White Ward

Οι White Ward μας συστήθηκαν το 2017 με το "Futility Report" αλλά τους βάλαμε σπίτι μας το 2019 με το "Love Exchange Failure". Το love-or-hate πάντρεμα του black metal με την darkjazz με βρήκε (και αρκετούς ακόμα) στο πρώτο group, αφού το αποτέλεσμα μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και διόλου επιτηδευμένο. Ένα ενδιαφέρον, το οποίο όχι μόνο στάθηκε αμείωτο, αλλά εντάθηκε από τον ένα δίσκο στον άλλο. Έτσι, λοιπόν, το επόμενο βήμα τους ήταν για μένα ένα από τα άλμπουμ που περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία μέσα στη χρονιά.

Δυστυχώς, η τραγική πραγματικότητα στην Ουκρανία μετά την ρωσική εισβολή, δεν επέτρεψε στους White Ward να προωθήσουν το "False Light" με τους δικούς τους όρους, παρόλα αυτά 100+ μέρες μετά, φρεσκάρουν την παλέτα τους και κυκλοφορούν έναν από τους δίσκους της χρονιάς κατά την προσωπική μου άποψη.

Αυτό που παρατηρώ από τα πρώτα ακούσματα είναι πως οι Ουκρανοί δεν στερήθηκαν έμπνευσης ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες τους. Στο, μιας ώρας διάρκειας, "False Light" υπάρχει πλούσιο υλικό, το οποίο ως ελάχιστη απαίτηση ορίζει μια κάποια ανοχή στο black metal, αλλά αν σκοπεύεις να προσπεράσεις όλα τα non-metal στοιχεία, μην μπεις καν στον κόπο να το ακούσεις. Πέρα από την εκτεταμένη χρήση των χάλκινων πνευστών, την οποία έχουμε ήδη συνηθίσει από το παρελθόν, εδώ έχουμε και στοιχεία americana, πάντα στην σκοτεινή τους εκδοχή, ενώ ενθουσιάζουν οι έντονες post-punk αναφορές που δεν μπορείς να αγνοήσεις στην ροή του δίσκου.

Στο σύνολό του το "False Light" είναι ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός από τους White Ward. Έχουμε να κάνουμε με έναν απολαυστικό δίσκο, ο οποίος έχει κερδίσει πολλαπλές ακροάσεις μέχρι στιγμής, ενώ προβλέπεται αυτές να συνεχιστούν μέσα στο 2022, αλλά και μετά το πέρας αυτού.

Είναι ένα δύσκολο στοίχημα το να μην επαναπαυτούν στην έμπνευσή και την ποιότητα των μέχρι στιγμής κυκλοφοριών τους, ξεπερνώντας το σερί των τριών διαμαντιών, αλλά εικάζω πως οι εκπλήξεις από αυτή την μπάντα δεν σταματούν εδώ.

Bandcamp