Panic! At The Disco

Καλλιτεχνικές διαφορές. Δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται πολύ όταν ρωτούν μπάντες γιατί αποχώρησε ο τάδε ή ο δείνα. Τις περισσότερες φορές το διαβάζω ως «επειδή είναι ηλίθιος», αλλά κυριολεκτικά ίσως είναι η πιο δικαιολογημένη αιτία για να το κλείσουν το μαγαζί.

Αυτές οι διαφορές λοιπόν ήταν που από τετράδα έγιναν ντουετάκι οι Panic! At The Disco. Είχαν χάσει και για ένα φεγγάρι το θαυμαστικό στο όνομά τους και με το που ανακοινώθηκε η αποχώρηση των Ryan Ross και Jon Walker, κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, ξαναεμφανίστηκε και το σημείο στίξης. Φοβερά πράματα. Τέλος πάντων, δεν είναι και λίγο πράμα να χάνεις το πενήντα τοις εκατό της μπάντας σου, πόσο μάλλον όταν ο κύριος Ross ήταν ο κύριος στιχουργός, ένα από τα μεγάλα ατού των πρώιμων Panic! At The Disco εξάλλου ήταν η πανέμορφη στιχοπλασία των κομματιών τους.

Το βαρός λοιπόν έπεσε σχεδόν ολάκερο στα χέρια του Brendon Urie, μπροστάρη και ομορφάντρα, αν και δεν είναι τόσο πολλά βαρύς, if you know what I mean. O κύριος Urie ήθελε να πάρει τη μπάντα και να τη στρέψει ακόμα πιο πολύ προς το pop, ενώ οι άλλοι δύο ήθελαν κάτι πιο ρετρό και σκοτεινό. Ε, δεν τα βρήκαν και τώρα έχουμε το "Vices And Virtues", έναν έτσι κι έτσι δίσκο που όμως είναι ακριβώς αυτό που ήθελε ο Urie. Όχι φαντάζομα έτσι κι έτσι, αλλά pop.

Με κολλητικές μελωδίες όπως αυτή του single "The Ballad Of Mona Lisa" ή του "Τrade Mistakes" ψιλοκολλάς με το δίσκο, αλλά μετά από ακροάσεις καταλαβαίνεις πως είναι τελείως προσωρινό και σε βάθος χρόνου δε σου έχει κάνει καμία εντύπωση.

Αυτό που παραδέχομαι πάντως είναι η ποικιλία των ήχων και των ειδών μουσικής που πηγάζουν από το δίσκο. Βιολιά, αρκοντεόν, εκείνο το μίνι πιανάκι που κάνει σαν καμπανάκι και διάφoρα άλλα, απροσδιόριστα για το αυτί μου, μουσικά όργανα πετάγονται εδώ κι εκεί. Not too bad για έναν τυπά και έναν drummer. Έξοχο παράδειγμα είναι το παριζιάνικο "Sarah Smiles", ίσως το μεγαλύτερο highlight του δίσκου, που από το πουθενά πετάει δείγματα εξαιρετικής μουσικότητας, αλλά χάνει αρκετά σε άλλα σημεία.

Στιχουργικά, και κυρίως λόγω ατμόσφαιρας, είναι γιατί ο δίσκος δε γεμίζει το μάτι κανενός. Το σκοταδάκι και το μυστήριο που πρόσφερε το πανέμορφο "A Fever You Can't Sweat Out" του 2005 δεν είναι πουθενά και λιγάκι η θεατρικότητά του είναι αυτό που το σώνει. Πράγμα στο οποίο ήταν πάντα καλός ο Urie.

Τελικά, ενώ η προσπάθεια είναι το λιγότερο φιλότιμη, και ενώ ανά στιγμές αναγνωρίζει κανείς εξαιρετικά σημεία και πανέξυπνα γυρίσματα και γεμίσματα, στο σύνολό του ο δίσκος είναι ένα αποτυχημένο βήμα μπροστά, που δυστυχώς θα οδηγήσει σε σαβούρα. Δε γνωρίζω το μέλλον, αλλά δε θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο αν κάποιες «καλλιτεχνικές διαφορές» στο μέλλον θα εξαφανίζονταν.