαιμο hard/blues rock δίσκο. Αυτό που τους ξεχώρισε όμως ήταν η ειλικρίνεια στη μουσική τους, αφού δεν αντέγραψαν απλώς συνταγές του παρελθόντος, αλλά δημιούργησαν το δικό τους 70s hard rock κράμα. Πεντέμισι χρόνια μετά, οι Answer έχουν κυκλοφορήσει δύο ακόμα δισκογραφικές δουλειές, έχουν καθιερωθεί στο μουσικό στερέωμα, έχουν περιοδεύσει ανά τον κόσμο παρέα με τους AC/DC και δε μοιάζουν να σκέφτονται ούτε στιγμή να «κατεβάσουν ταχύτητα». Το Rocking.gr μίλησε με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος, Cormac Neeson, και τον ρώτησε -μεταξύ άλλων- για το καινούριο άλμπουμ, την περιοδεία με τους AC/DC, τις φιλοδοξίες και τα σχέδια της μπάντας για το μέλλον, αλλά φυσικά και για την πρόσφατα αναβληθείσα εμφάνισή τους στο Gagarin 205.

Καλησπέρα Cormac. Που σε πετυχαίνουμε;
Καλησπέρα! Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε με τα παιδιά στη Γερμανία.

Πολύ ωραία. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας με το τελευταίο πόνημα σας, το "Revival". Τι σας οδήγησε σε αυτόν τον τίτλο; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα ή μήνυμα πίσω από αυτόν;
Η αλήθεια είναι πως ναι. Το καινούριο άλμπουμ, όπως και η τρέχουσα περιοδεία μας, προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα της αναγέννησης του rock n’ roll. Πιστεύουμε ακράδαντα πως δεν υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα ή μουσικοί στην τωρινή μουσική σκηνή που να μπορούν να δώσουν στους rock φαν αυτό που έχουν μάθει να αγαπούν στη συγκεκριμένη μουσική. Γι’ αυτό κι εμείς προσπαθούμε να προσφέρουμε λίγη ουσία, λίγο πάθος, λίγο ωμό συναίσθημα και μερικά καλά τραγούδια, ούτως ώστε να εξυψώσουμε όσο μπορούμε και να διατηρήσουμε το rock n’ roll εκεί που του αξίζει για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον. Kάτι τέτοιο θέλουμε να περάσουμε με το "Revival".

Θα μπορούσες να μας περιγράψεις τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του εν λόγω δίσκου; Πώς καταλήξατε στο τελικό υλικό;
Πηγαίνουμε πίσω, όταν μόλις είχαμε τελειώσει την περιοδεία μας με τους AC/DC. Είχαμε περάσει 412 μέρες ταξιδεύοντας στην Αμερική, στην Ευρώπη, στον Καναδά. Αυτό που κάναμε ήταν να «συλλέγουμε» έμπνευση καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της «περιπέτειας», κάτι που είχε ως αποτέλεσμα πολλές καλές ιδέες. Ύστερα, αμέσως μετά το πέρας αυτής της περιοδείας, ξεκινήσαμε τις πρόβες, προσπαθώντας να ενώσουμε τις ιδέες μας και να τις μετατρέψουμε σε τραγούδια. Έτσι, μετά από δέκα μήνες δουλειάς, καταλήξαμε με 40 τραγούδια, τα οποία μειώθηκαν –με τη βοήθεια του παραγωγού μας- στα 20 περίπου. Έπειτα, ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις στο Ελ Πάσο του Τέξας, ηχογραφώντας τα 17 από αυτά, από τα οποία τα 12 κατέληξαν στην τελική εκδοχή του άλμπουμ. Οπότε, αυτό που είχαμε να κάνουμε ήταν να σιγουρευτούμε ότι τα πάντα ήταν έτσι όπως τα θέλαμε, να δούμε τι έχουμε στα χέρια μας και να «συναρμολογήσουμε» στη συνέχεια έναν δίσκο.

Πώς βλέπεις το "Revival" σε σχέση με τα "Rise" και "Everyday Demons";
Πιστεύω πως υπάρχει μια σαφέστατη πρόοδος και ανάπτυξη στη μπάντα, η οποία γίνεται εμφανής στη σύνθεση των τραγουδιών. Το "Rise" ήταν προφανώς μια συλλογή τραγουδιών, πάνω στα οποία δουλεύαμε ολόκληρη τη ζωή μας, οπότε υπήρχαν πάρα πολλά κομμάτια από τα οποία είχαμε να διαλέξουμε. Ως αποτέλεσμα, βγήκε ένα αίσθημα θετικής ενέργειας κι ελευθερίας στο σύνολο του υλικού. Τώρα, όσον αφορά στο "Everyday Demons", νομίζω πως ήταν τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά πιο «βαρύ», αφού τα τραγούδια αγγίζουν μερικά κοινωνικά θέματα, όντας κάπως πιο «σοβαρά» ας πούμε. Αυτό ήταν μια συνειδητή απόφαση, εκείνη την περίοδο. Να γράψουμε μερικά πολύ καλά τραγούδια που να περνάνε κάποιο σημαντικό μήνυμα. Στο "Revival" συνδυάσαμε κατά κάποιο τρόπο τη νοοτροπία των δύο προηγούμενων άλμπουμ. Πιστεύω πως έτσι οδηγηθήκαμε στο να γράψουμε τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε γράψει ποτέ. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε και να είμαστε απλά ο εαυτός μας. Εάν θέλαμε να τζαμάρουμε για δύο-τρία λεπτά μετά από κάποιο κομμάτι, το κάναμε δίχως δεύτερη σκέψη. Έτσι, η θετική ενέργεια που διέπει το "Rise" βρίσκεται και στο "Revival", πιθανότατα για διαφορετικούς λόγους. Στο "Rise" είχε να κάνει με τον ενθουσιασμό της δημιουργίας του πρώτου μας άλμπουμ, ενώ στο "Revival" έχει να κάνει –εκτός των άλλων- με τον ενθουσιασμό που μας είχε αφήσει η παγκόσμια περιοδεία με τους AC/DC. Το "Revival" θεωρώ πως είναι ο δίσκος που θέλαμε πάντα να κάνουμε.

Είμαι σίγουρος πως θα σου είναι πολύ δύσκολο, αλλά εάν έπρεπε να διαλέξεις τις δικές σου αγαπημένες στιγμές από το "Revival", ποιές θα ήταν αυτές;
Χμμ… Αυτή κι αν είναι μια δύσκολη ερώτηση. Είμαστε προφανώς περήφανοι για όλα τα τραγούδια, αλλά αν ρωτάς εμένα, προσωπικά απόλαυσα ιδιαίτερα τη σύνθεση και την ηχογράφηση του "Caught On The Riverbed". Πιστεύω πως το πνεύμα του συγκεκριμένου κομματιού είναι ακριβώς αυτό που αντιπροσωπεύει το συγκρότημα. Εκπέμπει ένα θετικό συναίσθημα ελευθερίας, κάτι που υπερτονίζεται απ’ την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει από όλους τους μουσικούς που ενεπλάκησαν στην ηχογράφηση του. Θεωρώ πως είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει συνθέσει ποτέ ο Paul (Mahon). Οπότε, αυτή είναι μία απ’ τις αγαπημένες μου στιγμές στο άλμπουμ. Επίσης, το νέο μας single "Nowhere Freeway" ήταν μια εντελώς καινούργια εμπειρία, αφού το ηχογραφήσαμε ως ντουέτο με την Lynne (Jackaman) και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ακόμα, για μένα ξεχωρίζει και το "Destroy Me", στο οποίο είχα την ευκαιρία να παίξω για πρώτη φορά mellotron. Θυμάμαι, εκείνη τη μέρα στο στούντιο είχαμε όλοι πιεί μερικές μπύρες, είχαμε καπνίσει μερικά «αθώα» τσιγάρα και προχωρούσαμε βλέποντας και κάνοντας, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την εξέλιξη του τραγουδιού. Το αποτέλεσμα ήταν ευτυχώς ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Γενικά πάντως, το σύνολο του υλικού στο "Revival" μεταφέρει άψογα το πνεύμα της κατάστασης που επικρατούσε κατά τη δημιουργία και την ηχογράφησή του.

Αναφέρθηκες στο "Nowhere Freeway", του οποίου το video clip βγήκε προσφάτως στη δημοσιότητα. Θα ήθελα πολύ να μάθω για τη συνεργασία σας με την τραγουδίστρια των Saint Jude, Lynne Jackaman. Πώς αποφασίσατε να πραγματοποιήσετε το συγκεκριμένο ντουέτο;
Όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ, είχαμε πάρει την απόφαση να σπρώξουμε τους εαυτούς μας όσο περισσότερο μπορούσαμε, έτσι ώστε να κάνουμε κάτι που δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν. Θέλαμε να δοκιμάσουμε μερικά καινούργια πράγματα και να πειραματιστούμε λίγο. Ακούγοντας τις demo ηχογραφήσεις του "Nowhere Freeway", συνειδητοποιήσαμε πως η προσθήκη μιας γυναικείας φωνής ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν, όσον αφορά στους στίχους και στην ιστορία την οποία αφηγούνται. Μετά απ’ αυτό, το μόνο θέμα ήταν να βρούμε το σωστό άτομο για τη δουλειά. Είχα δει πριν κάμποσο καιρό τους Saint Jude στο Λονδίνο, οπότε  γνώριζα πως η Lynne είναι μια πολύ σπάνια καλλιτέχνις στη σημερινή rock σκηνή. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή και γεμάτη ψυχή φωνή. Δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε τέτοια ευκαιρία. Την καλέσαμε στο στούντιο, ανταλλάξαμε μερικές ιδέες και το αποτέλεσμα ήταν η τελική μορφή του "Nowhere Freeway".

Ένα γεγονός πέρα από κάθε αμφιβολία είναι πως το ντεμπούτο σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτό, διότι μας έδωσε ένα είδος classic rock που είχαμε πολλά χρόνια να ακούσουμε από κάποιο σύγχρονο σχήμα. Ποιός ήταν ο λόγος, κατά τη γνώμη σου, για τον οποίο η μουσική σας έτυχε τόσο θερμής αποδοχής από ένα τόσο μεγάλο μέρος του rock κοινού;
Θεωρώ πως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι δεν αντιγράψαμε απλά το παρελθόν. Τα τραγούδια ήταν βασισμένα σε παραδοσιακές αρχές, δηλαδή το αποτέλεσμα δεν κρύβεται ούτε πίσω απ’ την παραγωγή ούτε πίσω από έξι-εφτά session μουσικούς. Πρόκειται για τέσσερις μουσικούς, που έγραψαν κάποια καλά τραγούδια και που τους αρέσει να παίζουν τη μουσική που λατρεύουν μαζί. Το μήνυμα βρίσκεται εκεί. Είναι ειλικρινές, είναι γεμάτο πάθος και έχει αυτό το ωμό συναίσθημα για το οποίο έχουμε μιλήσει και οι τέσσερις μας κατά καιρούς. Δεν νομίζω πως υπάρχουν αρκετά απ’ αυτά τα στοιχειά στη σημερινή rock σκηνή. Όταν κάναμε το "Rise" προφανώς πιστεύαμε πως είναι ένας πολύ καλός δίσκος, για τον οποίο ήμασταν και είμαστε πολύ περήφανοι αλλά είναι ένα πραγματικά εξαιρετικό συναίσθημα να ξέρεις πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν το ίδιο.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα διαφορετικά είδη της rock που έχουν δημιουργηθεί ανά τα χρόνια, πιστεύεις πως υπάρχει ακόμα χώρος για τον κλασσικό hard rock ήχο; Θεωρείς ότι, στις μέρες μας, συγκροτήματα όπως εσείς μπορούν να βρουν το δρόμο τους προς την παγκόσμια επιτυχία;
Δε θα το έκανα αυτό εάν δεν πίστευα ακράδαντα πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Το rock n’ roll, όταν γίνεται σωστά, αποτελεί μια πολύ αγνή και ωμή μουσική έκφραση. Για παράδειγμα, δες τα πλήθη που παρακολούθησαν τους AC/DC στην τελευταία τους περιοδεία. Αρκεί αυτό για να αποδείξει πως υπάρχουν ακόμα χιλιάδες, ή μάλλον εκατομμύρια κόσμου που θέλουν να «ροκάρουν». Είναι θέμα συγκυριών, ορθών κινήσεων και ευκαιριών που θα σου δοθούν, αλλά δεν έχω αμφιβολία ότι για μπάντες όπως εμείς και για τη μουσική την οποία παίζουμε, υπάρχει χώρος στην καρδιά πάρα πολλών ατόμων ανά τον κόσμο.

Αυτό είναι αλήθεια.
Ναι! Είναι κάτι που βλέπω καθημερινά. Είτε σε συναυλίες, είτε μέσω φίλων και γνωστών είτε μέσω του διαδικτύου. Υπάρχει πολύ δίψα για rock n’ roll εκεί έξω!

Ανέφερες πριν λίγο τους AC/DC. Η περιοδεία σας με αυτούς σας βοήθησε να έρθετε σε επαφή με ένα ακόμα μεγαλύτερο ακροατήριο. Υπάρχει κάτι που αποκομίσατε απ’ το να είστε σε περιοδεία με ένα τόσο τεράστιο και έμπειρο σχήμα; Πώς μπορεί αυτή η μοναδική εμπειρία να βοηθήσει εσένα στο μέλλον ως μουσικό και τους Answer ως μπάντα;
Εγώ προσωπικά, ως μουσικός, αυτό που αποκόμισα είναι πως βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον χώρο όχι για την πρόσκαιρη αλλά για τον μακροχρόνια επιτυχία. Η επιτυχία των AC/DC δεν συνέβη μέσα σε μια νύχτα. Τώρα που την έχουν, είναι τόσο «πεινασμένοι» όσο ποτέ για ακόμα περισσότερη. Παραμένουν ερωτευμένοι και παθιασμένοι με αυτό που κάνουν. Αυτού του είδους η νοοτροπία θα με συντροφεύει εμένα και το συγκρότημα στις μελλοντικές μας ενέργειες. Ως μπάντα, όλοι μας «πήραμε μαθήματα» όσον αφορά στο απίστευτο συνθετικό ταλέντο των αδερφών Young, κάτι που νομίζω φαίνεται στο "Revival". Τα τραγούδια έχουν να κάνουν κάτι με AC/DC. Υπάρχει συνθετική στιβαρότητα. Όλα τα στοιχεία υπάρχουν εκεί για κάποιο λόγο και όταν συνδυαστούν το αποτέλεσμα είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητικό. Αυτού του είδους οι συνθετικές τεχνικές πιστεύω θα μείνουν για πάντα στους Answer.

Τι νομίζεις πως είναι αυτό που κρατά «ζωντανά» συγκροτήματα όπως οι AC/DC, μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία;
Ξέρω πως θα ακουστεί κλισέ, αλλά αυτό που έχει σημασία σε τελική ανάλυση -περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο- είναι τα καλά τραγούδια. Προφανώς, έχουν την εμφάνιση, το σωστό attitude και είναι εξαιρετικοί μουσικοί, αλλά τα τραγούδια τους ήταν πάντα φοβερά και πετύχαιναν πάντα αβίαστα να τα διέπει αυτό που λέμε «πνεύμα του rock n’ roll».

Η περιοδεία με τους αδερφούς Young και την υπόλοιπη παρέα, σας έδωσε την ευκαιρία να παίξετε σε τεράστια στάδια, παγκοσμίως. Πώς αντιμετωπίσατε αυτές σας τις εμφανίσεις και πώς αντιμετωπίζετε αυτές σε μικρότερους συναυλιακούς χώρους;
Προφανώς, κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή τα δίνουμε όλα, ασχέτως με το πού παίζουμε και πόσο κοινό έχουμε. Αλλά οι εμφανίσεις σε μεγάλα στάδια είναι αναμφίβολα πιο δύσκολες, αφού καλείσαι να επικοινωνήσεις στον ίδιο βαθμό με αυτόν που βρίσκεται στην τελευταία όσο με αυτόν που βρίσκεται στην πρώτη σειρά. Σε αυτό οι AC/DC πραγματικά λάμπουν. Κάνουν μια απλή κίνηση να «ταξιδέψει» τόσο μακριά. Τώρα όσον αφορά στα μικρότερα show, είναι κάπως πιο εύκολο, αφού που παίζουμε στο δικό μας κοινό και όλοι γνωρίζουν τα κομμάτια. Επίσης, μ’ αρέσει να έχω ενός είδους «συζήτηση» με τον κόσμο και να έρχομαι όσο το δυνατόν πιο κοντά του, κάτι που είναι εφικτό μόνο όταν παίζουμε σε μικρότερα venues. Οπότε, θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτές οι συναυλίες είναι κάπως πιο προσωπικές.

Τα τελευταία χρόνια έχετε περιοδεύσει αρκετά. Υπάρχουν άραγε στιγμές που νιώθεις μπουχτισμένος απ’ αυτό;
Νομίζω πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθεις για οποιονδήποτε λόγο κάπως μπουχτισμένος, με ό,τι κι αν ασχολείσαι. Πρέπει να πω όμως, πως έχω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Συνειδητοποιώ κάθε μέρα ότι είμαι πολύ τυχερός που κάνω αυτό που κάνω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το πάρω αυτό ως δεδομένο.

Θα μπορούσες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας την καλύτερη και την χειρότερη στιγμή σας κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας;
Την καλύτερη και την χειρότερη στιγμή… Λοιπόν, η χειρότερη στιγμή ήταν όταν σχεδόν χάσαμε μια συναυλία 52.000 ατόμων στο Τορόντο. Ο οδηγός του λεωφορείου μας συνελήφθη στα σύνορα του Καναδά, λόγω μιας κατηγορίας, σχετικά με ναρκωτικά, στο ποινικό του μητρώο από τη δεκαετία του ’60. Αποτέλεσμα ήταν να αργήσουμε τριάντα λεπτά να ανέβουμε στη σκηνή. Ήταν μόλις το τέταρτο show μας με τους AC/DC και μετά από αυτό, πραγματικά, πιστεύαμε πως θα μας έδιωχναν απ’ την περιοδεία. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αλλά πιστεύω ότι αυτό το περιστατικό ήταν το χειρότερο μας σημείο. Οι καλές στιγμές είναι τόσες πολλές. Η εμφάνισή μας στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας έχει παραμείνει στο μυαλό μου. Ήταν πολύ δυνατό show. Επίσης, οι δύο συνεχόμενες εμφανίσεις μας στο Madison Square Garden και η εμφάνισή μας στο Hockenheimring έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Αλλά, πραγματικά, θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ώρα να τις απαριθμώ. Η λίστα είναι μεγάλη.

Εάν σου δινόταν η ευκαιρία να φτιάξεις ένα σχήμα, με όποιους μουσικούς επιθυμούσες -ζωντανούς ή όχι-, για να περιοδεύσεις στον κόσμο, ποιούς θα διάλεγες;
Χμμ… Ας ξεκινήσουμε με τα ντραμς. Στα ντραμς θα επέλεγα τον Dave Grohl. Είναι ένας τρελός καριόλης και μ’ αρέσει αυτό. Στο μπάσο θα ήθελα τον John Entwistle, στη lead κιθάρα τον Paul Kossoff και στη ρυθμική δε θα μπορούσα να διαλέξω άλλον από τον Malcolm Young.

Εξαιρετικό line-up! Θα έτρεχα να σας δω δίχως δεύτερη σκέψη!
(Γέλια) Κι εγώ θα έδινα τα πάντα να το δω αυτό!

Τι σε έκανε αλήθεια να συνειδητοποιήσεις πως ήθελες να γίνεις μουσικός και συγκεκριμένα τραγουδιστής; Τι σε ενέπνευσε και ποιοί καλλιτέχνες σε επηρέασαν και σε «έπλασαν» μουσικά;
Η αλήθεια είναι πως έγινα τραγουδιστής επειδή η πρώτη μου μπάντα είχε ήδη τρείς κιθαρίστες και δεν χρειάζονταν άλλον. Γι’ αυτό ξεκίνησα να τραγουδάω. Όσο πέρναγε ο καιρός κατάλαβα πως ήμουν αρκετά καλός σε αυτό. Επίσης, συνειδητοποίησα πως έπρεπε εγώ να είμαι ο frontman του συγκροτήματος και με την εξάσκηση προσπαθούσα να βελτιωθώ. Τώρα όσον αφορά στις επιρροές που είχα, μεγάλωσα με έναν πατέρα που άκουγε συνέχεια blues και rhythm blues. Ήταν η εποχή που έγινε η μεγάλη έκρηξη του βρετανικού blues, οπότε άκουγες παντού Rory Gallagher, Thin Lizzy, τον Van Morrison με τους Them, τέτοια πράγματα. Καλλιτέχνες σαν κι αυτούς πραγματικά είχαν μεγάλο αντίκτυπο στη μουσική κουλτούρα της Βορείου Ιρλανδίας. Επίσης, μεγαλώνοντας εκεί, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βρω την ευκαιρία να φύγω, όχι επειδή δεν μου άρεσε, αλλά επειδή ήθελα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο τραγουδώντας σε μια rock n’ roll μπάντα. Τελικά, όλοι αυτοί οι διάφοροι παράγοντες συνετέλεσαν στο να με κάνουν τον άνθρωπο και τον μουσικό που είμαι σήμερα.

Την τελευταία δεκαετία, η μουσική βιομηχανία βιώνει μια συνεχώς αυξανόμενη κρίση. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν πως η διαδικτυακή πειρατεία είναι αυτό που έχει προκαλέσει τη σημερινή ύφεση. Ποιά είναι η δικιά σου γνώμη για το θέμα; Είναι το παράνομο downloading η μόνη αιτία πίσω από την κρίση της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας;
Θεωρώ πως σίγουρα έχει πολλά να κάνει με αυτή, ναι. Η αλήθεια είναι όμως πως την εποχή που υπήρχαν πολλά χρήματα στη βιομηχανία, ένα πολύ μεγάλο μέρος τους ξοδευόταν σε σπατάλες. Αλλά το γεγονός ότι ο κόσμος δεν αγοράζει πια όσους δίσκους όσο παλιά έχει μειώσει δραματικά τον αριθμό των συγκροτημάτων που επιλέγουν οι δισκογραφικές εταιρείες να εντάξουν στο δυναμικό τους. Οπότε όλο και λιγότεροι μουσικοί έχουν την ευκαιρία να ακουστούν σε ένα ευρύ κοινό. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω πως το internet δίνει την ευκαιρία σε αρκετούς μουσικούς να κάνουν τη μουσική τους να ακουστεί, ενώ στο παρελθόν ίσως να μην είχαν ποτέ αυτή τη δυνατότητα. Σήμερα, μπορείς να ανεβάσεις τη μουσική σου στο YouTube και πριν καν να το καταλάβεις να έχεις 1.000.000 views. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως όλα είναι ρόδινα. Όταν ο απλός κόσμος δεν «βάζει» λεφτά στα βιομηχανία, τότε αργά ή γρήγορα αυτή θα πάψει να υπάρχει. Αλλά και τα «μεγάλα κεφάλια» της μουσικής βιομηχανίας δε δείχνουν κάποιο πραγματικό ενδιαφέρον για την ανεύρεση μιας ορθής λύσης στο θέμα. Πάντα σκέφτομαι όμως, πως δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει η στιγμή που θα ανοίξεις το ραδιόφωνο και δεν θα υπάρχει μουσική. Ο κόσμος πάντα θα έχει ανάγκη να ακούσει μουσική, πάντα θα χρειάζεται συγκροτήματα, πάντα θα χρειάζεται άλμπουμ. Έτσι, πιστεύω πως οι απλοί ακροατές πρέπει να δουλέψουν από κοινού με τις δισκογραφικές, ούτως ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή για μια υγιή -και για τις δύο πλευρές- λύση.

Θεωρείς πως υπάρχουν κάποια σχήματα εκεί έξω -εκτός από εσάς φυσικά- που να μπορούν να διατηρήσουν, μέσα σε αυτή την κρίση, το πνεύμα του rock n’ roll ζωντανό;
Υπάρχουν μερικά. Υπάρχουν ας πούμε μπάντες όπως οι Saint Jude και οι Rival Sons. Επίσης, υπάρχουν και οι Black Keys, οι οποίοι έχουν τόση επιτυχία τα τελευταία χρόνια, διατηρώντας ένα αγνό rock n’ roll attitude. Ακόμα, οι Alter Bridge είναι ένα εξαιρετικό συγκρότημα, με πολύ καλή μουσική. Είναι πολύ καλοί μας φίλοι και είμαι πολύ χαρούμενος που τα πάνε τόσο καλά, γιατί το αξίζουν. Γενικά όμως, τα συγκροτήματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως μέρα με τη μέρα η κατάσταση τους καλεί όλο και περισσότερο να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Η δισκογραφικές εταιρείες και η βιομηχανία δεν έχουν πια τους πόρους να κάνουν όσο έκαναν στο παρελθόν. Στις μέρες μας λοιπόν, νομίζω πως μια μπάντα με καλά τραγούδια και ηθική στον τρόπο που δουλεύει, έχει αρκετές πιθανότητες να τα πάει καλά.

Πώς βλέπεις το μέλλον για τους Answer; Έχετε υπόψη σας κάποια συγκεκριμένα σχέδια για τα χρόνια που έρχονται;
Ναι, βέβαια. Θα συνεχίσουμε να περιοδεύουμε μέχρι την περίοδο των φεστιβάλ. Τον Μάρτιο θα κάνουμε περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, με ένα συγκρότημα ονόματι The Union, τον Απρίλιο θα περάσουμε απ’ την Αμερική και μετά από την Ιαπωνία. Έπειτα, θα παίξουμε σε όσα περισσότερα φεστιβάλ μπορούμε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.  Έτσι, λογικά θα ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε τη δημιουργία ενός νέου δίσκου κοντά στα Χριστούγεννα του επόμενου έτους και μετά θα ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή. Οι φιλοδοξίες μας είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από ποτέ. Θέλουμε να γίνουμε τόσο μεγάλοι όσο οι AC/DC και οι Rolling Stones. Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας και θέλουμε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη επιτυχία.

Οπότε ούτε που σκέφτεστε να κάνετε κάποιο διάλειμμα...
Μπα... όχι μέχρι να βγάλω το πρώτο μου εκατομμύριο. (γέλια) Μετά ίσως να πάω διακοπές για καμιά εβδομάδα.

Πριν λίγο, πληροφορηθήκαμε πως η προγραμματισμένη σας εμφάνιση στην Αθήνα, στις 11 Φλεβάρη, αναβλήθηκε. Υπάρχει κάποια πληροφορία, που θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας, σχετικά με το τί έγινε; Ξέρω πως είναι δύσκολο να γνωρίζεις από τώρα, αλλά υπάρχει κάποια πιθανή ημερομηνία που θα μπορούσε να λάβει χώρα η συναυλία;
Ειλικρινά, φίλε μου, είμαστε όλοι μας πολύ απογοητευμένοι σχετικά με το θέμα. Μόλις σήμερα επικοινώνησε μαζί μας ο promoter και μας είπε πως με τα έως τώρα δεδομένα δε θεωρούσε πως η συναυλία θα ήταν επικερδής. Μας τόνισε τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα σας, κάτι που γνωρίζουμε και κατανοούμε πλήρως, αφού η Βόρειος Ιρλανδία και η Ιρλανδία περνάνε κι αυτές δύσκολες στιγμές. Ο promoter μας είπε πως προσπάθησε όσο μπορούσε να κάνει το όλο θέμα να δουλέψει, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Μάλιστα, το ότι περνάτε τόσο δύσκολες στιγμές μάς κάνει να θέλουμε να βρεθούμε στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Το show πάντως δεν ακυρώθηκε, αλλά αναβλήθηκε, οπότε ελπίζουμε να βρεθούμε στην Αθήνα πριν το τέλος του χρόνου.

Κλείνοντας, λοιπόν, τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους Έλληνες οπαδούς σας;
Θα ήθελα να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη που δε θα καταφέρουμε να βρεθούμε εκεί την καθορισμένη ημερομηνία. Ανυπομονούσαμε πολύ να έρθουμε, αφού όταν παίξαμε στην Ελλάδα με τους AC/DC ήταν ένα απ’ τα καλύτερα show της περιοδείας. Όπως επίσης και η δικιά μας συναυλία στην Αθήνα, το 2007 νομίζω, ήταν μια ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη στιγμή. Το μόνο που μπορώ να πω τώρα, είναι να συνεχίσετε να πιστεύετε και θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να ακούσετε το καινούργιο μας άλμπουμ. Είναι ένα καλό rock n’ roll άλμπουμ. Σας υπόσχομαι πως θα έρθουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου, ελπίζω να σας δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Το ελπίζω! Κι εγώ ευχαριστώ για τη συζήτηση.