The Hellacopters

To 2008 παρευρέθηκα στο γερμανικό festival Rock Am Ring όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Metallica, Rage Against The Machine, Prodigy, Motorhead, Queens Of The Stone Age, Danko Jones, The Offspring, Bad Religion και Serj Tankian. Θυμάμαι ακόμα τα γέλια συναδέλφων/συντακτών του site όταν τους ανέφερα ότι ο βασικός λόγος που βρέθηκα εκεί ήταν οι Hellacopters. Η είδηση της διάλυσης του συγκροτήματος δεν άφηνε περιθώρια επιλογής και η εμφάνιση των Σουηδών πραγματικά αποτέλεσε αφορμή για την πρώτη μου εξόρμηση σε ευρωπαϊκό festival και μου πρόσφερε μια εντυπωσιακή συναυλιακή εμπειρία. Αυτό που οι αγαπημένοι μου φίλοι δεν γνώριζαν είναι ότι για ένα μικρό αλλά πιστό κοινό οι Hellacopters αποτελούν την πεμπτουσία του σύγχρονου rock 'n' roll.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει ο νέος τους δίσκος. Έχουμε νέο υλικό από Hellacopters; Η γη σταματά να γυρίζει. Κατά πάσα πιθανότητα μόνο για μας αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Πρώτος δίσκος μετά το "Head Off" του 2008 και 17 ολόκληρα χρόνια μετά το "Rock & Roll Is Dead", τελευταίος δίσκος με δικό τους υλικό (αφού το προαναφερθέν "Head Off" περιείχε αποκλειστικά διασκευές).

Ακόμα και σε ένα τόσο πιστό κοινό, σίγουρα θα υπάρξουν διαφωνίες και γκρίνιες για τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Έτσι, όποιος περιμένει να ακούσει κάτι αντίστοιχο με τον ήχο του "Supershitty To The Max!" κοιμάται εδώ και δεκαετίες τον ύπνο του δικαίου. Οι Σουηδοί εδώ και χρόνια, δεν δίνουν δεκάρα για το τι σκεφτόμαστε και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το rock 'n' roll όπως το μάθαμε από τους Stones, τους Kiss και όλα τα μεγαθήρια του παρελθόντος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα πολύ πιο εύπεπτο αποτέλεσμα, γυαλισμένο, εμπορικό αλλά άκρως εθιστικό.

Το ίδιο συμβαίνει και στη φετινή επιστροφή τους και εμείς δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Τα δυο πρώτα κομμάτια που ακούσαμε από τον δίσκο, δηλαδή τα "Reap A Hurricane" και «Εyes Of Oblivion" είναι κλασικές hellacopter-ικές συνθέσεις με δυνατές κιθάρες, έντονα σημεία στο πιάνο και catchy φωνητικές γραμμές. Ειδικά στο "Eyes Of Oblivion" ο χορός ξεκίνησε για τα καλά και η αισιοδοξία για τον δίσκο φάνηκε στα μάτια των οπαδών. Κάπου εκεί ήρθε το "So Sorry I Could Die" με ξεκάθαρους blues ρυθμούς ενώ εμείς περιμέναμε ότι κάπου θα φανεί η Beth Hart (ή έστω η Johanna Sadonis). Δεν χρειάζεται όμως αφού ο Nicke βγάζει τον «απαραίτητο» πόνο και το τρίτο single του δίσκου είναι αυτό που θα φέρει «τουρίστες» στην περιοχή των Σουηδών. Ούτε με αυτό όμως υπάρχει πρόβλημα αφού η μουσική των Hellacopters εδώ και χρόνια θα έπρεπε να είχε διεκδικήσει περισσότερους οπαδούς.

O ίδιος ο Nicke Andersson περιγράφοντας τον δίσκο δεν διστάζει να αναφέρει τα ονόματα των Beatles, των Ramones, των Judas Priest και των Lynyrd Skynyrd και έχει απόλυτα δίκιο αφού όλες οι παραπάνω μπάντες μοιάζουν να ακούγονται μέσα στον δίσκο. Όλοι τους όμως βάζουν από ένα λιθαράκι στο rock 'n' roll party των Hellacopters των οποίων το μουσικό ύφος είναι αρκετά ξεκάθαρο, αλλά ποτέ μονότονο, εδώ και χρόνια.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα μια τόσο δυναμική επιστροφή από τους Σουηδούς. Ίσως και να μην περίμενα καν την επιστροφή. Το σημαντικό είναι ότι το "Eyes Of Oblivion" είναι εδώ και έχει την δυνατότητα τόσο να ικανοποιήσει τους οπαδούς τους όσο και να κερδίσει νέους. Επίσης αποτελεί ιδανική αφορμή για τους Hellacopters να ξαναβγούν στο δρόμο και είναι γνωστό ότι οι ζωντανές εμφανίσεις είναι και το πιο δυνατό τους χαρτί.