Rocking Raccoon - Skrillex remixes Μetallica
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 12/12/2011 @ 16:34
Αποψάρα 33
Φτηνό κόλπο, το ξέρω. Χρόνια σου πολλά.
Επειδή τέτοιος είμαι, έκατσα και μέτρησα πόσες λέξεις έγραψα το τριήμερο που πέρασε. Εργασίες, κείμενα, κριτικές και δακρύβρεχτα ημέηλ στη μάνα μου να μου στείλει κάνα λεφτό μπας και κάνουμε Χριστούγεννα, λίγο κάτω από δώδεκα χιλιάρικα μου βγήκαν. Σ' αυτό που θέλω να εστιάσω περισσότερο είναι το soundtrack της συγγραφικής αυτής έξαρσης που άκουγε στο όνομα Skrillex.
Δε δηλώνω με τίποτα φαν της ηλεκτρονικής μουσικής, καθώς όταν παίρνω τον όρο φαν, συνήθως εννοώ κάποιον που κάθεται και ψάχνεται με το πράγμα, ασχολείται διεξοδικά, αυτός που μετά από κάποιο χρόνο νομίζει πως έχει το δικαίωμα να πει «αυτό δεν είναι τάδε. ΑΥΤΟ είναι τάδε». Ε, εγώ λοιπόν από μπλιμπλίκια, εάν ακούσω, θα ακούσω συνήθως ό,τι ακούει η νόρμα ή μου πασάρει κάποιος φίλος, και συνήθως θα μου αρέσουν τα χιτάκια. Αυτό βέβαια γίνεται σε όλα τα είδη μουσικής. Όταν κάποιος είναι κάζουαλ ακροατής, τα χιτάκια θα ξέρει. Βέβαια η διαφορά είναι πως πολλοί μετά λένε «βεβαιως, ακούω ροκ! Scorpions ε; Τουρουρου, Τουρουρου ρου ρου!» ή κάποιο ανάλογο τζενέρικ κομμάτι ή μπάντα, ενώ εγώ ουδέποτε θα πω πως ακούω ηλέκτρο ή ό,τι είναι αυτό.
Τον Skrillex λοιπόν τον ανακάλυψα τυχαία το καλοκαίρι καθώς κάποιο βίντεο του τρένταρε στο YouTube, και είπα να δω τι γίνεται. Μου άρεσε αυτό που άκουγα, αν και ήταν ομολογουμένως πολύ μακριά από οτιδήποτε ηλεκτρονικό είχα ακούσει ποτέ, αλλά σημασία είχε πως δεν το έκλεισα μετά τα τριάντα πρώτα δευτερόλεπτα Ακολούθησαν κάποιες μέρες που έπαιζε στο ρηπήτ, αλλά μετά μάλλον θα κυκλοφόρησε κάποιος καινούργιος δίσκος αγαπημένης μπάντας και, όπως είναι λογικό, τον ξέχασα τελείως τον Skrillex και κάπου παράπεσε. Επιστρέφοντας τώρα στο πιο πρόσφατο παρελθόν, κυκλοφορεί το νέο KoЯn και βλέπω συμμετοχές Skrillex. Προφανώς κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι οι ΚoЯn -ναι, θα συνεχίσω να το γράφω έτσι- ετοίμαζαν κάποια καινούργια κυκλοφορία με ηλεκτρονικά σημεία μέσα, αλλά ειλικρινά, ποιός περίμενε τη σήμερον ημέραν να ασχοληθεί με τους ΚoЯn; Τελοσπάντων, το δίσκο τον βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό και φρέσκο, αλλά περισσότερο το αγαπώ επειδή μου θύμισε την ύπαρξη του Skrillex. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν αποτελεί το soundtrack της καθημερινότητάς μου και είπα να μιλήσω λίγο για το μυστήριο, ατροφικό, ασέξουαλ άτομο που ακούει στο όνομα Skrillex.
H μάνα του, Sonny John Moore τον εφώναζε, ή μάλλον σκέτο Sonny, γιατί θα ήταν πολύ παράξενο το άλλο, και τις πρώτες του κινήσεις στη μουσική σκηνή τις έκανε σε ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι, παίζοντας punk και post-hardcore. Το μεγαλύτερο ντόρο πριν τα ντιτζεηλίκια τον έκανε όντας για ένα φεγγάρι frontman των First To Last, αλλά η αλήθεια είναι πως δε συγκίνησε κανέναν. Από μικρός βέβαια λέει πως τρύπωνε στα πιο underground μπλιμπλικοκλαμπ και έκανε ό,τι κάνανε εκεί, δεν ξέρω, επηρεασμένος από τους μεγάλους της εποχής εκείνης, Fischerspooner, Ladytron κλπ. Οι From First To Last όμως δεν του έκαναν και τους παράτησε το '07 για να αφοσιωθεί στο λάπτοπ και τα κουμπάκια του. Την ίδια λοιπόν περίοδο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, άρχισε και ανέβαινε η δημοτικότητα του dubstep. Προσωπικά, το τίμιο dubstep οριτζινάλε που εξυμνούν οι ενοχλητικοί πιουρίστες δεν το αντέχω με τίποτα. Εξαιρετικά κουραστικό μου φαίνεται, σε σημείο να φεύγω από πάρτυ για να μην αρχίσω να αφρίζω. Τρου στόρυ. Όπως και να 'χει, και ο Moore με αυτά πειραματιζόταν εκείνο τον καιρό και σιγά-σιγά έκανε όνομα στους underground κύκλους. Όπως κάθε νέοπας, rock ή μη, τα demo σου τα μοιράζεις παντού και ελπίζεις για το καλύτερο. Κανείς βέβαια δε φαινόταν να δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον, μέχρι που τον οσμίστηκε ο ήδη τεράστιος deadmau5 και τον έμπασε στη δισκογραφική του. Από εκείνο το σημείο και μετά, τρία χρόνια ύστερα δηλαδή, έκανε τεράστιο μπαμ και μπήκε στην πιο mainstream σκηνή, αφού πρώτα μπαστάρδεψε το dubstep του με άλλα electro στοιχεία, τα οποία δεν έχω ιδέα πώς να τα ονομάσω. Κυκλοφόρησε λοιπόν το "Nice Sprites And Scary Sprites", το οποίο ηχογράφησε σε ένα δεκαήμερο, το πρώτο του επίσημο EP αν δεν απατώμαι, που γενικά έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Στο κανάλι του στο YouTube να πας μονάχα, θα δεις πως τα video του έχουν μαζέψει κοντά 200 εκατομμύρια views, το οποίο είναι από μόνο του αρκετά εντυπωσιακό.
Βέβαια δεν είναι μόνο η μουσική του Skrillex που μου τον κάνει εξαιρετικά συμπαθή. Πέρα ακόμα και από την εικόνα του misfit που βγάζει προς τα έξω, η οποία πάντα με τραβούσε, είναι και το ethic που κουβαλά. Τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει πάνω από 320 ζωντανές εμφανίσεις, όλες ένα φανταστικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα (sic, via Disney). Τα κάνει όλα μόνος του, χωρίς πανάκριβα στούντιο και παραγωγούς, ζώντας μέσα από μια μικρή βαλίτσα, ταξιδεύοντας παντού, παίζοντας όπου μπορεί. Δούλεψε πολύ σκληρά και με μια μικρή συγκυρία της τύχης κατάφερε και πέτυχε. Εγώ αυτό το βρίσκω φανταστικό και αν μη τι άλλο μια στάση ζωής που μπορεί να σε εμπνεύσει. Η μοντέρνα μορφή του DIY punk attitude, όσο κι αν ξενερώνει κανείς με το να διαβάζει αυτές τις γραμμές. Αυτά.
Να μη στεναχωρήσω όμως και το κανονικό κοινό του σαητ, αν και καλά έχουν κάνει και μ' έχουν παρατήσει εδώ και καιρό, ας μιλήσουμε λίγο για τους Metallica. Πολλοί συνεργάτες περνάνε δύσκολες ώρες διαβάζοντας τι γίνεται στις επετειακές τους συναυλίες στο LA τις τελευταίες μέρες. Δεν είμαι και ο πρώτος φαν της μπάντας, δε νόμιζω καν ότι είμαι μέσα στις 7 τάξεις του δέκα, αλλά τους σέβομαι απεριόριστα και βλέποντας και 'γω τις διάφορες γκεστ συμμετοχές στα live τους με πιάνει ένα κάτι, και δε θα με χάλαγε καθόλου να ήμουν παρών σε ένα από αυτά τα live για τον εορτασμό των τριάντα τους χρόνων. Και τώρα αφού είπα τα καλά, ας σας ξενερώσω με την αφιέρωση των Green Day στη μπάντα. Enjoy.
Tέλος, επειδή νιώθω ακόμα πως πρέπει να πω κάτι για τα Χριστούγεννα, πέρα λοιπόν από το πόσο καλά έχετε καταλάβει τι άβολη γιορτή τη θεωρώ, ομολογώ πως θα ήταν λίγο πιο υποφερτή αν είχαμε και άλλους σαν τον από κάτω κύριο.
Βέβαια, με το χρόνο που θα του πήρε να το προγραμματίσει αυτό, αν είχαμε περισσότερους, πολύ φοβάμαι πως τίποτα άλλο στον κόσμο δε θα λειτουργούσε σωστά, πέρα από τα συγχονισμένα στο μέταλ φωτάκια.
Ένηγουεη, αυτά. Ελπίζω να χαρείτε τις ανασκοπήσεις μας, και μην ξεχάσετε να ψηφίσετε τα δικά σας αγαπημένα για το έτος εδώ.
Until next week
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
(που είναι θέμα που σίγουρα θα πιάσω)
Φτηνό κόλπο, το ξέρω. Χρόνια σου πολλά.
Επειδή τέτοιος είμαι, έκατσα και μέτρησα πόσες λέξεις έγραψα το τριήμερο που πέρασε. Εργασίες, κείμενα, κριτικές και δακρύβρεχτα ημέηλ στη μάνα μου να μου στείλει κάνα λεφτό μπας και κάνουμε Χριστούγεννα, λίγο κάτω από δώδεκα χιλιάρικα μου βγήκαν. Σ' αυτό που θέλω να εστιάσω περισσότερο είναι το soundtrack της συγγραφικής αυτής έξαρσης που άκουγε στο όνομα Skrillex.
Δε δηλώνω με τίποτα φαν της ηλεκτρονικής μουσικής, καθώς όταν παίρνω τον όρο φαν, συνήθως εννοώ κάποιον που κάθεται και ψάχνεται με το πράγμα, ασχολείται διεξοδικά, αυτός που μετά από κάποιο χρόνο νομίζει πως έχει το δικαίωμα να πει «αυτό δεν είναι τάδε. ΑΥΤΟ είναι τάδε». Ε, εγώ λοιπόν από μπλιμπλίκια, εάν ακούσω, θα ακούσω συνήθως ό,τι ακούει η νόρμα ή μου πασάρει κάποιος φίλος, και συνήθως θα μου αρέσουν τα χιτάκια. Αυτό βέβαια γίνεται σε όλα τα είδη μουσικής. Όταν κάποιος είναι κάζουαλ ακροατής, τα χιτάκια θα ξέρει. Βέβαια η διαφορά είναι πως πολλοί μετά λένε «βεβαιως, ακούω ροκ! Scorpions ε; Τουρουρου, Τουρουρου ρου ρου!» ή κάποιο ανάλογο τζενέρικ κομμάτι ή μπάντα, ενώ εγώ ουδέποτε θα πω πως ακούω ηλέκτρο ή ό,τι είναι αυτό.
Τον Skrillex λοιπόν τον ανακάλυψα τυχαία το καλοκαίρι καθώς κάποιο βίντεο του τρένταρε στο YouTube, και είπα να δω τι γίνεται. Μου άρεσε αυτό που άκουγα, αν και ήταν ομολογουμένως πολύ μακριά από οτιδήποτε ηλεκτρονικό είχα ακούσει ποτέ, αλλά σημασία είχε πως δεν το έκλεισα μετά τα τριάντα πρώτα δευτερόλεπτα Ακολούθησαν κάποιες μέρες που έπαιζε στο ρηπήτ, αλλά μετά μάλλον θα κυκλοφόρησε κάποιος καινούργιος δίσκος αγαπημένης μπάντας και, όπως είναι λογικό, τον ξέχασα τελείως τον Skrillex και κάπου παράπεσε. Επιστρέφοντας τώρα στο πιο πρόσφατο παρελθόν, κυκλοφορεί το νέο KoЯn και βλέπω συμμετοχές Skrillex. Προφανώς κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι οι ΚoЯn -ναι, θα συνεχίσω να το γράφω έτσι- ετοίμαζαν κάποια καινούργια κυκλοφορία με ηλεκτρονικά σημεία μέσα, αλλά ειλικρινά, ποιός περίμενε τη σήμερον ημέραν να ασχοληθεί με τους ΚoЯn; Τελοσπάντων, το δίσκο τον βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό και φρέσκο, αλλά περισσότερο το αγαπώ επειδή μου θύμισε την ύπαρξη του Skrillex. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν αποτελεί το soundtrack της καθημερινότητάς μου και είπα να μιλήσω λίγο για το μυστήριο, ατροφικό, ασέξουαλ άτομο που ακούει στο όνομα Skrillex.
H μάνα του, Sonny John Moore τον εφώναζε, ή μάλλον σκέτο Sonny, γιατί θα ήταν πολύ παράξενο το άλλο, και τις πρώτες του κινήσεις στη μουσική σκηνή τις έκανε σε ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι, παίζοντας punk και post-hardcore. Το μεγαλύτερο ντόρο πριν τα ντιτζεηλίκια τον έκανε όντας για ένα φεγγάρι frontman των First To Last, αλλά η αλήθεια είναι πως δε συγκίνησε κανέναν. Από μικρός βέβαια λέει πως τρύπωνε στα πιο underground μπλιμπλικοκλαμπ και έκανε ό,τι κάνανε εκεί, δεν ξέρω, επηρεασμένος από τους μεγάλους της εποχής εκείνης, Fischerspooner, Ladytron κλπ. Οι From First To Last όμως δεν του έκαναν και τους παράτησε το '07 για να αφοσιωθεί στο λάπτοπ και τα κουμπάκια του. Την ίδια λοιπόν περίοδο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, άρχισε και ανέβαινε η δημοτικότητα του dubstep. Προσωπικά, το τίμιο dubstep οριτζινάλε που εξυμνούν οι ενοχλητικοί πιουρίστες δεν το αντέχω με τίποτα. Εξαιρετικά κουραστικό μου φαίνεται, σε σημείο να φεύγω από πάρτυ για να μην αρχίσω να αφρίζω. Τρου στόρυ. Όπως και να 'χει, και ο Moore με αυτά πειραματιζόταν εκείνο τον καιρό και σιγά-σιγά έκανε όνομα στους underground κύκλους. Όπως κάθε νέοπας, rock ή μη, τα demo σου τα μοιράζεις παντού και ελπίζεις για το καλύτερο. Κανείς βέβαια δε φαινόταν να δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον, μέχρι που τον οσμίστηκε ο ήδη τεράστιος deadmau5 και τον έμπασε στη δισκογραφική του. Από εκείνο το σημείο και μετά, τρία χρόνια ύστερα δηλαδή, έκανε τεράστιο μπαμ και μπήκε στην πιο mainstream σκηνή, αφού πρώτα μπαστάρδεψε το dubstep του με άλλα electro στοιχεία, τα οποία δεν έχω ιδέα πώς να τα ονομάσω. Κυκλοφόρησε λοιπόν το "Nice Sprites And Scary Sprites", το οποίο ηχογράφησε σε ένα δεκαήμερο, το πρώτο του επίσημο EP αν δεν απατώμαι, που γενικά έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Στο κανάλι του στο YouTube να πας μονάχα, θα δεις πως τα video του έχουν μαζέψει κοντά 200 εκατομμύρια views, το οποίο είναι από μόνο του αρκετά εντυπωσιακό.
Βέβαια δεν είναι μόνο η μουσική του Skrillex που μου τον κάνει εξαιρετικά συμπαθή. Πέρα ακόμα και από την εικόνα του misfit που βγάζει προς τα έξω, η οποία πάντα με τραβούσε, είναι και το ethic που κουβαλά. Τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει πάνω από 320 ζωντανές εμφανίσεις, όλες ένα φανταστικό οπτικοακουστικό υπερθέαμα (sic, via Disney). Τα κάνει όλα μόνος του, χωρίς πανάκριβα στούντιο και παραγωγούς, ζώντας μέσα από μια μικρή βαλίτσα, ταξιδεύοντας παντού, παίζοντας όπου μπορεί. Δούλεψε πολύ σκληρά και με μια μικρή συγκυρία της τύχης κατάφερε και πέτυχε. Εγώ αυτό το βρίσκω φανταστικό και αν μη τι άλλο μια στάση ζωής που μπορεί να σε εμπνεύσει. Η μοντέρνα μορφή του DIY punk attitude, όσο κι αν ξενερώνει κανείς με το να διαβάζει αυτές τις γραμμές. Αυτά.
Να μη στεναχωρήσω όμως και το κανονικό κοινό του σαητ, αν και καλά έχουν κάνει και μ' έχουν παρατήσει εδώ και καιρό, ας μιλήσουμε λίγο για τους Metallica. Πολλοί συνεργάτες περνάνε δύσκολες ώρες διαβάζοντας τι γίνεται στις επετειακές τους συναυλίες στο LA τις τελευταίες μέρες. Δεν είμαι και ο πρώτος φαν της μπάντας, δε νόμιζω καν ότι είμαι μέσα στις 7 τάξεις του δέκα, αλλά τους σέβομαι απεριόριστα και βλέποντας και 'γω τις διάφορες γκεστ συμμετοχές στα live τους με πιάνει ένα κάτι, και δε θα με χάλαγε καθόλου να ήμουν παρών σε ένα από αυτά τα live για τον εορτασμό των τριάντα τους χρόνων. Και τώρα αφού είπα τα καλά, ας σας ξενερώσω με την αφιέρωση των Green Day στη μπάντα. Enjoy.
Tέλος, επειδή νιώθω ακόμα πως πρέπει να πω κάτι για τα Χριστούγεννα, πέρα λοιπόν από το πόσο καλά έχετε καταλάβει τι άβολη γιορτή τη θεωρώ, ομολογώ πως θα ήταν λίγο πιο υποφερτή αν είχαμε και άλλους σαν τον από κάτω κύριο.
Βέβαια, με το χρόνο που θα του πήρε να το προγραμματίσει αυτό, αν είχαμε περισσότερους, πολύ φοβάμαι πως τίποτα άλλο στον κόσμο δε θα λειτουργούσε σωστά, πέρα από τα συγχονισμένα στο μέταλ φωτάκια.
Ένηγουεη, αυτά. Ελπίζω να χαρείτε τις ανασκοπήσεις μας, και μην ξεχάσετε να ψηφίσετε τα δικά σας αγαπημένα για το έτος εδώ.
Until next week
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
(που είναι θέμα που σίγουρα θα πιάσω)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
