Συνέντευξη Astra

Για κάποιους οι Αμερικάνοι Astra είναι ένα από τα πιο «hot» ονόματα του σύγχρονου ψυχεδελικού/προοδευτικού rock και με το πρόσφατο "The Black Chord" άλμπουμ τους, αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες που άφησαν να εννοούνται μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο τους ("The Weirding"). Αφού λοιπόν και με τους δύο δίσκους τους κάλυψαν και με το παραπάνω τις απαιτήσεις, μιλήσαμε με τον Richard Vaughn (φωνή, κιθάρα) για τους Astra, τους Diagonal, τις επιρροές τους, το prog και όλα αυτά τα θέματα που περιστρέφονται γύρω από την υπέροχη μουσική τους κατεύθυνση. Και ο Richard αποδείχτηκε εξαιρετικός συνομιλητής πέρα από εξαιρετικός μουσικός.

Μιας και δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μετά το "The Weirding", πρώτα απ' όλα συγχαρητήρια και για εκείνο, αλλά και φυσικά για το νέο σας άλμπουμ και την όμορφη μουσική που προσφέρετε!
Ευχαριστώ πολύ, πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενος που σου αρέσει τόσο η μουσική μας.

Φαίνεται ότι όντως υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο γύρω από το "The Weirding" και την γενική αποδοχή του σαν ένα φανταστικό σύγχρονο progressive rock άλμπουμ, το καταλάβατε αυτό κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του;
Στο "Weirding", ήμασταν πραγματικά πολύ περήφανοι για όλα τα κομμάτια του άλμπουμ και ηταν όντως κάτι το ιδιαίτερο για όλους μας αλλά δεν είχαμε ιδέα για την επικείμενη αποδοχή που θα λάμβανε. Ειδικά από την στιγμή που το ηχογραφήσαμε και κάναμε και την παραγωγή μόνοι μας από τη μια και από την άλλη το γεγονός ότι είναι ένα διπλό άλμπουμ 78 λεπτών σε διάρκεια. Μετά την κυκλοφορία του ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη όταν είδαμε τις κριτικές και οι περισσότερες από αυτές ήταν ενθαρρυντικά θετικές.

Και πώς πήγε η διαδικασία με το "The Black Chord"; Ακολουθήσατε τις ίδιες μεθόδους με το "The Weirding";
Για το "The Weirding" τα κάναμε όλα μόνοι μας στο μεταποιημένο garage studio μου και με ένα συγκριτικά πολύ μικρό budget. Το καλό σε αυτό ήταν ότι δεν είχαμε περιορισμούς στον χρόνο που θα καταναλώναμε στο στούντιο και ήμασταν άνετοι να έχουμε τους δικούς μας ρυθμούς και να πειραματιστούμε και λιγάκι παραπάνω. Βέβαια, η άσχημη πλευρά σε αυτό είναι ότι είχαμε πολύ περιορισμένο επαγγελματικό εξοπλισμό και δεν είχαμε έναν αποκλειστικό μηχανικό ήχου ή παραγωγό να μας βοηθήσει, κάτι που νομίζω φάνηκε και στην τελική ποιότητα ήχου των ηχογραφήσεων. Στο τέλος βέβαια ήμασταν πολύ χαρούμενοι και με την απόδοση του συγκροτήματος και με το πώς τα τραγούδια διαμορφώθηκαν, αλλά οι προσδοκίες μεγάλωσαν και δημιουργήθηκαν και άλλες επιθυμίες. Σίγουρα στο επόμενο άλμπουμ μας, "The Black Chord", θέλαμε καλύτερη ποιότητα στον ήχο. Επικοινωνήσαμε με τον Ian Lehrfeld, ο οποίος ήταν για καιρό ο μηχανικός ήχου των Bigelf και προσφέρθηκε ο ίδιος να δουλέψει μαζί μας. Κανόνισε δύο όμορφα αναλογικά στούντιο για να ηχογραφήσουμε και μας βοήθησε φυσικά να λάβουμε έναν πολύ καλύτερο ήχο αυτή τη φορά. Έχοντας κάποιον εκεί να έχει αναλάβει τον ήχο, την επεξεργασία και την παραγωγή, ήταν τεράστια βοήθεια και μας έδωσε την ευκαιρία να αφιερωθούμε περισσότερο στην απόδοση και τις συνθέσεις.

Σαν συγκρότημα όταν δουλεύετε στο στούντιο, προτιμάτε να αυτοσχεδιάζετε με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο γράφοντας νέα κομμάτια και πώς καταφέρνετε να έχετε έναν τόσο όμορφα ισορροπημένο, αλλά και «vintage» ήχο;
Βασικά καταλήγουμε με τα περισσότερα riffs και τα μέρη των κομματιών απλά αυτοσχεδιάζοντας όντως και με συνεχές jamming αλλά και από την άλλη γράφουμε και μόνοι μας, ξεχωριστά κάποια κομμάτια. Μερικές από τις ολοκληρωμένες συνθέσεις μας έχουν επίσης χώρο για αυτοσχεδιασμό στις ζωντανές εμφανίσεις, κάτι φυσικά που μας αρέσει να κάνουμε όποτε είναι δυνατόν. Όσον αφορά τον ήχο μας, αυτός προέρχεται και από τον εξοπλισμό μας που είναι όντως «vintage» ή, αν όχι «vintage» σύγχρονος εξοπλισμός που αναπαράγει τέλεια εκείνους τους ήχους.

Πόσο σημαντικό είναι για τους Astra να έχουν αναλογικό ήχο, θυμίζοντας βέβαια την κλασική 70s εποχή; Νομίζεις ότι αυτού του είδους η προσέγγιση έχει επιστρέψει πλέον για τα συγκροτήματα του προοδευτικού ήχου;
Όλοι μας λατρεύουμε αυτόν τον παλιό, αναλογικό ήχο. Τόσοι πολλοί από τους αγαπημένους μας δίσκους από τα τέλη 60s και τις αρχές 70s έχουν αυτόν τον πολύ ζεστό, μοναδικό και οργανικό ήχο μέσα τους και θέλαμε να πιάσουμε τους ίδιους τόνους και ήχους στους δίσκους μας. Και ενώ όντως έχουμε αρκετό από παλιό, αναλογικό εξοπλισμό, δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε και μερικά μοντέρνα πράγματα όσο μας ακούγεται σωστό. Για παράδειγμα, χρησιμοποιώ ένα Memotron στις συναυλίες μας. Το Memotron είναι μια ψηφιακή έκδοση του Mellotron, αλλά δεν προσπαθεί να αντικαταστήσει το Mellotron, ο ήχος κάθε πλήκτρου είναι στην πραγματικότητα ηχογραφημένος από το κάθε αντίστοιχο πλήκτρο του πραγματικού, παλιού Mellotron. Οπότε στην ουσία παίζει απλά τους κανονικούς, αυθεντικούς ήχους και δεν τους αναδημιουργεί απλά ψηφιακά. Επίσης, το θετικό σε αυτό είναι ότι δεν χρειάζεται να μεταφέρουμε ένα μεγάλο, βαρύ, απαιτητικό και ευαίσθητο όργανο που πιθανότατα θα θέλει φτιάξιμο και προσοχή σε όλη την περιοδεία. Και η πρακτικότητα και η ευκολία είναι πολύ σημαντική, ειδικά στις περιοδείες.

Το "Black Chord", όπως φυσικά και το ντεμπούτο σας έχει λάβει και συνεχίζει να λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές, είστε ικανοποιημένοι με το πώς έχουν πάει τα πράγματα για τους Astra με αυτό το άλμπουμ;
Ως επί το πλείστον είμαστε χαρούμενοι με το πώς κατέληξε τελικά το άλμπουμ, αλλά υπάρχουν ακόμα μερικά πράγματα που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά, ειδικά όσον αφορά την διαδικασία μίξης. Φαίνεται ότι πάντα μαθαίνουμε ένα καινούριο μάθημα όταν ολοκληρώνουμε κάθε δίσκο.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο concept πίσω από το "Black Chord";
Κανονικά το άλμπουμ δεν είναι concept, όχι, αλλά η ιστορία πίσω από το ομώνυμο κομμάτι είναι λίγο περίεργη. Ο τίτλος "The Black Chord" στην ουσία μεταφράζεται μεταφορικά. Οι στίχοι έχουν να κάνουν με μια περίεργη συνάντηση που είχα με έναν μεγάλο ερημίτη που ζούσε στην έρημο κοντά στο σπίτι μας. Ένα απόγευμα λοιπόν πήγαμε εκεί με ένα φίλο, ο οποίος δούλευε σε ένα μαγαζί που μάζευε δωρεές/ Μου είπε ότι είχε δει μερικά όργανα κοντά σε κείνον τον τύπο όταν είχε ξαναπεράσει να πάρει μερικά πράγματα. Όταν φτάσαμε είδαμε ένα παλιό τρέιλερ, σκονισμένο και γεμάτο διάφορα πράγματα. Τότε, ξαφνικά, ένας τύπος με μακριά άσπρα μαλλιά και γένια, με τατουάζ, βγήκε από το τρέιλερ και ήρθε σε μένα. Ξεκίνησε να μου λέει μια μεγάλη ιστορία, πώς, όχι πολύ καιρό πριν, υπέφερε από ανακοπή καρδιάς και πέθανε. Αμέσως μετά, αφού λέει συνήλθε, κατάλαβε ότι ξαφνικά είχε το προνόμιο της μουσικής. Ήξερε να παίζει πιάνο, να γράφει μουσική και να τραγουδάει, ενώ ποτέ πριν δεν το είχε προσπαθήσει. Μετά περπάτησε λιγάκι και έκατε σε ένα παλιό και βρώμικο αρμόνιο με μικρόφωνο και άρχισε να παίζει και να τραγουδάει για δέκα λεπτά χωρίς να σταματήσει. Όλη αυτή την ώρα στεκόμασταν ακριβώς από πίσω του με δέος. Αφού τέλειωσε το τραγούδι του, συνέχισε να μας λέει την ιστορία του. Περιέγραψε με λεπτομέρειες όλα αυτά που είδε ενώ είχε πεθάνει, όπως έλεγε. Αυτή η ιστορία έπρεπε να γίνει ένα τραγούδι. Οι στίχοι του "The Black Chord" κατέληξαν να είναι μια είδους μεταφορά για την ικανότητα που έλαβε αυτός ο άνθρωπος να γράφει μουσική ενώ βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση. Από τότε δεν τον ξανάδαμε.

Όσο το επιτρέπουν και οι στίχοι σας, ποιές είναι οι επιρροές σας και τι ακριβώς θέλετε γενικά να λέτε στους ακροατές σας;
Κάποιοι από τους αγαπημένους μου στίχους, είναι εκείνοι που έγραψε ο Peter Sinfield στα πρώτα άλμπουμ των King Crimson. Οι στίχοι του είναι αφαιρετικοί και γεμάτοι φαντασία και μεταφορές, κάτι που προσπαθώ κι εγώ να κάνω με τους στίχους μου. Δεν μου αρέσει να είναι τόσο περιγραφικοί ενώ αντιθέτως προτιμώ να μένουν ανοικτοί σε κάθε ερμηνεία. Η επιστημονική φαντασία επίσης υπήρξε πάντα μια μεγάλη επιρροή στο γράψιμο καθώς ήμουν τεράστιος οπαδός του sci-fi απο παιδί.

Τα εξώφυλλά σας, ειδικά εκείνο του "Weirding" έχει ένα άγγιγμα από Roger Dean (καλλιτέχνης που επιμελήθηκε τα κλασικά Yes εξώφυλλα) και νομίζω ότι αυτό προσθέτει κατι από μυστήριο και καλλιτεχνία στο όλο εγχείρημά σας.
Τα εξώφυλλά μας σχεδιάστηκαν από τον καταπληκτικό Arik 'Moonhawk' Roper. Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του Arik και του Roger Dean ναι, αλλά ο Arik σίγουρα έχει και ο ίδιος ένα χαρακτηριστικό, προσωπικό στυλ. Και έκανε εξαιρετική δουλειά στο να παρουσιάσει τη μουσική μας και τις ιδέες μας σε εικονογραφημένη τέχνη. Κατά τη γνώμη μου δημιουργεί την τέλεια ατμόσφαιρα για τη μουσική μας μέσα στα εξώφυλλα. Αυτός επίσης έφτιαξε και το συμμετρικό λογότυπο των Astra που βρίσκεται επίσης στα εξώφυλλά μας.

Υπάρχει όμως και μια ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα έτσι κιαλλιώς, παράλληλα με τα εξώφυλλα και στα δύο σας άλμπουμ. Σας επηρεάζει καθόλου το περιβάλλον γύρω σας; Για παράδειγμα, οι promo φωτογραφίες του "The Weirding" θυμίζουν και κάτι από εξοχή, Canterbury και τέτοια.
Ζω σε μια περιοχή με έρημο και βραχώδεις λόφους στο San Diego της California, περίπου 30 με 40 λεπτά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι βραχώδεις λόφοι και τα βουνά γύρω από το σπίτι έχουν μερικές φορές τρομερή θέα και από την κορυφή τους ακόμα καλύτερη και απέραντη. Αυτή η απεραντοσύνη φαίνεται ότι επηρεάζει πολύ όσον αφορά το επικό στοιχείο των κομματιών που γράφουμε. Επίσης ήθελα να συλλάβω μερική από αυτή την απεραντοσύνη και στις promo φωτογραφίες μας και νομίζω ότι ο φωτογράφος μας έκανε πολύ καλή δουλειά.

Αισθάνεστε καθόλου μέρος της νέας progressive rock σκηνής που έχει αναθαρρύνει πάλι σε όλο τον κόσμο; Είναι πιθανό πλέον για τέτοια μουσική να επεκταθεί και σε ένα μεγαλύτερο κοινό;
Ήταν τέλειο να κυκλοφορήσουμε το πρώτο μας άλμπουμ σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του Prog magazine. Ήταν καλός συγχρονισμός και το περιοδικό πραγματικά μας αγκάλιασε και μας έδωσε υπέροχη και απαραίτητη δημοσιότητα. Εννοείται ότι αισθάνομαι μέρος της ολοένα και αυξανόμενης prog rock σκηνής, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι, όπως μερικές από τις «ρετρό» μπάντες, πολύς κόσμος θέλει να μας βάζει ταμπέλες και δεν μας βλέπει ως ένα μέρος μια μοντέρνας σχολής ή όχι τόσο σοβαρά, όσο άλλα πιο εμπορικά συγκροτήματα. Δε θα έλεγα ότι οι Astra είναι μια ρετρό μπάντα. Απλά επειδή χρησιμοποιούμε παλιό, κλασικό εξοπλισμό και τεχνικές ηχογράφησης και εφφε, αυτό δε μας κάνει ρετρό. Ο τρόπος που γράφουμε είναι να ξυπνήσουμε τα συναισθήματα, να νιώσουμε κάτι από την μουσική και όλος αυτός ο «vintage» εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε έχει αυτή την απλότητα και την ζεστασιά που βοηθάει να το καταφέρουμε αυτό. Αν ένα άλμπουμ είναι «λείο» και σε υπερβολική παραγωγή και τέλειο σε ήχο, τότε για μένα ακούγεται τετριμμένο και μονότονο. Εμείς απλά θέλουμε να κρατήσουμε το συναίσθημα ζωντανό, όπως τότε που ακούσαμε πρώτη φορά το "In The Court Of Crimson King" ή το "Nursery Cryme" ή το "Storia Di Un Minuto" και τόσα άλλα αμέτρητα άλμπουμ που λατρεύουμε και δε νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει «ρετρό». Δεν είμαι σίγουρος αν είναι πιθανό βέβαια για το progressive να ξαναγίνει πάλι mainstream, ειδικά με την ελάχιστη προσοχή που δίνεται από τις νέες γενιές πλέον στη μουσική. Ίσως υπάρχει μια μυστική φόρμουλα που θα μπορούσε να λειτουργήσει, ένα κομμάτι θα μπορούσε να είναι δύο με τρία λεπτά σε διάρκεια ...αλλά τότε, δεν ξέρω αν θα θεωρούνταν prog. Αλλά και πάλι, γιατί όχι, ειδικά αν σκεφτείς πόσα συγκροτήματα αυτές τις μέρες ονομάζονται «prog», είναι και λίγο ηλίθιο. Ίσως να το δουλέψουμε αυτό στο επόμενο άλμπουμ μας.

Ο Τύπος στην Αμερική σας δίνει καθόλου την ευκαιρία να απευθυνθείτε σε νέους οπαδούς;
Σίγουρα, θα έλεγα ότι γενικά παντού που θα μπορούσαμε να βρούμε νέους οπαδούς αν υπήρχε οποιαδήποτε αναφορά στον τύπο. Κι εγώ βρίσκω νέα συγκροτήματα διαβάζοντας για αυτά σε περιοδικά ή blogs, οπότε το ίδιο ελπίζω ότι γίνεται και με άλλους όσον αφορά τους Astra.

Στην Αμερική έχετε γενικά οπαδούς ή νομίζεις ότι έχετε καλύτερη ανταπόκριση και σχέση με το ευρωπαϊκό κοινό;
Γενικά έχουμε σε ολόκληρη τη χώρα έναν καλό αριθμό ανθρώπων που τους αρέσει η μουσική μας. Δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε παίξει στα μέρη τους, ή στην ανατολική ακτή, ή πολύ μακρία από τα δικά μας μέρη. Ωστόσο καταφέραμε να παίξουμε μερικά show, όπως το NEARfest και το Planet Caravan festival, που μοιραστήκαμε την σκηνή και με τους Pentagram, κάτι που ήταν απίθανο. Και ακόμα μετά από αυτό, νομίζω ότι μάλλον έχουμε μεγαλύτερο fanbase στην Ευρώπη. Η εταιρεία μας, η Rise Above, έχει έδρα στο Λονδίνο και νομίζω έχουμε περισσότερη προώθηση εκεί εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Επίσης έχουμε κάνει και μερικές περιοδείες στην Ευρώπη, κάτι που βοήθησε επίσης.

Και μόλις είχατε ξανάρθει πάλι από Ευρώπη για περιοδεία, πώς ήταν αυτή τη φορά; Και πότε θα παίξετε επιτέλους και στην Αθήνα;
Ναι, κάναμε πρόσφατα μια ευρωπαϊκή περιοδεία ανοίγοντας για τους Anathema. Σίγουρα βέβαια οι Anathema έχουν μεγάλο αριθμό οπαδών, οπότε ήταν καταπληκτικά να μπορούμε να παίξουμε κάθε βράδυ σε τόσο μεγάλο κοινό. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήμασταν σίγουροι πώς θα αντιδρούσε το κοινό των Anathema απέναντι σε μας, αλλά γενικά η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική. Κρίνοντας από την πώληση του merchandise, νομίζω ότι κερδίσαμε κάποιους σε αυτή την περιοδεία. Όσον αφορά την Αθήνα θα θέλαμε πάρα πολύ να παίξουμε εκεί και ελπίζω ότι θα συμβεί σύντομα. Ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα όλων των εποχών είναι από την Ελλάδα, οι μοναδικοί Aphrodite's Child.

Λίγο καιρό πριν είχαμε μια συνομιλία και με τα παιδιά από τους Diagonal και φυσικά αναφέραμε και την διασύνδεση μεταξύ σας! Σου άρεσε το καινούριο τους άλμπουμ ("The Second Mechanism");
Εννοείται τους λατρεύουμε αυτούς τους τύπους. Το πρώτο άλμπουμ των Diagonal ήταν απίστευτο και ήμασταν πολύ τυχεροί που τους είδαμε να το παίζουν live σχεδόν ολόκληρο όταν παίξαμε μαζί τους στην πρώτη μας επίσκεψη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι ακόμα καλύτεροι επί σκηνής. Και το νέο τους άλμπουμ, "The Second Mechanism" είναι εξίσου εξαιρετικό. Ο Lee Dorrian  μας είχε στείλει ένα promo για να το ακούσουμε όταν θα ήμασταν στην περιοδεία με τους Anathema. Βοήθησε πολύ στο να περνάει η ώρα και είναι τόσο καλό άλμπουμ που εμπνέει κιόλας σε μεγάλο βαθμό. Ανυπομονούμε να ξαναπαίξουμε πάλι μαζί τους στο Λονδίνο τον Απρίλιο και να τους δούμε να παίζουν και κομμάτια από το καινούριο τους άλμπουμ.

Υπάρχουν μήπως ήδη πλάνα για επόμενη κυκλοφορία και/ή ένα live DVD;
Σίγουρα θα κυκλοφορήσουμε κάποια στιγμή ένα τρίτο άλμπουμ, αλλά θα πρέπει να δουλέψουμε πάνω στο γράψιμο, αν και έχουμε ήδη μια καλή αρχή. Δεν είμαι σίγουρος για DVD ακόμα. Θα το ήθελα να να βγάλουμε ένα, ίσως κάτι που να ‘χει και live και studio αποδόσεις και παρασκήνια. Ναι, σίγουρα θα το ήθελα και ελπίζω να γίνει κάποια στιγμή.

Ευχαριστώ πολύ Richard, συνεχίστε να γράφετε τέτοια όμορφη μουσική!
Όχι, εγώ ευχαριστώ και θα συνεχίσουμε!