Rocking Raccoon - Red Hot Chili Bastards
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 19/12/2011 @ 12:20
Αποψάρα 34
Είπα ότι θα το κάνω άμα γίνει. Και έγινε. Και αφού είπα ότι θα το κάνω, θα το κάνω. Γιατί, κύριοι, τι είμαστε αν δεν κάνουμε αυτό που είπαμε θα κάνουμε; Τίποτα.
Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα λοιπόν. Πρέπει να 'ταν χειμώνας του 2000 όταν είχα την πρώτη επαφή με τη μπάντα. Τότε πιάναμε ακόμα τζάμπα MTV που όντως έδειχνε μουσική, αλλά ελάχιστα θυμάμαι από τότε, εκτός από διάσπαρτα πράγματα, όπως αυτό το βίντεο κλιπ.
Τελοσπάντων, όντας social reject από τα έντεκα, έβλεπα με τις ώρες MTV. Μιλάμε για αρρώστια. Δεν το πιάναμε και τόσο καλά, αλλά εγώ ακόμη εκεί. Κάθε τόσο έκανε εκείνο το παράξενο που στο πάνω μέρος της οθόνης είχε το κάτω μέρος της εικόνας και στο κάτω μέρος την πάνω. Ίσιωνε όμως μετά από λίγο, αλλά και πάλι, ενοχλητικό, αλλά προφανώς, πάντα εκεί. Λίγες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου περισσότερο ενθουσιασμένο απ' όταν σηκώθηκα ένα πρωί μετά από καταιγίδα και ο αέρας είχε κουνήσει την κεραία και το πιάναμε κρύσταλο.
Πρώτη επαφή με το βίντεο του "Otherside". Όντας πιτσιρικάς, περισσότερη εντύπωση μου έκαναν τότε τα οπτικά ερεθίσματα, παρά τα ακουστικά. Όντας λοιπόν πιτσιρικάς, το κλιπ του "Otherside" δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ήταν μάλλον σκοτεινό και μίζερο -I know, right- αλλά στα τότε, όλο γεμάτα χαρά, μάτια μου μάλλον χαζό φάνταζε, άσε που η μπάντα που το έπαιζε είχε μάλλον το πιο γελοίο όνομα που είχα ακούσει ποτέ, οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως.
Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση και να πω πως αφού από τότε σχεδόν είχα να δω το κλιπ, έκατσα τώρα και το χάζευα, και ήμουν πεπεισμένος για κοντά ένα μισάωρο πως ο πρωταγωνιστής του βίντεο δεν είναι άλλος από τον Josh Klinghoffer. Βέβαια πουθενά στο Internet δεν είδα ανάλογη δήλωση, οπότε μάλλον ιδέα μου είναι και το σουβλάκι που έφαγα για πρωινό -true story- με πείραξε. Από την άλλη, αν μιλάμε για δικιά μου καταπληκτική παρατήρηση και μόνο, είμαι φοβερός και μπράβο μου, και να το στείλουμε στο blabbermouth.
Καλοκαίρι τώρα του 2000, το MTV ακόμα να παίζει, αυτή τη φορά όμως λιγότερο, γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μου πήρανε PlayStation, οπότε καταλαβαίνεις πως πάνε αυτά. Λίγο Spyro, λίγο Crash, λίγο MTV. Το καταπληκτικό όμως έγινε όταν οι δύο τότε μεγάλες αγάπες της ζωής μου ενώθηκαν, με το βίντεο κλιπ του "Californication". Όπως είπα πριν, το οπτικό έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μου από το ακουστικό, και αυτό το virtual reality ή ό,τι ήταν αυτό το κλιπ τελοσπάντων με ταρακούνησε αρκετά. Μιλάμε και για πρωτοφανές airplay το εν λόγω κομμάτι. Ε και μου κόλλησε. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι το σιγοτραγούδαγα. Βέβαια, μετά στην εικόνα μπήκε η μαμα-ρακούν και με ρώτησε τι τραγουδάω, και της το δείχνω. "Californication" διαβάζει η μαμά, πιάνει το λογοπαίγνιο, όντας από τας Ινγκιλτέρας, και «σου απαγορεύω». Και μετά με ρωτάνε πώς γίνεται και δεν άκουσα ποτέ μέταλ. Ένα χρόνο αργότερο η ίδια μαμα-ρακούν δε μ' άφηνε να παίξω Grand Theft Auto, και το MTV το τζάμπα το κόψανε. Μαζί λοιπόν με τους Peppers πέθαιναν και όλα όσα αγαπούσα. Δε με ένοιαξε βέβαια και πολύ, γιατί μετά την απαγόρευση έσκασε νεο οπτικό υπερθέαμα που άκουγε στο όνομα Sophie Ellis Bextor.
Mετά ανακάλυψα το Ίντερνετ, το αμερικάνικο ραδιόφωνο, και άκουγα, άκουγα, άκουγα. Για τους Peppers δε με πολυένοιαζε τότε, είχα τα δικά μου να ακούω, και αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό. Το "By The Way" φαντάσου μου πέρασε στο έτσι, δεν ήξερα καν ότι είχε κυκλοφορήσει. Συνεχίζοντας λοιπόν να 'μαι πιο ρηχός κι απ' τον Κηφισσό, το οπτικό συνέχιζε να με εξιτάρει περισσότερο από το ακουστικό, και με την άκρη του ματιού μου είδα πως το καρδιοσκίρτημα του γυμνασίου άκουγε ένα "Live In Hyde Park". Πάω, τα ψάχνω, και τελικά 'δω ήμασταν. Το "Live In Hyde Park" λοιπόν ήταν μία από τις κυκλοφορίες που σημάδεψαν τη μουσική μου ταυτότητα στα εφηβικά μου χρόνια, δεκάρα πια δεν έδινα για το καρδιοσκίρτημα, μόνο Hyde Park. Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, η διασκευή στους Ramones, εκείνο το outro στο "By The Way" που ακόμα με ανατριχιάζει όποτε το ακούω. Ε και από τότε οι Peppers είχαν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Βέβαια η αγάπη αυτή γεννήθηκε κατά κύριο λόγο χάρη στην ύπαρξη του καταπληκτικού ανθρώπου που ακούει στο όνομα John Frusciante. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει το θαυμασμό μου για το πρόσωπό του, και ό,τι και να 'χω ήδη πει είναι λίγο. Οι μελωδίες, τα φωνητικά, όλα. Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός του καλλιτέχνη, από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορώ άνετα να τους προσδιορίσω το χαρακτηρισμό αυτό, και ειλικρινά ακόμη νιώθω ένα κενό μέσα μου από τότε που έφυγε από τους Peppers. Προφανώς και λατρεύω τις solo του δουλειές, αλλά όπως και να το κάνουμε...
Το θέμα όμως είναι, ω άδικο πεπρωμένο, άσπλαχνη μοίρα, πουτάνα ζωή, γιατί τώρα; Γιατί αποφάσισαν τώρα, το 2012, οι Peppers να βγάλουν το χάρτη και να δουν που δεν έχουν παίξει ποτέ; Ως κυνικός, αναρωτιόμουν μήπως έχει να κάνει με το γεγονός πως βλέπουν πως ίσως το άνευ John σχήμα τους δε μπορεί να τραβήξει πολύ και είναι ώρα να πάνε βόλτα με το money train και όπου τους βγάλει. Είναι εμφανές πως ακόμα και Flea να μην είχαν οι Peppers, μια συναυλία τους στην Ελλάδα θα μάζευε άπειρο κόσμο. Είναι λοιπόν η επιλογή τους να το παίξουν safe και να πάνε εκεί που θα πιάσουν το κασέ τους; Γιατί όμως παίζουν τότε σε μεγάλα φεστιβάλ φέτος (βλ. Werchter); Αργκ. Ξέρω πως στο live για ελάχιστο χρόνο θα 'μαι με μισή καρδιά και θα θρηνώ την απουσία του Γιαννάκη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η εμπειρία δε θα ήταν χίλιες φορές καλύτερη με την ταλαιπωρημένη στρατοκάστερ να τραγουδά γοερά εκεί αριστερά από τον Kiedis.
Αυτό που πονάει περισσότερο είναι η έλλειψη πληροφορίας για το τι κάνει ο Frusciante αυτό τον καιρό. Κακό Internet, μ' έχεις κακομάθει. Πέρυσι ξέρω 'γω από το πουθενά μάς πέταξε ένα collab με τον Lopez των Mars Volta, προφανώς καταπληκτικό, και μετά πάλι νέκρα. Η απουσία του Frusciante από τους Peppers θα πόναγε λιγότερο αν ξέραμε πως κάποια στιγμή θα περιοδεύσει με το δικό του υλικό. Έλα όμως που σπανίως κάνει κάτι τέτοιο. Βιντεάκια από την ακουστική του εμφάνιση στο ATP Festival του 2005 συνεχίζουν να με στοιχειώνουν.
Αυτά είχα να πω πάνω στο θέμα. Μουδιασμένη χαρά λοιπόν για τους Peppers, αλλά όπως και να 'χει σίγουρα εκεί θα είμαι να ζήσω από κοντά μια μπάντα με την οποία έχω μεγαλώσει και να φύγει ίσως το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο από τη λίστα, μετά τους Rage Against The Machine.
Την άλλη Δευτέρα δε θα 'χει ρακούν, μόνο λίστες. ΛΙΣΤΕΣ.
make lists
Αυτά.
Until – some time – next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
Είπα ότι θα το κάνω άμα γίνει. Και έγινε. Και αφού είπα ότι θα το κάνω, θα το κάνω. Γιατί, κύριοι, τι είμαστε αν δεν κάνουμε αυτό που είπαμε θα κάνουμε; Τίποτα.
Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα λοιπόν. Πρέπει να 'ταν χειμώνας του 2000 όταν είχα την πρώτη επαφή με τη μπάντα. Τότε πιάναμε ακόμα τζάμπα MTV που όντως έδειχνε μουσική, αλλά ελάχιστα θυμάμαι από τότε, εκτός από διάσπαρτα πράγματα, όπως αυτό το βίντεο κλιπ.
Τελοσπάντων, όντας social reject από τα έντεκα, έβλεπα με τις ώρες MTV. Μιλάμε για αρρώστια. Δεν το πιάναμε και τόσο καλά, αλλά εγώ ακόμη εκεί. Κάθε τόσο έκανε εκείνο το παράξενο που στο πάνω μέρος της οθόνης είχε το κάτω μέρος της εικόνας και στο κάτω μέρος την πάνω. Ίσιωνε όμως μετά από λίγο, αλλά και πάλι, ενοχλητικό, αλλά προφανώς, πάντα εκεί. Λίγες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου περισσότερο ενθουσιασμένο απ' όταν σηκώθηκα ένα πρωί μετά από καταιγίδα και ο αέρας είχε κουνήσει την κεραία και το πιάναμε κρύσταλο.
Πρώτη επαφή με το βίντεο του "Otherside". Όντας πιτσιρικάς, περισσότερη εντύπωση μου έκαναν τότε τα οπτικά ερεθίσματα, παρά τα ακουστικά. Όντας λοιπόν πιτσιρικάς, το κλιπ του "Otherside" δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ήταν μάλλον σκοτεινό και μίζερο -I know, right- αλλά στα τότε, όλο γεμάτα χαρά, μάτια μου μάλλον χαζό φάνταζε, άσε που η μπάντα που το έπαιζε είχε μάλλον το πιο γελοίο όνομα που είχα ακούσει ποτέ, οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως.
Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση και να πω πως αφού από τότε σχεδόν είχα να δω το κλιπ, έκατσα τώρα και το χάζευα, και ήμουν πεπεισμένος για κοντά ένα μισάωρο πως ο πρωταγωνιστής του βίντεο δεν είναι άλλος από τον Josh Klinghoffer. Βέβαια πουθενά στο Internet δεν είδα ανάλογη δήλωση, οπότε μάλλον ιδέα μου είναι και το σουβλάκι που έφαγα για πρωινό -true story- με πείραξε. Από την άλλη, αν μιλάμε για δικιά μου καταπληκτική παρατήρηση και μόνο, είμαι φοβερός και μπράβο μου, και να το στείλουμε στο blabbermouth.
Καλοκαίρι τώρα του 2000, το MTV ακόμα να παίζει, αυτή τη φορά όμως λιγότερο, γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μου πήρανε PlayStation, οπότε καταλαβαίνεις πως πάνε αυτά. Λίγο Spyro, λίγο Crash, λίγο MTV. Το καταπληκτικό όμως έγινε όταν οι δύο τότε μεγάλες αγάπες της ζωής μου ενώθηκαν, με το βίντεο κλιπ του "Californication". Όπως είπα πριν, το οπτικό έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μου από το ακουστικό, και αυτό το virtual reality ή ό,τι ήταν αυτό το κλιπ τελοσπάντων με ταρακούνησε αρκετά. Μιλάμε και για πρωτοφανές airplay το εν λόγω κομμάτι. Ε και μου κόλλησε. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι το σιγοτραγούδαγα. Βέβαια, μετά στην εικόνα μπήκε η μαμα-ρακούν και με ρώτησε τι τραγουδάω, και της το δείχνω. "Californication" διαβάζει η μαμά, πιάνει το λογοπαίγνιο, όντας από τας Ινγκιλτέρας, και «σου απαγορεύω». Και μετά με ρωτάνε πώς γίνεται και δεν άκουσα ποτέ μέταλ. Ένα χρόνο αργότερο η ίδια μαμα-ρακούν δε μ' άφηνε να παίξω Grand Theft Auto, και το MTV το τζάμπα το κόψανε. Μαζί λοιπόν με τους Peppers πέθαιναν και όλα όσα αγαπούσα. Δε με ένοιαξε βέβαια και πολύ, γιατί μετά την απαγόρευση έσκασε νεο οπτικό υπερθέαμα που άκουγε στο όνομα Sophie Ellis Bextor.
Mετά ανακάλυψα το Ίντερνετ, το αμερικάνικο ραδιόφωνο, και άκουγα, άκουγα, άκουγα. Για τους Peppers δε με πολυένοιαζε τότε, είχα τα δικά μου να ακούω, και αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό. Το "By The Way" φαντάσου μου πέρασε στο έτσι, δεν ήξερα καν ότι είχε κυκλοφορήσει. Συνεχίζοντας λοιπόν να 'μαι πιο ρηχός κι απ' τον Κηφισσό, το οπτικό συνέχιζε να με εξιτάρει περισσότερο από το ακουστικό, και με την άκρη του ματιού μου είδα πως το καρδιοσκίρτημα του γυμνασίου άκουγε ένα "Live In Hyde Park". Πάω, τα ψάχνω, και τελικά 'δω ήμασταν. Το "Live In Hyde Park" λοιπόν ήταν μία από τις κυκλοφορίες που σημάδεψαν τη μουσική μου ταυτότητα στα εφηβικά μου χρόνια, δεκάρα πια δεν έδινα για το καρδιοσκίρτημα, μόνο Hyde Park. Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, η διασκευή στους Ramones, εκείνο το outro στο "By The Way" που ακόμα με ανατριχιάζει όποτε το ακούω. Ε και από τότε οι Peppers είχαν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Βέβαια η αγάπη αυτή γεννήθηκε κατά κύριο λόγο χάρη στην ύπαρξη του καταπληκτικού ανθρώπου που ακούει στο όνομα John Frusciante. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει το θαυμασμό μου για το πρόσωπό του, και ό,τι και να 'χω ήδη πει είναι λίγο. Οι μελωδίες, τα φωνητικά, όλα. Ο άνθρωπος είναι ο ορισμός του καλλιτέχνη, από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπορώ άνετα να τους προσδιορίσω το χαρακτηρισμό αυτό, και ειλικρινά ακόμη νιώθω ένα κενό μέσα μου από τότε που έφυγε από τους Peppers. Προφανώς και λατρεύω τις solo του δουλειές, αλλά όπως και να το κάνουμε...
Το θέμα όμως είναι, ω άδικο πεπρωμένο, άσπλαχνη μοίρα, πουτάνα ζωή, γιατί τώρα; Γιατί αποφάσισαν τώρα, το 2012, οι Peppers να βγάλουν το χάρτη και να δουν που δεν έχουν παίξει ποτέ; Ως κυνικός, αναρωτιόμουν μήπως έχει να κάνει με το γεγονός πως βλέπουν πως ίσως το άνευ John σχήμα τους δε μπορεί να τραβήξει πολύ και είναι ώρα να πάνε βόλτα με το money train και όπου τους βγάλει. Είναι εμφανές πως ακόμα και Flea να μην είχαν οι Peppers, μια συναυλία τους στην Ελλάδα θα μάζευε άπειρο κόσμο. Είναι λοιπόν η επιλογή τους να το παίξουν safe και να πάνε εκεί που θα πιάσουν το κασέ τους; Γιατί όμως παίζουν τότε σε μεγάλα φεστιβάλ φέτος (βλ. Werchter); Αργκ. Ξέρω πως στο live για ελάχιστο χρόνο θα 'μαι με μισή καρδιά και θα θρηνώ την απουσία του Γιαννάκη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η εμπειρία δε θα ήταν χίλιες φορές καλύτερη με την ταλαιπωρημένη στρατοκάστερ να τραγουδά γοερά εκεί αριστερά από τον Kiedis.
Αυτό που πονάει περισσότερο είναι η έλλειψη πληροφορίας για το τι κάνει ο Frusciante αυτό τον καιρό. Κακό Internet, μ' έχεις κακομάθει. Πέρυσι ξέρω 'γω από το πουθενά μάς πέταξε ένα collab με τον Lopez των Mars Volta, προφανώς καταπληκτικό, και μετά πάλι νέκρα. Η απουσία του Frusciante από τους Peppers θα πόναγε λιγότερο αν ξέραμε πως κάποια στιγμή θα περιοδεύσει με το δικό του υλικό. Έλα όμως που σπανίως κάνει κάτι τέτοιο. Βιντεάκια από την ακουστική του εμφάνιση στο ATP Festival του 2005 συνεχίζουν να με στοιχειώνουν.
Αυτά είχα να πω πάνω στο θέμα. Μουδιασμένη χαρά λοιπόν για τους Peppers, αλλά όπως και να 'χει σίγουρα εκεί θα είμαι να ζήσω από κοντά μια μπάντα με την οποία έχω μεγαλώσει και να φύγει ίσως το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο από τη λίστα, μετά τους Rage Against The Machine.
Την άλλη Δευτέρα δε θα 'χει ρακούν, μόνο λίστες. ΛΙΣΤΕΣ.
make lists
Αυτά.
Until – some time – next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
