Rocking Raccoon - Mustaine, 2012

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 28/11/2011 @ 14:15
Αποψάρα 31

Άμα είσαι παιδί του Ίντερνετ, είναι λίγο δύσκολο να μην επηρεάζεσαι από την αμερικανική καθημερινότητα, γιατί προφανώς τα περισσότερα πράγματα από εκεί μας έρχονται. Αφού λοιπόν οι ΗΠΑ βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2012, θέλοντας και μη, παρακολουθώ. Εγώ λοιπόν θέλω να μιλήσω για την Μισέλ Μπάκμαν, υποψήφια με τη Ρεπουμπλικανή παράταξη, aka ο άνθρωπος με επισήμως την τρομαχτικότερη μούρη που φόρεσε ποτέ σακάκι.

Τέλοσπαντων, δεν είμαι εδώ να μιλάω για πολιτικά, εξάλλου άλλοι το κάνουν καλύτερα, αλλά να που ο δρόμος της πολιτικής διασταυρώθηκε για λίγο με αυτόν της μουσικής. Τους The Roots τους ξέρεις, κι ας νομίζεις πως δεν τους ξέρεις. Από αυτό λοιπόν τους ξέρεις, το οποίο είναι εξαιρετική κομματάρα. Και γενικά μιλάμε για φανταστικό σύνολο μουσικών, οι οποίοι καταπιάνονται με ένα, ας το πούμε, neo-soul / hip-hop μείγμα. Η περσινή τους συνεργασία με τον John Legend ήταν φοβερή δουλειά και αυτά είχα να πω. Πέρα λοιπόν από ένα εξαίσιο συγκρότημα, οι The Roots είναι και in-house band στην εκπομπή του Jimmy Fallon. Απ' ό,τι έχω υπόψη μου, στην Ελλάδα δεν έχουμε εκπομπή ανάλογη, αν και η αλήθεια είναι πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τον εμετό που λέγεται ελληνική τηλεόραση. Τα λεγόμενα «late night shows» λοιπόν είναι βραδινές εκπομπές, μετά από όλες τις σειρές που αγαπάμε, με διάσημους καλεσμένους σε ροτέησιον, οι οποίες συνήθως παρουσιάζονται από ιδιαίτερα ταλαντούχους ανθρώπους, αν εξαιρέσεις τoν Jimmy Kimmel, όπως οι Conan O'Brien, Craig Ferguson, David Letterman, και γίνονται μίνι συνεντεύξεις, και γενικά είναι μια όμορφη ατμόσφαιρα. Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε τον Παπαδόπουλο που ποτίζει τον κόσμο και μετά τον βάζει να τραγουδά. Στο θέμα μας όμως, την προηγούμενη εβδομάδα έγινε αυτό στην εκπομπή του Fallon:



Μπαίνοντας λοιπόν η Μπάκμαν στο στούντιο, οι Roots, ως γαμάτοι και άψογοι τυπάδες, αποφάσισαν να συνοδεύσουν την είσοδό της με το "Lyin' Ass Bitch" των Fishbone. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβε κανείς τίποτα και η συνέντευξη έγινε κανονικά και χαχα και χουχου. Την εκπομπή βέβαια τη βλέπει εκατομμύρια κόσμος, και πέρα από το γεγονός πως μάλλον τραγικά μικρό ποσοστό κατάλαβε τι παίχτηκε, μιλάμε για τρομερά αρχιδάτη κίνηση από τη μεριά της μπάντας. Η Μπάκμαν είναι υποψήφια πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, που όπως και να το κάνουμε, είναι σήριους μπίζνες. Από την άλλη, τα σέβη μου και γιγάντιο hat tip στους Roots για πρωτοκλασάτο τρόλλινγκ. Το κανάλι προφανώς τους έβαλε να ζητήσουν συγγνώμη, που με μια άλλη μαεστρική κίνηση από τον φροντμαν τους, Ahmir Thompson, ξαναβγήκαν θέουλες και αλώβητοι. «Το κομμάτι το διαλέξαμε εκείνη την ώρα πάνω στα πλαίσια του καλοπροαίρετου, ριψοκίνδυνου χαβαλέ. Το κανάλι δεν ήξερε τίποτα και θα νιώσω άσχημα αν όντως πληγώσαμε τα συναισθήματα της Μπάκμαν. Δεν ήταν αυτές οι προθέσεις μου», συγγνώμη δηλαδή δεν ειπώθηκε ποτέ. Συνεχίστε λοιπόν να είστε καταπληκτικοί.



Δυστυχώς έπιασα τα χριστουγεννιάτικα πολύ νωρίς και τώρα που όντως αρχίζουν και παίζουν παντού και με αναγκάζουν να μη μπορώ να πάω πουθενά χωρίς ακουστικά, δε μπορώ να γκρινιάξω όσο θέλω. Γι' αυτό θα μιλήσω για τον Mustaine και μία συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο Spin. Στη συνέντευξη αυτή λοιπόν τον ρωτήσανε ποια ήταν τα δέκα πιο αγαπημένα πράγματα της κατοχής του. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα μπορούσε να θεωρηθεί αγαπημένο για τον Mustaine. Ίσως στο βάθος του μυαλού μου περίμενα να έχει έχει ένα μυστικό δωμάτιο πίσω από μια βιβλιοθήκη όπου κρύβει ένα μπαουλάκι με όλα του τα Metallica-related πράματα. Ίσως έναν τοιχό γεμάτο με φωτογραφίες του Ulrich με βγαλμένα τα μάτια. Ίσως μια αφίσα του Nyan Cat. Αλλά όχι, ανάμεσα στις διάφορες αγαπημένες του αηδίες, είναι ένα μίνι άλογο.



Ένα τέταρτο σκέφτομαι κάτι έστω και οριακά κωμικό να πω γι' αυτό και δε μου έρχεται τίποτα. Είναι τέτοια τα επίπεδα σουρεαλισμού που θα μου φαινόταν πιο λογικό να ετοιμάζει συνεργασία με τον Reed. Το εν λόγω αλογάκι, μάλιστα, λέει πως το έσωσε από μία χωματερή όπου το κακομεταχειριζόταν χωματεράρχης. Και ήρωας λοιπόν. Ω κύριε Mustaine, γιατί σε είχα στο μυαλό μου μονάχα για κόπανο; Πώς μπορείς να αντιπαθήσεις κάποιον που έχει ένα μίνι άλογο για κατοικίδιο; Θα άλλαζα το όνομα μου σε Mustaine και θα κρέμαγα το οικόσημό του έξω από το σπίτι μου αν το είχε ονομάσει και Li'l Sebastian. Βεβαια, μετά αναφέρει πως τον γιο του τον ονόμασε Justis και χάνω κάθε ελπίδα.

Τέλος, θέλω να μιλήσω για κάτι που πολύ πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου. Όπως προείπα, όσο ελεύθερο και να 'ναι το Ίντερνετ, αυτό που θα θέλουν να στο προβάλλουν, θα στο προβάλλουν, και τουλάχιστον στα μέρη που συχνάζω εγώ, η Disney με έχει φλομώσει στα Muppets. Παρά το ρομαντικό της υπόθεσης, αφού μου θυμίζουν ανέμελα καλοκαιρινά βράδια βλέποντας Star, έχουν ψιλοχάσει τη γοητεία τους στα μάτια μου. Βέβαια, αυτό ήταν πριν καταλάβω πως όλα τα τραγούδια της ταινίας τα έχει γράψει ο Bret McKenzie. Αν δε σας λέει τίποτα το όνομα, τότε ίσως τον ξέρετε σαν το πενήντα τοις εκατό των Flight Of The Conchords (αν και πάλι δε σας λέει τίποτα αυτό, τότε απορώ γιατί διαβάζεις τη στήλη μου, γιατί προφανώς έχεις κάτι που πλησιάζει σε ζωή, οπότε κονγκράτς, αλλά δες).

Μια μικρή κωμική ιδιοφυΐα ο McKenzie λοιπόν, αν και με τους περιορισμούς, τόσο της Disney, όσο και της γενικότερης ιδεολογίας των Muppets, φαντάζομαι δε θα λειτουργεί στα meta επίπεδα που μας έχει συνηθίσει, αλλά είναι ενα ενθαρρυντικό σημάδι που ίσως με βοηθήσει να ξεπεράσω τη μονοδιάστατη ύπαρξη του Jason Segel στην ταινία. Αυτά.



Να ευχαριστήσω επίσης όσους πήγαν τελικά στους Midas Fall την προηγούμενη εβδομάδα. Σας αγαπώ.
Αυτά.
Until next week,
-godspeed
I.T. Τhe Rocking Raccoon

p.s.
  • SHARE
  • TWEET