Συνέντευξη Zachary Stevens (Circle II Circle, Savatage)

Τους τελευταίους μήνες πολλοί εξ ημών ζούμε με το όνειρο να δούμε ζωντανά (εκ νέου) τους Savatage επί σκηνής, ίσως ακόμα και να ακούσουμε νέα μουσική από αυτούς. Με νωπές ακόμα τις εντυπώσεις από το reunion show του Wacken, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Zachary Stevens, καθώς κυκλοφορεί αυτό τον καιρό το νέο του άλμπουμ με τους Circle II Circle, το "Reign Of Darkness". Η κουβέντα μας είχε αναπόφευκτα πολύ Savatage, κάμποσους Trans-Siberian Orchestra και στο τέλος αφήνει με μια αίσθηση αισιοδοξίας για το τι πρέπει να περιμένουμε την επόμενη χρονιά. Διαβάστε τα όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε ο Zak παρακάτω.

Καλώς επανήλθες στον μουσικό κόσμο μας Zak! Μας έλειψες!
Ωραία! Σ' ευχαριστώ! Είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να το κάνω αυτό...

Πριν το ξεχάσω, ο Jon από τους Need στέλνει τα χαιρετίσματά του και λέει ότι ακόμα περιμένει για εκείνες τις συναυλίες για το "Handful Of Rain"...
Ααα, ok. Τον Jon τον ξέρουμε από πάντα, είναι φοβερός. Ο Jon είναι ο άνθρωπός μας. Θα ήταν σπουδαίο και ελπίζω να γίνει αυτό, αλλά τώρα όλοι με ρωτάνε αν υπάρχει πιθανότητα να δώσουμε συναυλίες για το "Dead Winter Dead"... Έχω κι αυτό το πρόβλημα τώρα...

Υποθέτω είναι η πιο συναρπαστική περίοδος στη ζωή σου εδώ και αρκετό καιρό, ε;
Ναι, πράγματι είναι! Και μόνο λόγω του απλού γεγονότος ότι θα μπορώ να παίξω με τους Savatage, τους Trans-Siberian Orchestra και τους Circle II Circle την ίδια χρονιά. Αυτό δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν... (γέλια). Αυτό από μόνο του τα λέει όλα. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικό...

Τι γεύση σου έχει μείνει από το reunion των Savatage στο Wacken;
Λοιπόν, το ότι το κάναμε καθώς και όλη η φάση ήταν σπουδαία, διότι αυτό έφερε την μπάντα πολύ κοντά ξανά. Όλοι στους Savatage ερωτευτήκαμε ξανά ο ένας τον άλλον. Ανακαλύψαμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι από ότι ήμασταν τότε παλιά, σε παικτικό επίπεδο. Όλα τα παιδιά συμφωνούν πως είμαστε καλύτερη μπάντα. Θα έλεγα πως αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε πιο σοβαροί τώρα που έχουμε μεγαλώσει ηλιακά και προσέχουμε λίγο περισσότερο. Ήμασταν σε φάση «Για κάτσε ένα λεπτό! Είμαστε καλύτεροι από ότι ήμασταν παλιά»... και γελάγαμε με αυτό, αλλά είναι η αλήθεια. Και αυτό είναι καλό. Θεωρώ πως οφείλαμε να είμαστε καλύτεροι. Υποτίθεται έχουμε ωριμάσει, έχουμε μεγαλώσει και τα συναφή, οπότε οφείλουμε να προσέχουμε. Γελάγαμε σχετικά με αυτό, αλλά το εννοούσαμε, γιατί μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

Τώρα συζητάμε για το επόμενο βήμα. Υπάρχουν πολλές καλές ιδέες εκεί έξω. Μάλλον όλα θα κριθούν στην συνάντηση με τον Jon (σ.σ.: Oliva)... Μιλάμε πολύ συχνά, ήμουν στην Florida για τρεις μήνες, και μόλις επέστρεψα στην South Carolina, οπότε συναντιόμασταν πολύ συχνά. Έχουμε προγραμματισμένη συνάντηση για αυτό το θέμα συγκεκριμένα την 1η του Νοέμβρη. Τότε ξεκινάνε οι πρόβες για την χειμερινή περιοδεία των TSO, όπου θα βγούμε στις ΗΠΑ να παίξουμε Χριστουγεννιάτικη μουσική μέχρι το τέλος της Χριστουγεννιάτικης περιόδου. Θα το συζητήσουμε και ελπίζω πως θα καταλήξουμε σε ένα ωραίο πλάνο αναφορικά με το επόμενο βήμα των Savatage. Σίγουρα θέλουμε να συνεχίσουμε. Ήταν ένα σόου επανένωσης, κάτι που σημαίνει πως πλέον είμαστε μαζί, οπότε πρέπει και να προχωρήσουμε παρακάτω.



Αυτό ακούγεται υπέροχο...
Και για μένα! Πρέπει να κάνουμε το δικό μας κομμάτι και να έχουμε ένα καλό πλάνο, οπότε να είστε σε αναμονή, θα έχουμε κάτι που κάνουμε. Η επόμενη χρονιά θα είναι ενδιαφέρουσα και θα ανακαλύψουμε σύντομα ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.

Ποιό ήταν το πιο δυνατό συναίσθημα που ένιωσες σε όλη αυτή τη φάση του reunion; Υπήρξε κάποια ξεχωριστή στιγμή για εσένα;
Όλο η φάση ήταν ξεχωριστή. Ακόμα κι από τις πρόβες όλα ήταν ξεχωριστά, το να βλέπεις πως αυτοί οι τύποι αλληλεπιδρούν ξανά μεταξύ τους και πόσο χαρούμενοι ήταν όλοι. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή χωρίς έστω ένα χαμόγελο. Αν κοίταζες γύρω σου υπήρχε πού γέλιο και έτσι έπρεπε να είναι. Ήταν ένα σπουδαίο συναίσθημα. Το να ταξιδεύουμε ξανά, το να κάνουμε αυτό το ταξίδι στην Γερμανία... Ξέρεις, είχαμε τρία αεροπλάνα γεμάτα κόσμο. Είχαμε συνολικά διακόσια άτομα προσωπικό που έπρεπε να ταξιδέψει, μαζί με όλο το επιτελείο, τους ανθρώπους στα φώτα και την μπάντα, όλη την μπάντα, δηλαδή TSO και Savatage μαζί. Όλα ήταν φοβερά.

Προσωπικά προσπάθησα να σταματήσω και να τα ζήσω όλα, κάθε φάση του, καθώς έχω υπάρξει εκεί για πολλά χρόνια, από το 1992 που μπήκα στους Savatage. Δεν είμαι ο πιο παλιός σε καμία περίπτωση, υπάρχουν άλλα παιδιά όπως ο Johnny Lee (σ.σ.: Middleton), ο Chris Caffery κι ο Jon Olva που είναι περισσότερα χρόνια θητείας από εμένα στη μπάντα φυσικά, αλλά κι εγώ νιώθω πως έχω υπάρξει αρκετά μεγάλο διάστημα. Καθώς μιλάμε για περισσότερα από είκοσι χρόνια, ήθελα να διασφαλίσω ότι θα μπορέσω να χαλαρώσω και να το ζήσω. Και νομίζω ότι το ευχαριστήθηκα περισσότερο από πολύ κόσμο. Ενδεχομένως, κάποιοι ποιο νεαροί στους TSO απλά δεν είχαν τα χρόνια θητείας για να μπορέσουν να εκτιμήσουν από πού προήλθαν οι TSO. Τα παιδιά των Savatage ξέρουν ότι οι TSO προήλθαν από τους Savatage, οπότε είχαμε λίγο περισσότερη υπερηφάνεια, διότι ξέρουμε ότι όλο αυτό προήλθε από την δουλειά που κάναμε. Εμείς ήμασταν τα θεμέλια αυτού του οικοδομήματος.

Έχουμε έναν ρόλο στην μπάντα τον οποίο αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε, να είμαστε οι μέντορες και οι σοφοί γέροντες ώστε να διασφαλίσουμε πως θα είμαστε καλή επιρροή, τόσο μουσικά όσο και σε κάθε άλλο τομέα, προς όλους τους νεότερους μουσικούς που έχουμε. Στους TSO υπάρχουν πολλοί που βρίσκονται στα είκοσι τους, πολύ νεαροί, οπότε είχαμε αρκετή εμπειρία να μοιραστούμε μαζί τους. Τους άρεσε όταν πηγαίναμε και τους λέγαμε «πως νιώθεις για αυτό το σημείο; Θα ήθελες να κάνεις κάτι πιο άγριο; Θα ήθελες να κάνεις μια αρμονία μαζί μου εκεί;». Όλο αυτό τους άρεσε και είναι και πολύ ταλαντούχοι μουσικοί. Είναι πραγματικά τύχη το να μπορείς να παίζει με μια μπάντα σαν αυτή, που έχει τόσο πολύ ταλέντο. Όλοι μπορούν να μάθουν από όλους. Εγώ μάθαινα πράγματα από αυτά τα παιδιά κάθε μέρα και αυτοί μάθαιναν πράγματα από εμένα, οπότε όσο μαθαίναμε ο ένας από τον άλλο το συνεχίζαμε έτσι. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα στην όλη αυτή εμπειρία. Η εμφάνιση ήταν επιτυχημένο, διότι όλοι δούλεψαν πολύ σκληρά. Με χαροποιούσε πολύ το να βλέπω τους πάντες να δουλεύουν τόσο σκληρά.

Κάποιο εκ των πιο νεαρών τραγουδιστών των TSO ήταν σε φάση «Ποιός είναι αυτός ο τύπος ο Zachary Stevens; Ήρθε εδώ και έτρεχε τα παιδιά...» (γέλια) «Ξέρεις, είναι ένας από τους παλιούς. Αυτός είναι ο Zak!». Παρόλα αυτά υπήρχε τόσος πολύ σεβασμός σε όλα τα επίπεδα... Ένιωθα πως όλοι είχαν τόσο σεβασμό για εμένα και για τα πάντα που με έκανε να νιώθω όμορφα.

Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι από την απόδοσή μου και από το γεγονός ότι επανήλθα, καθώς πολλοί γνώριζαν από πού προέρχομαι. Αλλά όσον αφορά με το να αποδίδω επί σκηνής με τους TSO, δεν υπήρχε και πολύ παρελθόν σε αυτό, οπότε αυτή ήταν μια ευκαιρία για μένα να ανέβω εκεί πάνω, να το δω σοβαρά και να δείξω σε όλους από τι είμαι φτιαγμένος! Υπήρχε κάποια πίεση. Υποθέτω πως κι εγώ πίεσα τον εαυτό μου, διότι ήθελα να είμαι όσο καλύτερος μπορούσα, αλλά προετοιμάστηκα σωστά.

Βλέποντας το DVD της εμφάνισης, το οποίο ελπίζω πως θα βγει σε BlueRay-DVD μέσα στο επόμενο έτος, δεν μπορώ να σκεφτώ τι περισσότερο θα μπορούσα να έχω κάνει. Ήταν τέτοιο το σόου, που απλά προσπάθησα να το ζήσω. Δεν ήθελα να το δω μετά και να πω «Ωχ, δεν θα έπρεπε να κάνω αυτό, εκεί». Και δεν το έκανα. Δεν θα άλλαζα τίποτα, κάτι που πολύ σπάνια συμβαίνει.

Κατά αυτό τον τρόπο ήθελα να προετοιμαστώ για αυτό το σόου. Ξέρεις, αυτές είναι οι σκέψεις που μου έρχονται. Το να μπορώ να ορμήσω στη σκηνή -ήθελα να βρεθώ πάνω σε αυτή τη σκηνή μέρες νωρίτερα- ήμουν έτοιμος για αυτό. Η αναμονή... η ώρα μηδέν που τα φώτα σβήνουν και είχε φτάσει η ώρα ήμουν σε φάση «Ω, Θεέ μου». Νόμιζα πως θα με σκοτώσει όλο αυτό. Ήθελα να είμαι ήδη πάνω στη σκηνή και ένιωθα σαν δυναμίτης την ώρα που βγήκα. Ήταν απίστευτα. Το σόου μιας ολόκληρης ζωής...



Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί...
Ήταν φοβερά και το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε και να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε με το επόμενο κεφάλαιο των Savatage και των TSO και όλων αυτών. Κάτι προσεκτικά σχεδιασμένο. Ανυπομονώ να μιλήσουμε για όλα αυτά...

Θα επιστρέψουμε στους Savatage και στους TSO λίγο αργότερα, αλλά ας πάμε και στην πραγματική αφορμή για αυτή της συνέντευξη, στους Circle II Circle. Πώς νιώθετε για το "Reign Of Darkness";
Μας αρέσει πολύ, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, θέλαμε να κάνουμε κάτι με πολλή ενέργεια. Το σκοτεινό θέμα του δίσκου προέκυψε καθώς μαζεύαμε τα τραγούδια και ήμασταν σε φάση «wow, αυτό είναι πολύ σκοτεινό». Κι αυτό είναι καλό. Το περιεχόμενο των στίχων ταιριάζει με την κατάσταση του κόσμου που βλέπουμε σήμερα. Δεν είναι ένα πολύ ευχάριστο μέρος. Ο κόσμος είναι λίγο περίεργος αυτή την εποχή...

Εμένα μου λες...
Μόνο αγώνες και οικονομική κρίση και όλα αυτά. Είναι πολύ σκληρό αυτό για τους ανθρώπους. Ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα και η Βραζιλία που έχουν παρόμοια οικονομική κρίση. Όλο το σκηνικό μοιάζει σκοτεινό. Οι άνθρωποι μοιάζουν να είναι πιο κακοί, βλοσυροί... και εν τέλει τι απέγινε το να είσαι καλός; Δεν βλέπω τόση καλοσύνη στον κόσμο μεταξύ των ανθρώπων. Είναι περίεργο όλο αυτό...

Θέλαμε να κάνουμε κάτι λιγότερο προβλεπόμενο, που να έχει ωραίες αλλαγές μεταξύ των τραγουδιών, κάτι που θα σε κάνει να σταματήσεις και να πεις «ωπ, τι ήταν αυτό;», συγκρινόμενο με κάποια παλιότερα τραγούδια μας, τα οποία ήταν πιο προβλεπόμενα. Κι αυτό μια χαρά είναι μερικές φορές, αλλά προσπαθήσαμε να εμβαθύνουμε και να δουλέψουμε τα τραγούδια για πολύ καιρό, ώστε να έχουμε αρκετά καλά τραγούδια μέσα από τα οποία θα μπορούσαμε να επιλέξουμε. Ήταν πάντα εκεί, μέσα μας, απλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα άλμπουμ σαν αυτό, με τόση ενέργεια και ταχύτητα και πραγματικά ωραίες μελωδίες. Είμαστε χαρούμενοι με αυτό. Είναι ωραίο και επιπλέον έχουμε τώρα κάτι το οποίο μπορούμε να επεκτείνουμε ακόμα περισσότερο στα μελλοντικά άλμπουμ.

Την φόρμουλα που έχουμε στο "Reign Of Darkness" την βλέπω να την πηγαίνουμε πολύ πιο μακριά. Όσον αφορά στους ρυθμούς δεν έχουμε κανέναν απολύτως περιορισμό. Μπορούμε να παίξουμε τέρμα γρήγορα, μπορούμε να το επιβραδύνουμε μετά, μπορούμε να έχουμε μερικά άγρια μέρη, οπότε όλο αυτό θα το πάμε μερικά βήματα ακόμα πιο μακριά την επόμενη φορά. Επίσης, έχουμε τον νέο drummer μας, τον Marcelo Moreira, που είναι σπουδαίος συνθέτης, αλλά ως νέος στην μπάντα δεν είχε την ευκαιρία να γράψει κανονικά όπως θα θέλαμε. Έτσι, είχαμε τέσσερεις βασικούς συνθέτες σε αυτόν τον δίσκο και θα έχουμε πέντε στον επόμενο, ώστε να πάμε ένα βήμα πιο μακριά. Είναι η βάση για το μέλλον, καθώς και ένας νέος ήχος με τον οποίο μπορούμε να πειραματιστούμε τώρα.

Θα μπορούσες να πεις λίγα περισσότερα πράγματα για το concept του άλμπουμ; Υπάρχει κάποιο κεντρικό θέμα;
Όχι, δεν υπάρχει κεντρική ιδέα, αλλά το υποκείμενο θέμα που εμφανίζεται ξανά και ξανά σε επιμέρους τραγούδια -ίσως το έχεις ακούσει σε ένα τραγούδι και ξαφνικά εμφανίζεται τέσσερα τραγούδια πιο κάτω και μετά δυο πιο κάτω- έχει να κάνει με το να κυνηγάς τους κακούς ανθρώπους. Όπως, παραδείγματος χάριν, στο "Victim Of The Night" κυνηγάνε έναν κατά συρροή δολοφόνο και έχει να κάνει με το πώς το οργανώνουν αυτό. Επίσης, οι στίχοι έχουν να κάνουν με το ανυποψίαστο θύμα, αλλά και με το κομμάτι του πως αυτοί οι κακοί άνθρωποι επιλέγουν το επόμενο θύμα τους. Πολύ σκοτεινό υλικό. Ή με την χρησιμοποίηση της τεχνολογίας των εγκληματολογικών τμημάτων για να τους πιάσουν. Με εξιτάρουν πολύ όλες αυτές οι αστυνομικές σειρές που χρησιμοποιούν ιατροδικαστικές μεθόδους για να πιάσουν κατά συρροή δολοφόνους τους οποίους δεν είχαν μπορέσει να πιάσουν στο παρελθόν. Υποθέσεις που είχαν παγώσει γιατί τότε δεν είχαν την τεχνολογία της ανάλυσης του DNA, ακόμα και υποθέσεις από τα '70s και τα '80s οι οποίες είχαν ξεμείνει στο συρτάρι, αλλά τώρα τις ξεθάβουν. Διότι πλέον μπορούν να λύσουν όλες αυτές τις παγωμένες υποθέσεις χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του DNA. Τέτοιου είδους πράγματα γενικά... Δυστυχώς για το κοινό, κάποια από τα σόου που παρακολουθώ επηρεάζουν τους στίχους μου... (γέλια). Τώρα και το ανυποψίαστο κοινό πρέπει να υποφέρει μέσα από αυτό... (γέλια)

Γενικά, αυτά είναι τα πράγματα με τα οποία καταπιάνομαι, σκοτεινές καταστάσεις, όπως φερ' ειπείν στο τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το "Solitary Rain", που είναι ένα ρέκβιεμ της εποχής μας, ένα τραγούδι θανάτου για έναν τύπο που πάλευε σε όλη του τη ζωή με εξαρτήσεις από ναρκωτικά και αλκοόλ και βλέπει πως χάνει την μάχη. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει πως για κάθε μέρα που είναι ακόμα εδώ, είναι μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο. Αυτό είναι πολύ στενάχωρο. Και ξέρω ανθρώπους που γνωρίζουν τέτοια άτομα. Κι αυτό είναι φρικτό. Προσπάθησα να το δω γενναία και να καταπιαστώ με αυτό το θέμα χωρίς να το κάνω τρομερά φρικτό. Μερικές φορές, μπορεί να ακούσεις το τραγούδι και να μην καταλάβεις καν ότι μιλάει για κάτι τόσο άσχημο, κι αυτό είναι εντάξει. Ό,τι καταλαβαίνει ο ακροατής...

Υπάρχουν όλων των ειδών τα θέματα μέσα στο άλμπουμ. Άνθρωποι που είναι στο δρόμο και έχουν επικηρυχτεί ως φυγάδες, αλλά δεν είναι αυτοί στην πραγματικότητα οι κακοί. Έπιασαν τον λάθος άνθρωπο και τώρα αναγκαστικά τρέχει γύρω-γύρω σαν φυγά, αν και δεν έκανε αυτός το έγκλημα στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η ιστορία του "Untold Dreams". Με όλα αυτά τα θέματα κατά τη διάρκεια του δίσκου μπορείς να μην υπάρχει κεντρικό concept αλλά όλοι οι στίχοι ασχολούνται με αυτά.



Στο δελτίο Τύπου αναφέρεται πως θέλατε να τιμήσετε το παρελθόν σας, αλλά να δημιουργήσετε και κάτι νέο με αυτό το άλμπουμ. Πόσο δύσκολο ήταν να κρατήσετε αυτή την ισορροπία; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Είναι δύσκολο μερικές φορές, αλλά αυτό που καταφέραμε να κάνουμε με τον νέο ήχο στο άλμπουμ ήταν αυτό που προδίκασε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν πιο μοντέρνο. Το να τιμήσουμε το παρελθόν μας έχει να κάνει με δυο-τρία τραγούδια που μας συνδέουν με αυτό. Ίσως κάποιο σαν το "One More Day". Αυτό το τραγούδι ξεκινάει με ένα riff σαν Black Sabbath και είναι ένα τυπικό Circle II Circle τραγούδι σε όλη του τη διάρκεια, αγνό και παραδοσιακό. Επίσης, ένα τραγούδι σαν το "Taken Away" είναι από αυτά που πιθανότατα λειτουργούν σαν άγκυρες με το παρελθόν μας. Όπως και το "Sinister Love", που είναι πολύ πιο απλό τραγούδι για να παίζεις, ένα από τα πιο απλά στο άλμπουμ, χωρίς τόσο βάθος. Έχει να κάνει περισσότερο με το να παίζεις με (σεξουαλική) υποδούλωση και πειθαρχία. Ok, υπάρχει και μια ταινία γύρω από αυτό, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι δεν το γράψαμε για τις «50 αποχρώσεις του γκρι», απλά γράψαμε ένα rock τραγούδι για αυτό το θέμα... (γέλια). Απλά παίζουμε με το θέμα, δεν είναι δα και σοβαρό πως θα σε δέσουμε και δεν θα σε βρει κανείς μετά.. (γέλια). Τίποτα τέτοιο...

Η ισορροπία επανέρχεται γενικά όταν τραγουδάω. Σε επαναφέρει στο γεγονός πως είναι Circle II Circle, οπότε έχουμε αυτό το πλεονέκτημα. Μπορεί να παίζουμε κάτι άγριο, αλλά όταν ξεκινάω να τραγουδάω πάνω σε αυτό, είσαι «οκ, τώρα ξέρω ότι είναι Circle II Circle». Αυτό βοηθάει από μόνο του...

Οι κιθάρες και τα ντραμς συνολικά θα έλεγα πως είναι αρκετά επιθετικά παιγμένα. Είσαι περισσότερο οπαδός της επιθετικής πλευράς του metal, παρά της μελωδικής;
Και πάλι, απαιτείται μια ισορροπία. Προσωπικά προέρχομαι από την σχολή που θέλει πολύ μελωδία, δεν χρειάζεται κάτι να είναι ιδιαίτερα επιθετικό ή επιβλητικό κλπ. Έτσι ήμουν ως οπαδός της μουσικής. Και σε αυτή την πλευρά ανήκω ακόμα. Κάτι τέτοιο, όμως, μπορεί να μην περιλαμβάνει την ενέργεια που θέλει πολύς κόσμος. Μπορώ να ακούω rock μπαλάντες όλη μέρα, κάτι που υποθέτω πως πολλοί θα βρίσκουν βαρετό (γέλια)... Δεν μπορούμε να βασιστούμε στο δικό μου μουσικό γούστο, δεν πρόκειται να ενθουσιάσει και πολύ κόσμο (γέλια). Δουλεύοντας μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά στην μπάντα δημιουργούμε μια καλή μίξη, αφού τα υπόλοιπα παιδιά είναι λογικό να βαριόντουσαν μόνο με υλικό που μου αρέσει εμένα, όπως με μπαλάντες των Europe. Εμένα μου αρέσουν, μου αρέσει ο Joey Tempest κι όλα αυτά, αλλά δεν είναι και η καλύτερη φάση για τους άλλους και για αυτό έρχονται και βάζουν το δικό τους κομμάτι και υπάρχει μια συλλογική δουλειά.
Περνάμε καλά, έχουμε παιδιά που φέρνουν πολύ επιθετικά κιθαριστικά riff και μέρη στα drums τα οποία μου αρέσουν πολύ όταν τα ακούω. Μπορούμε να δουλέψουμε με τα πάντα και προσπαθούμε να τηρούμε μια ισορροπία. Μου αρέσουν όλα, αλλά με την σωστή ισορροπία. Αυτή είναι και πραγματική πρόκληση.

Υπάρχουν και πολλά πλήκτρα ή πιάνο στα τραγούδια. Είναι αδιαμφισβήτητο κομμάτι της μουσικής σου ταυτότητας, ε;
Ναι, έτσι εξελίσσεται. Ειδικά, από τη στιγμή που έχουμε full time πληκτρά, τον Henning Wanner, ο οποίος μπήκε στη μπάντα πριν τρία ή τέσσερα χρόνια. Αυτή η κατάσταση έχει γίνει πιο σταθερή πλέον και τείνει και προς το progressive metal. Μάλλον προς το ευρωπαϊκό pro, ή αυτό το ευρωπαϊκό τύπου metal, πως το λένε τέλος πάντων (γέλια), το progressive metal.

Πάντα είχαμε έντονα στοιχεία πλήκτρων και πάντα μου άρεσε. Δεν ταίριαζαν τόσο πολύ με αυτό που κάναμε στις πρώτες μέρες μας, αλλά βρήκαμε τρόπο να τα χωρέσουμε και πλέον θεωρώ πως έχουν παγιοποιηθεί. Δεν γράφουμε τόσες πολλές πιάνο μπαλάντες πλέον, αλλά έχουμε διάφορους τύπους πλήκτρων, όπως για παράδειγμα στην αρχή του "Victim Of The Night" (σ.σ.: τραγουδάει τη μελωδία). Θέλουμε κάτι που να δίνει μια ωραία αίσθηση και να είναι ήχος που προέρχεται από πλήκτρα. Θα το κάνουμε περισσότερο αυτό.

Το τραγούδι που ξεχωρίζω πάντως είναι το "Solitary Rain" και σκεφτόμουν πως θα ήθελα περισσότερο πιάνο με τη φωνή σου. Δεν θεωρείς κι εσύ πως η φωνή σου αναδεικνύεται καλύτερα σε power ballads με πιάνο;
Ναι, θα μπορούσε. Είναι πολύ πιθανό αυτό. Ξέρεις, έχουμε πολλά τέτοια τραγούδια στο ρεπερτόριό μας, οπότε αν θέλουμε να κάνουμε μια βραδιά με πιάνο μπαλάντες, μπορώ να σου πω ότι έχουμε περίπου δώδεκα τραγούδια που είναι σε αυτό το στυλ (γέλια). Ξέρουμε ότι τα πάμε καλά σε αυτόν τον τομέα και πάντα μπορούμε να επιλέξουμε ένα τέτοιο τραγούδι και να δώσουμε λίγη περισσότερη έμφαση σε αυτού του είδους τα τραγούδια αν θέλουμε. Κάτι που είναι ωραίο, μου αρέσει να τα παίζουμε ζωντανά.

Ίσως, ακόμα και κάτι σαν το "Echoes" από το "Delusions Of Grandeur" αν θέλουμε να πάμε κάπου στη μέση του ρεπερτορίου μας. Είναι ένα ωραίο τραγούδι που ξεκινάει με πιάνο, αλλά μετά μπαίνει κιθάρα και γίνεται ένα συνηθισμένο, ευκολοάκουστο rock τραγούδι. Έχουμε τεράστιο ρεπερτόριο με τέτοια και θα συνεχίσουμε να γράφουμε σε αυτό το στυλ. Σίγουρα, είναι μια δυνατή πλευρά της φωνής μου όταν συνδυάζεται με αυτό.



Έχεις πολύ χαρακτηριστική και ήρεμη φωνή. Πόσο δύσκολο είναι να την διατηρήσεις ανέπαφη όλα αυτά τα χρόνια. Το νέο άλμπουμ αποδεικνύει ότι είναι εδώ...
Δεν ήταν και τόσο τρομερά δύσκολο. Σίγουρα, το ένα πράγμα που πρέπει να προσέχεις είναι η ηλικία και δεν μπορείς να την συνδυάσεις με κακές συνήθεις. Δεν μπορείς να καπνίζεις -ποτέ μου δεν έχω καπνίσει ούτε ένα τσιγάρο- γιατί αυτό είναι πολύ κακό για τη φωνή. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα διέλυε τη φωνή ενός τραγουδιστή. Επίσης, το πολύ πιώμα... Γενικά οτιδήποτε υπερβολικό μπορεί να είναι κακό. Απλά προσπάθησε να έχεις υγιείς συνήθειες, να βγαίνεις έξω και να γυμνάζεσαι και να προσπαθείς να είσαι ενεργός. Αυτό δείχνει να λειτουργεί καλά. Και να προσπαθήσεις να είσαι τυχερός και να μην έχεις ιατρικά ή άλλου είδους φυσιολογικά προβλήματα που συμβαίνον στη φωνή. Υπάρχουν πολλά τέτοια, που διαλύουν τις φωνητικές χορδές και απαιτούν διάφορα χειρουργεία. Ευτυχώς, εγώ το έχω αποφύγει αυτό. Γενικά, κάνε υγιεινή ζωή και απέφυγε τα προβλήματα, μην πας να φυσάς φωτιές σαν τον Gene Simmons, κάτι τέτοιο μπορεί να σου κάψει όλο το λαιμό. Να είσαι έξυπνος και να μην κάνεις κάτι που μπορεί να σου κάνει ζημιά.

Αντιληπτό. Τώρα, θα έλεγα πως θεωρώ το πρώτο Circle II Circle άλμπουμ, το "Watching In Silence" το καλύτερο άλμπουμ της μετά-Savatage εποχής, που έχει κυκλοφορήσει οποιοδήποτε μέλος της μπάντας. Τι πιστεύεις εσύ;
Χμ, το "Watching In Silence" ήταν καλό, γιατί γράφαμε μαζί με τον Jon Oliva. Στην πραγματικότητα γράψαμε τα τραγούδια μαζί, ενώ έγραψα και μερικά με τον Chris Caffery επίσης. Αυτό έκανε το άλμπουμ πολύ δυνατό. Επίσης, το "Middle Of Nowhere" γράφτηκε με τον ίδιο τρόπο. Αλλά, θα έλεγα πως το "Burden Of Truth" είναι πολύ ωραίο. Αυτό ήταν μετά την περίοδο που έγραφα με τον Jon, οπότε βρίσκαμε τον δικό μας τρόπο να συνθέτουμε. Θα έλεγα το "Watching In Silence", το "Burden Of Truth" και το νέο άλμπουμ, το "Reign Of Darkness". Αυτά ξεχωρίζουν για εμένα.

Έχεις περιοδεύσει με τους Circle II Circle παίζοντας άλμπουμ των Savatage όπως τα "Handful Of Rain" και "The Wake Of Magellan" στην ολότητά τους. Τώρα μου λες πως σκέφτεσαι πως κάτι πρέπει να γίνει και για το "Dead Winter Dead". Ποιό είναι το feedback που έχεις πάρει μέχρι στιγμής και ποιά τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Ξέρουμε πως του χρόνου θα είναι η 20η επέτειος (σ.σ.: του "Dead Winter Dead"), αλλά δεν είναι πως έχουμε κανονίσει κάτι. Περισσότερο έχει να κάνει με τους ανθρώπους που με ρωτάνε αν θα κάνουμε κάτι τέτοιο και πάντα όταν λέω πως «ναι, σκεφτόμαστε να το κάνουμε, θα ήταν πολύ ωραίο» οι αντιδράσεις είναι πολύ καλές. Κάτι που θα ήθελα να μάθω είναι αν εμείς, οι ίδιοι οι Savatage θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο! Αυτό θα ήταν κάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο καθώς θα επρόκειτο για την μπάντα που έφτιαξε τον δίσκο και θα μπορούσε να πάει πολύ καλά αν οι Savatage δοκιμάσουν κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να ήταν το νέο μας ντεμπούτο, βγαίνοντας πάλι και κάνοντας κάποια σόου, πριν ίσως παρουσιάσουμε έναν καινούριο δίσκο στον κόσμο. Θα ήταν κάτι πολύ ωραίο. Το συζητάω με τα παιδιά και θα δούμε πως νοιώθουν για αυτό.

Είμαι περίεργος αν ο Paul O' Neil έδωσε την έγκρισή του στους Circle II Circle να παίξουν ολόκληρα άλμπουμ των Savatage. Δεν τον ενόχλησε αυτή σου η απόφαση;
Δεν υπήρξε καμία τοποθέτηση επί του θέματος. Στην πραγματικότητα το ενέκρινε σιωπηλά. Το σίγουρο είναι πως θέλαμε να εξασφαλίσουμε πως θα ήταν ok με κάτι τέτοιο και ναι το ενέκρινε γιατί αν δεν το είχε κάνει... θα το μαθαίναμε (γέλια). Οπότε έστω και σιωπηλά, το έκανε... (γέλια)

Και εσύ τώρα επιστρέφεις στην οικογένεια των TSO μετά από 15 χρόνια. Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω, γιατί απείχες όλο αυτό το διάστημα;
Νομίζω πως όταν διαλέγανε τους τραγουδιστές και το σκεφτόντουσαν προς ποια κατεύθυνση θα πάει η μουσική, είδανε πως ήταν πιο Braodway φάση και μάλιστα περισσότερο από τον τρόπο που τραγουδάω. Επίσης φαντάζομαι πως όταν με έβλεπε και με άκουγε ο Paul θα σκεφτότανε «αυτή είναι η φωνή των Savatage» και δεν ήθελε να ακούει κάτι τέτοιο στα τραγούδια των TSO, τα οποία μάλιστα μουσικά, διαφέρανε αρκετά. Μπορώ να καταλάβω που σκάλωσε και δεν πίστεψε πως τα δυο αυτά στυλ θα ταιριάζανε. Τραγούδησα πάντως ένα τραγούδι στο "Beethoven's Last Night", το οποίο ήταν ένα μη- χριστουγεννιάτικο τραγούδι για έναν μη-χριστουγεννιάτικο δίσκο που είχαν κυκλοφορήσει.

Οπότε, δούλευα όλα αυτά τα χρόνια στο στούντιο και ήμουνα μέλος της ομάδας, αλλά δεν ήταν παρά μέχρι πρόσφατα που βρήκαν έναν πολύ καλό ρόλο και για εμένα και το γεγονός πως παίζουν τραγούδια των Savatage πλέον στις συναυλίες τους, όπως τα "Chance", το "Hourglass" και άλλα τα οποία έχω τραγουδήσει εγώ, βοηθάει ακόμα περισσότερο. Νομίζω πως ήταν θέμα συγχρονισμού και της μουσικής που έπαιζαν οι TSO όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν το ιδανικό για εμένα. Πλέον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, ταιριάζουμε πολύ και είναι πολύ ευχαριστημένος από την φωνή μου και πιστεύει πως είναι δυνατότερη από τις εποχές των Savatage, κάτι που είναι πολύ ωραίο να ακούς. Τα πράγματα πλέον φαίνεται πως λειτουργούν... για κάποιο λόγο (γέλια).



Πιστεύεις πως το reunion του Wacken για τους Savatage και η επιστροφή σου στους TSO συνδέονται με κάποιο τρόπο;
Υποθέτω πως ναι... δεν νομίζω όμως πως ήταν κάτι που ήταν γραφτό να γίνει. Σεν υπήρχε κάποιο σενάριο. Ήταν κάπως περίεργο γιατί εμφανίστηκα στην σκηνή των TSO να τραγουδήσω το "Hourglass" ντουέτο με τον Andrew J. Ross, έναν από τους τραγουδιστές των TSO και η ιστορία σαν κάπως να χτίστηκε από μόνη της. Ξέρεις, είναι ο μικρότερος αδερφός στην ιστορία και εγώ ήμουνα ο μεγαλύτερος αδερφός στον οποίο εναπόθετα την τύχη της  ζωή μου, κάτι το οποίο ταίριαζε πολύ με τον τρόπο που κάναμε το ντουέτο. Επίσης έχει καταγωγή από την ίδια πολιτεία με έμενα. Είναι από την Νότια Καρολίνα και αυτό το έκανε ακόμα ενδιαφέρον το όλο εγχείρημα, το ότι προερχόμασταν από την ίδια πολιτεία, αλλά είχαμε και είκοσι χρόνια διαφορά ηλικίας.  Αυτός είναι από το Conway της Ν. Καρολίνας, εγώ από την Columbia. Απλά τα κομμάτια ταίριαζαν φτιάχνοντας την ιστορία και ο Paul μας κάλεσε τα «Double Barrel Brothers» γιατί όταν τραγουδάμε μαζί, ακούγεται σαν μια μόνο φωνή γιατί το κάνουμε με παρόμοιο τρόπο. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι το να ξεκινήσεις να κάνεις ένα ντουέτο στους Savatage ή τους TSO, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση είχε τις ιδιαιτερότητές της. Απλά το όλο θέμα εξελίχτηκε έτσι από μόνο του και ήταν άψογο. Πιστεύω πως βρισκόμενος πάνω στη σκηνή να υποστηρίζω την εμφάνισή τους τραγουδώντας, υποσυνείδητα ήταν και η  ένταξή μου στους TSO. Δεν ακούστηκε ποτέ κουβέντα του στυλ «Ζακ, αυτή θα είναι η παρουσίασή σου στους TSO». Όχι, ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο! Αλλά αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο συνέβη... (γέλια). Συμφωνώ μαζί σου.

Είσαι ένα σημαντικό και αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ιστορίας των Savatage. Γιατί πιστεύεις ότι οι Savatage έχουν μια τόσο ξεχωριστή θέση στην ιστορία της heavy metal μουσικής;
Θα έλεγα πως είναι η τολμηρή μουσική, είχαν την τόλμη να είναι διαφορετικοί και την ικανότητα να πάρουν το heavy metal και να το μορφοποιήσουν σε διαφορετικά μουσικά στυλ που το βοήθησαν να φτάσει λίγο πιο ψηλά. Και να έχουν περισσότερο πλούτο όσον αφορά στα μουσικά στυλ. Δεν είναι εύκολο να τους τοποθετήσεις σε ένα πλαίσιο, έχουν περισσότερα να πουν. Κάτι που πάντα θέλαμε να κάνουμε ήταν να αποφύγουμε να παγιδευτούμε πολύ από το πλαίσιο της παρομοίωσης, οι Savatage ήθελαν πάντα να δουλεύουν εκτός πλαισίου. Θεωρώ πως αυτό έκανε την μουσική ικανή να επιβιώσει και να παραμείνει metal, γιατί πάντα είχαμε την metal πλευρά μας.

Επίσης, μια φωνή σαν την δική μου έφερε μια ιδιαίτερη δυαδικότητα, καθώς μπορούσα να τραγουδάω πιο άγρια, αλλά παράλληλα να το αλλάζω και να τραγουδάω πιο θεατρικά. Μπορούσα να έχω ευελιξία... Υπάρχει, γενικότερα, πολλή ευελιξία. Αυτή η ευελιξία ήταν που μπόρεσε να εξασφαλίσει στους Savatage την διαχρονικότητα και να την μοναδικότητα στη metal μουσική όλα αυτά τα χρόνια.

Και γιατί οι Savatage έχουμε μια ακόμα πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ελλήνων οπαδών; Ξέρεις ότι για πολλούς είστε στο ίδιο επίπεδο με Metallica και Iron Maiden...
Νομίζω ότι μερικές από τις ιστορίες των τραγουδιών μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά των Ελλήνων σε κάποιο σημείο, διότι οι Έλληνες έχουν πολύ μεγάλη καρδιά όσον αφορά στη μουσική. Κατά κάποιο τρόπο αυτός ο συνδυασμός της μουσικής και των στίχων και της ιστορίας, απλά ταιριάζει στην ελληνική ψυχοσύνθεση. Είναι μια πολύ παθιασμένη ψυχοσύνθεση για τη μουσική, αυτή που έχουν οι Έλληνες. Με κάποιο τρόπο αυτό που κάναμε μίλησε στις καρδιές των Ελλήνων. Δεν μπορώ να είμαι ακριβώς σίγουρος τι είναι, αλλά σχετίζεται με αυτό...

Μυστήριο μεν, αλλά ωραίο μυστήριο...
Ναι, ακριβώς, Κάτι τέτοιο! Είναι ένα ωραίο μυστήριο, έχεις δίκιο!

Πότε να σε περιμένουμε από Ελλάδα; Και με ποιά μπάντα θα πόνταρες τα λεφτά σου ότι θα έρθεις πρώτα;
Εννοείς με Circle II Circle ή με...

...Savatage!
Ω φίλε, αυτή είναι καλή ερώτηση... Θεέ μου, αν πω το ένα είμαι σίγουρος ότι θα γίνει το άλλο... Θα επιλέξω τους Savatage, διότι έχουν περισσότερη δύναμη για να καταστήσουν δυνατή μια εμφάνιση εκεί βάσει της τρέχουσας κατάστασης και για να μπορέσουν να φέρουν το σόου που χρειάζεται. Έχουμε την δύναμη να το κάνουμε!