Συνέντευξη: Anathema

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 03/09/2010 @ 15:15
Οι Anathema είναι αγαπητοί όσο λίγοι στη χώρα μας. Ο νέος αέρας που έφερε η τελευταία δισκογραφική δουλειά τους δημιούργησε εντονότερη την ανάγκη να μας εξηγήσουν οι ίδιοι αν η αλλαγή πλεύσης είναι πλέον οριστική και τι σηματοδοτεί. Η αφορμή δόθηκε λόγω των επερχόμενων εμφανίσεών τους στη χώρα μας και ο Vincent Cavanagh προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε αν και τι έχει αλλάξει - όχι τόσο σε μουσικό επίπεδο, αλλά βαθύτερα. Ανάμεσα σε άλλα αναφέρει και το όνειρο που θέλει να πραγματοποιήσει στη χώρα μας, αλλά βρίσκει και ένα λόγο για τον οποίο το επόμενο album μπορεί να στραφεί πάλι στην απαισιοδοξία. Προς το παρόν όλα είναι αισιόδοξα.



Καλησπέρα Vincent, όλα καλά;

Ναι, μια χαρά. Είμαι σπίτι αυτή την εποχή, απολαμβάνοντας λίγη ξεκούραση πριν ξεκινήσουμε πάλι την περιοδεία.

Νομίζω ότι είναι μια καλή περίοδος γενικότερα για τους Anathema, κάνω λάθος;
Οπωσδήποτε, είναι μία πολύ καλή περίοδος, τα πράγματα πάνε πολύ καλά.

Τα λέγαμε και με τον αδερφό σου πριν μερικούς μήνες, όταν είχε έρθει για κάποια ακουστικά show στην Ελλάδα και τον φιλοξενήσαμε στη ραδιοφωνική εκπομπή του Rocking (σ.σ.: στον Wave 97.4). Δεν ξέρω αν σου ανέφερε κάτι.
Μπα, δε θυμάμαι να μου ανέφερε κάτι, αλλά ο Danny γενικώς δεν αναφέρει πολλά, ταξιδεύει διαρκώς και μερικές φορές δεν έχω ιδέα καν που βρίσκεται ή τι κάνει.

Δίνει αρκετά ακουστικά show παίζοντας κυρίως τραγούδια των Anathema ή «Αναθίμα», όπως του αρέσει να το λέει.
Μάλλον του αρέσει γιατί προφέρεται πιο εύκολα ή ακούγεται καλύτερα.

Ωραία λοιπόν. Από το “A Natural Disaster” και έπειτα η μπάντα πέρασε αρκετές καταστάσεις. Υπήρχαν μέχρι και φήμες ότι ήσασταν στο όριο της διάλυσης. Αλλά εσείς είστε εδώ με ένα νέο ενδιαφέρον album. Τι θες να κρατήσεις και τι να ξεχάσεις από αυτή την περίοδο;
Θέλω να μην ξεχάσω τίποτα και να κρατήσω τα πάντα!

Άρα δεν ήταν τόσο άσχημα, όσο διαδιδόταν.
Υπήρχαν περίοδοι τα περασμένα χρόνια που ήταν... (σ.σ: κομπάζει λίγο) Μάλλον δε θέλω να το πάω τόσο προσωπικά. Ας πούμε ότι ήταν κάποια πράγματα που χρειάζονταν να γίνουν. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια ερώτηση «μετάνοιας». Αν έχεις μια κακή ζωή, μια κακή παιδική ηλικία ή κάτι τέτοιο, θα σου μάθαινε κάποια πράγματα για τη ζωή. Θα σου έδινε μια διαφορετική φιλοσοφία για το πώς να ζεις τη ζωή σου. Ας πούμε ότι θα μπορούσες να το ανταλλάξεις αυτό με μια χαρούμενη ζωή, με καλούς γονείς, πολλά λεφτά και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό. Αν μπορούσες να ανταλλάξεις αυτό με τη ζωή που έχεις, θα το έκανες; Ξέρεις κάτι; Εγώ δε θα το έκανα. Γιατί ό,τι έχω περάσει, με έχει κάνει αυτό που είμαι σήμερα και είμαι πραγματικά ολοκληρωμένος και ευγνώμων για ό,τι έχω. Ok, ίσως δεν έχω τα πάντα, αλλά έχω αρκετά για να είμαι χαρούμενος. Μέσα από αυτά τα εφτά χρόνια δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν πιο πριν.



Ok. Πάντως ο τίτλος “We ’re Here, Because We ’re Here” φαίνεται να στέλνει κάποιου είδους μήνυμα. Σε ποιους απευθύνεται και γιατί;
Δεν είναι ότι στέλνει κάποιο μήνυμα, αλλά είναι μια αντανάκλαση του δεσμού και της αλληλεγγύης που έχουν τα μέλη της μπάντας. Μπορείς επίσης να πεις ότι είναι η πηγή της μουσικής μας, κάτι που γίνεται όχι τόσο συνειδητά, αλλά ασυνείδητα. Έχουμε συνολικά μια κατανόηση και μια χημεία όλοι μεταξύ μας και αυτό αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα της σχέσης που έχουμε, όχι μόνο στη μουσική, αλλά στη φιλία, στην αδελφοσύνη. Είναι πάρα πολύ βαθύ και έχει να κάνει με το πώς είμαστε μαζί ακόμα ως group, λόγω της κοινής μας ζωής, των κοινών παιδικών μας χρόνων. Πρέπει να έχεις κατά νου ότι ξέρω τον John (σ.σ. Douglas, drummer) όλη μου την ζωή, το ίδιο και τη Lee (σ.σ.: αδερφή του John).

Περισσότερο από συγκρότημα είστε οικογένεια.
Ναι! Είναι αλήθεια. Και αυτός είναι ο λόγος πίσω από τον τίτλο του album, ενώ επίσης μέσα μπορείς να δεις φωτογραφίες που έχουν να κάνουν με την παιδική μας ηλικία.

Το "Natural Disaster" αγαπήθηκε πολύ από τους οπαδούς σας και νομίζω πως σε αυτό το album οι Anathema είχαν βρει τον ήχο τους, μετά το κάπως «παράξενο» “A Fine Day To Exit”. Παρ' όλα αυτά αλλάξατε ξανά τον ήχο σας σε πιο post rock -ας πούμε- μονοπάτια. Γιατί συνέβη αυτό;
Για να απαντήσω σωστά την ερώτηση πρέπει να καταλάβεις πως έγινε η σύνθεση των τραγουδιών. (σ.σ.: ξεφυσάει) Είναι δύσκολο. Ας πούμε ότι είναι 4:00 το πρωί και μόλις έχεις ξυπνήσει από ένα όνειρο, στο οποίο όνειρο ένα μικρό αγόρι σου τραγουδάει μια μελωδία και αισθάνεσαι ότι αυτή η μελωδία έχει τον πιο έντονο ήχο που έχεις ακούσει. Ξυπνάς και δε μπορείς να ξανακοιμηθείς και αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας να το ηχογραφήσεις. Κατά κάποιον τρόπο σε ελέγχει αυτό και φτάνεις σχεδόν σε ένα επίπεδο που δε σκέφτεσαι πραγματικά, δε χρησιμοποιείς τη λογική και το μυαλό σου. Εκείνη τη στιγμή δρας υποσυνείδητα. Από εκεί έρχεται η μουσική μας.  Όταν πας τόσο βαθιά μέσα σου, είναι σα να κοιτάς σε έναν καθρέπτη.  Τώρα, όταν δημιουργείς μουσική σε εκείνο το μέρος είσαι υπεράνω κατηγοριοποίησης, είσαι πάνω από το ακροατήριο, είσαι πάνω από οτιδήποτε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γράφουμε μουσική, ο λόγος που συνεχίζουμε. Δε λαμβάνουμε υπόψη το τι θα συμβεί μετά, είτε αυτό έχει να κάνει με το στυλ, είτε με το αν θα αρέσει.

Είναι μια προσέγγιση και αυτή, ίσως όχι η συνηθισμένη, αλλά μια προσέγγιση μάλλον καλλιτεχνική.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως όλη αυτή η αντίδραση στο τι κάνουμε έρχεται μετά, ενώ όλη η ουσία είναι στη διαδικασία της δημιουργίας. Αυτό που πρέπει να κάνεις στην πραγματικότητα είναι να αφήσεις την ιδέα να σε καθοδηγήσει, αντί εσύ να καθοδηγήσεις την ιδέα. Η ιδέα σου λέει που θέλεις να πας και όταν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου ξέρεις ότι έχεις φτιάξει κάτι καλό. Και όταν κυκλοφορήσει ο κόσμος σου λέει «άλλαξες το στυλ σου πάλι». Ξέρεις κάτι; Δε με νοιάζει καν. Δεν είναι ότι έχω κάποιο στόχο και προσπαθώ να εξηγήσω το πώς λειτουργούμε για να δείξω ότι δεν έχει να κάνει με κατηγοριοποιήσεις. Κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και δεν έχουμε επιλογές.



Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές το κοινό ενός συγκροτήματος κρίνει με βάση το τι θέλει αυτό να ακούσει από το εκάστοτε συγκρότημα, παρά με το τι έχει να προσφέρει η ίδια μπάντα.
Πολύ σωστό αυτό! Είναι ένα δύσκολο σημείο για τους καλλιτέχνες. Νομίζω πως εξαρτάται από το που όλοι οι καλλιτέχνες, ανεξάρτητα από το τι νιώθουν ή τι κάνουν -αν γράφουν ένα βιβλίο ή ένα ποίημα ή ακόμα και αν γράφουν ένα τηλεοπτικό σόου-, τοποθετούν την πιστότητά τους. Έχεις ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου ως καλλιτέχνης, στην ιδέα; Ή στο κοινό σου; Τώρα, αυτό είναι ένα σημείο που εγώ μπορώ να σου πω που έχω την πιστότητά μου. Δεν υποτιμώ το κοινό, αλλά εκεί έρχεται η ιδέα. Η ιδέα είναι το μόνο πράγμα που μετράει. Δε γράφω για το ακροατήριο, παρόλο που το εκτιμώ πραγματικά και καταλαβαίνω τη σύνδεση και τη συνεχή ευχαρίστηση που νιώθει μέσα από τη μουσική και τη νιώθω και εγώ. Όταν όλοι το αισθανόμαστε έτσι, τότε είναι όλα καλά. Αλλά δεν είναι ότι λαμβάνω τόσο υπόψη το ακροατήριο.

Πάντως δεν είναι κάτι που όλοι καταλαβαίνουν.
Φυσικά. Εδώ έρχονται άνθρωποι και μου ζητάνε να παίξουμε τραγούδια από το πρώτο μας album. Δεν το ακούω καν! Πραγματικά, αν έρθεις και μας ρωτήσεις κάτι τέτοιο δεν έχεις καταλάβει απολύτως τίποτα ή δε σε νοιάζει για το πώς αυτή η μπάντα έφτιαξε τη μουσική της εξαρχής. Μας λένε ότι αλλάξαμε, αλλά εμείς δε νιώθουμε ότι έχουμε αλλάξει. Αυτό που ξέρουμε πλέον καλύτερα είναι το concept γύρω από το ποιοι είμαστε και πως θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα. Είμαστε και σήμερα το ίδιο ειλικρινείς όπως στο παρελθόν.

Καταλαβαίνω απόλυτα τα περί οράματος και ιδέας που είπες, αλλά δεν υπάρχουν και κάποιες ποιο συγκεκριμένες και χειροπιαστές επιρροές στη μουσική σας; Ξέρω πως τόσο εσύ, όσο και ο αδερφός σου ακούτε πολλή μουσική και ως εκ τούτου θα έλεγα πως διακρίνω επιρροές από Radiohead και Sigur Ros στο νέο album. Το αποδέχεσαι; Είναι οι κύριες επιρροές των σημερινών Anathema;
Όχι, δεν το αποδέχομαι! Παραδέχομαι ότι όντως είναι δύο από τις καλύτερες επιτυχημένες μπάντες εκεί έξω. Δεν ακούω βέβαια πολλή μουσική που κάνει εμπορική επιτυχία, αλλά πιστεύω πως οι Radiohead και οι Sigur Ros είναι οι καλύτερες μπάντες σε αυτό που κάνουν από την πλευρά της μουσικής. Όπως είναι και η Bjork, η οποία είναι πάντα επιτυχημένη, αλλά ταυτόχρονα πηγαίνει όλο και πιο πέρα, προσπαθώντας νέα πράγματα. Οι Radiohead π.χ. σπρώχνουν τους εαυτούς τους να κάνουν ό,τι θέλουν, διαρκώς αλλάζουν το στυλ τους και θεωρώ ότι οι Anathema είναι μια μπάντα που συμβαδίζει με αυτή τη φιλοσοφία των Radiohead και φυσικά των Pink Floyd. Κάθε τι που κάνεις είναι η αντανάκλαση του που είσαι τη δεδομένη χρονική στιγμή και αυτό είναι φυσιολογικό. Μαζί με την εξέλιξή σου έρχεται και η εξέλιξη στην τέχνη σου ή στη δουλειά σου και αυτό έκαναν οι Pink Floyd ή οι Radiohead. Όταν έρχεται στο να αλλάξουμε εμείς, προσπαθούν να μας κατηγοριοποιήσουν και να μας βάλουν σε ένα κουτί, αλλά εμείς θέλουμε να αλλάζουμε και να κοιτάζουμε μπροστά.



Αν ήταν να επιλέξεις ένα κομμάτι από τον καινούργιο δίσκο, το οποίο θα έστελνες στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ώστε να αποκτούσε airplay και να κέντριζε το ενδιαφέρον του κόσμου, ποιο θα ήταν; Μετά από αρκετή σκέψη, εγώ διάλεξα το “Everything” και ακούγεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τουλάχιστον τώρα το καλοκαίρι, στο σταθμό που κάνω εκπομπή.
Τέλεια! Υπάρχουν κάποια κομμάτια που θα επέλεγα, αλλά εξαρτάται και από το σταθμό. Πάντως το "Dreaming Light" και το "Universal" είναι δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Θα μπορούσα να σκεφτώ κι άλλα, όπως το "Thin Air". Έχει να κάνει και με την ώρα. Το πρωί θα έβαζα το "Dreaming Light", το απόγευμα το "Everything", το βράδυ το "Universal".

Πόσο σημαντική ήταν η επιρροή του Steven Wilson, που έκανε τη μίξη στο δίσκο, και πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Αυτό που χρειαζόμασταν για το όλο project ήταν αντικειμενικότητα. Θέλαμε κάποιον με «αντικειμενικό αυτί», κάποιον που θα είχε τους ίδιους στόχους με τους δικούς μας, αλλά και φρέσκες ιδέες παράλληλα. Προφανώς έπρεπε να έχει ταυτόχρονα τις κατάλληλες τεχνικές γνώσεις, καθώς και την απαραίτητη εμπειρία. Και έτσι εμπιστευτήκαμε τον Steven. Στην αρχή ήταν κάπως διστακτικός, αλλά μετά από δύο μέρες ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει και πιστεύω πως καταφέραμε στο τέλος κάτι εξαιρετικό μαζί. Περάσαμε υπέροχα μαζί, είναι φοβερό άτομο και χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν μάθαμε πως θα παίζαμε μαζί στην Ελλάδα.

Αυτή θα είναι σίγουρα μία πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία, αφού και οι δύο μπάντες είναι πολύ αγαπητές στο ελληνικό κοινό, και κυρίως οι Anathema. Ετοιμάζετε μήπως κάτι ξεχωριστό για αυτό το show;
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που παίξαμε στην Ελλάδα. Τότε πρέπει να είχαμε παίξει ένα-δύο καινούργια κομμάτια, λογικά τώρα θα παίξουμε και κάποια παραπάνω. Γενικά πάντως θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή να παίζαμε στην Αθήνα με τη συνοδεία κάποιας ορχήστρας και μάλιστα σε κάποιο ανοιχτό αρχαίο θέατρο. Αυτό είναι ένα από τα όνειρά μου.

Θα ήταν όντως φανταστικό. Υποθέτω πως κάποιες τοπικές ορχήστρες θα ήθελαν πάρα πολύ να συνεργαστούν μαζί σας.
Μα ναι. Θα μπορούσαμε να έρθουμε και λίγες μέρες νωρίτερα ώστε να κάνουμε πρόβες. Νομίζω πως θα ήταν μοναδικό. Σου είπα, κάτι τέτοιο είναι μία από τις μεγάλες μου προσδοκίες για το μέλλον. Άλλωστε κάθε φορά που παίζουμε στην Ελλάδα με διακατέχουν μοναδικά συναισθήματα. Θυμάμαι όλες τις φορές που παίξαμε στην Ελλάδα, κυρίως δύο συναυλίες στο Ρόδον. Ήταν φοβερά. Όπως και να έχει, πλέον είμαστε έτοιμοι για νέες εμπειρίες και ανυπομονούμε να έρθουμε.

Αναρωτιέμαι συχνά, γιατί η Ελλάδα είναι τόσο σημαντική για τους Anathema και γιατί οι Anathema είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα. Έρχεστε εδώ τόσο συχνά, αλλά οι συναυλίες σας είναι πάντα sold out. Η Ελλάδα σίγουρα αγαπάει τη μουσική των Anathema, τι αισθάνονται οι Anathema για την Ελλάδα;
Νομίζω πως η σύνδεση πηγάζει από τους στίχους, καθώς και το συναίσθημα και το πάθος που υπάρχει στη μουσική μας. Πιστεύω πως οι Έλληνες κατανοούν απόλυτα τις συνθέσεις μας και τους στίχους μας. Υπάρχει πολύ καλή αλληλεπίδραση μεταξύ μας. Σε άλλα μέρη μας ρωτούν τι σημαίνει ο τάδε στίχος και δε μπορώ να τους απαντήσω. Μπορώ απλώς να τους πω από πού προέρχεται. Στην Ελλάδα ο κόσμος κάνει τους δικούς του παραλληλισμούς με τους στίχους μας. Μας λένε συχνά για παράδειγμα: «Ξέρετε τι; Για μένα αυτό το τραγούδι λέει για τη γυναίκα μου». Δε μου αρέσει να εξηγώ τους στίχους μας, θέλω ο κόσμος να δημιουργεί τη δική του σχέση με τους στίχους μας και αυτό ακριβώς κάνετε εσείς. Σε κάθε μας συναυλία στη χώρα σας νιώθουμε πως υπάρχει ένα ξεχωριστό δέσιμο ανάμεσα σε εμάς και το ελληνικό κοινό.



Έτσι ακριβώς είναι. Σας έχω παρακολουθήσει ζωντανά τρεις ή τέσσερις φορές. Κάθε φορά λέω πως δεν υπάρχει κάτι νέο σε ένα show των Anathema, αλλά εν τέλει κάθε συναυλία είναι τόσο ξεχωριστά συναισθηματική.
Πάντα είναι διαφορετικά. Εξαρτάται από τη διάθεση. Αυτό που κάνω εγώ όταν παίζω είναι να το βλέπω σαν ευκαιρία να ακούσω και τη μουσική μας, γιατί όταν είμαι σπίτι δεν το βρίσκω και τόσο καλή ιδέα για διάφορους λόγους να ακούσω αυτά τα τραγούδια, οπότε έχω μια και μοναδική φορά να τα ακούσω όταν πρόκειται να τα τραγουδήσω. Οπότε αυτό που κάνω είναι να ζω αυτά τα τραγούδια όταν τα αποδίδω και μάλλον είμαι και αρκετά εκφραστικός.

Ω ναι. Είσαι.
Πρέπει να κατανοήσεις ότι είμαι από ένα μέρος της βόρειας Αγγλίας, με ένα υπόβαθρό εργατικής τάξης, δηλαδή προέρχομαι από ένα λαό που δεν εκφράζει τα συναισθήματά του. Έχοντας την ευκαιρία να τα εκφράσω στην πραγματικότητα μέσω των στίχων, νομίζω πως είναι από μόνο του αρκετό.

Υποθέτω πως είναι σαν κάθαρση για εσένα...
Κάπως έτσι είναι.

Γενικά στη μουσική των Anathema το ζήτημα της κάθαρσης είναι πάντα παρόν.
Είναι, ναι. Όμως το όλο ζήτημα είναι κάπως κλισέ και δε θα ήθελα να μιλήσω για αυτό.

Ok. Ακολουθώντας την τάση των τελευταίων ετών, αν ήταν να παίζατε ζωντανά ένα δίσκο σας ολόκληρο, ποιος θα ήταν αυτός;
Ο καινούργιος.

Ποιος δίσκος που άκουσες μικρός πιστεύεις πως άλλαξε τη ζωή σου και ποιος δίσκος των Anathema άλλαξε τα δεδομένα για το συγκρότημα;
Μμμ... Για τους Anathema θα έλεγα το "Alternative 4". Όταν ήμουν νέος νομίζω πως το "Joshua Tree" των U2 με επηρέασε αρκετά. Μπορώ να πω το ίδιο και για τους Fleetwood Mac.

Θυμάμαι τον Danny να μου λέει πως βλέπατε μαζί από την τηλεόραση το Live Aid και τους Queen, το 1985.
Ναι, ναι! Το βλέπαμε όλη μέρα. Τότε μάλλον καταλάβαμε ότι θέλουμε να γίνουμε μουσικοί. Νομίζω κάναμε διάλειμμα όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Duran Duran (γέλια). Το ίδιο και στους Spandau Ballet.

O Danny ανέφερε επίσης πως για να καλύψετε το κενό ανάμεσα στο "A Natural Disaster” και το “We ‘re Here Because We ‘re Here” δουλεύετε ήδη πάνω στο επόμενό σας album.
Έχω αρκετές ιδέες αυτή τη στιγμή, που οι υπόλοιποι δεν τις γνωρίζουν καν, αλλά δεν ξέρω αν θα τις χρησιμοποιήσω καν για τους Anathema, καθώς έχω και άλλα πράγματα στα πλάνα μου. Σίγουρα πάντως ο διάδοχος του νέου δίσκου δε θα καθυστερήσει τόσο πολύ. Χρειάστηκε αρκετός καιρός για να στήσουμε το μηχανισμό μέσω του οποίου θα κυκλοφορούσαμε τη δουλειά μας χωρίς τη βοήθεια κάποιας δισκογραφικής εταιρίας. Πλέον δεν έχουμε περιορισμούς, μπορούμε να ξεκινήσουμε όποτε θέλουμε. Αυτή τη στιγμή προέχει η περιοδεία για το "We 're Here Because We 're Here". Όμως ισχύει πως θέλουμε να ολοκληρώσουμε το επόμενο album όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πόσο μάλλον τώρα, που η «μηχανή» κινείται. Δεν υπάρχει λόγος να χαλαρώσουμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να «κινούμαστε». Συγγνώμη πάντως για όλη αυτή την καθυστέρηση!

Αυτή τη στιγμή, οτιδήποτε έχει να κάνει με το παρόν και το μέλλον των Anathema δείχνει πως υπάρχει ένας οπτιμισμός...
...Σίγουρα πάντως στη ζωή μου τα πράγματα πάνε πολύ καλά.

Χαίρομαι που το ακούω αυτό. Πιστεύω πως αυτή η αισιοδοξία αντικατοπτρίζεται τόσο στα νέα κομμάτια, όσο και στο artwork. Είναι δύσκολο να πείσετε έναν πιστό οπαδό των Anathema να αντιμετωπίσει τη μουσική σας περισσότερο ως οπτιμιστική, παρά ως πεσιμιστική;
Κοίτα, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα. Καταλαβαίνεις; Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Ο καθένας είναι απόλυτα ευπρόσδεκτος στο να μην του αρέσει το οτιδήποτε. Δε με νοιάζει και δε θα με σταματήσει από το να κάνω ό,τι κάνω. Το επόμενο album μας ενδεχομένως να μην είναι και τόσο αισιόδοξο αν αντικατοπτρίζει το σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε τώρα, διότι αυτή τη στιγμή είμαστε τελείως απένταροι (γέλια).

Σου φέρνει χαρά η αναγνώριση που λαμβάνετε από άτομα που συνήθιζαν να σας αγνοούν στο παρελθόν ή τους αντιμετωπίζεις με σκεπτικισμό; Αγοράζω και διαβάζω διάφορα διεθνή μουσικά περιοδικά, κυρίως από τη χώρα σου, και βλέπω αρκετούς που ενώ δεν έδιναν την αρμόζουσα σημασία στα αριστουργήματα των Anathema, τώρα αναφέρονται σε εσάς με άκρως κολακευτικά λόγια.
Ας πούμε για το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα πράγματα εδώ είναι λίγο περίεργα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι μια μπάντα εδώ από το Liverpool που έχει κάνει τεράστια επιτυχία και έτυχε να βρεθούμε στο αεροδρόμιο πρόσφατα. Κάποια στιγμή με ρώτησε «δεν είστε πολύ επιτυχημένοι στην Ευρώπη;» και απάντησα «εμ, καλά τα πάμε». Τον ρώτησα λοιπόν πως τα πάνε αυτοί στην Ευρώπη και η απάντησή του ήταν «χάλια» (σ.σ.: ένα τονισμένο «shit»). Στην πραγματικότητα τα πράγματα στη Βρετανία είναι πολύ κατευθυνόμενα από τα media. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Andrew W.K. να είναι στο εξώφυλλο του NME και η επικεφαλίδα ήταν «αυτός είναι ο νέος σωτήρας της μουσικής». Ο Andrew W.K.; Αν είναι δυνατόν! Με τίποτα! Αλλά αυτό είναι το Ηνωμένο Βασίλειο. Οπότε φαντάσου μια μπάντα που δεν ακολουθεί όλους αυτούς τους κανόνες, δε φοράει ωραία κουστούμια και δεν έχει αυτά τα ωραία κουρέματα...

Πριν λίγο καιρό μιλούσα με τον Ian Anderson και μου έλεγε, γελώντας, πως στα '80s οι Άγγλοι είχαν επιτυχία στη μουσική, γιατί πέραν των συνθέσεων, ήξεραν πώς να ποζάρουν.
Ακριβώς! Και ξέρεις γιατί; Γιατί η Βρετανία συνεχώς ακολουθούσε την Αμερική στο Rock & Roll. To Rock & Roll πάντα «κοίταζε» στην Αμερική και οι Αμερικάνοι πάντα ήξεραν πώς να δώσουν «show». Έτσι στα '80s καταλήξαμε να έχουμε τις βάτες, τα κραγιόν και τη λακ στο μαλλί. Τώρα και το Rock & Roll έχει γίνει ένα ακόμα κλισέ. Κοιτάς από το παράθυρο και βλέπεις στο δρόμο ένα μοντέλο να φοράει μπλούζα Motorhead και αναρωτιέσαι: «Τι στο διάολο συνέβη στο Rock & Roll μου;». Πάντως είμαι περήφανος που κατάγομαι από την Αγγλία που έχει βγάλει τόσους πρωτοπόρους στη μουσική. Συγκροτήματα όπως οι Pink Floyd ή οι Radiohead, που αναφέραμε, έφεραν επανάσταση και πραγματικά άλλαξαν τα πράγματα. Αλλά σήμερα τι έχει; Τους Kaiser Chiefs; Μου αρέσουν μπάντες όπως οι Kaiser Chiefs, οι Kasabian ή οι Oasis, όλοι καλοί είναι, αλλά τι νέο προσέφεραν πραγματικά που δεν είχε ξαναπαιχτεί; Τίποτα. Και είναι cool το να θες να κάνεις τον κόσμο να χορέψει ή να γνωρίσεις ωραίες γκόμενες. Είναι ok από εμένα και δεν προσπαθώ να το παίξω κάποιος μουσικός ελιτιστής ή μεγάλος μουσικός που κρίνει αφ' υψηλού, αλλά δεν τρέφω και ιδιαίτερο σεβασμό. Μου αρέσει ως διασκέδαση, αλλά πάμε πάλι πίσω σε αυτό που λέγαμε αναφορικά με το λόγο για τον οποίο δημιουργείς μουσική. Το κάνεις για το ακροατήριό σου ή το κάνεις για εσένα; Το κάνεις γιατί είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, γιατί έχεις γεννηθεί για να το κάνεις, γιατί δε μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ αν δεν το κάνεις;



Αυτό που πιστεύω είναι πως οι μπάντες σήμερα προσπαθούν να πουλήσουν μουσική και όχι να γράψουν μουσική.
Ακριβώς. Ξέρεις όμως τι; Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και έχει κάθε δικαίωμα. Απλώς εγώ δε μπορώ να το κάνω αυτό. Δε μπορώ. Θέλεις να γράψω pop κομμάτια; Θα μπορούσα να δοκιμάσω, αλλά δε θα ήταν αληθινό. Δε θα ήμουν εγώ.

Ευτυχώς που δε γράφεις  τέτοια. Νομίζω πως καλύψαμε αρκετά θέματα μέσα από την κουβέντα μας. Έχεις κάτι άλλο να προσθέσεις;
Όχι. Νομίζω πως είμαστε ok.

Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.
Και εγώ. Τα λέμε στη συναυλία.

Χρήστος Καραδημήτρης
(* Thanks στον Λ. Κοροβέση και τον Κ. Αγραφιώτη για τη συνεισφορά τους στις ερωτήσεις και την απόδοση της συνέντευξης αντίστοιχα).
  • SHARE
  • TWEET