Astra

Με το "The Weirding" που προηγήθηκε προ τριετίας περίπου, οι Αμερικάνοι Astra προσέφεραν ένα άψογο, αριστουργηματικό ντεμπούτο και άφησαν τεράστιες προσδοκίες για την συνέχεια. Οι αλλεπάλληλες ακροάσεις ενός δίσκου που έμοιαζε να έχει επισκεφθεί τον 21ο αιώνα κατευθείαν από το χρονοντούλαπο της χρυσής περιόδου του ψυχεδελικού progressive rock, θα μπορούσαν να προϊδεάσουν για το ποιόν της μπάντας και το μοναδικό ταλέντο της να αναπαραγάγει με τέλειο τρόπο μια μουσική, η οποία βρήκε εν τέλει στο πρόσωπο των Astra την τέλεια έκφραση για να πρωταγωνιστήσει και σε μια εποχή που ο συγκεκριμένος μουσικός χώρος φαίνεται να έχει επανέλθει στη επικαιρότητα.

Οι Astra λοιπόν, μετά από ένα έπος σχεδόν 80 λεπτών, επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, "The Black Chord" και μας παρουσιάζουν άλλη μια άρτια πρόταση που συνδυάζει την νοσταλγική μουσική έκφραση μέσα από πλήρως αναλογικά μέσα παραγωγής της και στέκεται αυτόφωτη προσφέροντας αυτή τη φορά 50 λεπτά μουσικής μαγείας και συναισθημάτων. Υπό την σκέπη της Rise Above για την ευρωπαϊκή διανομή του δίσκου, ο ακροατής που έχει την εμπειρία των κυκλοφοριών της εν λόγω εταιρείας, εύλογο είναι να αναμένει κάτι αντίστοιχο με πειραματικές προσπάθειες που ακολουθούν underground πρότυπα, αλλά με μια ενθουσιώδη retro παραπομπή στους μεγάλους του είδους. Και είναι αλήθεια ότι με το ξεκίνημά του το "The Black Chord" παρασέρνει τον ακροατή στα παραμυθένια μονοπάτια του ορχηστρικού "Cocoon" και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Αυτοσχεδιασμοί που οδηγούν ξανά σε συνειρμούς με μπάντες σαν τους Earthless και κιθάρες που πρωταγωνιστούν και εκρήγνυνται μέσα σε ένα οικείο πειραματικό περιβάλλον που στρώνουν οι εμπνεύσεις των πλήκτρων. Η συνέχεια άκρως περιπετειώδης και δημιουργική, με το ψυχεδελικό στοιχείο να εξισορροπεί την κατάσταση με τα φωνητικά και την εν γένει ατμόσφαιρα να αγγίζουν τους Caravan και να αγκαλιάζουν τους πρώιμους Floyd. Δεκαπέντε λεπτά του ομώνυμου αρκούν για να χαρακτηρίσουν το όραμα και τις βλέψεις των Astra.

Πλήκτρα μαεστρικά, moog synthesizer και mellotron δημιουργούν μια κατάσταση στο "The Black Chord" που θέλοντας και μη, σε συνδυασμό με τις λιγότερες από το ντεμπούτο folk παραπομπές, μετατρέπουν την ακρόαση του άλμπουμ σε ένα ταξίδι σε μέρη που οραματίστηκε ο Roger Dean μέσα από τα εξώφυλλα των μεγάλων Yes. Riffs, αιθέρια φωνητικά, drums που αλλού παίζουν με τα μέτρα και αλλού κρυφοκοιτάζουν προς την πειραματική άποψη του Bruford παραδίδουν τελικά ένα σύνολο που στο "Barefoot In The Head", το οποίο και κλείνει το δίσκο απογειώνει την σύγχρονη ρετρό progressive αισθητική μέσα από το πρίσμα των Astra. Το "The Black Chord" είναι ένα άλμπουμ κομμένο και ραμμένο για να ακουστεί από βινύλιο, να συντροφέψει τις «παλιοσειρές» των 70’ς και να αποτελέσει το ιδανικό soundtrack μιας εποχής που η εξοχική ψυχεδέλεια του Canterbury συναντά τoυς space rock οραματισμούς του ντεμπούτου των Ash Ra Tempel. Δίσκος σαφώς προτεινόμενος, άξιος συνεχιστής των προσδοκιών που δημιούργησε το εκπληκτικό πρώτο άλμπουμ.